Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кузман и јас појдовме кон него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Идеше право кон нив, повремено намавнувајќи им со рака да сурнат кон него.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Од она зазбивтано ѕвере сега го делеа смо уште неколку десетини метра, само уште некоку негови скока, и тој сега имаше во своите жили мраз, но знаеше дека беше дојден моментот кога веќе не може да се стори ништо со пукање во тоа распафтано бреме од цврсто врзани мускули, слеано и згрчено во скоковите, што наближуваше кон него како виор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Токму така“, рече Дипен, подавајќи му на гостинот луле и поттурнувајќи кон него еден удобен стол.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го здогледа долапот во ѕидот отспротива и брзо исчекори кон него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кадијата му се приближи на попот, кој тргна кон него и остро го поздрави: – Лоша ти среќа, црноризец.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

АНЃЕЛЕ ГО ГЛЕДА. ГО ИСПИВА ПИВОТО. ОДИ КОН НЕГО.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Куршум прострелува кон него, застанувајќи за момент додека очите на жртвата избезумено ѕверат, и тогаш БУУМ!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ама ми се чинит овој школо од ефенди Трајчета? — и се обрна кон него да го посочи на другите за пофалбен пример.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Запејте! И запејаа: високо црвено ѕвоно што ги ниша Алпите.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Народот се зби кон него, а Рушид слезе и заптиите почнаа да го влечат попот. Народот го опколи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

С. се сврте кон него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Му закажав војна на инаетот од инает сакав да го згазам и закажав војна на омразата зошто и неа ужасно ја мразам Му закажав војна на гневот го прогонував и кон него се гневев му закажав војна и на гревот за малку и него ќе го средев Му закажав војна на стравот и сакав од страв да го стресам му закажав војна на егото и него да го обесчестам Му закажав војна на лукавиот и лукаво сакав да го сотрам ѕверот се разбуди во мене да го уништам и него ќе морам Си закажав војна со себе безпоштедна со премногу мртви си закажав војна без крај војна со страдања и жртви

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Си земам за слобода да изнесам свои видувања како биолог и ученик на доктор Игор Лозински, за Езерото и неговата биорамнотежа, доколку дојде до градење на хидроцентрали и насипи на реката, се крене нивото на водите на Езерото со води на реки, чии тек би бил свртен кон него.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Гледав со очите вперени кон него, а звуците од оргулите ме разбрануваа и предизвикаа кај мене невиден набој на емоции.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Луѓето одеа пребрзо, ме истуркаа, и јас паднав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Управителот избезумено се сврти кон него.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ја обожаваше ќерката, нивното единствено дете.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мислеше на ловот, сега сосема поинаку, за миг губејќи ја од своите мисли сета таинственост, што ја имаше до вчера во односот кон него, а нешто што се изроди во сиот тој поминат ден во него, низ онаа проклета притивнатост во сѐ, што правеше со своите раце, и што мислеше со своите мисли, нешто како негов внатрешен отпор кон таа помиреност во неговите движења, го распалуваше во оваа квечерина и го правеше наострен и здивен за уште еден обид.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш кучето, како да го потсетува својот драг човек, го исплази јазикот право кон него и почна да се оближува во знак на некакво задоволство.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога ножот со седефена дршка се забуца во гнилата маса сред неколку празни чаши, човекот заплива кон него и тој виде младо лице.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И затоа, во мигот кога видов дека попуштам кон него (беше тоа една летна ноќ, на кејот на Вардар во Велес, кога речиси водевме љубов), јас решив да го опоменам, да го навредам, да го оддалечам од мене; и јас ја предадов неговата збирка песни во Партијата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој идентитет, на крајот на краиштата, е единствениот идентитет што го имаме.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Останатите полека приоѓаат кон него.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Гаро се вдава кога ќе ме види дека тргнувам кон него и бидејќи од десната страна има мал подѕидок, тој од левата ми скокнува на бокот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сигурно и тој се сомнева, особено сега, откако се наоѓа в затвор, дека некој друг од личен интерес го туркал во овој правец".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сврте да види каде се другите од неговата група – на десетина метри подолу, сè уште тешко се искачуваа кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се упати кон нив, а тие кон него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Понекогаш,“ му реков, „кога сум будна и ми е тешко, посакувам покрај мене да има рака, и да ја фати мојата рака.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Луѓето се упатија кон него.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Бавно тргна кон колибата. Момчето трчаше кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Што денес за вас значи лекарот? Општеството кон него толку лошо се однесува, му се заканува конкуренција од сите страни, веќе не поседува општествен углед, никаков углед.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Уште од малечко беше дресирано да го води и беше привирзано кон него, не се делеше ни за миг од него како да сочувствуваше со неговото слепило и судбина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И ќе ви кажам: и Учителот наш ја љубеше Магдалена толку што прво пред неа се појави за да ја утеши во болката нејзина по него, оти знаше дека највистинска е љубовта што ја има таа кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тие го боцкаа одвнатре а студот косеше однадвор, силен ветар дуваше кон него.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Дури сега, откако работата беше готова, го сврте погледот кон него.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Вака, не знаеше што прават неговите, знаеше само дека се загрижени, дека мислите постојано им се упатени кон него и тешко им е.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но, таа не пуштала ни глас, додека ја пресегнувала кон него фатената нога.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јаренцето можеби мислеше дека тоа зависи од него, и затоа, додека ја играа својата игра, тоа постојано гледаше кон него, но тој за сето време се обѕрнуваше околу себе, дали однекаде не се подал некаков знак, по кој ќе може да се познае дека можат да го прекинат тоа свое самозалажување. Сонуваа за тоа. ...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ниту трошка милост, ниту капка топлина, дури ни во првите месеци, кога сè уште живееја во неговиот малечок стан блиску до пристаништето.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Авторот, вчудовиден од неговото поведение, стрпливо го причека келнерот да се сврти кон него и тогаш му се загледа право в лице.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Ќе убијам - сакаш ли? - Таквите се за туѓо зло родени. Остави ме. - Не те оставам. Ќе се оженам со тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бидејќи чудесното е во нас. Стига само да посегнеме кон него.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Таа секогаш беше фер кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се упати кон него. Му го чу дишењето шумно, како да го срка воздухот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ние сме торпеда упатени кон него. И враќање нема!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Оние петнаесет години колку што беа во брак му ја уби душата со својата рамнодушност кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Потем, се исправи, го изгледа Јосифа и се наведна кон него иисто така го бакна в чело...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сега ова шампањско го отвори во чест на Татко, неговиот најверен пријател на Балканот и беше уверен, цврсто уверен и во Татковите чувства кон него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаше чувство дека сè што му треба веќе е на пат кон него само од себе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И мечката го сети тоа. Таа првин како да се ребреше од новиот истрел, што го очекуваше, онака свртена и безмалу совладана, а кога истрелот не доаѓаше, таа прво си се врати на својата дира, со крвта, што ѝ се сливаше по снегот, а така вратена, таа како да се најде повторно себеси затрчана и веднаш продолжи кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му рекла лисицата на лавот, што? Дека сите траги водат кон него, а ниедна од него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Чекај, го заборавил Пандила Онисифор Мечкојд. - Сакаш жив да го закопаш?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Притоа и господинот Гроздановски можеше да види какво е и што значи неговото назабување; но нему, во моментот, тоа повеќе му беше доказ колку кучето спонтано е приврзано кон него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Човекот не се сврте кон него, само ги крена рамениците во недоумица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И кога излезе, продолжи низ излогот да ѕирка кон него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

АНТИЦА: (кон него) Уф, што се исфрлени од тебе!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Започна и Тане да се поднапива, но често ќе претераше, ќе се напиеше преку мера и добиваше некој кураж, некоја сила, се качуваше на брегот одејќи и на раце и на нозе, доаѓаше кај дувалото, ги отпетлуваше панталоните и се мочаше кон него, викајќи: - Ајде избувни сега, мајчето твое!

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Ќе го закопаме, рекол некој зад Онисифор Проказник. Од зад голи гранчиња на темна грмушка кон него гледал кос.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Хрисостом се сврте кон него и Карер на лицето му виде нешто што никогаш не беше видел.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се свртив нагло кон него и тој отстапи малку назад. Потоа рече: Немој, вештачките езера се опасни!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И тешко ми е, тешко ми е, верувајте што така се однесувате со лебот, што немате почит кон него.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Не, не беше намерно – жими сè – се правдаше Огне – тамам да заминам, од автобусот слезе една девојка и тргна кон него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Анѓеле го гледа. Го испива пивото. Оди кон него.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Виде: низ трските кон него идеше Цанулица.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ковчестиот прст се издолжува кон него и сеќава на челото ладен допир и крцкање на суви коски поминува во мозокот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тие отпрвин удираа подалеку, а после се доближуваа кон него, ужасно и неиздржливо спори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Очаен, неуморно викајќи, почна да трча преку плоштадот право накај стражарницата, покрај којашто стоеше стражарот и, потпрен на својата халебарда, чиниш, гледаше заинтересирано, со желба да дознае кој ли ѓавол трча оддалеку кон него и вика.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во тој момент градоначалникот го виде забрзаниот крупен свештеник кој ја обавуваше функцијата на настојник на митрополијата, облечен во тешко црно расо што ветрот го лепеше на неговата корпулентна фигура, како се движи директно кон него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Змејко го знаеше тоа за сето време, застанат крај чамот, што беше доста дебел, а постојано со едно проклето чувство како некој да го имаше исфлено на една ѓаволска сува долина, на некоја гола ведрина, и сѐ, што можеше да стори, беше да испука уште три истрела, нишанејќи право во челото на она заскокано ѕверче што стануваше со секој миг сѐ поголемо и сѐ понасочено кон него, право на него, како некој истрел, единствен и неизбежен, а за сето време додека пукаше, остануваше свесен дека со тоа нема да може да стори ништо, бидејќи знаеше многу добро дека сите делови од телото на тој затрчан самјак беа заштитени во дебела кожа и со непробојна коска, така што на тоа негово место не би можела да му помогне ни кртешница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Стрико Благоја, не вртејќи се кон него, го стисна лулето в уста.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сето тоа му изгледаше дека го гледа во крупните очи на мајка си и на сестра си, додека гледаа нагоре кон него низ зелената вода, стотици метри долу, и натаму тонејќи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еци ден ине?24 Се свртев кон него и како потврда на неговото тврдење и прашање, му намигнав и во себе си реков – мајката, оваа болна Грција изгледа полека почна да зaздравува...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Рози побрза кон него и го намали пламенот под него, и ѓезвето се стиши во рамномерно и умерено филтрирање.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но повремено и сега како да ѝ се јавува некое сожалување кон него што изцело го запостави и отфрли, па понекогаш почнува да му глуми дека таа пак му е приврзана како порано, дека со ова познанство и блискост со Богдана ништо не се изменило меѓу нив и продолжуваше да му упатува благи зборови, да му готви јадење, да му го мести креветот и сменува постелнината, да му ги пегла кошулите и алиштата, да го поведе понекогаш за рака низ просториите или полигонот за да слуша како се дресираат кучињата, да му вари почесто кафе како што му вареше, да му кажува како одат приходите во Пансионот, да му купува нови плочи со текстови за слепи на кој тој со прстите се учеше да чита - но тој кога ќе ја почувствуваше во својата близина, замавнуваше со бастунот да ја удри и бесот го смируваше со алкохол; се тетеравеше низ просториите на Пансионот викајќи по неа со најпогрдни зборови.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Стоеше со десната рака на футролата и гледаше кон него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тргна кон него, а потоа се стаписа во место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И ви реков дека намерите Божји се вон човечкото сфаќање и оти ние не можеме во ограниченоста на човечката природа своја да ја спознаеме големината на планот Божји и затоа треба единствено да ја прифатиме неможноста на нашите земски очи да го видат она што го гледа семоќното око Божје, та да живееме со љубовта кон него и со вербата во вечниот живот, кој не би имал смисла ако не сме се родиле како смртници, со гревот на нашите прародители, од кого ќе нè избави само смртта и покајанието...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А може ли да биде сигурен, кога ќе дојде нивното време, дека светот што ќе го создадат тие нема да биде исто толку ненаклонет кон него, Винстон Смит, колку што е ненаклонет светот на Партијата?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А оти животот кон него не беше многу-многу наклонет, се разбира, тоа не требаше да се испитува, белезите на еден сигурно суров и несреќен живот му беа видливи како на лице драсканица од анџар.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како што го бркав, здогледав еден чичко со многу шарени вртешки, се втурнав кон него и почнав со сета силина да ги вртам.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Веројатно и тој не верува дека лично среќата го има фатено за рака и го води кон вистинското место!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Девојката со темна коса доаѓаше кон него преку полето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вртејќи ги корењата кон езерото, врбите ја свртеле и сета своја снага кон него: и стеблото и гранките; се извиле над него, ги спуштиле крошните што поблиску до него, до неговиот шум и плисок што им дава живот; сѐ што чинеле, чинеле додека биле млади: ги спуштале гранките како самовилските коси во него, ги киснеле, ги препуштале на ветерот да ги вее, на сонцето да ги суши.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Потем во еден момент го сврте погледот кон него, погледите им се сретнаа, Едо стана свесен за сјајно пепелавата боја на незините очи и се најде во тој нејзин поглед како врз бездна во чии безпределни длабини тонењето е неизбежно...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Честопати одев до неговиот дом; ако беше ден – тропнував на вратата, ако беше мрак – погледнував дали има светлина зад завесите; но таму беше пусто, онака како што беше и во мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Низ непрегледно песочниот амбиент композиторот наидува на момче свртено со грб кон него. Се слушаат звуци.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Бучното диско, каде што веројатно се случила „неправда“ кон него, освен што потсетуваше дека секој викенд на луѓето во околните куќи им се убива сонот, во својата историја криеше и едно вистинско убиство.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Аким Шијак и ја сврти кон него црвената дамка зад левото уво што ја носел од раѓање, уште од мајчина утроба кога идната леунка украла грозд од туѓо лозје и го казнила синот да носи до крај на животот белег за нејзиниот грев.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој дотогаш не забележал дека тие ги кријат рацете зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нема вода!“, викнав кон него како да барам помош, држејќи се со едната рака цврсто за капакот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Избегала. Ве оставила на цедило? - се сврте сликарот кон него. - Кој, Жаклин ли? Се лажете, страшно се лажете, месје.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Глупавото светло лице зрачеше кон него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во тој момент Толе, гледајќи ги другарите дека трчаат кон него, се заврте да види да не станал Аќиф да го нападне, но јатаганот се спушти и ја отсече неговата лева веѓа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Додека наближував кон него, тој со бавни движења ја извади виолината од футролата, потоа, уште пополека ја подбради, замавна неколку пати со гудалото, зазеде карактеристичен став на човек што свири и почна да ги трие жиците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но тогаш, во таа ноќ, на Отец Симеон уште ангели му пееја над глава. „Добро утро“, се насмевна човекот, Отец Симеон се сврте кон него и го остави адвентистот да избега, да го однесе со себе своето ненадејно штукање.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Потоа го потфати блокот од двете страни одоздола (Ѝ ги протна рацете под плешките од што нејзе дојките ѝ се подадоа кон него принабрекнати!...) и се загледа во предизвикот што му го сугерираше зелената страница пред него (Се почувствува пред помама што како да го исплаши дека ќе сврши предвреме!...).

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога ги одвои своите усни од моите, рече: „Некогаш се прашував ‘Кој сум јас?’, и се надевав дека низ таа запрашаност ќе стигнам до одговорот за сопствената суштина која ме поврзува со сѐ што постои во универзумот - состојба до која треба да стигне секое човечко суштество поставувајќи си го тоа прашање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И во тој случај треба да се реши прашањето за односот кон него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тој не можеше, како татко му него, допрва да го земе за рака и да го контролира, да го дисциплинира и, едноставно, да го држи покорен; зашто, едно имаше отпор кон таков начин на воспитување во кое гледаше просто повторување на односот од татко му кон него, а и друго и времињата на нивните детства беа различни, па она што го имаше неговиот син тој го немаше во своето детство, така што не можеше да се снајде во него како што веруваше дака се снашол во своето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога тој почина длабоко се каеше за лошите постапки кон него.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа е неоспорно – се наближува кон него – Писател?

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Одеднаш, врз него од дрвјата рипна мајмунче и му ги завитка рацете околу вратот, пикајќи се топло кон него.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Оттаму е и склоноста на машката геј-култура да им исклеса на своите учесници апсурдно преувеличен, претеран, деградиран женствен идентитет, кој истовремено е и ироничен, јасно наменет да поткрепува една поширока стратегија на политички пркос.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Е, а сега, од Загреб, пилотот ѝ напишал долго писмо, со безброј чуденки и други знаци, со многу грди самообвинувања но и со дефинитивна одлука дека не треба да чувствува никаква обврска кон него, како што и тој себе си сега се сметал за слободен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Градските татковци навистина се погрижија плоштадот и улиците кон него да бидат раскошно украсени и осветлени, а сред плоштадот - извишена елка светкаше во различни бои.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Го извардува кога излегува од дома и влегува во алето та и таа тогаш излегува од дома и влегува во нејзиното але и низ цеповите на штиците ѕирка кон него, го гледа каде што се соблекува и облекува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Прашањето кое беше упатено кон него, Никодин го пренасочи кон Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се сретнаа недалеку од наредените црвени автобуси опседнати од шаренолика толпа и застанаа еден наспроти друг, со испитувачки погледи и затворени секој во себе. „Па здраво“, зачекори кон него Отец Симеон, гаменски исправен и со забуцани раце во длабоките џебови.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тој покажа со тенката рака кон него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Има луѓе на кои некои од нештата им се привидуваат со поинаков облик – еден човек гледа како облакот испружа рака кон него, една жена се плаши од дупките во тротоарите, затоа што во нив гледа отворени усти, една девојка гледа дека нејзината сосетка има глава на стаорец.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И со својата постојана грижа за земните работи, со своето внимание кон него, со телото и со душата своја, таа го осветува, оти само преку неа тој е весел во својата тага и имотен во својата беда.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога се сврте кон него, човекот му се насмевна: - Сончево е денес...

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Курта оди кон него.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

- Двајца избегаа, ја свртел својата крвава лузна кон него Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Задишана и со румено лице, малечката Инес се поткрена на прсти, вратот шилесто ѝ се издолжи и, губејќи здив, застана божем случајно прегрнувајќи го преку слабините и со лицето подадено кон него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Знам дека веќе реков нешто вакво, или истово ти го реков, но што да правам кога речиси секој ден бев подготвена да го пречекам повторно она, што еднаш веќе си беше заминало.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Човекот ги свртува кон него само очите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Никогаш родниот крај не ѝ изгледаше толку привлечен, но истовремено, толку ѝ беше мачно што патува кон него сега, сама со синот...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Беше толку наеднаш, тоа застанување во долгата врвица над него, што тој можеше да го види само следниот миг, кога тие стоеја, наредени една зад друга, свртени со бедрата кон него, полни со оној црвеникав одблесок, а тоа личеше како кога ќе се улови само еден од оние ретки мигови во гранките на трепетликата во летно попладне, кога сите лисја се застојани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гадливо го гибна со прстот по рамото и, кога оној, тешко доаѓајќи до свест што се случува, се сврте кон него, му рече: - Чекате автобус?

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А јас со голема љубопитност, силна желба и љубов се прибижував кон него - ПАРИЗ.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Снегулката раснеше, злокобно и бавно спуштајќи се кон него.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Со крената глава, кон него се упатил Моне Хенџов-Даров, му ги пружил ковчежето во рацете на умниот гостин.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Идеше кон него, како виулица, начекувајќи го во единствениот миг, кога тој не беше сосема спремен да го пресретне и тоа беше една можност, со која што оној се ползуваше, а тоа беше нешто, што си беше сосема во правина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Музиката го тераше да се вивне кон него.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

БЕРБЕРОТ: Да не го пржи колоњската?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Тато, - се свртев кон него, - не ми е јасно зошто в училиште за планините учиме на толку здодевен начин?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А нему таа нејзина приврзаност кон него и сочувствување со неговата трагедија, му ја олеснуваше болката, му даваше утеха на разнебитената душа. Ѝ се радуваше кога ноќе ја сонуваше и кога во сонот господ му го враќаше видот и ја гледаше како што ја гледаше пред да ослепи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ги забележа некако целите наддадени кон него, спокојно ги праша: "Ви требав нешто?

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ќелијата беше студена како фрижидер. Неколку клима- уреди насочени кон него дуваа студен воздух.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа го правеше некако систематски: откако ќе се присвлечкаше кон господинот Гроздановски, му се загледуваше в очи како да проверува дали тој ја одобрува неговата постапка и потоа пак се свлечкуваше уште пет до десет сантиметри кон него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се наведна кон него, син и испотен, шашлив.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Мурад на некого од високодостојниците му мавна со рака, овој пристапи кон него држејќи в раце перниче на кое имаше положено одликување прикрепено за синџирче.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, со измената од август 2008, веќе не постои ниту должноста за преквалификација или доквалифи- кација на работникот, туку директно се оди на нивно прогласување за технолошки вишок (чл. 5, ЗИДЗРО/авг.08). 26 26. Во дебатата што се покрена во јавноста, од ССМ велеа дека со оваа промена рабо- тодавачот, кога ќе го отпушти работникот поради деловни причини, ќе нема никакви обврски кон него.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Лета силно ме стегна за рака и тргна кон него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Лазо вошливиот му се пофали дека ќе го убие и тој од страв избега.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Разговаравме така сѐ додека не почувствувавме дека очите ни се склопуваат од умор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Другиот локаџија нагло се сврте. Киро со долги чекори и крвјосани очи се втурна кон него.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од што беше запарен, успеваше само да го погледне Србина и да покаже со рака кон него.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Луѓето кога ќе станат наутро се вртат кон него и му се прекрстуваат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се сопна одејќи натаму, сакав да тргнам кон него, но тој, исправајќи се, ми даде знак да останам да го чекам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А: Наеднаш ме обзема некаква емпатија кон него.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тахир бег, знаејќи за наклонетоста на Јанческите кон него и за да им се оддолжи за Мурата, од благодарност рече Пари јас им позајмив, зашто се добри и вредни раетини и зашто сакам да ги ослободам од чифчифството, а Максим Акиноски рече Нешто пари јас им позајмив, за да им помогнам да ја одгледаат Драганка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мечката, што го имаше речиси преполовена просторот меѓу нив, се исправи пак и вресна толку ужасно и превивајќи се, што тој прво помисли дека таа уште еднаш нема да биде во состојба да ја пронајде посоката кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Напротив, омразата кон него пораснала и растела се повеќе, како што растеле маките и тешкотиите при набавувањето и праќањето во Солун на новиот динамит.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Штом го виде, Билјана стрча кон него и му се закачи за раката.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тој пречекорил некоку пати натаму, а кога застанал, пак расколебан од својата несигурност, мечката ја подигнала малку главата кон своето малечко до себе, го подушила малку и чиниш му дошепнала нешто притоа, како жена, покажала кон него, малото се свртело кон човекот и како дете, испратено да послуша нешто, дошло до него, завртело неколку пати околу него, со наведнат поглед што моли, а после седнало малку подалечку и го гледало, сосема исто како расплакано дете, дури така и бришејќи си ги солзите од своето лице со големите питоми шепи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Кога го ставив твојот прстен во она кутиче што го нарекувам сокровиште, верував дека ќе ти биде јасно дека имам специјален однос кон него, како кон сите тие нешта што се во „мојот свет”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тоа е чудна глетка: нож по кој блескоти разлеаната крв на сонцето и глава, на која вивти војнички фес, мустаќи набабрени, свиснати, што фосфоресцираат и сето тоа бавно се ближи кон него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Во Битолскиот театар ќе се заборави на претставата „Трамвајот наречен желба“ затоа што сите желби во присуство на Чак Норис треба да бидат упатени кон него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

(Се разбира, сега, иако малку доцна, сепак сфатив, дека татко ти посакувал да покаже дека и тој е чедо на животот па токму поради тоа, тој проклет живот не смеел да се однесува кон него толку сурово, и везден да го казнува).

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сега сето нејзино тело мина низ занесен трепет и таа импулсивно ја крена главата кон него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Едно-две, и туку ќе ми побегне погледот кон него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Страшниот човек ги допреплаши децата со тоа што, кога тие се свртија кон него, се принамршти и им свика: - Што правите тука, бре ќерата!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Анѓа се осмели да го погледне овој силен Турчин и просто си го виде својот сопствен сурат во неговиот и веднаш се вџаши, па почна да мрда со устата, ширејќи ги рацете за прегратка и вртејќи се кон него. – Ан... Ан... Ан... нгеле, брате!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Надвор! Антихрист! Еретик! - се впушти попот кон него да го исфрли од црквата. Но Оруш сам си излезе.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја виде, на педесетина чекори, застаната, како дотогаш воопшто да не трчала, како да стоела отсекогаш тука, свртена кон него со грбот, расколебана, послезена подолу од својата посока, за сето време обѕрната.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се поврати притоа неколку пати, но ниеднаш така за да не тргне пак кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можниот југословенско-бугарски договор за федерација отворал нови простори за акција на Југославија и Бугарија во тој правец.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Беше потпрен на ѕид како осуденик, оросен од чело до брада, бел, сув, собран во хармоника. „Но тоа не е сѐ“, се наведна кон него со таинствена интимност Отец Симеон. „И месечар сум.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сама ми оди кон него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се заврте кон него. Погледите им се сретнаа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И додека Крсте гореше од желба да и го види лицето, или само тилот и косата, дотогаш Неда се мачеше во себе како да се додржи, да не се заврти за нешто кон него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јарчето се дотркала до нив и тука запре. Змејко замина по странката кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некој му носи понада не од почит кон него, ами кон смртта што го чека и него; му носи што е најубаво за јадење за да му ја одоброволи смртта и да му ја направи помила, зашто животот си оди и како да си го проживеал: добро или лошо, среќно или несреќно; сиот живот е само еден миг: мигот на умирањето: во него сѐ е збрано.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Често ќе чуел од неа некој сожалив збор упатен кон него тешејќи го или влевајќи му надеж и храбрејќи го во мигови на разочараност и депримираност да издржи, зашто такви судбини има многу на земјава, дури и полоши, потрагични од неговата - а сега никако.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој ги ценел луѓето според нивните дела, а дека Иван Степанович бил многу фин кон него, дека многу му помогнал и дека тој не смее тоа да го заборави.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таа се сврти кон него искачувајќи се наназад и гледајќи го речиси со ококорени очи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но барем бев искрена и кон него и кон самата себе.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Мислата му отиде кај Боб и тој почна да истражува во своето срце и во него не најде омраза или огорченост кон него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Петко го заврте кутичето кон него и спокојно предложи: - Ќе го затворам и ќе го закопам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

(Се закашлува силно. Другарите се стрчнуваат кон него).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

(Отворено ми ги навел целото име и електронската адреса, но тука ги прикривам, од обѕири кон него.)

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

О'Брајан се наведна кон него, намерно доближувајќи му го истрошеното лице.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

” Се враќаше во минатото, бегаше кон него, или трчаше по него мислејќи дека ќе ѝ побегне, онака како што некогаш бегаше од сегашноста во некоја своја иднина, во она што копнееше да се случи, во она што посакуваше да го направи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Здраво Карл - му се обрати, подавајќи ги кон него истовремено двете раце.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но не го уби заради тоа што беше лошо, бесно, напротив кон него беше кротко, мирно и послушно, ами го отепа во еден момент на афект, кога тоа ја откопа главата од неговата жена која тој ја убил скришум и ја закопал во градината пред куќата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Наместо тоа, таа бара да се признае онаква каква што е – имено, радикална, бескомпромисна одбрана на убавината, принципиелно одбивање да му се покори убавината како вредност на никакво општествено и политичко размислување кое тврди, колку и да било тоа издржано, дека е посериозно и подостојно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Братучедите го искористија моментот и јурнаа кон него со кренати раце повторувајќи: - Се предаваме! Се предаваме! ...

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Чувствуваше длабока привлеченост кон него не само затоа што беше заинтригиран од контрастот меѓу О'Брајановото урбано однесување и неговиот боречки изглед.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Молам? – се наведнува Л.А. кон него.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Татко само толку знаеше за својот нов пријател, чие пријателство и доверба кон него му го зајакнуваа книгите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И не би било следење на правило, кое го исклучува акциденталното, непредвидено, „на слепо”, или варијабилно усогласување, туку треба да се состои во определено почитување на она за што правилото вели дека е конститутивно за придржувањето кон него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Покажуваа со прст кон него и му се смееја на четирите животински сенки.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Така во тие времиња се славел еден христијански Бог, но на сите не им било дозволено на свој јазик да испраќаат молитви кон Него и да го величаат името Негово.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се поднаведна кон него и на увото му потшепна: „Не плаши се од мене, дете.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јас ја оддалечив раката од човекот кој крвареше на крстот и од неговата мајка која безутешно гледаше кон него, а брат ми и натаму гледаше во таа убавина, во таа утеха.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите почнаа да се однесуваат со некаква особена почит кон него, дури и со скриен страв.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Гадливо го гибна со прстот по рамото и, кога оној, тешко доаѓајќи до свест што се случува, се сврти кон него, му рече: "Чекате автобус?

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа не знае дека кон него ја влече неговата желба.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Глигор се свртува кон него: „Нивните банки!“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој така ја гледаше. - Што е ова!? - прошепоте. Му се причинува или сонува, со Рада кон него одеше уште една Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Одам кон џипот, а со лицето уште сум свртена кон него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Отец Симеон се сврте кон него, не можејќи никако да го догледа целиот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не само децата, туку и нивните браќа и сестри, па и нивните родители, се однесуваа кон него како кон некој што одамна го познавале.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој веднаш забележа промена во однесувањето на секретарот кон него.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Докторот притрча кон него, викајќи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Пејте, извикува Аларах и распознава во подножјето тројца старци како се искачуваат кон него.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Немаме почит кон него.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Беше една мечка, што можеше да прими во своето огромно тело уште неколку негови зрна и да ја впие во себе сета нивна придушена бол, но беше и една погодена мечка, што можеше да чекори и да продолжи кон него со една не толку тврдоглава решеност, со сета крвава трага, што веќе ја оставаше по снегот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја подаде кон него здравата рака и тој ѝ помогна да стане.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А Шарко, небаре благодарен, и го лиже лицето, челото, се свртува кон него и така преку рамото на Лефтера го гледа намуртено, покажува заби и исплашено крие муцка под нејзината мишка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога ножот со седефена дршка се забуца во гнилата маса сред неколку празни чаши, човекот заплива кон него и тој виде младо лице.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во нив објектот во потполност е изложен на погледот, а останува недопирлив.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кирил излегува. Борис гледа кон него.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

По гласот погодија кој е. Почнаа да се стрчнуваат кон него, да го удираат со веленца и со шубари, да го тркалаат. Од него летаа светулки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дедо Најдо ја крена главата кон него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За мене децата беа едно, но љубовта кон него друго.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ме дотера до гнев. Мојата љубов кон него се претвори во омраза, а омразата премина во рамнодушност.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Птицата се сврте кон него, го фокусира шашливиот поглед преку нишанот на својот клун право во неговата глава, па кресна нешто просто и пцостно, го напрчи ветрилото на опашот и навистина одлета, ама не како избркана туку како поканета.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Фрли, дури кога успеа да дочека да го види тој огромен ѕвер, со онаа ужасна тврдоглава тупост во секое свое движење, со една таква тупа решеност, во тоа како беше насочена кон него, пред која како да не постоеше никаква можност за скршнување, за отстапување, со една тупост, со која таа би продолжила да иде право кон него и кога би била мртва, на тоа место, на педесетина чекори од него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Детето го запечати нејзиното веќе јасно видливо студенило кон него – таа не го љубеше како маж, а повеќе немаше ни потреба да го има ни како слушател.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Некој ми го вика името! (Погледнува кон Гаврил. Го вперува револверот кон него.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Таа, како беспомошно живинче, без да трепне, само го заврти бледото лице кон него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Господинот Гроздановски, набљудувајќи го истражувачкото поведение на кучето, малку се разочара плашејќи се дека кучето е рамнодушно кон него и дека е во потрага по нешто што треба да ја задоволи неговата себичност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Бега од Малиот кој оди кон него.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Како карпата да беше тој самиот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А најнепосредниот начин на кој геј-мажите можат да му пркосат на општественото понижување и на кој можеме да си ја заземеме субјективната дејственост не е со одрекување на нашата абјектност и со стремеж да ја надминеме, туку ако активно ја запоседнеме – ако го усвоиме омразениот општествен идентитет што ни е припишан.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Чичко... - Што е? - Пушти го Белча. Човекот пак само очите ги врти кон него; лицето му е спокојно, светечки благо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но, таа низ солзи го признала чувството дека тој всушност „не ја познава“ и дека не е сигурна ниту во својата љубов кон него.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На работ од реката стоеше кравата и подавајќи ја главата кон него тажно рикнуваше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Полицаецот: (оди кон него) Како тебе, кукло.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Стрелал и стрелале кон него, се споулавел, во ноќните соништа пак стрелал и пак стрелале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас ја испружив мојата рака кон него, и му кажав дека понекогаш сонувам како паѓам и како ја подавам раката за да се придржам за некоја друга рака, и мојата рака навистина се испружува додека спијам, и удира од ѕидот, па од тој удар се будам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа постоја малку како да не чула, ги крена очите кон него, го погледна и како да ѝ пукна нешто во неа, му рече тивко: „Ајде...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Без неа и без љубовта кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Врапчето не го гледаше, тоа беше свртено со опашот кон него.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Стоеше, сѐ уште свртена кон него, обидувајќи се за сето време на тоа земање мегдан на двајцата да украде некој миг и да се полиже по левиот заден колк, а притоа не испуштајќи го ниеднаш од погледот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Уплашено, се прививаше кон него, а собата, куќата, Градот се подигаа, летнуваа низ воздухот, минувајќи во белиот светол заборав.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Летка ја подаде кон него раката со отворена, повикувачка дланка: „Дај ми ја авионската карта“, му рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„За што да се грижиш?“ зачудено се сврте кон него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Единствено син му Богуле беше приврзан кон него и многу го сакаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јас го оставав Патрик да си игра со другите деца, седнував на клупите во непосредна близина, со едно око гледав кон него и внимавав да не го испуштам од мојот поглед, но истовремено гледав и наоколу.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Чупата, Марика, им ја распарчи бомба на Јанова Глава.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стрико Благоја, не вртејќи се кон него, го стисна лулето в уста.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сега има осумдесет, одамна е пензионер, и се преселил кај син му во Франција, во Лион.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мајка отсутно го упати погледот кон него.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој се подава напред, кон него и ги шири воденестите зеници.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На полицата под огништето Светото писмо и кон него се искачува и сам ги отвора кориците за да се скрие низ неговите страници првиот плач на детето во нашиот дом.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Кога Илко забележа дека очите на сите им одат кон ковчеџето, и тој го сврти погледот кон него и рече: - Го зедов од мерак...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Марија се доближи до Карл и ги подаде рацете кон него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таа на неколку пати фрли кус, секавичен поглед кон него како да го опоменува да не го прави тоа сега додека таа е со своите колешки, но авторот намерно не обрна внимание на опомената.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мечката уште веднаш го имаше исфрлено од себе неговото јарче и стоеше свртена кон него, а по сртовите се расцепи еден таков див вресок, од чијашто болка чиниш и дрвјата здола го истресоа тешкиот окит.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги рашири рацете за прегратка и со бавни чекори тргна кон него.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Таа прво се обѕрна кон јарчето, а веднаш потоа, чиктисувајќи се во таа неминовна пресметка, тргна кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Штом се најде во широкиот трем од плевната кон него се втурнаа кучињата, плеткајќи му се во нозете, лижејќи му ги рацете.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Луѓето што трчаат кон него за да го фатат, уште повеќе го избезумуваат.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А потоа сосема ноншалантно го вперија прстот кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Неколцина се определиле - едните за едниот Онисифор, другите за другиот. Мртвиот Дмитар-Пејко веќе ја разјадувал дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога го виде Богуле Методија, скокна од креветот, стрчна кон него, и гушкајќи го, викаше радосно: - Тате... Тате...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога се будеше, најпрвин ќе погледнеше кон него и ќе го поздравеше: „Добро утро Сашко, добро утро Цацко“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но соседот, иако свртен кон него, не пројави интерес за знаците што му ги испраќаше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Имено, со Законот за заштита и спречување од дискриминација, во глава V – Постапка за спречување и заштита од дискриминација пред (специјализираната) Комисија за заштита од дискриминација во чл. 25 ст. 2 се предвидува дека: „Со претставката лицето поднесува докази и факти од кои може да се утврди актот или дејствието на дискриминација“, со што јасно дава до знаење дека во ваков случај работникот кој ќе се реши за вонсудска заштита од дискриминација самиот ќе мора да ја докажува основаноста на нееднаквиот третман кон него од страна на работодавачот, бидејќи освен фактите, тој ќе биде должен да достави и 16 2.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Се прегрнаа и заминаа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И покрај огромниот восхит што го чувствувам кон него, стравувам од она што не чека.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се разбира дека прво ѝ се потпре да ја призаврти на левата страна кон него, но увиде дека брчалото на нешто запнува.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Штом ја видоа светлината, кучињата се стрчаа кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Едо од далеку го здогледа капетанот Мрвичиќ, кој тој ден беше дежурен офицер и кој меѓу војниците важеше за еден од најстрогите офицери, додека Марко, со празната порција под мишка и со рацете потпикнати во џебовите, кажувајќи му нешто на Еда, всушност се преправаше дека дежурниот офицер не го забележува, додека Едо го слушаше, во себе се прашуваше дали да го предупреди другарот, но меѓувремено дежурниот Мрвичиќ веќе наиде така што Едо, како што налагаа прописите, отсечно го поздрави дежурниот вкочанувајќи го горниот дел на телотот и со главата свртена кон него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Преголемата љубов кон него што секој сакаше да го негува за да земе сила и да порасне побргу, беше кобна за него - се исуши.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јас и Бреза се стрчавме кон него, му скокнавме околу вратот, Бреза едната рака му ја пикна во џебот од вентијагата за да ги извлече чоколадите што тој неизоставно ни ги носи секогаш кога ќе дојде, а со другата му ги скубеше мустаките.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Другиот мачор навистина брзо избрка еден глушец од неговото скривалиште, но кога Мацко го виде како трча кон него, почна да бега.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Кога го допре подот, фигурата кратко застана и потоа почна полека да се движи кон него, чевлите со кочен ѓон крцкаа по цементот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Една од жените, свртена кон него со грб, фрли клетва: - И тие од оган да не куртулат и господ да даде очи мајчини да не видат...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури и се стори некако пријатно тоа решение и кон него придаде уште едно свое: ,.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа фрли поглед кон него и веднаш си го спушти погледот кон својата половина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Благица се втурна кон него, го гушна, се смееше и липаше: „Бате, мило мое! Ти си тука!

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Natural Born Killers е експлозивна направа за заспаната филмска публика, повик за будење во облик на бомба. репортер, Martha Smilgis Los Angeles извор: Time, september,12,1994, No 37 превод: Венка Симовска 206 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тргна кон него со омраза, но, којзнае од каде, како кол се испречи меѓу нив гавазот Акиф и го фати за ќурдија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ние сме готови одговараа и двајцата, постари по години, другари, кои безусловно се приврзаа кон него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Идејата: еден младич да се втурне во ваква авантура, а притоа целта на потрагата на момчето да биде насочен токму кон него, не е идеја на младичот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но настанот што се одигра за кратко време ме приврза уште повеќе кон него и ме натера да го слушам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Погледот не достигаше далеку, лажеше: долгите боцкави гранки на капините лазеа околу неговите здрвени нозе, се подаваа кон него, му ги кинеа закрепените бечви.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На мајсторите им пречеше тоа негово заостанување и тие некое време го поземаа постојано подвикнувајќи кон него секакви шеги, а многу често и пцости.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше веќе речиси пред прагот, кога една кола скршна од аголот и кон него впери сноп од светлина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ја подаде раката кон него – беше тоа бавно движење, можеби сакаше да го погали, а потоа, пред да го допре, ја сврте раката кон себе, подеднакво бавно ја приближуваше раката кон своето лице, но пред да ја спушти на него ја пушти надолу, во скутот врз излитениот фустан.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Излегуваше последен од колата и пред него сите се потргнаа, правејќи му место и смешкајќи се кон него, а селаните, гледајќи го тој почит, се веднуваа и се оддалечуваа мрморејќи по нешто под мустаќ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само ги чувствуваше прозорците на куќите што гледаа кон него како очи што уште не истекле од напор да видат нешто што не се гледа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Потоа среќното пресоздавање на државата Израел во 1948 година и неговото пожртвувано постоење низ децениите сè до сега, кога во атлантскиот небесно-океански семир, авионот на рабинот Елеазар бен Цви тивко лизга по ноќното небо кон него и кон неговиот епицентар, Ерусалим.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Стрчна мајка ми кон него и почна да го влече за раменици и да го смирува татко ми.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Таа повремено шеретски ќе го наведнеше главчето кон него и шепотеше слатки 70 okno.mk тајни во неговото непроменливо уво.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Отпорот кон него ни налага да се зафатиме со него, да најдеме во него вредност и да измислиме можности за самоафирмација во ограничените, но многу стварни можности што ни ги става на располагање, во кои спаѓаат можностите за манипулирање со него, за негова пренамена, негово предоговарање, преозначување и изопачување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Авторот му возврати задржувајќи го својот поглед кон него и со пријателска насмевка му рече: „Ти благодарам за довербата...“ ***

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сега ја најде веќе заспана, со грбот свртена кон него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Дури и показалецот го крена. Кон него? Или кон палтото?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа кон него низ целиот тек на емисијата се однесуваше како кон некој досаден давител од автобус - постојано му испраќаше непријателски погледи во стилот што-не-се-откачиш-од-мене-веќе-еднаш.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Снегулката растеше, злокобно и бавно но спуштајќи се кон него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Караман, Стрела, кути, кути, нааа! - викна момченцето, а за миг потоа се разнесе негде зад плевната весело квичење и две топчести, рунтави суштества, едното бело, другото сиво, се свалкаа кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Им мавна со раката да одат подесно, оти од оваа позиција виде дека стрмнината таму е поблага.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во прво време се предвидува да се сврти кон Езерото реката што е најблиску до градот, на која не ѝ треба многу напори за да се сврти кон него.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Пред неговиот поглед, откриени од сите страни кон него, стоеја белите рабови на сртовите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И сите се однесуваа кон него со почит, како кон вистински гроб на вистински добросовесник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но сестра ми не се врти кон него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Ти тежи војната?“ ја праша. Таа се сврте кон него, неочекувано грда, бескрвна.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Колку еден варварски, т.е. негрчки народ беше пострашен за нивната држава, толку повеќе омразата кон него беше поголема и толку неговото име добиваше подолно, попрезриво значење.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Да им помогнеме на ранетиве, рекол. - Лозане, коњон на чаушот. Фати го.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кажи ѝ Семјоне", вели таа и се свртува кон него со кренати пердиња се до половината, око не ѝ трепнува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тогаш во него како сѐ да се урна: сите страсти и соништа, сите негувани илузии, сета надеж што, во неговата претстава, требало да значи надеж, создадена делум можеби и врз основа на мојата секојдневна благост и грижа кон него.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Трајче се спушти кон него, му се доближи и одвај изговори: - Командирот... чичко Анѓеле... Германците... и падна пред нозете на Горјан.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ѓорѓи сврте глава и забележа дека сите се свртени кон него.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ова на дружината ѝ го прераскажале Орлен Шумков и Богоја Гулабарин - Куно Бунгур ревел и ги подавал рацете кон Фиданка Кукникова додека не дошле неколцина од пештерата да одат кон него со остри чекани па дотрчале веднаш Никифор Ганевски и Онисифор Мечкојад да го повлечат со извртени раце зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

и сонцето тукушто родено, младо, го осветлува главчето на детето правејќи му ореол; тука е и дедо му Аврам со испружени раце кон него за да го крене: ”И мене мајка ми ме роди вака на нива... Нивите нам ни се породилишта...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Луан Старова е наследник на својот татко за кого покажува предадена љубов и праведен восхит. Јас се приврзав кон него.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како што ќе раснат, ќе почнат да го препознаваат Милан и ќе почнат да трчаат кон него во голем златест бран, бесно потскокнувајќи на своите жолти ножиња, нишајќи ги телата и мрдајќи ги главчињата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Направи два чекора внатре и падна ничкум, гледајќи го силниот Сулејман кој се запати кон него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во текот на првата средба со психијатарот, тој кон него почувствувал жесток презир.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Додека ЦК бил во стариот состав, на чело со д-р Христо Татарчев, гемиџиите се однесувале со нужниот респект кон него.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Нашите насолзени очи се свртија кон него.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Носам дете,“ реков. „Од Рајнер.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Погледот не достигаше далеку, лажеше: долгите боцкави гранкина капините лазеа околу неговите здрвени нозе, се подаваа кон него, му ги кинеа закрпените бечви. во него се мешаа безброј чувства, го кинеа, риеја по неговиот мозок, се бореа меѓусебно за превласт.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој ја знаеше наклоноста на Рожденката кон ќерка си, а преку неа и кон него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој не знае дека притоа му помага нејзината страст.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Којзнае дали вистината застанала на нозе И колку чекори сторила кон него?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Како да ја привлече со рацете опуштени покрај нозете, таа падна кон него а тој преплашен се оддалечи и зачекори во огнот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А ако не се реши на тој чекор? Ќе раскине ли? Ќе ја прекине ли, жестоко кон себе, па и кон него, оваа љубов?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Онисифор Проказник се свртел кон него со строгост на постар иако, како и другиот, не можел да има повеќе од триесет и три или четири години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Морскиот лав во Зоолошката градина, кој паднат во некоја депресија одбивал и да јаде, кога се појавив и се подадов кон него, доплива кај мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Еден ден додека се печеше на сонцето потпрен со грбот на колипката и дремеше, чу плискање на весла и доаѓање на чун; потоа виде како низ трските се пробива кон него некаква жена облечена во црно.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сега му се чинеше како цел свој живот да трчал по навредите и понижувањата со истата онаа своја лесно запалива нестрпливост и натчовечка сила со која постојано ги отфрлаше пофалбите и восхитот на некои луѓе кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, уште веднаш потоа мечката пак се сврте кон него, застана сега веќе без никакво двоумење, решена да достои на својот грабеж, како и таа да знаеше дека тој во пушката има само уште два фишека, просто подметнувајќи му го своето тело за тој да ги исфрли уште нив и потоа да ја пушти на мир.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зажуберка поток. Сонцето се спровре низ гранки и се раздроби во водата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тоа беше некое ниско човече, се гледаше - патено и напатено, и кога ќе го видеше човек, мораше да почувствува извесно сожалување кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Стражарот беше завртен на другата страна, а Трајко му ја наврте мартинката и тргна право кон него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ом, 20) стр. 7-13) и Избирање (пр.:Ана Петрова, стр. 13-17) Маргина бр.10 Разговор со Набоков, 1967 (пр.:Г.Н. Ом, Енди Ворхол стр. 18-24)

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Вур отурма!“ викна некој. Некој се насмеа, некој опцу, ама попот Ставре му ја фати раката на сејменот што се беше устремил кон него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Со молневита брзина се пренесе веста дека каурите од Мариово го нападнале кадилакот, и од сите страни се стече кон него сѐ што беше Турчин во градот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таа застана. Неговите очи полека се привикнуваа на темницата; ја виде преку рамо свртена кон него со долга коса на плешките.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Чудно, не чувствувам никаква болка, само бес. Кон него или кон самата себе?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вадам пиштол и го вртам кон него: кај ли е најдобро да пукам, кај ли можам побезболно да го убијам: в слепоочница, в срце, в чело?

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ааа, затоа таа толку многу ја скуси косата – се досетив – за да личи на него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Му се чинеше дека е така студена само кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Штом го виде, Билјана стрча кон него и му се закачи за раката.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И затоа беше речиси радостен кога ќе ги дочуеше како се јавуваат во темничината, како се приближуваат кон него од сите страни, чиниш во некое постојано кружење, секоја вечер одново со чувството за некакво среќавање со овие проклети, со својата пустош завивања, од кои ноќта се исполнуваше со нешто морничаво страшно, но во исто време и живо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа најмалку е виновна... И на што да се надева за да најде сили да го направи првиот чекор... назад кон него? ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Годините минуваа, а јас не го заборавав Рајнер, и подеднакво ме болеа и мојата љубов, и мојата омраза кон него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Александар не забележа дека Бојана сега оганот од нејзините очи го има насочено кон него.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Хај-Фај или Лоу-Фај, тој секако губи. Ж: Но како и да е, нашата игра продолжи уште во неколку круга додека на крај пријателчето се обиде да стане многу паметно. 116 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Милиционерот внимателно го испрелиста пасошот на којшто имаше само една, неискористена и со помината важност виза за Грција, пак упати кон него неколку споредбени погледи и без збор му го врати пасошот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Затоа тој реши да ѝ напише писмо на нејзината внука, длабоко убеден дека напишаното првин ќе го прочита тетка Асја, и дека заради нејзината добрина и почитта што таа ја имаше кон него, работите ќе се променат.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Шом влегоме - вели мајка - големио о судо му вели на баба ти: - Каце, грија..., а баба ти го погледна првин него, потоа нас и, свртувајќи се кон него, на македонски праша: - Ами, шо велиш, бре, чендо?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога се преселија во куќата, почна да спие во одделна соба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога таа се сврте кон него, веројатно непријатно изненадена дека некој ја набљудува, тој не го тргна својот поглед од неа. Само навести насмевнатост.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Летка го крена својот вчудовиден поглед кон него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ве барав и дома. Ми рекоа дека сте на прошетка...“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се свртив кон него. Погледот му беше продорен и вкочанет.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Аргир сврте глава кон него, се загледа во неговите очи и со тон што мириса да кавга, рече: Ти, ами кој друг...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Браќа мои, оној меѓу вас што ми го постави најтешкото прашање, добро ја сфати збунетоста моја.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тие не се скапоцености што вредат пари, ама за мене вредат повеќе од сè на светот и тоа со пари не се мери.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„*Сега јас ја преземам работата*“, рече Хрисостом. Карер му потврди на владиката. Утредента, скудната декемвриска сончевина го затече владиката пред штабот на Беренц.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Зашто меѓу нив нема никого Перуноски, поточно зашто го нема братучедот Богдана, си мисли Максим не се изменил кон него; го оставил и понатаму да биде старешина на сите имотски сојови и глава на сиот сој Перуноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веќе неколкупати тој прави грешки кои ја потценуваат вашата благонаклоност кон него.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Се одвоив од ѕидот и тргнав кон него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кон него веќе ројот од бубачки ита мравката тревата ја напушта црвецот кората и пчелата веќе кружи над пролетното чудо.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Доволно е да ја подадеш раката кон него и тоа ги чакнува забите готово да згрчи. Ти велам... Чудно куче.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зад последните замаглени оази на свеста, голтани во врелата челуст на огнениот змеј, младичот виде: црвената солза се лизна до исклештената насмевка на арлекинот, и ситно се затресе лажната брада на бебешкото лице на џелатот, и купидон, восочно сјаен во отсјајот на пламените јазици извади стрела од тоболецот и ја нацели кон него...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се потпираше на масата од човекот, кој и самиот се наведна, кон него.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

По овие дополнителни опструкции работникот Х.Џ. е советуван неговото барање за потврда за долгот кон него, да го напише во писмена форма и да го испрати до сметководството на претпријатието, но паралелно и до генералниот директор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се збунил кога зачекориле, кон него со стапови и со гранки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, бидејќи конкретното страдање било нивно сопствено, ниту Дејвид Мекдијармид ниту италијанските вдовици од Фајер Ајленд не може баш да се обвинат дека биле лефтерно рамнодушни кон него и дека биле сомничави кон неговата стварност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На неа присуствувале претседателите Черчил, Сталин и Рузвелт во присуство на министрите за надворешни работи. 141 На 9 март Форин офис го известил британскиот амбасадор во САД , Халифакс, за задоволството што го предизвикала во британските политички кругови информацијата за ставот на САД во однос на југословенско-бугарскиот сојуз. 146 Британците биле сосема свесни за „традиционалната“ заинтересираност на Србија и Бугарија за Солун и дотогашното одржување на статус кво „поради нивните спротивставени интереси кон него“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Кон него го чувствувам истото она што Фауст го чувствувал кон природата кога воскликнал: „Каде да те дофатам силна природо?“

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Геле Накотник мерејќи ги со недоверба четирите деца што зејгоресто беа свртени кон него, и рече на домаќинката дека ќе му искрши ребренце или две на никаквецот и, додека Јага го советуваше навистина тоа да го стори, си отиде со стиснати тупаници.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Бев во голема невола: ми претстоеше итно патување; еден тешко болен ме очекуваше во село оддалечено десет милји; силна снежна меќава го исполнуваше просторот меѓу мене и него; имав кола, лесна со големи тркала, токму онаква каква што е потребна за нашите патишта; завиткан во бундата, со ковчежето со инструментите в рака, веќе стоев во дворот, подготвен за пат; но коњот, коњот го немаше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Па како си?“ најпосле се сврте кон него.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Таа како да знаеше. Малку, сосема малку ја подзаврте главата кон него, го погоди со еден миговен поглед осенчен од загадочна, одвај видлива насмевка, затрепка како да распрашува бисерен прав препуштајќи му ја на некое внатре што дувка кон Еда и пак го врати право пред себе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

КУРТА: Стој!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Мајчинството на мајката Македонија ли нѐ мачеше, што некој нѐ и го признаваа за достојно, па со непочит кон него, се трудеа и најмногу што можат да го доведадат до презир?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Бојан излезе малку пред колибата, се прошета до стреата, седна врз Јурукот, галејќи ја со раката неговата рапава кора, како да се оправдува, како да се извинува пред ова дрво за неубавиот однос кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

XVI. Негде во средината од таа бела удолница, по која се спушташе, наближувајќи кон него, неговото јарче, неговиот уловен лов и неговото задоволство, стоеја два грма, покриени од снегот и станати две тумбарки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

ВЛЕГУВА ДИМИТРИЈА. СТАР Е. САКАТ Е. ОДИ НА ШТЕКИ. ТЕШКО СЕДНУВА НА ДРУГА МАСА.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неговото срце се топлеше со љубов додека животинчињата ги креваа малите главчиња и ги насочуваа кон него своите прекрасни мали очиња што немаа капачиња.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Набљудувачот е пасивен и немоќен затоа што „неговата желба е скината, поделена меѓу фасцинацијата од уживањето и одвратноста кон него“. 9

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Па се сврте и кон него: - Ќе дадеш ли малку да те боцнеме, а?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но, одделението за сметководство на „Охис“ одбива да му издаде ваква потврда.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Прилозите ги објавуваше со редок вознес и жар во текот на една цела година, но откако настанаа некои промени во редакцијата, а со тоа и кон него, тој беше принуден да ја напушти редакција.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Подарок негов за чедноста на случајот пресоздаден во љубовен порив: килибарот ќе се сеќава на борот – девојките ќе вишнеат кон него!

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Мршата лежеше со лцето свртено кон него, со ширум отворени очи од кои зрачеше стаклест вкочанет поглед.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За некои луѓе и празното добива облик – оттаму им се појавуваат сеништа и чудовишта, луѓе и ѕверови, незамисливи пејзажи кои разнежнуваат или ужаснуваат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како и да е, таа случка на разбојот беше многу непријатна; најверојатно (оти не го имам читано дневникот на Лудвик), тој си замислил дека со тоа што го прегрнав при доскокот (го гушнав, затоа што во суштина ми беше многу жал за него, оти беше подготвен на најниски понижувања, само за да биде еден миг со мене), негувам некои длабоки чувства кон него. Но, тогаш не беше така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во лутина и бес, зашеметен и навреден, Зоки небаре добива крила и се стрчува кон него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Пишпирик и Барбут- бег се стрчнаа кон него. Ѕверот се исплаши и избега.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Беше прерано што било да му префрлам и бев свесна дека сум избрзала и дека сум несправедлива кон него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Стрчаа сите кон него и почнаа радосно да го гушкаат, среќни што го гледаат жив.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ми зборуваше дека боите веќе не се бои, и дека се само обоени; јас тоа го сфаќав како последица на потрес на мозокот, оти навистина Фисот не беше нималку нежен кон него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кон него таа повеќе изразуваше стравопочит (тоа можеше и да се глуми) отколку искрени интимни чувства, но со благодарност кон него секогаш беа исполнети нејзината душа и нејзината уста од која можеа да се чујат најубави зборови за сè што тој направи таа да се вклучи меѓу неколкумината соработници со врвушката на Центарот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тоа, тогаш, не би било следење на едно правило, кое, врз основа на тоа што е нешто регулативно, ги опишува ограничувањата и бара извесен образец на усогласување со нив, така што и ограничувањата и образецот треба да бидат сфатени како такви од страна на оној кој го следи правилото, со цел правилото да функционира како правило.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Шишман само очите ги крена кон него и го смири прстот во дупката пред него.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Со секој нов збор што ќе го научеше, чувствуваше дека сè повеќе се приближува кон него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Знаеше, но од некоја чест кон него извести: господи, јас располагам со семето на сите миризби а тие се скриени во Е и уште не го дорече тоа – дворот замириса и некаде пред изгрев, на довик на мирисот, на чардаците манастирски се покажа млада жена што ги полеваше пеејќи им.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Кога го видоа другарите на големиот одмор, по обичај се стрчаа кон него и почнаа да го викаат да игра со нив со топка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Го велам тоа и гледам кон него, потоа гледам настрана од него.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Пандо подигна глава и кога виде како Нумо му мавта со патерицата, се упати кон него.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Леските се стресоа, исто како на тоа место да се разбуди некој одамна изгаснат вулкан, снегот се разлета на сите страни, а оттаму уште во истиот миг се подаде огромното црно клопче на телото на оној негов прекрасен, како излеан од некој црн метал настрхнат самјак, чиктисан уште со својот прв скок, со кој што излета од леските, право кон него, право кон чамовото стебло крај него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но логотетот замина, Лествичникот остана со подадени раце кон него, на коленици клекнат, и јас повторно, во тој миг во чевелот негов видов, оти ризата му беше над глуждот: клуч златен од тезгата на трговецот од Дамаск.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога ги забележа некако целите нададени кон него, спокојно ги праша: - Ви требам нешто!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Вториот епиграф од Борхес во третото поглавје од првиот дел на “Фармацијата” - како што видовме - го повторува Борхес од првиот навод, а сепак и го надмавнува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој не сакаше да дојде, но кога ја погледна цевката на мојата пушка свртена кон него, се врати и така го натоваривме ранетиот со неговите работи и тие двајца заминаа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И гледаше постојано да му угодува, да се грижи за него и да го негува како дете водејќи го за рака, немо и со болка во себе поднесувајќи го теретот и таа ропска приврзаност кон него како да се двајцата слепи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

— Што слушнав, што слушнав? — се провикна од високиот чардак Арслан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Воодушевен од средбата, тој побрза кон него и рече, „Небо, зарем ме заборави? Небо, зарем ме заборави?“

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Знаеше - ако тој не погоди, можеа и тие да не погодат, и зашто: тие трчаа кон него а тој се оддалечуваше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се пробиваше, со својата диплома, низ кревките државни институции во кои сѐ уште преовладуваше инерцијата на отоманскиот менталитет, колку и да беше силен отпорот кон него.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Гореше човек и врескаше, паѓаше и стануваше. И пак трчаше кон ветерот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ако тој не е извор, зошто Дерида покажува кон него со овие епиграфи? Margina #32-33 [1996] | okno.mk 21 Дали Борхес и Дерида всушност ги вложуваат и самите своите напори во корист на јазикот кој има сопствена супстанцијалност, и во корист на еден романтичарски сон за зборови коишто не ги означуваат предметите туку самите се предмети?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Плати, му наточија, и се врати кај мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

(Јаков превртува кревети, куфери. Прави лом. Нове поаѓа кон него. Божо го задржува.) Остави го. Ништо друго не му останува.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Затоа љубовта, симпатиите, ни беа насочени кон него, а желбите кон партиските силници.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Потоа, не свртувајќи се кон него, се потпре на гилендерите и молчејќи гледаше накај Плоштина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа беше нејзин начин на кој го покажуваше својот излив на сожалување кон него, што беше надојдено во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Не те очекував,“ продолжи мајката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеби тргнале кон него, но останале затрупани, завеани! Можеби, можеби, можеби...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Под рацете на студентот минуваа едно лице по друго, чувствуваше како под прстите слатко му се тркала живот во примирени бранчиња, како дише кон него од со сон смирената уста.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се уплаши кога сфати дека чувството кон него не е само пријателско.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еден од нив плачеше. Не од болка, туку од возбуда што толку мајчински се однесуваа кон него.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Можеби бев неправедна кон него при тоа прво видување, но веднаш заклучив дека не ми се допаѓа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Нам трпението одамна ни дотраа: се исправивме, легнувавме, се впуштавме кон него, но војниците нѐ бркаа, не нѐ оставаа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

За да биде поубаво, таа во еден момент толку се изгуби што право во камерата упати еден вистински A-look.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Критичарката посебно го спомена „неприродниот мир на ‘Водениот виор кај островот Фенвик’, морето без пена и безгрижните капачи весело несвесни за надоаѓањето на вртложниот облак, или рамнодушни кон него”; исто така, „вознемирувачки крвавите преливи на ‘Баричката роса’„.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Горда одбираше од маслинките, како да зоба грозд, туркајќи ги кон него оние што ѝ се чинеа помали, макар што сите горе - долу беа еднакви; а Грдан си налеваше во чашката само до половина, но секогаш кога ќе погледнеше му се чинеше дека е празна, како да истекуваше од дното.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И затоа што таа секогаш беше фер кон него и навистина не заслужи вакво нешто.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Можеби ја видел пушката пред некоја плевна во која непознати мажи пиеле и можеби помислил дека е во дните на негушките борби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се рече дека остана за навек на Стените.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И додека тој седеше во својот агол, во последната клупа, сите погледи беа вперени кон него.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Успеав да се свртам кратко кон него и да му го видам лицето црвено како жар и погледот збунет и немирен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Тоа е Белуш“ - си помисли Бојан. - „Сигурно не ме заборавил!“ и слободно чекореше кон колибата, иако оздола, откај трлото кучињата настрвено тргнаа кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Одамна!“ Сите се засмеаја и додека се смееја, спокојното момче ја повлече босата нога на тротоарот, препречувајќи им го патот на црвените мравки што јуреа кон него.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не се вратил. Надежда го преболела, го заборавила, а чувствата кон него ги погребала длабоко во срцето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Најсетне и тој сфатил дека бракот и сличните глупости можеле многу неповолно да се одразат на неговата кариера; дека ова можеби звучело по малку и неодмерено па дури и себично но тој бил уверен дека правилно ќе ги сфатела неговите причини бидејќи била полна со разбирање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Брезничани просто зинаа во него. Се подадоа некои кон него дури и потстанувајќи од местата на гредата со начулени уши.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Од тој ден пријателски беа настроени кон него и престанаа да го викаат “НЕ“.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Мајка ѝ не знаеше како да ја изрази благодарноста кон него, што ѝ ја врати ќерката, здрава, дома.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мерв навистина се трудеше да бидеqубезен, но ништо не му поаѓаше од рака.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Bitte.“ Ги чу зборовите упатени кон него и ги олабави прстите околу потпирот на столот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Ќе одиш пак?“ се наведна попот кон него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Можеби беше навреден, можеби луѓето беа зли, несправедливи, кон него, но тој немаше право да се лути на таков начин.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Се свртев кон него. Додека се бакнувавме, ја вкусувавме прашината што ни беше останала на усните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога се стрчав кон него и конечно успеав гласно да викнавм: „Дедо, јас сум твојот внук Ведан, погледни ме, што се будалиш, па на полноќ се нишаш како да си дете, и тоа некое чудно, што не се плаши од темнината“! - тој без да се сврти кон мене - исчезна.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Таа се припи кон него. Останаа така долго, молкома.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Машката геј-култура не се преправа дека е амбивалентна кон естетското совршенство, а не може ни сосема сериозно и искрено да тврди дека е критички устроена кон него. ‌Локус класикус за оваа спротивставеност меѓу аполитичната или дури и реакционерна естетика на машката геј-култура и искрениот политички ангажман во борбите за општествен напредок е романот на Мануел Пуиг од 1976 Бакнежот на жената пајак.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеше да им се љубува од својата далечина, сѐ додека сите тие четири познати лица во еден миг не се свртеа кон него и сè додека не му се загледаа во очите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Или за овие вистини размислуваше подоцна, кога се најде во самицата, под тенката шурка воздух, што сепак истечуваше кон него.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ќе го фатеа, ќе го смиреа и ќе го прашаа што му се случи, зошто вика, а тој ќе речеше: - Не знам, така ми дојде нешто... - и ќе почнеше да се присетува дали го сонуваше тоа или така му се пристори дека наставникот со кредата со која пишуваше на таблата, во еден миг се сврте кон него, и престорувајќи се кредата во стрела, почна да го гаѓа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А кога тој глас беше најсилен и кога неговата сосредоточеност потреперија и стаклата на прозорецот, кога тој распаруваше со својата машка незаситна болка, еден помлад, поплаховит, уште несознаен за силата на своите извивки, се придружи кон него и ги направи уште потрпки и уште понескротливи сите тие болки на писокот со своето поројно мутирање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мечката, пуштена, полека се исправила. Стоела така некое време, како да се навикнувала да биде пак исправена, а после се свртела кон него и му се доближила.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Не, Ханс, тој е пијан.“ „О, он етна свиња“, добродушно се насмеа Германецот враќајќи го револверот во футролата но тој полека од мракот го сврте своето оружје кон него и чу, и виде.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но дека тој луѓето ги ценел според она како се однесувале кон него лично.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Има едно зрно посегаме кон него едно зрно што треба да про’рти еднаш кога ќе бидеш земја кога ќе бидам земја

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Страста кон него кај мене веќе беше сосема изгасната; не ни помислував дека би можела со тој човек, после толку години да се прегрнам, или да водам љубов.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас тепам само курви... и Срби“, се изнасмеа наглас и замина.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мал знак на внимание кон наделеку познатата госпоѓа Петра“ „Со ништо не сум ве задолжила“, рече Петра поклопувајќи го со едната рака кесето со кафе и подавајќи ја другата кон шишето вињак, како да е готова да ги турне назад кон него и без проблем да ги тргне кон себе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

КОЛЕ: Скоро ли ќе лојде, мамо?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

кон (предл.) - него (зам.)