Го навечерале со најубави манџи како секој гостин најмил.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Кога ги скротнаа воловите, не почнаа да играат комитски игри како секој ден, туку наседнаа на една ледина и заумено молчеа како тие да беа оние што требаше да видат што ќе се прави сега.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Честопати се гледаме како секој да му е крив секому.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)