кон (предл.) - колиба (имн.)

Покажа со главата кон колибата, од каде што се слушаше ’ркањето на заспаните луѓе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Долу, во дворот се собраа работниците и откако си ги прибраа алатите, тргнаа, по левиот брег на Вардар, кон колибите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Мириса на снег, - промрморе и се спушти кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прво, уште на пристапот кон колибите, збиени една до друга на една зарамнина, со безброј плевни и кошари наоколу, ги нападнаа булук кучишта, та изгледаше дека на Бојан и Денко овој ден им е последен ден од животот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бавно тргна кон колибата. Момчето трчаше кон него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Заскитуваше меѓу јасиките, го слушаше тихото шумолење на нивните трепетни жолти лисја, како да слушаше некоја волшебна музика, а потоа спокоен се враќаше кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Тоа е Белуш“ - си помисли Бојан. - „Сигурно не ме заборавил!“ и слободно чекореше кон колибата, иако оздола, откај трлото кучињата настрвено тргнаа кон него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чадот го потсети на компирите што се варат, па забрза кон колибата. Со виљушка боцна во еден од компирите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Отиде - си рече Бојан и тргна прудолу кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан се врати пред колибата. Ја држеше запалената борина, свртен со грбот кон колибата, ѕиркајќи се во темнината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Без збор, со спласнат интерес за толку примамливите светулки и играта со нив, Елена се упати кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Коле замавна со рака и каменот со писменцето излета кон колибите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)