кон (предл.) - друг (прид.)

Се сеќава на својот прв пат, во еден амбар во Велс.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Мислев дека луѓето ќе се чувствуваат отворено и со љубов едни кон други.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како резултат на овие деловни политики, голем број земјоделци останаа без егзистенција и се приморани своето производство да го насочуваат кон други полјоделски култури.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како што потенцира Ѓорѓиевски, бугарските инвеститори, во го- дините после нивното доаѓање во фабриката, целосно го уништија производството на шеќерна репка кај околните земјоделци, на начин што наместо откуп на оваа значајна суровина, тие вршат увоз на поевтина шеќерна трска од странство.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А мојот татко не беше ерудит, ниту мудрец, како на Луан, но тој беше отворен и без предрасуди кон другите, секогаш готов на пријателство со туѓинци и си имаше своја мудрост кон животот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се вртам кон другата, но таму ми се предлага уште поголема примамливост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Така насмевнат, бев ја кренал главата и бев ја свртил настрана кон патеката што водеше нагоре кон другиот дел од селото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега со малата толпа мажи владееше бес не насочен кон Шабан или Шане, или кон оние што се договориле со него, туку меѓусебно, кон самите себе, кон едните и кон другите, тука пред мојата куќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ќе ни дава со лајче, како апостол причесна“, рече сериозно Михајло откај пенџерата и конечно замина кон другата продавница.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тука се сексуалните и социјалните грешки (јунаците на неговите филмови се на маргините на општеството), потоа фетиш кон другите типични грешки во медиумот и базирање на естетиката врз нив, како и фетишизирање на цивилиза­циските грешки (униформираност, конзу­мер­ ство, отуѓување) и нивно славење.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во таа смисла може се говори за Ворхоловото и попартовското фетишизирање на амбле­мите на сопственото време, како и за него­вите фетиши-грешки.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Патем размислував за големата љубов на парискиот човек кон кучето и кон другите домашни животни и се обидував да дадам одговор на оваа појава.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ги имаше во групи, изнаседнати, свртени едни кон други, како на договор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во конкретниов случај тој страв го нашол својот израз во, како што и самиот збор вели, стравопочитта спрема институцијата професор, како инстанца на авторитет, кон која студентите се однесуваат исто онолку недискутабилно како што, како општествени субјекти, се однесуваат и кон другите општествени и политички институции.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Италијанецот отпрвин се трудеше околу своите прашања и инсистираше на прецизни одговори, а потоа почна да се губи вртејќи се ту кон едниот ту кон другиот соговорник, додека овие во еден глас му го толкуваа сè погласно секој своето и тоа на различни јазици.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нејзините мерки, намери и цели насочени како кон уметноста така и кон другите социјални активности се проучуваат, а посебно преобразбата и структурата на социјалната контрола, и тоа како во самата Германија така и обидите во таа насока на европско ниво.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Агата стаписано ги гледа.  Еден војник приоѓа до масата и го фрла албумот кон другиот крај на собата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа стариот рабин ја гледа заветната арка на Мојсеј со таблиците со десетте заповеди во неа, светата кутија конструирана со две рала држачи за носење, означена со двата херувима свртени еден кон друг, на кои крилјата им се допираат над главите, направена од најдобрите мајстори според прецизен диктат од небото што до денешен ден стои запишан во Светата книга.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И покрај тоа на филмот не му недостигаат хичкоковски потези; така веќе самото ограничување на случувањето на чамецот за спасување среде море не е никаква површинска екстраваганција, туку е втемелена со типична хичкоковска драматургија, кадешто напнатоста од ширината на случувањата се пренесува во „длабочина”, во 156 Margina #22 [1995] | okno.mk заплетканите, удвоени меѓусебни односи - драматичен контраст на некој настан е неговата сопствена темна, задна страна, а не надворешната противигра.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната” етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Бевме критични и кон други аспекти на школството.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И да, знам доста приказни за чаршијата, во Безистенов во кој седиме, на пример, се продавало платно, а еснафчиите во стаклени тегли по аглите чувале исушени цветови и гореле цимет и лимунова кора за да создадат фина, пријатна мирисна атмосфера. 80 Margina #22 [1995] | okno.mk Еснафот е рбет на таа, па да ја наречеме граѓанска култура, трговија, толеранција, почит кон другиот...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Готвачот се сврте кон другите војници и почна да им објаснува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ехееј! - свика војничето кон другите војници кои наеднаш се впуштија кон нас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се втрчува од еден излез кон друг и ги чита насловите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Хундертвасер со својата архитектура се обидува да ги упати луѓето едни кон други, да ги хуманизира нивните односи, а со зеленилото и шаренилото на боите да им ја врати ведрината и во нивните домови да ги внесе веќе заборавените мириси на природата. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 129 Кич-архитектура?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И додека така одеше кон другите џамии, продолжи да размислува за својата ракописна Атлантида.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа вџашено ми покажуваше кон другата страна на ѕидот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А потоа, иако магловито, незрело, детски, размислуваше за тоа колку човекот е човек, колку е упатен еден кон друг, колку му е потребно со друг да го дели и денот и лебот, и убавото и тешкото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А сомнителни ми станаа кога најмладиот, веројатно вториот помошник, како божем со стиснати нозе се упати кон клозетот, а всушност се шмугна низ вратата надвор, додека другите двајца што останаа на масата престанаа да разговараат наведнати еден кон друг и продолжија да ги накреваат чашите завалени назад.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Односот кон времето е ист со односот кон парите и кон другите: роковите, состаноците, пари­чниот курс, сето тоа е намерно оставено да лебди.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Anemic е речиси cinema ако се прочита наназад; во првиот кадар на филмот, двата збора кои се напишани, се наведну­ваат еден кон друг, движејќи се околу вертикалната оска, рефлектирајќи се напред и назад, како движење на спирала.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со изопачено задоволство болката ги контролираше своите касања и оставаше доволно безболни површини, не се движеше од еден дел на телото кон друг, секогаш беше насочена кон пределот на слабините, меѓу колкот и долното ребро.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И двајцата со лактите беа потпрени на масата и беа наведнати еден кон друг така што челата речиси им се допираа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан уживаше да ги гледа петлите кога се перчеа и се топореа како оперски басови, и како мавтаа со крилјата приближувајќи се еден кон друг, како боксери во ринг.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога јас веќе бев на тротоарот и практично можев да ја кренам главата, тие двајцата веќе беа свртени со грб еден кон друг, и со тоа и кон мене, разделувајќи се.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Двајцата селани бавно почнаа да ги вртат главите еден кон друг.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Изгледаа како да би дале сè на светот само да можат да се свртат еден кон друг и само да се погледаат верувајќи дека со тоа ќе си објаснат сè.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зборовите ги чу само оној селанец што беше веднаш зад него, но не разбирајќи ги, се сврти кон другиот селанец и му прати прашувачки поглед.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Адет така било. Окото на мажот кон други жени не смее да скита.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Јас и ти наведнати еден кон друг.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Внимателно ги фативме конците од двата агла, потем полека се упативме кон другите два агла, потем Филозофот прослови: „Сега, на мој знак, ќе ги повлечеме четирите конци; ти твоите два, јас моите два.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти речено е и за суровоста: оној кој е строг кон себеси, тој е благ кон другите, а оној кој, како Писмородецот е благ и попустлив кон себеси е суров кон ближниот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Прозорците на двете куќи свртени се како очи едни кон други.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се гледаат и си ги упатуваат мислите еден кон друг.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Само еден екстремен скептицизам во однос на науката - и отвореност кон другите модуси на знаење и начини на живот, колку и да ни се туѓи - можат да 96 Margina #4-5 [1994] | okno.mk ни помогнат да ја избегнеме оваа опасност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали овој начин на однесување кон другиот е како скроен за нив?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Зад овие провокации лежи една сериозна порака: човечката страст да се пронајдат апсолутните вистини, колку и да е благородна, премногу често кулминира во тиранија на умот, или уште полошо.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали овој начин да бидат заедно најмногу им одговара?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Одевме еден кон друг и се гледавме.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Крокодилот не можеше да ми каже како е.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Замавнуваа една кон друга и се судираа како да ќе се борат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во исчекување на муштерии, тие стоеја пред дуќаните и потфрлуваа бесмислени шеги еден кон друг но веднаш се менеа штом ќе се појавеше купувач; се веднеа пред него и љубезно се насмевнуваа, ја фалеа својата стока.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но, ги дефинира очекувањата на многумина за начинот на кој живеат тие и другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Меѓу механизмите за справување со општествената доминација за кои Адам сметал дека им се заеднички на разните угнетени групи што ги проучувал беа и оние што ги нарекол „бегање од идентитет“ и „внатрегрупово непријателство“.440 Овие фрази упатуваа на општествените и на индивидуалните стратегии преку кои припадниците на угнетените групи гледале да ги смалат личниот цех и психолошката болка на општественото отфрлање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Купишта перени алишта што немаме време да ги скрасиме паѓаат и се мешаат со валканите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На ниту едно место во расказот Пол не искажува ниту најмала сексуална заинтересираност за никого од својот пол (ниту пак кон некого друг, ако е за право).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Адам, кого веќе имав пригода да го цитирам, ја објави својата докторска дисертација (која стана првата од многуте негови книги), по име Опстанокот на доминацијата: инфериоризацијата на секојдневниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како компаративна студија за Црнците, Евреите, лезбејките, геј-мажите, логорашите во концентрационите логори, за децата и за другите штитеници на „тоталните институции“, таа беше ран класик на лезбејските/геј-/квир-студии, а и денес вреди да се чита.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сепак, како што прв би признал Адам, и како што укажува неговото подоцнежно творештво, премрежињата на инфериоризацијата и абјектноста не го објаснуваат докрај и не го исцрпуваат значењето на појавите што се обидувам да ги истражам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Односот кон другите, во овие контексти, започнува со признавањето на сето она што е најабјектно и најнеугледно кај самиот тебе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се обидувале, на пример, да избегаат од сопствената бележаност на која се должела нивната инфериорна положба одбивајќи да се идентификуваат со групата во која спаѓале, покажувајќи нетрпеливост или презир кон другите припадници на групата – особено кон оние поединци што биле понеизбришливо бележани од нив со стигматизирачките знаци што ги идентификувале како нејзини припадници – и избегнувајќи контакти со луѓе од сопствените заедници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Често занемувам пред неговата недонурлива и доследно длабока љубов кон син ни. (46) Тргај се, Џон Апдајк! ‌Патрик Калифија-Рајс имал добри причини да ја брани обичноста, основната човечност на своето постоење, онака опколен од непријатели – геј, стрејт и транс.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тоа не значи дека има некој ген што ти дава американски субјективитет, немаш во мозокот некоја жлезда што те прави Американец. ‌А сепак, да се биде Американец, како и да се биде геј или да се биде стрејт, е длабоко лична работа, длабоко определително за тебе како поединец, тоа длабоко ти го обликува сензибилитетот, начинот на кој го гледаш светот, реакциите кон другите луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А ќе беше и двојно поомаловажувачка во контекст на машката геј-љубов: бидејќи машката хомосексуалност во мажественоста гледа суштинска еротска вредност, да се претставиш себеси или да го претставиш партнерот како да се одликува со женствена идентификација, па уште и да ја изложиш таа женствена идентификација на јавен потсмев, би било да се омаловажиш себеси или да го омаловажиш дечкото како сексуален предмет и како средство за остварување сексуална фантазија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој може, да се послужам со бродвејскиот пример на Клам, да има посебна склоност кон чувствителност или емоционален набој или лични облици на израз – вредности што добро се вклопуваат во песните што прагматиката на музичкиот жанр конвенционално ги става во поджанрот на песните што ги пеат жени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имаше голема многуобразност на светогледи и начини на живеење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Штом ќе се изместат од задолжителната, конвенционална мажествена позиционираност која им се должи на тоа што имаат истополова желба, машките геј-субјекти развиваат нетипични родови идентитети преку изнаоѓање различни видови дисидентски односи кон стандардните родови вредности што се врзуваат со културните облици. ‌Ајде да разгледаме еден претставителен, навистина прочуен пример.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А субјективниот живот, инстинктите и интуициите нужно ќе ти ги обликува тоа што си Американец, ќе ти ги обликува поврзаноста со американската култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Куќата е леплива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Чудно сме срамежливи во тие интермеца на возрасноста, небаре тоа што станавме родители нѐ отуѓило еден од друг.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, хетеросексуалноста е назив за систем на норми што оди многу подалеку од релативно безопасната практика на сексуални односи меѓу мажи и жени. ‌„Стекнатата мудрост, во стрејт-културата“, како што ја опишува Мајкл Ворнер, е дека сите нејзини различни норми се подредуваат, дека една е синонимна со другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еднаш во Бостон, пред многу години, прашав еден пријател, кој со години и години живееше со истиот дечко, дали некогаш им дошло да се венчаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Самото тоа не е она што ја обликува геј-културата. (Тоа навистина може да заврши.) Ја обликува тоа што живееме во општествен свет во кој хетеросексуалноста си ја задржува силата на норма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И пак сме љубовни и љубезни еден кон друг и кон Блејк.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хетеросексуалноста честопати е назив за целиот тој пакет, иако наклонетоста кон другиот пол е само еден елемент.461 Овој систем на норми можеби не опишува како, всушност, се однесуваат луѓето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа им додаваше тежина и авторитет на поеволуираните, на поискусните и на порадикалните припадници на локалната заедница.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Што е следното, прашува саркастично: предмет за Афроамериканците на кој ќе ги учат како да се сладат со пржено пиле, ребра и лубеница? ‌Накратко, Џон му се восхитувал на секој напор да се научат младите како да бидат толерантни кон другите, особено кон оние што не се како нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Досеткава, да беше насочена кон друг, а не кон себе, или кон некого друг, а не кон саканиот, ќе поминеше како чисто омаловажување поради имплицитното уназадување на маж од благородната положба на машката достоинственост во пониската положба на женската тривијалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Би можел дури и да кажам дека тоа е каков си се родил – во смисла на тоа дека ако си се родил и си растел во Америка, неминовно стануваш Американец, ваков или онаков, без разлика дали сакаш или не сакаш да станеш Американец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби ќе излезе дека геј-женственоста се состои од културна идентификација со одредени обродени начини на чувствување и на изразување или од привлеченост кон нив, како и од одбивност кон други.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој не чувствува никаква привлечност кон други луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А така процесот на аутирање го усогласуваше со постепеното раскрстување со традиционалните хетеросексуални, конзервативни, главнотековни претстави за правилниот начин на живеење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„О, никако,“ вели засмеан, „ќе се испокараме кој да носи венчаница“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Старите ставови можеа да им се расколебаат. ‌Самата смеша од луѓе во новите геј-друштвени светови беше благотворна за радикализација на машкиот геј-живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако дечките што изгледаа како обични дечки, на кои се гледаше старомодна, стандардна мажественост, честопати беа еротски објекти на цена, многумина од новајлиите во геј-гетата постепено доживеаја разубедување од своите старомодни, рустични, паланечки, непросветлени гледишта – од своите „емоционални јанѕи“ и од „неослободените“ ставови – вклучително и од придржувањето кон крутите родови стилови, кон несоодветните романтични мечти, кон рестриктивната сексуална моралност, кон политичката конзервативност, кон божемната чедност и кон други малограѓански вредности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако си се родил со машки гениталии, вели логиката, ќе се однесуваш на машки начини, ќе посакуваш жени, ќе посакуваш женствени жени, ќе ги посакуваш само нив, ќе имаш секс на активни и продирачки начини што се сметаат за нормални и во рамките на официјално пропишани контексти, ќе се сметаш за хетеросексуалец, ќе се идентификуваш со други хетеросексуалци, ќе веруваш во супериорноста на хетеросексуалноста, колку и да сакаш да бидеш толерантен, и никогаш нема да смениш ниеден дел од овој пакет од детството до староста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со други зборови, диференцијалното родово исцртување на сѐ и сешто, почнувајќи од машките и женските песни во бродвејските мјузикли, па до изразните жанрови и стилови што ги викаме трагедија и мелодрама, создава културен крајолик во кој голем број емоционални и дискурзивни практики се кодираат како мажественост и женственост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и ако си Афроамериканец или азиски Американец, тоа што си Американец, сепак, ти дава субјективитет што е различен од субјективитетот на неамериканците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Здодевноста предизвикува чуство на заситеност кај човекот, така што тој само што се заситил од еден предизвик се насочува кон друг.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако, пак, тоа не им оди од рака, се осмелуваат кон другите луѓе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сите сме со ист состав, зрачиме едни кон други со сопствената енергија за која мислиме дека е само наша – продолжи старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Оние мини сигнали кои по невидливите мозочни бранови луѓето секојдневно несвесно си ги упатуваат едни кон други, се послаби по интензитет од оние кои се праќаат со длабока концентрација на умот, медитацијата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ластовицата што ја ослободи твојата вера не стоеше простум, таа веќе ги насади своите јајца: така се зголеми твојата верба во започнатите работи – раскажуваше старецот додека се движеа еден кон друг.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се свртев кон другата страна од дворот, како да барам некого и одеднаш по инстинкт го сетив приближувањето на нејзините стапки.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Брзо потоа се приклучи кон други девојчиња, напуштајќи ме мене.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Си мислев дека можеби тоа дете повеќе ќе ја зближи кон другата мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа попладне Рајнер реши да замине од Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И до оној кој е во опасност има луѓе, само свртени му се со грб, и не можат да знаат што му се случува, затоа што погледот на оној кој е во опасност, и нивните погледи, гледаат во различен правец, кон други пејсажи, кон различни неба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Немо гледавме од зад решетките на нашите прозорци, гледавме како Добрата Душичка се оддалечува, вртејќи ја главата кон оние решетки зад кои стоеше Макс, одеше свртена така – нозете ѝ чекореа кон едниот, очите ѝ гледаа кон другиот крај на светот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека се симнував по скалите слушав како малечката тропа со своите дланкички по вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И многу добро се разбираме едни со други, на пример, јас можам понекогаш да разговарам со еден што одговара само со бесмислени звуци…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зашто, колку и да има такви кои урликаат или пак бладаат, тука има многу пријателство што го чувствуваат едни кон други, тие велат: треба да ги трпиме другите за да нѐ трпат нас, а другите размислуваат многу точно кога го спроведуваат тоа на дело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го чувствував неговиот здив на своето лице и чувствував како градите бујно ми се поткреваат, како и неговите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мина се обидуваше да ми раскаже за успесите што ги постигнал брат ми додека јас бев отсутна, а кои тој не ги спомнуваше кога ме посетуваше во Гнездо; таа зборуваше за неговите книги кои на читателите засекогаш им го менувале сфаќањето за човекот, за неговата работа со пациентите, за неговата универзитетска кариера, за основањето на психоаналитичкото здружение.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму е поинаку. Работата е посурова, сурова до смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашите глави се приближуваа една кон друга.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со завршувањето на најраното детство завршија и моите болувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа разговорот тргна кон друга страна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттука, повремено, тргнуваат возови, со по иљада луѓе, кон другите логори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби заради мојата болежливост брат ми беше понежен кон мене отколку кон другите сестри, и пред заспивање секогаш ме бакнуваше в чело, некако скришум, бидејќи мама се потсмеваше на секој негов гест на блискост со мене, па тој нежноста кон мене ја покажуваше само тогаш кога таа беше надвор од домот – кога одеше да риба подови во домовите на богатите или пак да им помага на дедо и на татко во продавницата за ткаенини.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да, гледаме кон различни неба.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа кога стигна до излезот, пред самото минување низ капијата на Гнездо, таа ја истргна едната рака од раката на својот брат, ја поткрена и мафна, мафна онака како што мафтаат луѓето кои тоа го прават за првпат, мафна онака како што тоа го прават оние кои мафтаат за последен пат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога свивавме кон друга уличка на аголот, се свртев, ја видов мајката на Рајнер како стои покрај ѕидот на една куќа, и со прстите од десната рака минува по своето лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Девојченцето и натаму ме чекаше во ходникот; пак тргна кон мене, јас сега тргнав кон другата врата, ја отворив и излегов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите беа внимателни и љубезни еден кон друг, си декшаваа кога ќе се чукнеа, си простуваа дури и на смуртен поглед.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како се однесувале тие кон другите балкански народности и обратно?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие Македонци што покажаа таква способност во своето национално-политичко организирање, што покажаа такво примерно жртвување на своите интереси во полза на интересите на својата татковина, не со помалечок успех ќе можат да им организираат секакви пречки на националните и религиозните пропаганди што го цепат денеска нашиот народ на делови непријателски еден кон друг.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Може ли таа за атер на Бугарија да ги навреди другите балкански самостојни православни држави, чија самостојност е извојувана со руска крв и со руски пари и да ги направи тие држави да се одвратат од неа кон другите западноевропски држави и да се направат во нивните раце орудија насочени против Русија?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тогаш сите национални и религиозни пропаганди, коишто го цепеа народот на разни групи, непријателски една кон друга, ќе се отстранат и ќе настапи мир за народот, за Македонија, за Турција и за Европа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Размислувајте онака како што размислуваше Исус Христос – секогаш им велеше на сите, поттикнувајќи ги на љубов и на проштевање кон другите, сè со надеж дека така ќе ја најдат вистинската смисла на своето човечко постоење и дека ќе ја видат големината на Божјата сила наспроти слабоста на својата човечка природа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зошто секој ден повторно и повторно грешам со телото свое и со секој ден се движам сè поблиску кон смртта ако е таа само премин кон другиот свет и ако душата моја е бесмртна, та ќе воскресне во вечен живот?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зошто постојам?‘ Затечен од прашањето негово, тогаш ви реков дека самиот Бог преку пророкот Исаија рекол дека Небото му е престол, а Земјата подножје на нозете негови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го погледна последниот празен лист пред себе и длабоко воздивна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од една страна, луѓето се лакоми, сладострасни, непослушни и самоуверени – тие, без скрупули кон другите луѓе, кон своите браќа, можат да посегнат по она што мислат дека им треба, по она што го посакуваат – јаболкото, парите, жените, што и да е.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Трчаме, ние несреќните, кон другите да им ја пренесеме нашата болест, нашата несреќа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Никој не знае што бара таа, шмркаво процедил попот; лицето му се кривело од навреденост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се отвори од некоја своја магија и појде на две страни, кон гола цуцулка на планина и кон друг облак со позлатен раб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја заборавил мајчинската љубов на игуменијата кон другиот Онисифор, кон тој лажен богомолец и подбивник со арамиска душа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако барала посилен, ќе покажала со прст кон друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над него висела на невидливи сончеви нишки црвеникава ветрушка; наслушнувала песна на кос и со остро око ги демнела движењата под себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На работ на клепките му се собирал мраз. Тоа биле мигови во кои и омразата испарувала од неговите мускули.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над нас, високо, се движеше зачаден облак кон орел со неподвижни крилја. Не го стаса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние, будните крај купиштата жар и пепел, мислеле дека ништо не се менува освен движењето на ветрот, ништо, ни двајцата вкочанети - Онисифор крај зинатиот гроб и Онисифор зад насобраните гранки, секој од нив во исчекување другиот да заспие за да го стори она што мора да го стори со мртовецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челникот и човекот на коњ продолжиле да се движат еден кон друг како по некој поранешен договор, без брзање, бавно, секој со своја срдечност - така изгледало - да подаде рака за поздрав, не намерници на кои животните врвици им се составуваат случајно туку стари познајници и приврзаници на човечко пријателство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И за Претседателот, постоеле и времиња, кои и го барале тоа, во кои наеднаш било разурнато сето наоколу и на прв поглед се чинело дека тие линии, секогаш и премногу бргу, и премногу видливо, оделе една кон друга, взаемно стремејќи се и речиси се слевале, но всушност никогаш не било така, секогаш наново тоа во еден миг можеше да биде откриено и сега јасно можеше да биде здогледано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред посилините од нас не треба само да се петелиме, со ум треба да ги надвиеме, вели Никола и се свртува кон другите: Ако дојдовме, вели, за да се договориме што ќе правиме со ова што стана со Лазора, ќе направиме како што рекоа Максим и Костадин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мислам дека сум го згрешил патот, дека кон друго село одам. Чинам пооди, пооди и запри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да џвака нешто, да се залажува. Ја подзема сламата со јазикот, почнува да ја врти и да ја крцка со забите и мене ми дојдува убаво дека ѝ ја погодив мислата. Магарето само стригнува со ушите и се свртува кон другата страна. Налутено, ко дете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заборавија луѓето, о господе, колку брзо заборавија дека до преѓе си пукаа еден на друг, еден кон друг.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред малку само трчавме еден кон друг: и од едната страна има наши луѓе и од другата страна има наши луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе посегнеш кон едно, па ќе свртиш кон друго. И пак празна ќе ја собереш раката. 144
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе свршиме со една меѓа и ќе се стрчаме кон друга. И ораме со мотиките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одненадеж, да се поверува дека за тоа се спогодиле обајцата, тогаш кога мислеле дека се разбрале и дека нашле излез за заедничката несреќе, меѓу нив се испречува ново недоразбирање и тие пак се обземени од недовреба еден кон друг; им биле отворени срцата и пак се стиснале, и пак се покриле со ледена кора.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По една невесела седенка зад која остануваат расфрлени карти, купови отпушоци и студенило на луѓето еден кон друг, се враќав низ заспаниот град без движење на коли и без минувачи и му се простивставував со чело на остриот дожд, на тој предвозник на утрени мразови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги победуваме страстите еден кон друг, сè до следната сеанса.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Претерана критичност кон другите и непризнавање на сопствените грешки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Негде почна да завива сирена. Последните што не беа во некое свое засолниште, избезумено се растрчаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сенките побрзаа една кон друга. Се споија. Се стемнуваше. Минувачите се проретчија. Брзаа кон своите куќи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од друга страна, навистина не е многу важно дали феноменов ќе го нарекуваме метафора или некако инаку: во таа непрекината игра на формите, на сенките што паѓаат од еден на друг свет, на неоплатонистичките „хиероглифи”, на анаглифите на инжинерите за гледање, каков што е Duchamp, потоа и на метаморфозите и анаформозите, во тоа проникнување и непрекинато умножување на глифичките ефекти или феномени - поточно, сликите на феномените - тие непрекинато меѓусебно се заменуваат, или се придружуваат едните кон другите, додека механизмот што е кадарен да ги произведе останува ист: стаклена плоча, pariete di vetro.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Камилски можеше да помине на претставување на новиот турцизам атер, од првично арапско потекло, кој семантички се надоврзуваше на инаетот и севапот, се појавуваше и самостојно во балканските јазици (hairy на новогрчки, hater на романски, hаtr на албански, хатер на српски), со првично значење на турски (hatar) мисла, памет, паметење, прифатен во другите јазици и како милост, љубов, обѕир, добра волја да се направи нешто за некого или за некаква повисока цел, почит, кон Севишниот, кон другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, сепак, останаа на претходниот договор, наместо по еден збор, на секоја средба да се третираат по пет, па со време ќе видат како ќе постапат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ако добро те разбрав: јазикот есперанто или кој било прифатен вештачки јазик би бил јаничарски поставен кон другите природни јазици!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие често се сретнуваа како ретки Балканвавилонци, на кои им беше блиска карактерната толерантност кон другите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На инаетот, севапот и атерот истакна Камилски би можел да се надоврзе зборот аир, со потекло од турскиот збор hayr, а тој од арапскиот khjr`un.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дури, и на фундаментално ниво, познати лингвисти балканолози забележале необично граматичко конвергирање на балканските јазици едни кон други кои припаѓаат на различните индоевропски разграноци, а други лингвисти аргументираат и посочуваат и балканска јазична унија?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се залагаше за типологија на турцизмите според области, појави, додека Камилски остануваше на тоа да ја утврдат однапред листата од сто збора и да работат, без оглед на секојдневните изненадувања што ги носеше секој збор и ги водеше кон други зборови и нови области.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нашите јазици содржат историско наследство, разлики на дополнување, на прелевање на еден кон друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Куќа без капиџик се сметала за проклета, без отворена врата кон другиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А ние сме, во и со јазикот, отворени од зборовите, затворени во зборовите, отворени кон другиот (низ комуникација), затворени кон другиот (со лага, грешка), отворени кон идеите, затворени во нив, отворени кон светот, затворени кон светот! И така во недоглед!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Погледот го упати кон другиот брег на реката, кон извишената тврдина, кон која често со Татко гледаа во мигови кога им запираше муабетот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Патот Татко и Камилски ги водеше кон просторот на некогашното Еврејско Маало.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Секој си беше јас, секој си беше тој. Тоа овозможуваше да бидат толерантни еден кон друг и истрајни во реализирањето на нивните планови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Не. Затоа и го оставив.“ Еднаш еден колега го праша намигнувајќи кон другите: „Иване, каков вкус има млекото на кобилата?“ „Која кобила?“ прибрано праша „Една“, чу. „Една од некогашните брачни јасли.“ Ги стисна забите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Танконогиот аптекар со коскени крилца на плеќите се одвои од нив полека и тропна на вратата на Отец Симеон обѕирајќи се кон другите соседи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Откако завршив Махмуд Дарвиш загледан кон другиот брег на Езерото, тивко се огласи: Луѓето се убедени дека кога пеам за својата мајка, јас пеам за Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа како да беше посилно од самиот себе Додека возев мислите ми се пренесоа кон другиот брег на Медитеранот, кон мојот Балкан.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Убаво ја проповедаше франкофонската лекција, која впрочем и самиот ја наложи со Сенгор дека таа за земјата останува една отворена врата кон светот, кон другите врати. ***
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Семејниот идентитет беше отворената врата кон спиралата на другите семејства, кон другите енигми, кои ја осмислуваа потрагата по разликите кои ги наложуваше историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се свртив кон другите писма, одложувајќи го уште еднаш, според некоја неподнослива леснотија одговорот на Мајкиното писмо, чија содржина, бргу ќе ја заборавав, а им посветував голем дел од мојот живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се припијувавме сите до топлото крило на нашата мајка, а Татко на кормилото на чунот го следеше веслањето на татковиот побратим Гури Порадеци на пат кон другиот брег на Езерото преку границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За светите книги со кои ја минавме границата. За молитвата која ја шепотевме во тишината на ноќта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лажно се тешев, одложувајќи го одговорот дека Мајка како и секогаш има разбирање за својот син!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат и Палестина, како и Тунис и арапските и неврзаните земји, кои продолжија да живеат во мене низ неколку незаборавни пријателства, на кои времето не им може ништо, беа дел на едно минато чии вредности не можеа да влезат во никакви дипломатски вредности, адути, во прилог кон другите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакаше во својот замислен проект да ги поврзе заедничките обележја на народите во полуостровот во пресудните времиња на падовите на империите и раѓањето на новата надеж, кога веруваше дека на најлесен начин ќе се создаваат ментални мостови кои ќе водат од еден кон друг народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Конкретизирање на моите илузии во страница вистина, која треба да ја раководи државата во пресудни моменти во однесувањето кон другата држава Шифрантот Петар Иваз ја чекаше пораката, откако ми го предаде катадневниот циркулар на телеграми кои стигнуваа од Централата на прочит.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш во неговото лице не можеше да се наслути ниту трага од бес, лутина, омраза или неподносливост кон другиот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но токму во тој момент толпата ги притисна еден кон друг и нивните раце случајно се сретнаа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лилица и Азра тоа не го слушаа, беа свртени една кон друга, се гушкаа и се бакнуваа, кикотејќи се и скокајќи по телото на Андон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога Андон, Лилица и Азра излегоа од ресторанот го забележаа Авни како со широки гестови на рацете под врбата му расправа нешто на Таки кој седеше на масата со весници речиси неподвижен, со поглед упатен кон другата страна на реката, оставајќи впечаток на незаинтересираност за она што му се кажуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Никој не е безгрешен. Јас грешев и кон себе, и кон тебе, и кон другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По нејзиното доаѓање дел од основните методи на дотогашната работа, што се потпираа на долгогодишното искуство, или го изгубија своето значење, или бараа неодложно прилагодување на непредвидливите ситуации, но многу позбунувачки беше тоа што се случи со началникот Круме Волнаровски: јас станував сѐ повеќе несигурен и неспокоен, затворен и оттуѓен, лош кон другите и кон себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Што ти не реков за мачката, за нејзиниот склад на телото, за грациозноста на движењата и за вештината, за достоинството, за продорниот поглед, за тоа дека човекот со мачката се поврзува преку чулата, дека во тој поглед тие еднакво реагираат еден кон друг, за разлика од односот на човека со кучето, каде што врската е повеќе социјална и тн.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тука може да видите заљубени парови, се држат за раце, испружени преку масичките со очи вперени еден кон друг како да постојат само за себе, не се ѕверат наоколу, ништо не ги интересира, само нивната љубов.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Одбојноста една кон друга беше во нивните карактери.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кадијата седна со скрстени нозе на меката постела и ги зеде двете кадани што беа до него, таа што му висеше на вратот и онаа што му ја бушавеше косата, и ги кладе на своите колена и како деца почна да ги лула, а кон другите извика: – Фатиме, Халиле, Ремзие, Мерсиме, Атиџе, Мамуре, харфата и дајрињата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Да си жив, бре синко Јунусе – се провикна кадијата, задоволен од предлогот на новиот бег. – Навистина ти ќе одиш кај големиот пророк во рајот, што им правиш вакви услуги на неговите верни – а потоа се обрна кон другите агалари: – Што велите вие, ефендилер?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Дали е можно медиите, пред сѐ телевизијата, кај публиката да предизвикаат емпатија, сочувство кон другите?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Така, ефенди Трајче, така. Co арно, со мирно, со љубов еден кон друг ќе можеме да живејме и ние и вие. He како оној пезевенк што рековме кај коџабашијата, Ѓуровчето? излегол в планина, ќе плашит мечка со решето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Една, две опомени не помогнаа. Се пристапа и кон други мерки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со погледот, нејзина­та мисла патувала кон другиот брег на морето, до брегот на родната Италија, и подалеку од Апенинскиот Полуостров, кон бреговите на француска Прованса.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лекарот, со брзи и тивки чекори, се упати кон друг пациент. Дојде брат ми.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Гледаше отсутно кон другиот брег на Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И, гледајќи кон другиот брег, кон местото на нашето поаѓање во судбин­ската ноќ, тивко прошепоте: – Сине, премил на мајка, како сега, и тогаш те држев со овие раце.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Замислено чекореше крај Езерото. Погледнуваше отсутно кон другиот брег.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега јас бев сам во чунот на судбината, пловејќи кон другиот брег на егзилот. Бев без Татко и без Мајка, без постарите браќа...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние сме во постојано очекување, упатување еден кон друг.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Погледна замислено кон другиот брег на реката, кон другиот крај на мостот, кој му се стори како да се поврзува со небото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Побратимот Гури Порадеци, утрото кога наминал за да ѝ каже сѐ на Мајка, ѝ укажал колку слободно место има во чунот за неопходните предмети, а колку за семејството и за него, без да биде опасно при пловењето кон другиот брег.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога големите сили не ни дадоа автономија, како што ни ветуваа, тогаш ние молиме да не нè приклучувате кон друга држава, кон друга етничка средина... - заврши учителот и постоја загледан во нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ах, проклет Наќо... - се возбуди и калуѓерот и почнаа обајцата да трчаат кон Наќо кој веќе влезе во просторијата која имаше излез и кон другиот двор накај шталите, но вратата беше заклучена.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но што се може... - го јавна коњот Жино и забрза кон другите полковници кои веќе беа одминати.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кон едното и кон другото.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Игор Лозински благо го погледна Татка, покажувајќи во изразот дека има разбирање во неговата размисла, макар што таа водеше кон друг тек, па продолжи погледнувајќи и кон својот соработник Цветан Горски: - Но, мене пријатели мои, друга мака ме мачи, кога се во прашање јагулите и нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Им се исповедуваше на водите. Зборуваше со нив, загледан кон другиот брег на Езерото, од овој брег на егзилот. Говореше со својата Мајка.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тие биле блиски, свртени едни кон други, проникнати едни во други низ разните јазици, различната култура, различните кујни, обичаи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Со оглед на тоа што прави мостови кон другите книги на Луан Старова, Патот на јагулите може исто така да се смета за еден вид музеј.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Двајцата селани бавно почнаа да ги вртат главите еден кон друг.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Свртени со грб еден кон друг, се преправаа дека уште спијат - што работа ги очекуваше да станат?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Изгледаше како да би дале сѐ на светот само да можат да се свртат еден кон друг и само да се погледаат верувајќи дека со тоа ќе си објаснат сѐ. Но не смееја.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Оваа музика беше виртуозна работа и Дејв се надеваше дека можеби ќе го насочи Ренди кон други уметнички форми.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Зборовите ги чу само оној селанец што беше веднаш зад него, но неразбирајќи ги, се сврте кон другиот селанец и му прати потпрашувачки поглед.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во секој случај моето неочекувано признание Катерина го сфати како покана да легне покрај мене. (Чувствувам потреба веднаш да објаснам дека ние не ги употребувавме зборовите за да изразиме приврзаност еден кон друг; користевме други средства).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во идниот момент го чувствував веќе телото на Катерина до своето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Станав осамен, бездушен роб на ноќта, полн со страв кон другите луѓе.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Таков, и многу полош, останав и како вампире.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Знаеш ли... - човекот се фати за футролата, Нумо во тој миг го извади ќесето со тутун, косо погледна кон другите двајца во џипот и тивко рече: - Господине, не фаќај се за пиштолот. Тој за тебе е само украс.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- слушнав глас и се разбудив: Веќе беше ден и сонцето светеше високо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Погледнав кон другите деца.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
За да го докажеме тоа, не е потребно да се избере некоја суспенз-сцена; „хичкоковскиот” стил ќе се препознае дури и во сцена со разговор меѓу две личности, едноставно по драмскиот квалитет на кадрирањето, по вистински единствениот начин да ги раздели погледите, да ги поедностави движењата, да воведе тишина во текот на дијалогот, по вештината да создаде чувство меѓу публиката дека една од двете личности доминира над другата (или дека е заљубена во другата, или љубоморна на другата), да сугерира, надвор од дијалогот, точна драмска атмосфера, и најпосле, по уметноста да нè води од една кон друга емоција, според својата сопствена интуиција.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А одовде може да се оди само кон други интерпретации.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ширум светот, многу експерти сметаат дека тој процес треба да се преврти, студентите прво да видат како луѓето живеат па дури тогаш да тргнат кон другите гранки на медицинската наука.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мислам дека тоа треба да се обиде.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не од грешките кон вистината, туку од една интерпретација кон друга; и тоа е она што вознеми­рува, тоа е причината зошто постојат отпори кон постмодерниот скептицизам.  „Постмодернитетот е шанса за модернитетот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Толеранцијата е шанса за постмодерноста. Солидарноста е шанса за толеранцијата” - напишавте во текстот Модернитет и амбиваленција.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колку различни типови има во оваа професија, помисли, додека пред оголеното теме на таксистот (Гласот баритон / интелектуален лик / по сила – шофер) бришачите рамномерно се поклонуваа ту кон едната, ту кон другата страна на шофершајбната, како да ги подбутнуваа тромавите задници на побавните автомобили.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И вратата има свој метален, сив дупликат, кој автоматски се затвора откако ќе се притисне копчето за катот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се најдоа пред некоја пресушена чешма... споменик од партизанските денови со срп и чекан врежани во каменот... не се најдоа, туку беа седнати на два стола со грб еден кон друг... како да беа наместени за почетна сцена од енкоја претстава (куклена?)... но тоа воопшто не ги вознемири... напротив, таа поза на вкочанет живот им се чинеше дури обредно-свечена... се вртеа бавно... како во сон... додека не се соочија... со несентименталниот објектив... и додека апаратот чкрапаше почувствуваа... неѕависно еден од друг... нејасно... нешто се менува... и нема да биде онака како што беше... и кога столовите ќе останат празни... а потоа ќе останат празни... а потоа ќе пристигнат следните анонимни седачи... враќањето во колорот, пред телевизорот во станот на г-нот И., е кога ја даваат временската прогноза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А кога беа сигурни дека се скриени од погледите на деда Гера и неговите комити, тие како по договор, застанаа и налутено се свртија еден кон друг.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ги тргаа завесите од прозорците, ѕиркаа еден кон друг, се гледаа, мавтаа со рацете, си даваа знак: Милчо ја викаше да дојде кај него, Венче го викаше тој да појде кај неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Несвесно се приближија еден кон друг.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Двајцата старци претпазливо се наближуваат еден кон друг, сè додека во средината на кругот, не се допрат со платната.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
кога ќе испуштаат душа - кожата им продолжува и понатаму да им поигрува, да се тресе, како под неа да јураат ситни бубачиња со голема брзина; другите ајвани, пак, коњите, магарињата, маските, ждребињата: пред да паднат, да се стропачат на земјата, се тетерават à наваму à натаму како пијани, како бунило или треска да ги зафатило: одат па се повраќаат, тргнуваат кон една страна, кон друга, се завртуваат во круг, и како пред нив да се отвора голема бездна, ги опнуваат нозете во земјата, се потргнуваат газум-газум и паѓаат; кога ќе треснат на земјата, продолжуваат со главата да мавтаат на сите страни како да сакаат да скинат некој невидлив оглав со кој се врзани, и удираат со предните нозе, гребат по земјата и, чиниш, си копаат гроб или кинат нешто што ги сопина; испуштаат душа со подзината уста, со искривена муцка, со пуштен јазик, со очи смигнати или отворени и рогливо извртени; над нив се собираат сите птици, сите кучиња од селото; дрпаат и завиваат; луѓето ги слушаат, се ежават и ги колнат: главата да си ја изедете!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Испружени сме еден кон друг - јас на едниот ти на другиот брег на реката Чекајќи ги звуците на армониката се сторивме ѕуница на вљубените.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Оваа енклава исто така е местото на кое практиката на научниот јазик однатре и сѐ подлабоко и подлабоко го оспорува идеалот на фонетското писмо и сета негова имплицитна метафизика (метафизиката), т.е. особено философската идеја на episteme; како и онаа на istoria која е длабоко зависна од неа, и покрај раздружувањето или спротиставувањето кое ги упати една на друга во една фаза од нивниот заеднички развиток.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секогаш станува збор за отвор, истовремено во смисла на незатворен систем, за отвор препуштен на сло­бодата на другиот, но исто така и за отвор, понуда или повик за правење кон другиот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Изложбата, како што Масуд Кан иронично забележува, е примитивен облик на нарцисоидно задоволување и како таква таа е начин на божемно однесување кон другите и давање, а притоа тоа стварно и не се случува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Веќе алудиравме на теориската математика: нејзиното писмо, било да се сфаќа како сетилна графија (а таа веќе претпоставува еден идентитет, значи, еден идеалитет на нејзината форма, што во принцип го прави апсурден широко прифатениот поим на “сетилен означител”), било да се сфаќа како идеална синтеза на означени или трага оперативна на едно друго ниво, било, уште подлабоко, да се сфати како како премин од едните кон другите, никогаш не било апсолутно врзана за една фонетска продукција.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таквата заедница секогаш е во надоаѓање, во значаен однос е со единственоста на настаните, со она што доаѓа (значи) „не дошло“. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 37 4
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Знаел дека личното всушност е политичко, то ест, дека нечиј став за другите луѓе длабоко обликува, и дури создава, општествено политичка реалност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојсовото излагање на себе и својата уметност - своето тело како уметност - е длабок чин на давање. превод: Нора Палмер извор: Art Forum, лето 91. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 101
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да земеме само неколку ориентациони точки како вовед за нашата ограничена цел.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите ние се раѓаме со предодреден ген и код, но умешноста на прифаќање на животот таков каков што е, е во способноста да се создаде внатрешна хармонија (да се биде во мир со самите себе), да бидеме способни за зрела љубов, да доживееме духовна и физичка интимност и блискост, да имаме почит кон себе и кон другите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да имаме храброст да ја соголиме душата и да создадеме нешто креативно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Границите се демаркациони линии, но исто така служат и како мостови меѓу културите и народите, како локации за постојана културна и економска размена.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Поради нивната зголемената културна хетерогеност, што произлегува од нивната периферна положба, тие не се само места на конфликт со другиот, туку и за прилагодување кон другиот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
На Теми ѝ стана незгодно, погледна кон Влатко, а тој небаре ништо не слушнал побрза да ѝ го сврти вниманието на Мими кон друга тема: „Еве, да го посетиме детското одмаралиште „Шула Мина“ во Крушево.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И нашите две перници беа свртени една кон друга и во еден глас нè укоруваа: - каде сте вие до сега?
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Таа се бореше со сите сили да ме разбере, да придонесе што повеќе да се разберам самиот себе, да си ги разберам разликите во самиот себе и разликите со кои живеев, со кои живееја ликовите од мојата балканска сага во тешките моменти на животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Книгата е напишана на извонреден начин, во која авторот се обидува на своите собеседници да им даде на знаење дека ги замениле трите религии, својствени на албанскиот народ (исламот, православието и католицизмот), кои биле добро поставени и толерантни една кон друга, со комунистичкиот сталинизам, кој ќе завладее како еден вид нова религија која сакала да го заземе местото на другите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не знам треба ли тоа домашно воспитание да го детерминирам како патријархално (типично балканско...) и да го појаснувам најпрвин преку вашиот фамилијарен егзилантско-емигрантски фатум, кој нели неминовно ве упатувал едни кон други, бидејќи само така сте можеле ем да се чувствувате колку-толку безбедни, ем да опстанете во пустите туѓи куќи, туѓи јазици, туѓи градови (улици, институции, инстанци...) што везден сте морале да ги (п)освојувате...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И јас сонувам за денот, моја почитувана Лејбовиц, кога нашите индивидуални и колективни идентитети на Балканот посилно конвергирајќи едниот кон другиот, ќе се збогатуваат со заедничките составки.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И да не бевте формални емигранти избегани од својот роден дом (епскиот македонски збор вели: откорнатици!), сигурна сум дека моралниот кодекс на Твојот Татко и на Твојота Мајка врз целото ваше семејство ќе се пренесуваше на сосема ист начин и ќе си функционираше сосема идентично, создавајќи ви стандарди што безусловно ги определуваат сите ваши постапки и што е поважно! обврзувајќи ве тие стандарди да ги пренесувате на своите деца и внуци.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мојот татко не беше учен како Луановиот, но тој беше без предрасуди, секогаш отворен кон другите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Макар што и натаму не се откриваше во нашата преписка, остануваше за мене енигмата која е, како изгледа, која и е професијата, таа и натаму понираше во длабината на моите балкански мигови, во неизвесностите што ги живеев во балканската реалност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав чувство дека одразите на мојата душа беа врз страниците на мојата балканска сага и тие, во нивната соголена искреност, како да постоеја за да заведат некого.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Бев свесен дека патот кон реалноста, патот на храброста води секогаш кон другиот со кого е можен излезот, во нашиот случај излезот од балканскиот лавиринт.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Живеејќи семејно и општествено токму вака како што денес вообичаено се живее и модернизирајќи ги, соодветно, нашите семејни и пријателски релации така што сѐ побегло се познаваме, сѐ помалку си кажуваме, сѐ пократко се гледаме и сѐ поретко си зборуваме (но си пишуваме СМС-пораки!), ние сосема ја загубивме драгоцената можност да комуницираме и со тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
XXVIII Најубавото патување во животот е она кое води од едниот кон другиот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Крајот на американската изолација претставува само пример на еден општ процес којшто се воочува и во сите други делови на светот и којшто на дело ја покажува меѓузависноста на земјите во светот. 5 Во XIX и во почетокот на XX век, САД имаа променлива скала на претставници и само со оние држави што беа од исклучителен интерес за САД имаа целосни дипломатски односи на амбасадорско ниво.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Едновремено, технолошкиот развиток сè повеќе ги приближува световите еден кон друг и сите земји во светот ги стави во меѓузависна положба.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Помина првиот занес и восхитување на еден кон друг, сето тоа повеќе подгреано од носталгичните сеќавања од детсвото.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А што се однесува до Оливие тој беше многу сентиментален, романтичен и внимателен кон другите.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ремек-делата и генијалците одат заедно и со тоа што одиме од едниот кон другиот го правиме животот посигурен отколку што тој навистина е, и може да ни се случи никогаш да не ја запознаеме опасноста од современата музика или дури и да бидеме во состојба да испиеме чаша вода.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Белезите, трагите, афинитетите кон другите јазици се симултано присутни со претставувањето на она на што текстот се однесува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зарем со партискиот меч ќе се пресече гордиевиот јазол на албанската триконфесионал­ност, изворот на мултикултурната толерантност во земјата и кон другите?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Молчете, молчете, - се обидуваше А.А. мигум да ме прекине, гледајќи кон другите избезумени од моите зборови. – Тоа само ѓаволот говори во тебе.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Низ трите конфесии можеа да се изградат и мостови на толерантност кон своите различни по вера и кон другите...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тогашната Комунистичка партија на Албанија, макар приклештена од Комунистичката пар­тија на СССР, на почетокот, во 1944 година ќе ја потвр­ди и својата приврзаност и кон другите големи Сојузници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
При преведување со значенски нијанси на мошне богатата именка „толеранција“ во словенечкиот/македонскиот се потврдила скоро исклучиво само „стрпливост“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
АДМИНИСТРИРАЊЕ НА ЛИЧНАТА СОСТОЈБА
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нееднаквоста во различните видици на човекот е неизбежна и дури добредојдена; тоа е основа на каков и да е богат и комплексен живот. штетна е само онаа нееднаквост што ја негира основната еднаквост на постоењето.” (Williams,305) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 107
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На слични мисли налетуваме и кај другиот голем класик на културните студии Raymond Williams во делото Culture and Society 1780-1950 (1958), каде што ја проблематизира збрката до којашто доаѓа при употребата на зборот еднаквост: “Единствената еднаквост што е важна и возможна е еднаквоста на постоењето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Трпеливоста кон другиот е луксуз на оној што нема страв за докажување на својата волја, поточно, на оној што знае дека со сигурност може да го брани својот идентитетен интегритет и да го докаже својот праг на толерантност секогаш кога непријатноста во однос на другиот ќе ја пречекори мерата на неговото трпение.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нееднаквоста на моќта на субјектите, што се среќаваат и остваруваат поле на заемно делување, знае да биде плодна за настанок на толерантно однесување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Посакуваната, смислената толеранција е израз на одредена моќ, убедување и чувство за комплексноста на вистините и почитта кон другите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само од состојба на слободно себство можат да се испратат искрени сочувствителни сигнали кон другите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така веднати дојдоа до горната авлија и тука свртеа упатени еден кон друг.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги закреваа рацете свртени еден кон друг.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Потоа се сврте кон другиот војник, кој беше останат зад ѕидот под мисериштето: - Ела, Миладине. Ела.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги кренаа рамената еден кон друг и станаа да го продолжат патот. Одеа полека, нога за нога.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Братучедите се свртеа еден кон друг, со накривнати глави се подзагледаа се вртеа сѐ додека не ги слепија рамениците свртени со грбовите кон војниците па заодија така стегнати еден во друг надолу по патот како некогаш кога беа деца.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Србин и Шишман се погледнаа после бавно вртење на главите еден кон друг, се поздравија со Чакарвелика и тргнаа по фелдфебелот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во спротивната одаја се најдоа пред уште четири офицери, наседнати на четири страни на еден дрвен кревет, свртени со грб еден кон друг. Играа карти.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Братучедите со бавно, бавно вртење на главите како што беа застанати, скоро не дишејќи, се свртеа еден кон друг, вчудоневидено се погледнаа со ококоравени очи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Ме исплаши“, рече прибирајќи си ги нозете една кон друга и загрнувајќи ги со полите од бањарката, подисправајќи се на тоалетното столче од што задникот пред моите очи како да ѝ заигра, предизвикувачки, како да ѝ се смали и да ѝ стана поподатлив за моите веќе полакомени дланки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Девојката зад барот со по две кригли во двете раце замина кон другиот крај на шанкот, пак насмевнато фрлајќи краток поглед кон Еда кој веќе се чувствуваше необично.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го крена погледот, ја виде полната месечина на ведрото небо и потоа замижа, ги стегна клепките една кон друга и со двете раце подржувајќи ја Германија одоздола, ја пикна главата во мекотијата на нејзиниот врат над нејзиното десно рамено... ...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се доближуваме еден кон друг.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гемиџиите биле верни до фанатизам еден кон друг и не чувствувале никаква потреба за контрола.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Прозорците на двете куќи свртени се како очи едни кон други. И цело време само се гледаат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тогаш почнуваат нивните долги, неми разговори. Се гледаат и си ги упатуваат мислите еден кон друг.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Јас се фрлав од едниот кон другиот, тие ме креваа во раце, се бакнувавме и се гушкавме сите четворица, па ми раскажуваа како сите тројца одамна знаеле дека таа среда е ТАА мојата што ја чекам „илјада години” да дојде, дека криеле од мене за да не се случи да пропадне планот, па да се разочарам ако дознаам...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И така... Чудесна среда беше пред мене. Најубавата во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)