за (предл.) - мој (прид.)

Треба да знае дека и за моите пари може да лежи в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како да ја создадам, или тој да си ја создаде, претставата за мојата судбина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мојата повест, која требаше да ѝ даде смисла на одлуката за мојата осама во Маказар, никако не напредуваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За моите побуди и за моите добри намери веќе кажав повеќепати.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога се вратив дома, ѝ пишав на Агна за моето лунѕање по маказарскиот предел.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се изразувам фигуративно, но тоа е вистината за моето чувство и за мојата потреба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Се извинувам за мојата неинформираност, знаете, змиите не се во мојот домен на интереси и истражувања. - Аааа ... почнавте елоквентно да се правдате, а?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И така, баш во тие денови, решителни за моите чевли, јас истапив пред литерарната дружина првпат со една песна, ноќна по настроение, во која сека од четирите строфи завршуваше со рефренот: „Оздола идат сејмени”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Покажувајќи им го сето тоа на другарите, јас се надевав потајно дека ќе го побудам некого од нив, поголем, поснаодлив, поблизок до воспитачот, да се заинтересира за мојот случај и можеби да ми помогне.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
2. Ако ова дрво овде е багрем, тогаш куќичката за птици е закачена за моето десно рамо, поилото за пчели се држи за сламка а ти си со Девојчето од другата средина, не ти се допаѓа преводот и ги фрлаш презреаните сливи кон косовата прегласнот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Да ви кажам нешто за мојот последен концепт на лудило без пардон.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Ништо. Не пијам. - Пушиш, а не пиеш. Не оди тоа. Ќе се напиеш нешто за мој атер.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А бидејќи и јас сум производ на „лудите шеесети“ (svingin’ sixties) во Лондон, за мојата генерација сексот престана да биде централен, па така смртта ја презема и ја создава новата „порнографска граница“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Така беше до пред некој месец, кога, качувајќи се по скалата (тоа беше само увертира за мојата точка на трапез со Ина и Светлана), забележав дека ја губам рамнотежата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека пишувам песни, одлично вежбам на разбој и дека свирам саксофон (младите во тие години мислат дека се сестрани) и дека од тие три нешта ќе изберам едно за моја професија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој веројатно само утврдуваше каде се наоѓа; или ја проверуваше точноста на оценката што ја дал пред малку за мојата местоположба?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби неговиот поглед се беше нафатил да измери уште колку чекори му претстојат до нашата куќа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да сакаше да се пофали самата себеси: „Гледаш, и мене ми е дадено да избирам“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ова место го избрав за мој вечен дом“ соопшти таа, а насмевката не ѝ слегуваше од усните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И само в гроб јас кутрата, за мојта болна душа ќе најдам сладок балсам .. .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Беше десетина години постар од мене, но поим за мојата генерација. Фраер и пол!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На сите тие книги се наоѓаше мојата фотографија и името и презимето, како и по неколку збора за моето херојство.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Лежам така, и чувствувам дека ќе се задушам, а не знам што ме задушува – дали туѓите врескања или моето молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Туѓите врескања се казна за моето молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поначесто ми се доблжуваа, наслушуваа, но никако да ја одгатнат причината за мојата среќа. Од тоа, се чини многу и страдаа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Освен еден портрет на маж, што го направив еден дождлив ден од калта која сама се понуди, друг доказ за мојата детска желба - немам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас не можам да го допуштам последново и го сметам навредливо за мене, ете зошто и не се откажувам на прво место да си изработам свој самостоен поглед врз прашањето за мојата народност и врз онаа на моите сонародници.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Книги есеи - Записи за нацијата и литературата (1985), Нови записи (1989), Македонски дилеми (1992), Резиме за мојата генерација (1998), Болно племе (2000).
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Господе, ова нека започне со убаво. Доста беше тага за мојата Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ за мојата пријателка, но внимавај повторно да не го затуриш именикот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ништо не знаеш ти за моето заточение во Сахара.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И шепотеше нешто: „Ти не знаеш за моето присуство овде.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никој не знае за мојата мака штом ветроштини ѝ го зеле млекото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па јас и за моите деца сум згрешавала, а не за добитокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама таа не знае за мојата мака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Комплицирно за мојот правнички мозок.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А јас ѝ велам: – Граѓанко драга, среќата не е во парите. Извинете на изразот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И го докусури, непрокопсаник. За мои пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Подзина, се прекрсти во мислите. Господи, без глас шепотеше. Господи, претешко е подбивањето за моиве плешки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Значи, првата мисија ја завршив соодветно на тоа што замислив дека е најдобро за мојот пациент.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во потрага сум по докази за мојата способност на утврдување при аналитичките детекции на предодредувањата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не ми е за мене, туку за моето семејство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во твоите очи најдов ново огниште, топол дом за моето срце...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Одеднаш тој во мене распали еден силен, дотогаш непознат оган за моето срце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А на месечината гласно ѝ рече: „Сите ме заборавија, а мене ме уби веста за мојата смрт.“ Чудна птица беше тој Отец Симеон, се раѓаше како феникс: од пепелта на својата смрт.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Севкупното сознание за мојата животна грешка, која ме доведе до слепа уличка, се состоеше, зачудно, токму во неизвршувањето никакви злосторства.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Му говорев за мојата мајка на која посветив еден цел роман, (објавен во циклусот во кој ќе се најде и романот Амбасади) со нејзиното име и презиме, која беше секогаш пред балканската историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да остануваше палестинската судбина, мое приватно прашање, бев исклучен засекогаш од официјалната надворешно политичка орбита на земјата...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Откако завршив Махмуд Дарвиш загледан кон другиот брег на Езерото, тивко се огласи: Луѓето се убедени дека кога пеам за својата мајка, јас пеам за Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеби беше пресудно за мојата авантура.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со години не се произнесував во јавноста за мојата мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш мигум се оттргна од внесеноста во пејзажот и со повишен глас, можеби во знак на протест рече: - Да, луѓето се убедени дека јас пеам за Палестина, но јас пеам само за мојата Мајка...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бен Али се надоврза: - За мојата земја е чест да имаме амбасадор кој е и писател од наша блиска, пријателска земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не, јас пеам само за мојата мајка. Таа од далеку ме следи, јас ја препознавам во мојата тишина, која другите не ја разбираат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаме само една Мајка и тоа засекогаш... Му ја искажав својата согласност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но во секој момент можеше да дојде телеграмата за моето заминување!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Погледнувајќи уште еднаш во мојата нетипична дипломатска биографија, не можеше а да не ме запраша: - Вие сте писател, меѓу другото. Веројатно еден ден ќе пишувате за мојата земја?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некои велат дека вие пеејќи за вашата Мајка, пеете за Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ама барам милост, му реков, а таа милост е за мојот пријател ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не кажувам за мојот Дубровник, каде денес сите го имитираат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Може ќе се чудиш, ама едната од нив е илустрирана енциклопедија за моето најомилено животно, мачката!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Пред Борко имав чувство на вина ако проговорам за моите дилеми околу некоја моја идеја, уште повеќе ако покажев радост од веќе објавен текст.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се должеше ли уште на нешто неговата потреба, по првиот занес со мене, кој беше несомнен, да се покрие со својот цврст емоционален плашт непробоен за моите вибрации?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас само сакав со два-три збора да раскажам за мојот живот. За илустрација. Не смеам ли?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас вела за мојто маало да го запопиме ној манастирцкиот ѓак, ној Петка од Мелница шо му умре жената пред печес месеци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога се одделив од семејството, формирајќи го сопственото, не отстапувајќи од правилото по завршеното средно училиште да се даде извесен влог во семејството, се вработив како новинар и продолжив, од своите хонорари кои ги добивав, да одделувам за моите родители.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Фрлив паричка и за мојата вујна, Италијанката Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Одамна зрееше во мене мислата да напишам книга за мојата Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„За мојата лекарска магија, за два танца на остриот скалпел.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Жесток хуманизам на еден очајник кој за мојата иднина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мислам дека сите додатни објаснувања на Соња Пазарџиева имаа за цел да ме уверат дека сум прокоцкал убава шанса, но дека животот без тие непредвидливи околности ги губел изненадувачките својства, а спомнатата Соња, ја сфаќала во прилична мерка мојата природа, знаела дека јас не сум спремен да го изберам сивилото како основна боја за моето секојдневие.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете, накусо, на ова се сведува приказната за мојот грев што од страна на таканаречениот Народниот суд, по ослободувањето и создавањето на нашата држава, беше окфалификуван како предавство…
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бев обвинет поради неморални сништа. Малиот човек со тесни усни како директен сведок имаше несоборливи докази за мојот разврат.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Жали горо, жали сестро, Двајца да жалиме, Ти за твоите лисја, горо, Јас за мојта младост.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- „Често можете да се фатите самите себе како стоите пред огледало и се прашувате: кои сте вие од другата страна на огледалото?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-„Зошто Јас, зошто боли толку многу, зошто секој збор ме повредува, зошто секоја насмевка ми е толку туѓа, зошто е толку тешко да заборавам?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Некогаш бев многу бесна на светот, носев вина, тегобност, но не можев да ти префрлам за мојот гнев и за она малку време што ни останува, а можевме да го поминеме заедно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ти беше мое прибежиште, најинтимно засолниште за мојата соголена, ранлива душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човечката рамнодушност ми ги отвори очите, животот ме научи на простување, тлеечкиот жар од горко и очајно плачење кое доаѓаше од далечината ме научи на простувањето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога те имав тебе мислев дека го имам целиот свет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но оваа рамнодушност и покрај сите пречки, неверства, алчности, нискости, тешкотии, разочарувања и предавства се обидував да ја заменам со настојувањето, желбата, копнежот, со сите сетила, со сета страст, жед и енергија да го прифатам реалниот свет, да го осетам, почувствувам, допрам, доживеам, проживеам животот кој пулсира, кој се пени и прелева, несакајќи да изгубам ниту еден момент од него, зошто моето постоење е доволна причина за мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Ех, малку се збркав, но тоа е уште поголем доказ за мојата љубов – се правдаше Ц. – А сега ќе ти купам прстен.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сѐ што беше на менито пак беше од кокошка, и овојпат беше густо и цврсто, неповолно за мојата и онака измачена столица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се поместив наназад затоа што од грчевитите притискања и тегнења на тетка Олга наоколу летнаа неколку капки, а кога го спуштив долу погледот, видов како влагата се шири по теписонот во вид на темна трага, го опфатил просторот под босите прсти на тетка Олга, а тргнал и накај мене со намера да ми ги натопи стапалата, па се повлеков на сигурна далечина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сакав да ѝ напишам за мојата намера еден ден да пишувам токму на темата на жртвувањето, во план имав таков роман, тоа беше Балканскиот жртвен јарец, но остануваше едно прашање од романот Татковите книги кое таа често го поставуваше, а јас постојано се обидував да ѝ одговорам, во очекување на вистинска можност...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татко ми знаеше за моите чести евазии и откритија во источниот дел на градот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
БОЖО: Зошто? ЈАКОВ: Затоа што сум жив заедно со нив. Барам да видам што пишуваат за мојот живот. Нема ништо.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Вади уште една штица. Копа земја од подот со раце.) Не знаеш ти за мојот очај. (Копа) Како ќе живееме вака? (Рајна притрчува. Го прегрнува. Се впива до него.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ако тогаш бев носталгична за родителскиот дом, за мојот град сега почувствував носталгија за моите осумнаесет години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога ќе се искачиш по тие скали има мала врата која води до моето купатило и уште една врата за мојата соба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Х.Х. сигурно во тие мигови жалеше што не можеше да пребарува во моите мисли, да ја храни Централата со нови податоци за моите реакции, додека молчев загледан во линијата на хоризонтот која ја искривуваа белите облици на издадените бункери кои навистина ми се видоа како голем ѕид. Балкански ѕид.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И јас го имав сокриваниот дел од сонот на семејството за моето враќање.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Јас ѝ раскажував на тета сѐ за моите девојки, за тепачката кај Чешмиче, за мојот необичен другар Абраш, а таа внимателно и со многу големо љубопитство ме слушаше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На деветти јуни, предпоследниот училишен ден, наставничката Трпана, на часот по македонски, ни рече да напишеме состав на слободна тема. Јас пишував за мојата мајка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Само, не разбирам зошто си морала да го лажеш она за појадокот, за ручекот и за моето честење низ куќа додека вие си играте, а татко ти чита весник.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Ме исплаши“, рече прибирајќи си ги нозете една кон друга и загрнувајќи ги со полите од бањарката, подисправајќи се на тоалетното столче од што задникот пред моите очи како да ѝ заигра, предизвикувачки, како да ѝ се смали и да ѝ стана поподатлив за моите веќе полакомени дланки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Колку да е тоа грдо за селото, мене тоа, за мојата работа, ми се гледа извонредно погодно. ***
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако јас се предадев кога останав сосема сама зар ќе ја доживеев оваа среќа да имам и ќерка и внука како замена за моите?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ако и понатаму останува отворено твоето срце за мене и за моето црно семе, мојата Пелагичка, ќе си ги соберам пљачките и ќе се преселам кај тебе и од сега па до крај ќе те викам мајко Персо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Им раскажував на мајка ми и на татко ми за мојот нов сакан.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За жал, иако јас не го правев тоа, мене многу често ми го правеа дечковците, со моите блиски пријателки, за да дознаваат работи за моето минато, детали за мојот живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И решив да не му раскажувам. Тогаш решив: не само нему туку никому на овој свет да не му раскажам за моите доживувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)