до (предл.) - колено (имн.)

Не дека беа поминале многу денови, не тоа, туку дека видов оти со десет удари со казмата, Јован вадел по дланка земја. Не влегол ни до колена.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А потокот беше ѓаволски надојден па водата нѐ лижеше до колена.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дишери, дишери, дишери, ) — и не чекајќи овие да излезат, ги фаќаа за раменици и ги исфрлаа како партали во дворот на дождот и снегот сред вириштата и калта до колена.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И овие го послушаа, ја отворија племната и се закопаа децата во сламата, а возрасните ги скрстија рацете и ги удрија главите ничкум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потоа гетото беше окупирано и од имигрантите од Саудиска Арабија, кои со брадите до колена ширеа богата фундаментална култура регрутирајќи млади сережани.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Е, а виде ли, Иване, утрото снег до колена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Наточи една кригла, жеден сум као пес со јазик до колена. - Веднаш, чичко Ване. Ова е гратис, како сефте.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Земјата нарастува до колена. Јули е. Од брегот слегуваат шуми.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога се обиде да стане од креветот, почувствува како нешто да го жегна во ципата, а кога се исправи, болката како по жица сурна дури до коленото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Без негова волја и движена со нагонот што се пренесува со човеково семе од колено до колено, неговата десна рака замавнала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А ти, Онисифоре со обетка? Да го излапаме сиот добиток до Лесново, тоа ли? - Тоа...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И нема, велат, ние да киснеме во вода до колена, а ги со жената да се скокоткаш в постела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин до глуждови заглибувам, па до колена, а потоа пропаѓам, како во жив песок.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаа да ми ја сечат ногата до колена, ама јас не ги оставив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Имаше жолто - кафеави изветвени чизми кои ѝ допираа до колена.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Женската варијанта на чизмите беше речиси до колена, а оние на Александар на десетина сантиметри над глуждовите.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Палата, дами во сатенски фустани и нивните избраници во војнички униформи и беспрекорно исчистени црни чизми до колена.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Чениците до градите. Јачмените до стреите. Леновите до појаса. Уровите до колена.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Крв до колена беше направиле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Здолништето, она што не ѝ досегаше на Катерина ниту до колената и од кое добар дел од нејзините нозе остануваше незгрижен од туѓите погледи, особено кога ќе седнеше, го немаше виснато на ниту еден од потпирачите на столовите ниту пак на кваките од прозорците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Тушот, главчо, - се обиде да објасни еден од спротивната страна на трапчето што стоеше до колена во матната вода.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мислеше дека си како некоја карпа пред нив, ама, иако се викаат плашици, ич не се плашат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со цигарче во уста, кое како да не се смалува, и до колена во езерото, Мики, упорниот рибар, со блинкер фаќа мренки и кркушки, запечени пастрмки.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како да не паметам? Нели беше зима? Нели беше напаѓал снег до колена?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Растат жита, горе нависоко: оризите крај вода студена, мрки урви дури до колена, жолти ’ржи до преку рамена.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Цело време гледам во нив благородна вдахновеност, чинам, не денешна, ами пренесувана и љубоморно негувана од колено до колено и гледав уште искри на подбивност кон уништувачкото бреме на времето кое на овие простори истури толку омраза, лошотилак, кодошлук и подбуцнување...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ах, дојде, од кога те чекаме! - извика џуџето со тенко гласче како да пее, плесна со малите раце и брцна во џебот што му беше пришиен на средината од палтото и му ги покриваше целите гради, стомакот и нозете до колена.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Грижите не ѝ дозволуваа да ја замајуват споредни мисли, снегот беше и тука пред влезот до колена, а дрвата добиени преку социјални грижи што останаа зад баба Петра беа крај оградата на фабриката, до самата куќичка на Мурџо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)