кон (предл.) - темен (прид.)

Како капка вода да се обиде да пробие од кожата под стаклото на окалките, за да не најде отворена пора и да се разлее полека кон темниот печат на едната страна на врелото лице.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нели и јас а и Катерина, како и сите ние, ѝ припаѓавме на неброената толпа што ѝ робуваше на познатата навика: да се одложува повлекувањето на потегот што води кон добивката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ме ожежа со длабоко завлечените очи, покажа со прст кон темната врата, ги ропџвака зборовите: - Онде живее.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Излегувам јас од селото и го фаќам патот кон Темен Дол. Врвам така и разгледувам.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Корабите попуштаа во зглобовите: сокриениот товар го влечеше кон темното дно - в кал и неврат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но оваа оптимистимистичка претпоставка потемнуваше штом ќе се свртев кон темните ридови на сомнението.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)