кон (предл.) - дома (прил.)

Откако ја проголта чоколадата, се почувствува малку засрамен самиот од себе и скиташе по улиците неколку часови, сѐ додека гладот не го повлече кон дома.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш се јавив на мајка ми. Ми рече дека, секако, уште пред неколку месеци патот ме водеше кон дома, и ете сега дошло времето да се случи тоа навистина.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го подигнувам погледот додека авионите полетуваат од Нарита, на пат кон дома која сега ми изгледа подалеку од месечината.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Како и да е, додека го вадат од водата, од него ќе испадне „бакарната книга“ испишана со „непознати букви“, и тогаш , со еден странски восклик („о, возљубени читатели“) искорнатото срце на авторот пак ќе зачука во градите, и тој со „ангелска леснина“ ќе летне „кон својата татковина, кон дома“, со книгата можеби напишана а можеби ненапишана.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По неколку часа спокоен и среќен, со ангелска леснина, носен од небесно ветре, летав кон својата татковина, кон дома.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- јас реков, не можејќи да го скријам нетрпението што побрзо да си тргнеме кон дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сето тоа, собрано во едно тешко бреме, мораше сега да се носи на својот грб таму, напред, кон дома, со тоа мораше да се тоне во длабокиот студен снег, тоа мораше да биде извлекувано од под онаа тврда кора, што удираше во цеваниците при секое пречекорување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, еве, тој беше тргнат да го оди него кон дома, а наеднаш тоа изгледаше толку просто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Цутот му влетува на Профима в очи како снежинки. Проклетство, рече; стана и се упати кон дома.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ветерот го зафати и него, кога му застуде и тој тргна кон дома. Во дворот се сретна со Профима.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Хелвиг се враќаше со такси сам кон дома. Без Марија и без штотуку родениот син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Погледна кон дома. Оттаму допираа длабоките рамноправни воздишки на татко му.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А Бошко продолжи кон дома заумен и посрамен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)