на (предл.) - виолина (имн.)

И оваа париска старица, можеби како онаа од телевизијата, имаше мила физиономија и свиреше на гитара како онаа од филмот на виолина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, освен тоа, овој мајстор прекрасно пееше стари градски песни и кажуваше чудесни приказни, придружувајќи ги со трепетливиот звук на виолината.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Музиката го параше просторот, звукот на виолината завиваше очајно...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Славејот, пупунецот, врапчињата, фениксот, колибрито, сето тоа птичје царство станува огромно гнездо - упориште од кадешто жиците на виолината емитираат звуци. Патешествието е веќе во тек.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Па автобусот веќе нѝ замина, еве точно пред половина час, а следниот е дури во 5...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Висока, безгрешна, со пламени коси. Залипа со акордот на виолината, со звукот што не бил болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Свири на виолина, рековте двете, ти еднаш и таа многу по тебе, и мислев дека тие две вечери се една вечер и дека обете Марии се една Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Свири на виолина, ми рече една вечер. Свирев и те гледав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не како кога ги милуваа жиците на виолината или шушкавиот бакар на меките коси.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На клавир свири Перипелицина, а на виолина Елизабета Вајкер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред војната три пати го освојувала првото место на виолина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од ѕверската јама на општинскиот писра избиваше несносна пискотница на виолина.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Липањето на виолината под дебелите прсти на писарот стана непотребно и глупаво.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во отворениот прозорец на општинскиот писар се мачеше крцкаво липање на виолина. Се поткренав на прсти и ѕирнав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога крилјата се подготвени за летање бргу се долетува до гнездото на сопствената болка од сопствената шака си ја лижеш изгубената радост и ја ишкаш смртта од струните на виолината ноќни сенки излетуваат од акордите на вердиевиот реквием и им ги бришат челата на публиката лачени ноти скокаат низ историјата и се потат во чевлите на диригентот звуците на животот како лилјаци се удираат од ѕидовите на вечноста од суво усте лушпе ореово се разлева кон реката вердиевата чаша вино отаде реката последна причесна и школки на суво - на клапнатите музичари им намигнуваат.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тој знаеше да свири на виолина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)