Но најдобро се разбира како стил на воспоставување однос кон нештата, жанрот на практика, прагматика.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Кампот навистина подразбира естетика, афект, етика и политика.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Не е ни однесување – етика и политика.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Напротив, ова - целово списание, по ѓаволите! - треба да се сфати како очебијно јасен (политички, културен) став кон нештата.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
И којзнае зошто сето тоа ме враќа кон нешто поминато и познато.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оние што си ги препознаваа шејовите се туфкаа на глас, посегаа со рацете покажувајќи кон нештата, ама никој не се обиде да се лизне од вагоните по нив.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Преокупираноста на Зонтаг со значењето на кампот како стил е она поради што сѐ уште и денес вреди да се чита нејзиниот есеј за кампот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)