на (предл.) - генерал (имн.)

Пред неговите очи дефилираат потомците на генералот Селевк, еден од наследниците на Александар, митскиот цар на Македонците и на Грците кој завладеа со сиот дотогаш познат свет, според тоа и со Палестина и чии потомци, еден од кои е и Селевк почнуваат да ги хеленизираат и Евреите, особено дел од еврејската аристократија, забранувајќи ги нивните верски обичаи, внесувајќи го меѓу нив грчкиот јазик, а во Храмот на единствениот Бог, нивните пагански многубожечки симболи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Професорот по керамика, односно по месена земја и печена глина, не знаеше што е попрво: дали генерелот по кого како канија од сабја требаше да оди генералката, или генералката пред која како штит требаше да стојат еполетите на генералот, како лампиони пред петарди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А лично ми ја донесе приказната за ќерката на генералот Канчевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оваа најинтимна информација ѝ ја пренел лично гинекологот Славе Лебанов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѝ одобриле бањски третман додека да ѝ порастело малото ѓаволче во мешето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ах, што ви е, само три десетки и тој така прегледува, па и рецептот... и јас задолжително сакав кај него затоа што ми рекоа... Што мислите господа, каде да одам, кај Ек или кај Боткин?“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Што? Каде?“, пријатно смеејќи се, се затресе телото на генералот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Наша задача е да издадеме триесет странички монографија во која накратко, за најширокиот таргет, ќе го отслика целокупниот успех поврзан со дваесетте години, според мене, лично без никаква дилема, сосем коректно и успешно владеење на генералот Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Александар му ја подаде банкнотата со ликот на генерал Стојан на обезбедувањето на вратата на Златно славејче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- А друго? Александар накратко му ги објасни неговите задачи поврзани со прославата на десетгодишнината од владеењето на генералот Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Науката, слободно можеме да кажеме и светската научна мисла, допрва треба да даде одговор на прашањето за феноменот на генерал Стојан Маринов.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Од престолнината сабајлево ме известија дека нашиот секретаријат треба да се вклучи во прославата на јубилејот - десет години од владеењето на генералот Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Значи, во соработка со колегите од нашата локална радио станица, треба да се сними и триесет минутен радио документарец за десетте години под власт на генералот Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Бојана се разликуваше од останатите вработени по тоа што беше во директно сродство со стар пријател на генералот Стојан кој во исто време беше и висока политичко – воена фигура.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Очигледно поддржувачите на генералот Стојан се имаа амбицирано и мобилизирано достојно да го прослават јубилејот на неговото доаѓање на власт, па на ѕидот имаше еден куп текстови кои што го глорификуваа ликот и делото на таткото на нацијата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Преживуваше зобајќи ги со гадење затворските дневни оброци со помош на приборот закачен за дрвената маса, додека погледот постојано ѝ беше закован за литографијата на генералот Франциско Франко, која од височина владееше со мрачната средновековна трпезарија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа ноќ, во некаков френетичен напад, Марија ја искина литографијата на генералот во трпезаријата, ја шутна со сета сила пред вратата која водеше во дворот и се фрли на подот облеана во крв.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На крајот на краиштата, и самите доктори ѝ велеа дека нејзиното однесување е нормално за сите што се нови во санаториумот, а потоа, порано или подоцна, сите се адаптираат на животот во заедницата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Следната недела, откако се врати во заедничката спална, на прсти се прикраде до собата на ноќната болничарка и тропна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од друга страна, да ти кажам, овде се шират гласини дека некои од познатите американски фирми како шо се „Texaco” или „General Motors” и некои други им продават камиони, гуми, бензин и други возила на националистите на генерал Франко.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Амбасадорот Марио Пико за времето на превратот на генералите во Аргентина го извиши својот силен глас на немирење.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега сфатив оти мажите имаат муцки на најосетливи кучиња; и тие како и загарите знаат да откријат секоја трага, се разбира кога е во прашање месото на лесна жена".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се покажа дека Ролан Јаковлевич навистина имал повеќе повремени но и постојани врски а си имал и своја вистинска љубов, и тоа таму, во истиот оној куплерај во кој татко ти седеше пред скалите и се правеше дека ништо не видел и ништо не чул.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Притоа постојано поднесуваше пред очите на заинтересираните и една вистинска бумашка потпишана божем своерачно со крвта на познатиот Кравенчук, висок офицер во приштабската единица на генерал Деникин со кого заедно, само двајцата, ја бранеле отстапницата на Белите во една безмилосна схватка со Црвените.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само што, како што обично се случува, некои од љубовите на Генералот засекогаш останаа тајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Рајна дојде и ми вели: „Замисли си, на гробот на Генералот, по повод годишнината од негова смрт, дојде и онаа мивка од куплерајот, онаа Сузи, или како ја викаат уште, и место внимателно да ја слушаат божјата служба сите гледаа во неа, се разбира не жените туку оние другине.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Инаку Рајна воопшто не беше навредена од грубото однесување на Трајчеица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа е лична заповед на генерал Деникин и јас ни мртов не сум спремен да ја погазам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Па и нека е твој, ама и наш е, на сите Руси“, го истакнала своето право на Генералот и наша Рајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Недостасувало уште само да ѝ предочи па дури и да ѝ предложи еден вид договор или соработка во тоа вразумување на Генералот, бидејќи сепак е подобро тие двете разумно да ја поделат меѓу себе неговата љубов и да пронајдат начин како да ја спречат дарежливоста што Генералот ја растурал, како што рекла Рајна, на сите страни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Меѓутоа, германскиот напад на Кралството Југославија на 6 април 1941 година го сменил расположението на американските новинари.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Нивните написи, по период од една и пол година, за првпат биле проткаени со оптимизмот дека воениот удар од 27 март 1941 година во Кралството Југославија ќе претставува пресвртница во војната, потенцирајќи дека југословенската војска, по формирањето на новата југословенска влада на генералот Душан Симовиќ, ќе може да му се спротивстави на можниот германски напад.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ама затоа одговорот го знаеше лордот Балфур, шеф на Интелиџенс Сервис, кој во добро чуваниот атински кабинет, му велеше на генералот Вендирис: - Па, токму ова е потребно.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како засилување на програмата ја доведоа и Маша Русланова, примадона на рускиот мелос. Жена на генерал Русланов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)