Црниот Пандил Димулев, тревар и соплеменик на Проказниците, војник и мудрец како што учел од Тоските со кои некогаш, како дете, бил со одметнатиот татко, му шепнал на челникот да ги остави луѓето да се смират; тие без заповед ќе ги повлечат двоколките кон царски друм кога ќе престане дождот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Потокот под нив станал погласен - ете, и водата се ослободува од своја мора.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тоа се гледа и од големата приврзаност на Македонците кон царскиот трон.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Затоа дедот поп Крејо, кога служеше литургија и требаше на входот да го спомене егзархискиот архиереј — владиката, викаше со сиот глас, одејќи кон Царските двери, „В первих помјани господи преосвјашченејшаго архиереја нашего — никој.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)