кон (предл.) - никаде (прил.)

Без нив не можеш ни да престапиш, кон никаде да се преместиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред нас се испрекрстиле дрвјата, се зафаќаат едно со друго и кон никаде не те пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да ги заградил некој ѕид и кон никаде не ги попушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се враќам од граница: пред очите уште ми се пречкаат борците што ги испратив: со тивок марш ми одат кон смртта, кон никаде да се обѕрнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гласот веќе ми замалува, кон никаде не оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, ајде сега не сврти ја пак на смеење, ама насмевката кон никаде не оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вели вака, вели онака, кон никаде не се води, не се оправа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека времето кон никаде не оди, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стресувајќи се за миг заради она што се случило и она што можело да се случи, Онисифор Проказник го видел пред себе другиот Онисифор, изменет, со крваво чело, помал отколку што можел да се намали од студот. И самиот се намалувал од својот јад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И без збор се завртел и сепак знаел дека Онисифор Мечкојад се оддалечува и се качува по камењарот над урнатиот манастир, оди кон никаде ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И недадејно, додека лежи и ги гледа сенките на луѓето од својата солунска паства, кои со денови и ноќи во кои тој око не склопува, еден по еден, поминуваат покрај неговата постела, и можеби зашто е тифусар, само фрлаат поглед и го одминуваат, не одговарајќи на поздравите што тој непрекинато им ги упатува кимнувајќи им, најнапред со глава, потем само со уморните очи, на сите, без оглед на возраста и на статусот: на членовите на советот, почитуваните рабини, солунските амали, манави, ситни дуќанџии, продавачи на риба, мислители, лекари, интелектуалци, новинари, хакхами и шамаши, кошер-касапи и хазани, продавачи на благословено вино, читачи на респонси, и сите, илјадници и илјадници, поставувачи на едно исто, немо прашање...  Главниот рабин не сака повеќе да ги гледа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Патува со семејството и други логораши во германскиот белзенски транспорт некаде кон Дрезден или понапред кон никаде.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нема пат за кон никаде. Кон никаде не водат патиштата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вистина куќата е здрава, сета е со камен ѕидана, ама од куќа кон никаде не се излегува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ете, во собата, ме фаќа некој страв и срам, вели и сета крв ми запира. Кон никаде не оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)