до (предл.) - уво (имн.)

Мртовчето седна во центарот на кругот; отсекаде гледаа пријатели. Одеднаш запеа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Устата му се чепотеше до ушите, откривајќи ги нималку детските челусти; и беше чудно што лешот има толку подвижна, жизнерадосна уста; клемпавите уши му се зацрвенија од приливот на претходно исцицаната крв; лиценцето го беше подигнал угоре, кон Бога; неживите очиња ги затвори и пееше внимателно, со труд, дури мртвите жили на вратот му отекоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој имаше големи клемпави уши и грозоморно, сѐ до ушите, се насмевнуваше гледајќи го старецот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Никако, ние не ги изневеруваме пријателите. –рече Владимир насмевнат до уши, му беше мило што ме гледа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
По некое време ја расчепи устата до ушите и брзна во смеа: - Ха, ви заиграа вилиците, синковци ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Кој ти е вој, невесто Митро? Митра ја обли црвенило до уши, но немаше каде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Од пети до уши само инает! - немоќно ги рашири рацете дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Звуците од стиховите, повеќе од сигурно, удриле во тие длабочини и со ехо, или ко што народот велит, со одѕун се вратиле назад, не остри и прободни туку обрабени и обли и ко такви стигнале до ушите, а сетне до душите и на нивните и на нашите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој човек со гуња од секакви закрпи и опашан преку неа со две шамии, во објала во кои можат да се нурнат шумски пенушки, понекогаш работел в град: таму носел на широкиот грб по две вреќи брашно или сол, редел по турските и ерменските магази буриња со маслинки, по ановите со боси нозе гмечел грозје во каци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не личеше на селанец: очи - млади ореви со кора, брадиче црвено и кадраво од уво до уво. Ѓакон, речиси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отпрвин тивко, потоа гласот стануваше сѐ позвучен, разлевајќи се низ кумановските сокаци, допирајќи до ушите на муслиманските верници.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Милозвучноста на измешаните младешки гласови не стасуваше до ушите на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дознав конечно каде е мојата Срцка. Во напливот на емоции, токму во мигот кога беше музичката пауза, говореше толку гласно што овој говор го слушаа сите во салата. Звукот стигна и до ушите на Душка и Роска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вилиците на кловнот се вкочанети, неподвижни. Ретките, расклатени, и разјадени заби стиснати се еден врз друг. Од уво до уво, тие болат во коренот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зад мене Неделкојца Сивеска ми се добира со устата до увото и вели: - Вистина, оној пат, го виде Неделка, вели, или така ти се сторило?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нивниот глас не стасува сиот до ушите наши. А пак, ти крева морници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не знам, вели војводата и ги крева рамената до ушите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
До ушите ми иде некое човечко зборување. Сакам да викнам, ама се премислувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Понатаму, што се случува. Се заљубувам во него до уши. Ја губам главата. Никој до сега не сум сакала толку многу.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
При седнувањето судијката ме погледна право в очи, речиси во исто време кога адвокатот ми се доближи до увото и ми шепна нешто неразбирливо.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гласот за ова се разнел надалеку, дошол и до уши на султанот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А кога еднаш мајка ѝ рече дека кој ќе научи писмо ќе може да му пише на тоа момче што го сака, таа се зацрвене до уши, избега од рацете на мајка ѝ која сакаше да ја избакне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Лели ме ватил таицирот — сѐ ќе ми дојде, и до уши, и до глава. Ногу арно зборуа дедот Петко; ошче поарно ти.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра си ја чу пресудата. Озелене како мувлија и не можеше да најде збор да проговори, додека на Достиното лице се покажа црвенило до уши и длабока воздишка, и се симна еден голем товар од душата, но не испушти воодушевен извик.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На празниците оддалеку ја погледнуваше и засрамен, поцрвенет до уши, си ја ведеше главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој им зборуваше на „советниците“ што седеа на масата, но неговите пламени зборови достигаа до ушите на сите селани, дури и до ушите на оние што не гледаа — од сред чаир.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Можеби настаната од потребата да се поттикне јунаштвото кај борците; (нели, се зборуваше, откако успеал да ја протне бомбата низ отворот на бункерот, тој со своите гради го затнал тој отвор низ кој митралезот го бранел влезот во рудникот) а притоа творците на ова тврдење изумиле дека приказнава може да втаса и до ушите на тетка Боса Сотирова и дека тогаш јунаштвото на Благоја нема да е поттик туку ќе претставува бодеж што ќе длаби во срцето на несреќната мајка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но овој пат злокобата не беше усно известие што патува бавно од уво до уво, туку уредно отчукан лист хартија, со печат и со потпис.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога малку се прибра, ја принесе слушалката до увото и рече: „Еј, ти таму. Слушај, ах, кога би можел да те предупредам! Но како! Ти си само глас.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И самите можете да си замислите како изгледал кога му дошол до ушите ваков глас.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Тоа, тоа! – Измрморија Ескимките низ насмевка до уши.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Избезумен со глава го удри в лице и во истиот миг му го откина од рака камшикот и му врза два нишани од уво до уво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Раздвижени како мрави, работеа младинците ... – А ти? – му се сврте Мечета. – Шеснаесет ... – излага и Мече, гледајќи в земја сцрвен до ушите.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)