ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Заштитата на козата за татко ми беше еден од најчудесните феномени во човековата еволуција.

Таа надворешна еднергија делумно влегува во човековото тело како храна, а делумно е привид што на човекот му се покажува како стварност.

- Ах, - присторе Достоевски – Тоа ништо не менува во човековиот век.

Развојот на културата и цивилизацијата ниту пред тоа не може да се разбере без толкување на улогата на градот во човековата историја, како што покажа Луис Мамфорд во својата монументална студија.

Во суштина, секој IE ритуал (обред) претставува враќање кон максималниот скрален чин, воспоставувањето на поредокот во максимално скралниот момент, чин по кој лошо појдените нешта се враќаат во нормала, или воопшто земено, тоа е = една сосем божествена активност = Прагматичноста на ритуалот ја определува неговата централна положба во човековиот живот и се вкоренува во тоа, што со негова помош се решава основната задача - гаранција на преживувањето на колективот...

Се наоѓа природно како маслена киселина во човековото тело, а исто така, мали количества има и во некои овоштија меѓу кои и гуава.

И така, ова сведочи за потребата од јавни, општествени постапки што не искажуваат емоција, туку ја заменуваат – кои ja претставуваат без стремеж да ja изразат – и кои ја пренесуваат емоцијата со склоп од генерички, усогласени симболи и замени, обезбедувајќи го на тој начин непреченото дејствување на конвенционалните општествени односи. ‌Во овој контекст, јазот меѓу чувството и изразот е трагичен, бидејќи е пројава на темелна егзистенцијална катастрофа – погубна, непоправлива, неизбежна празнина во човековото значење.

Далеку од тоа дека ги изразува Пријамовите чувства, постапката е израз на крајната невозможност тој некогаш воопшто да ги изрази.

Таа славна и патетична постапка не ги преведува Пријамовите болка и гнев во јасна јавна форма.

Разбирливиот човеков порив да ја затвори, да најде начин буквално да се изрази она што навистина го чувствуваме, не е само предосуден туку е и разорен: им се заканува на симболичките посредства што ја држат целината на сиот општествен свет.

Тоа е во човековата природа – рече старецот.

- Гледам дека добро учиш, и многу брзо напредуваш во споредба со порано, кога утрово се “запознавме” – додаде старецот и веднаш продолжи: - Зар не забележуваш дека се се менува: денот и ноќта, гневот и веселоста во душата на птицата, расположбата во човековата душа…

„Се лажете. Од сите три теории заедно, поголема револуција за човештвото има предизвикано изумувањето на казанчето за тоалет.

Тоа ќе биде третата голема револуција во човековото поимање на светот и себеси, по онаа на Коперник и Дарвин: Коперник му покажа на човечкиот род дека не е центар на универзумот, Дарвин му покажа – дека не потекнува од Бог туку од мајмун, а јас – дека човекот не е она што мисли дека е.”

Ете, ако љубовта ја земеме како клучна работа во човековата имотна состојба, тогаш воопшто не треба да се чудиме што оние од власта кога ќе насетат дека државата нема иднина, се фаќаат за календарот на годините што поминале.

„Уметноста го означува како прекинот со прареалноста, така и обидот да се излекува преломот кој со тоа настанал во човековата суштина.“ (Ернесто Граси) А Каде сме денес?

Во една „метафизичка“ смисла имаме, значи, работа со две човечки ситуации.

Ете населба, то ест место, каде што христијанската верска догма не успеала сосема да ги надвладее паганството и митологијата, туку приопштувајќи се кон нив и испреплетувајќи се со нив, со нивните обичаи и празнувања се натоврила како со бесцени камења, и историјата, припокривајќи сосе малтер на легенди и преданија, печалела за други, за завојувачите, додека за тукашните ги резервирала страдањата, прогонствата и истребувањето, а заедно со нив правото на бој и правото од сето тоа да разгрнат епски духовни мегдани, кои, во текот на времето, неуките но интелегентни души на жителите на Потковицата ќе ги преобратат во фактичка своја историја и врз неа ќе прикрепат една колку рурална толку здрава и чиста егзистенција, која, пак, несполуките и поразите, кои се јавуваат како негација на сѐ живо и движно, ќе ги извиши на рамништето на својата вера во опстанокот и тука ќе ги озакони како судбински збиднувања во човековото битисување во овие краишта.

Сето ова и уште многу нешто кое до нас, за жал, допира пооредно или никако не допира, било или можело да биде запишано во тефтерот на господарите на Потковицата, Акиноските.

Не сакам никаков удел во човековите истражувања во универзумот! Паранојата почнува да надоаѓа.

7.00 Ацтечката цивилизација разви своја колонија на месечината.

Во човековата свест, можеби во секоја и во сите времиња, се крие географско парче на непозната или пронајдена почва на оваа или некоја друга планета, што еднаш, првпат, се запознава со соништата со најневините години.

Инаетот повеќе може да се насети во човековиот инстинкт, во делот на неговата анимална природа, недовршеноста во еволуцијата.

Еве, мој пријателе, јас би завршил со инаетот, не можејќи да му го утврдам местото во трајната балканска меморија.

Потребата од другиот, со другиот, не е само биолошка, туку и духовна претпоставка во човековиот опстанок...

Вербата во човековата моќ да ја објасни новата судбина даваше на преземената дипломатска мисија некаква дополнителна моќ, која можеби и го оправдува постоењето на оваа професија во времето кога во светот се губи смислата на некогашните граници, кога заедничката планетарна судбина станува неодминлива реалност.

Ништо не беше како некогаш!

Човекот останува несовршен, недовршен во својата еволуција.

Стварноста постои во човековиот ум и никаде повеќе.

„И во свеста. Во човековото сеќавање.“

Минатите настани се тврди, објективно не постојат, туку опстојуваат само во пишаните документи и во човековото сеќавање.

Споредувајќи го неизвесниот пат на своето семејство со патот на јагулите, тој му ја доверуваше во ноќта на Игор Лозински својата водечка идеја дека сѐ што се случува во природата на планетата Земја, може да се провери во човековиот дух.

Која би била таа вистина не би знаел сè додека не ми се разденеше.

Сакав да исчепкам некоја вистина за она што се збиднуваше во човековиот свет.

Космичко верување: Прифаќање на комплексноста, желба да се биде “хаос- дизајнер”. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 40 Тимоти Лири НАРЕДНИТЕ ДВАЕСЕТ ГОДИНИ При одговарање на прашањето за предикција на следниот стадиум во човековиот развој, практичниот здрав разум сугерира да се издвојат карактеристиките важни за опстанок на нашиот вид.

Кои се нашите одлики што ни овозможуваат да опстанеме?