во (предл.) - туѓ (прид.)

Така стуткани еден до друг си ги стегаа рацете, се стегаа за големата Божја рака, призакачени за неа: знаејќи дека се во туѓи раце: веруваа со надеж.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Неговиот воајеризам го обележува нес­по­собноста за лично ангажирање („Забавно е со луѓето кои работат нешто...“), а појавната структура на неговите филмови е интерес кој не ја поминува површинската глазура („Не сакам да се мешам во туѓиот живот... не сакам да приоѓам премногу близу...“).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Воајеризмот, фетишизмот и еротизмот кај Ворхол Ворхоловиот воајеризам најпрвин го поврзуваме со неговата лична пасивност која се пренесува во неговото творештво како одвоеност или оддалеченост од објектот („Сѐ уште луѓето ми значат... но толку би било полесно да не ми значат...“).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во односот на индустрискиот работник кон техничките предмети и машини не постои никаква нерешителност: работникот се наоѓа во туѓ однос наспроти машината и затоа е отуѓен од неа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овој начин на работа со еден единствен објект Хичкок го донесе до совршенство во Прозорец во дворот (1954), мајсторски работен, возбудлив и духовит трилер за опасностите што ги носи ѕиркањето во туѓите станови; целата приказна е раскажана од страна на човек кој заради скршената нога е врзан за столица на тркала.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сакам вашето лице да го има само она што сакаме да ѝ го соопштиме на публиката - она што го мислите”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Особено кон јаричките, кои, нагло почнаа да се иселуваат во туѓи кокошарници во соседството, та дури и во Америка.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И знаеше уште дека нема таква птица која пропеала во туѓа татковина.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И на птиците - еретици, помислувам, кои слетуваат право во пазувите на жените и во нив заспиваат како во библиско горје.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас дојдов да помогнам, не да го победиме Хилмипаша но да го победиме Кобурга и неговите агенти и да не ја дадеме нашата Организација да пропадне или да премине во туѓи издајнички раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја истевтиши и и се закани да не оди кај Адема, да не гледа во туѓи мажи, да си ги гледа дечињата оти ќе ја заколе и неа како Аќифа во Маданот. Co тоа помина ноќта и дури мајка му стана рано да му сукни некоја кора на милото чедо, Ката излезе од ќералчето и им соопшти дека Толе пред зори излезе и дека и рече да не кажуваме оти си дошол.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој треба да види и осети дека не е оставен од своите синови и да црпи од нив сили за натамошна борба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Каде вака, бре браќа, без препита и изим влегувате во туѓи куќи? — почна Толе половина на шега, половина навистина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па да видиме и што домаќин си, што паша си, — почнаа Гарванов и Сарафов на шега.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но сега, кога се најде во својата соба како во туѓа, од сето тоа лето немаше ништо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На премиерата авторот се виде единствен дојденец, па се почувствува како крадец во туѓо лозје каде што останала само јагурида.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но и тука место не го фаќаше, па стоеше како во туѓ бостан, зјапаше во започнатото платно и се чудеше како од него можел да наслика нешто.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој влезе во салончето и седна, како во познат и посетуван стан, а таа остана да стои, како да се најде во туѓ - не знаеше што да каже, чекаше тој да зборува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не беше решен вечно да остане во туѓиот стан, сметаше само до пролет да живее тука а пред да дојдат ластовиците пак да се врати во својот стан под ќерамидата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
За непочитување на законот, и за бесправно вселување во туѓ стан, Околискиот птичји суд донесува решение, прекршителот, врабецот Џивџик да се протера од овој крај.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Купена куќа, прошетка, роба, купено време со туѓа болка, не дава среќа, не вреди, вредност нема, а само празна слика копија на оној кој гинел, само отсјај во огледалото, одраз блед на сонцето во туѓ поглед кој многу чинел.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Потоа ја прашале: дали е вистина дека сум рекол, од збор до збор: „Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На сѐ беше готов Лествичникот, тогаш Писмородец лажен, само славата од таткото негов да не помине во туѓи раце.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бараше од мене арамија да бидам, разбојник, крадец, затоа што се плашеше дека Филозофот е викнат кај нас за да го растолкува записот од одајата, и не сакаше ливчињата на таткото негов, од чија плот и семе беше роден, во туѓи раце да паднат и слава на друг да му донесат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Кога доаѓаш во туѓа куќа спиеш и јадеш во онаа одаја што ќе ти ја покаже домаќинот“, рече некој трет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секогаш има и такви што заминуваат да работат во туѓи земји, па и тогаш кога тоа е срамно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и прашувам, вели, што ќе се случеше случајно ако заѕвонев?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислело момчето дека следењето од далеку и влегувањето во туѓ двор не е никаков престап.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чувствував таков притисок, ми објасни, и во еден момент ваквата намера ме доведе речиси до неговата врата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но зарем не е посрамно да се седи гладен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со право ме праша „а што ќе се случеше случајно да заѕвонев на влезната врата и Ѓурчин лично да ја отвореше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А во прашните и маларични делници, тие понекогаш престануваа да бидат луѓе, ја губеа својата душевност и бараа заборав во туѓите мали несреќи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Човекот секогаш пати од главата. Друг пат да не влегуваш во туѓи куќи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Облечен во туѓо искрпено палто тој изгледаше и постар и поголем од другите деца.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Посакувањето убавина нема врска со остварување заедничка цел со другите, туку со сакањето да се има нешто најдобро – и, со тоа што ќе се има, да се биде најдобар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Убавината нуди можност да го надминеш срамот, да избегаш од заедницата на стигматизираните, да се воздигнеш до занесното созерцување на чисто телесно и естетско совршенство и да ги оставиш зад себе кутрине стари кралици, да ја оставиш иронијата кон романсата, да достигнеш достоинство и да постигнеш вистинска и сериозна вредност, како во сопствените очи така и во туѓите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во ситуација кога се е разиграно, раздвижено и толку брзо се врти, ти треба да ја имаш доволната мудрост за да навлезеш во туѓите погледи – рече старецот, па продолжи: Првото што ќе го здогледаш е бојата на очите.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Или во епизодата кога се загубила во туѓ град: „Штотуку ги научив буквите...Мими има мама...“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Знаеш ли колку боли кога те тераат да одиш отаде во туѓа земја и на рамо, под мишка, на врат, од долго стекнуваниот имот да понесеш само толку, колку што може да се собере во една торба или вреќа?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зошто во туѓи раце раце сме ја клале судбината на чедата?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од нив тогаш ги учевме тие песни и ги повторувавме и на часовите по мајчин јазик во тукушто отворените македонски училишта во нашите места и гласно ги пеевме и во домовите и на прошетките таму во туѓи места...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Година подоцна и на другите, од Корештата, и ним им рекоа ќе има голем бој и ние од него ќе ве спасиме, во Албанија и од тука со бродови во туѓи поднебја, под туѓи стреи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Стоејќи на ридот под кој длабоко лежи бездната на Котелската Кула, ете, само се обидувам да си ја вообразам сликата за нив, но таа е бледа, далеку е од онаа вистинската во која војната беше дел од нивниот живот, од која едни останаа на вечна стража, други од неа излегоа осакатени, а трети го фатија неочекуваниот, но принуден егзил и голем број од нив засекогаш останаа во туѓи земји и меѓу туѓи народи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лежеа и молчеа како два остарени песа што се вратиле кај господарот по долго талкање по планини и друмови, по долови и скрки, за да му ги вратат на господарот десетте години што тој ги заборавил во туѓа земја, во туѓ град, во грдо ѓубриште, во една ноќ есенска, темна и дождлива. Кутрите мои чевли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се чувствував топло и удобно во своите нови чевли, во туѓата држава, во туѓиот град, во една дождлива, есенска вечер.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Запролети. Заборавив на настанот во туѓата земја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Следнот ден веќе бевме во друг град во туѓа земја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нашите интереси треба да си ги изучиме и да си ги заштитуваме сами, а не да ги даваме во туѓи раце за да ги експлоатираат малите балкански државички.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние немаме излишни народни сили за да ги принесеме на жртва за бугарските, српските и грчките интереси, зашто сегашната борба е само во туѓа полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да се подмлади ли пред нив со раскажување за Негушкото востание од кое, и со негова заслуга, се тргнала од слатка дремка султанската земја во која везирите и пашите, не само Лобуд и Јанински туку и сите други што не ги знаеле, помодрувале?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лозан Перуника се разбудувал со чувство на доаѓање од свој вилает на кратко спокојство во туѓ атар, од возвишеност во свет на диви мириси и заканувачки гласови околу кои се протега на дива површина многубоен мов со змиолики пипала што се појат со супстанци на сѐ што дише и го одржуваат стравотниот живот врз туѓо уништување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноќ, воловите жеволеле во туѓа стаја туѓо сено, стопаните фаќале бессилно суштество што до вчера се наоѓало под заштита на светените манастирски ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога бил млад, отишол во туѓа земја да печали пари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разговараа без онаа нужна почит на селани кога се во туѓа куќа и пред домаќин со кого штотуку се сретнале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе попораснеш малку од нивно бувтање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се грбавел, умри, Лозане, умри Македонијо, од небото се спуштала преголема скрапла со премногу отров во свиениот опаш дури и за пет такви вилаети на пет или на петпати повеќе момчоци од шеснаесет години што исто така се мрак во еден мрак, грумак бол по своја врсничка, момчоци - синови на бекташи под дервишка ќулавка или на оние со парче руба околу половината, како пци со заби да ги измолкнале од сметиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слободната рака предизвикувачки ја потпрела на колк. Но Доце Срменков сепак претставувал загатка и за другите и за неа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакате ли да ви раскажувам какви тревки има на земјава?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Шепотеше со рапави воздишки дека саканите синови и милите снаи го испратиле по воденички камења во туѓа каза да се избават од него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој ќе даде воле во туѓа запрега?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Играчка, што значи тоа? Ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но на забрадените чавки им било важно да ја суредат во туѓа куќа Фиданка Кукникова и најпосле да ги задржат мажите крај себе ноќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нели бил и синот на девственицата Марија играчка во туѓи раце? И што се случило?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Времето стоеше, во неговото мртвило се движеше мојот дух. Дедото Симон се обидуваше да ме врати во минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И сега, кој со кого ќе се здружи? со очај рекол Орлен Шумков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Она што го шокира чесниот филозоф, го одушевува превртливиот поет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Поетот е најмалото поетско нешто на овој свет, тој нема идентитет и секогаш живее во туѓ лик”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се плашеше од зборот да не ја распара како меч, но најмногу од оној „добрите мајки не ги фрлаат децата, само кукавиците ги подметнуваат во туѓи гнезда“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Има луѓе кои не си ја гледаат својата работа, па се замешуваат во туѓите...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во која група на сообракајни знаци спаѓа она „СТОП“, во зелена боја, а го читаш во туѓите очи додека се бараш во нив за да се огледаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас млада, па убава, во туѓа земја, а од турски знам само да кажам „Бир тане туркиш кафе шеќерли... беш тане шеќер“ и да се насмеам како глупача кога некој, мислејќи дека зборувам турски, пријателски ќе се расприкаже на долго и на широко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Хелмут Пред недела дена бев на свадба кај девојче што се претвори во кралица и од утре ќе краси некои други работни простории, други улици, во туѓа држава, што многу брзо ќе стане нејзина, нова татковина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но кога тој нараснал а таа почнала да поболува, морал сам да заработува за двајцата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На своите осамени обиколки на синорот беше стигнал да се зближи некако со говедарката Ристана Голушкоска со син ѝ Димко Силистарко, па тие, не без сочувство за нивните страдања во туѓа земја и меѓу туѓинци, брзо ја разнесоа низ Потковицата: Додека бил Видан малечко и додека мајка му можела да работи, го водела со себе по белградските господарски куќи за да ѝ помага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Море која Софија, вака среќен сум бил само кога Јованка ми ја пуштија за домачица во туѓи бели дворови!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
ФУДУЛ, ФУДУЛ, ВОДУЛ - горделив; оној кој неповикан се меша во туѓите работи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога приближал кај нивата, видел еден чоек в нива кај туку збират класје, дошол в нива и му рекол налутено на чоекот што збирал класје: - Море чоече, што збираш во туѓа нива класје?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапоносни агенти: оџачари со мердивани за да подгледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предводени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрчкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ти, проклето ајдучко копиле, цедеше од себе, и тогаш на крај од мочуриштето, и десетина ноќи по тоа кога првпат влезе кришум во туѓ стан.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Оној во туѓа износена облека побара уште еднаш ракија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Едниот беше ситен и неспокоен, во туѓа износена облека, другиот полн, мек, сипаничав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Такво шеќерно старче беше и дедо му на ловецот Капсула, секогаш смело загледано во туѓите очи; ништо не бара во нив, само го огледува своето лице, нема ли на кожата некоја ненужна дамка што би го урнала светечкиот негов изглед пред луѓето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ќе влезе штрк во туѓо гнездо за прељуба со туѓа штркелица, сите штркови му судат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ние за кого умираме, си велам, еве сите држави си прават гробишта, а нас нѐ потфрлаат во туѓите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не го згрешив селото, вели, да не се вратив во туѓо село, во непознати луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај сум дошла вака, господе, си велам, вели, и со кого сум дошла олку далеку, вели, во туѓо поле, во туѓа пустелија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ВЕЛИКА Влегуваме во селото, а како во туѓо село да влегуваме. Зејат куќите, пондилите. Нема ништо да лавне, да мукне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тој скокна во ливадата и вика: ״не сакам ливадата да ми биде во туѓ синор, во туѓа држава.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама кога се гине многу, кратко се памети. „Огнот во туѓа рака никогаш не жежи“ , велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Треба да го пукнеш ѓаволот, вели Уља, треба да го излажеш дека не ти е жал за децата, да го нападиш од дома. Во туѓо село да го нападиш, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти си сега свој човек во туѓа земја. таму и природата е поинаква, без грубари, без горојадци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ти, проклето ајдучко копиле, цедеше од себе, и тогаш на крајот од мочуриштето, и десетина ноќи по тоа, кога првпат влезе кришум во туѓ стан.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Време за пуривање во туѓи бостани.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Полека се присеќаваше на животот преку море, на бараките во кои живееше парченце од срцето на и проколнатиот и благословениот Балкан: меѓу другите - Турци, Грци, Хрвати од Далмација, нешто малку Бугари и нешто македонци, глутница што двапати дневно се развлекуваше како тесто, бараки - фабрика, фабрика - бараки, човечки толпа од закрпи на тага, неутешност, страв, искушенија, пцости и песни донесени од далечини, бил во туѓа земја и го научил животот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапонски агенти: оџачари со мердивани за да погледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предвоени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрачкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Така, во туѓите очи да се види јасно колку многу се жртвував.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Би рекла дека овие мустри се со висока емотивна реколта и лесно продираат во туѓата психа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кое е моето место, видов што сум во туѓите очи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зар и следниот пат пак ќе седнам во туѓа фотелја и пак само бојата ќе биде различна?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Чувствуваше како да се вратил во непријателска средина, во туѓо село; како да не се оние истите луѓе што го знаеја од детството, од младоста.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Албанците со векови служеа во туѓи војски, на императори и цареви, а без да имаат своја татковина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја остави вечерва својата топлина во туѓа постела.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мојот корен и неговиот, оставен вечерва во туѓа постела.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Без интерес следеше: од масата на блондината се дониша до нив некој во „кариока“ кошула и со густи зулифи, зелен од јад и од месечина, и помоли или опцу (не знаеше) браќата да ја остават неговата девојка и да не ги забуцнуваат носовите во туѓо месо.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чувство на евтиност, како изрецкана конзерва од грашок чија испразнетост тркала сирови зрна во туѓите стомаци, не оставаше премногу простор кој може да се иполни со вкусна, топла чорба.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Расклокотени како тазе варено капучино Со лажичка свеж цимет Или свежа цанелла Како што би рекле оние кои сонуваат на латиница Кој како што доаѓаше од доселениците Секој својот сон си го теглеше и толкуваше Секој во својот сон си се олеснуваше И во туѓи соништа не буричкаше Отпосле се дозна и се запиша дека за своите исчашени сонови Некои страствени сонувачи Оделе на Голи Оток или на некој Гулаг По патеката на соништата Поплочена со петокраки И кајшто оделе песни пееле Паѓај сило и неправдо На нозе презрени од светот Си мислеле кој пее зло не мисли Ама не разбрале дека е поважно Која песна се пее И не разбрале дека на тие кои мислат Воопшто не им било до песна Па си останале такви Со недопеани песни во грлото
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Тие не само што имаат вештачки вилици и заби Ами и главите им пукаат од вештачки сонови А и зборовите веќе не им се природни и веродостојни И кога ги редат божјите заповеди Намерно ја прескокнуваат онаа – не буричкај во туѓи сонови.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Не дека веднаш ни стана потопло околу срцето, ама баш фино од него што намина: мерак е за секој јабанџија кога во туѓ свет ќе здогледа познато лице.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И кога на девојки сум им викал дека ги сакам, тие ништо не слушнале и завршиле во туѓи прегратки.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тоа исчекување како да внесе промени во нив, како да започнаа да стануваат подруги; не се расправаа, не се караа како порано за секакви и секојдневни работи: кој кому му пресекол дрво во забранот, кој во чија ливада пуштил добиток да пасе, кој кому му направил штета во нивата, чија кокошка снесла јајца во туѓа плевна, или претала во вртот, та била заклана, кој кому на славите и свадбите му опцул мајка, го плукнал или удрил; кој во чија жена зрчел и ја задевал; кој кого го поткажал на џандарите дека ја пцуел власта.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Марија, ѝ реков. Децата се садисти. Нашиот син ужива во туѓа болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не сакав да се плаши. Не можев да поднесам бол во туѓи очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Треба да се побегне од сето ова, од самиот себе, од сивите загрижени лица на минувачите, да се распливне човек и како смрт да биде неспособен да открие во човечките очи заклани соништа, да се распливне и да отпатува во неизвесност како облак во безоблик за да не гледа мртви птици во туѓи очи, за да не слуша крик во пресечени грла. И туѓи песни крик - Марлен, Марлен, Марлен!
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Навика продор во туѓ брак “, цинично настојуваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Гледајте - или остатокот од животот ќе го минете како лошо платен статист во туѓ нискобуџетен црно-бел документарец, или ќе станете продуцент на својот сопствен филм. Ќе го режирате, ќе напишете сценарио, ќе поделите улоги, ќе одберете место за снимање на најголемиот реалистичен филм било кога направен“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Никогаш дотогаш железничарот Круме не се чувствувал толку виновен пред својот прв син - дури ни тогаш кога го испраќаше острижен во туѓа војска, за да си го намали товарот на куќата за една уста.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Вљубениот е безвреден предмет, секогаш во туѓ посед.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Будење со ќебе место со перница под главата!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Будење во туѓа постела по онаа ноќ со Дуда во кафеаната „Зора“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Замисли си за момент дека сонуваш, тоа веројатно го можеш - доверливо ми се приближи таа преку масата - Или за момент поверувај дека си влегол во туѓ сон.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што се однесува до сегашнава моја положба, јас се чувствувам како оној патник- намерник кој иако сеуште не го изодил долгиот пат што наумил да го совлада, наеднаш, без некоја јасна причина, откако заноќил в туѓа куќа и убаво си отпочинал, се разбудува со чувство дека нема повеќе ниту намера ниту волја да оди понатаму.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не исклучувај го првото озлогласено дехидрирано лице еднина, но можеш ли да бидеш лична и во туѓо име, да имаш царска Ние-тага избегнувај го, во формална смисла на зборот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ако решат еден ден да нѐ изневерат да нѐ прелијат со високи вокали блудно да се одлијат во туѓи планети безнадежно, речиси залудно ќе биде да се спречуваат во намерата: водата не знае за доста!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Лукавец, Итрец, Луцифер Серафим, Караѓоз, Ќориот, Куциот Грбавиот Јуда умна преумна надеж неумерена (а смертта е без мера безмерен семир!) Сило црна нечиста, нечестива волкодлака во туѓи светилишта падена меркана, дебнета грдосијо те тука си, те не си мис-миризлива, жуборлива етерична сфера малку отров за малку живот Сѐ само простодушност не не понизност, не!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Исхак и Аја сме ние, тие она што не сме крајот уличарски се нуди човекот во туѓи мени губи ти се колнам, Време: си било едно нешто за многу века во сомнежот се заљубила река. Кога ни ти дојде, ни јас те чекав...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ти си како туѓинец во туѓа земја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Па многумина од нив останаа на стража на Грамос, на Вичо, или сакати лежат по болниците во туѓи земји.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А сега? Што сега? Им гинат децата на Грамос, на Вичо, им умираат по болниците во туѓи поднебја, а тие чекаат, се надеваат...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Режисерот те пронајде во туѓа земја, во меѓуградскиот авион, кога најмалку се надеваше.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Душан направил кариера на Запад како менаџер за автомобили...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Нели, дури ни магарето не поминува многу лесно преку синорот во туѓа мумуруска.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ах, Васј! Лесно ни е додека бркаме бубачки во туѓите глави!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но сите се прашуваат, што бара жена во туѓ дуќан кога веќе не купува?“, еве вака ѝ го поставила Трајчеица судбоносното прашање на наша Рајна, кое за жал и не звучело најпријателски.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Притоа, постојано устата му беше полна со маја Рајна, мајо сердце!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
АРСО: (На Поцко.) Тргни се, де! Во туѓо ќесе не пикај нос!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: (Ја зема парата.) Ај, да си ми жив куме! (Ја трие брадата со парата.) Аирлија, сефте! Ај, златен адет, златна пара, златен кум! Еј, бре-е-е!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со нејзината смрт жените во селото здишнаа олеснето, зашто пред извесно време, пред да се растури фронтот, Цанулица, сета бесна, влета во црквата на празничен ден кога попот Матлија држеше богослужба и му свика: ”Ти попе, црквата да си ја гледаш, а не да се мешаш во туѓи работи...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Edith Sitwell, наспроти воодушевеноста на своите колеги од Burroughs, едноставно не е расположена да го пика носот во туѓите клозети: „Подобро ми е да гледам Канал 4“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
МАТЕЈ: Зборувај за себе. МИРА: А ти молчи за себе. Добро ти е во туѓ стан, со туѓи пари.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И Фимка има големи и мали чеда тука во планините и таму по државите, во туѓите земји...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Загинал „незнамитисот“ во туѓа земја, а нејзе ѝ испратиле писмо со печат и царски знак...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа што од љубопитство се мешаше во туѓ живот му се виде непристојно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека се појавија сватовите Милка и Пелагија се префрлија во спалната каде што беа другите моми на Роса со внучињата Венко и Стојанчо и Пела, која, завлечена од нив двајцата и од нивната неконтролирана игра, заборавила дека треба пристојно да се однесува, особено кога се во туѓа куќа на гости, ама неколкуте прекорни погледи на мајката ја смирија и за кусо време ја снема од спалната, се смести крај бабата Перса и внимателно се вслуша во разговорот што го водеа бабите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Цел живот се бориш за својата земја, а те закопуваат во туѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најубавите деца сами си ги јадеме или ги подметнуваме во туѓа служба, како кукавицата своите јајца во туѓите гнезда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секако, не сакав да се плеткам со Црниот, зошто Ило си го такса, а јас не се мешам во туѓите симпатии.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Убаво е кога знаеш сѐ, не се губиш во нереалност, не тонеш во туѓите гадости!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Но - пишува Шатев - попаднати во туѓа средина, без никакви средства за живот, тие видоа дека не така лесно се прави конспирација и се прибираа при своите родители“47.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)