на (предл.) - ливада (имн.)

6.  Види повеќе во памфлетот на ДСП „Ленка“ по повод Први мај – Меѓународниот ден на трудот; До еден работник – 1ви мај на ливада или на улица?; Скопје, 2011; стр. 8-9.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Секако на некоја стара, позната слика: по патот среќавав ветерници; целиот крај беше една ливада; на ливадата како во селска идила, пасеа говеда.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дојдоа до крајот на ливадата. Дедо Димо се врати на почетокот, седна врз откосената трева и си го запали лулето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Успеавме! - ја крена главата Денко. - Успеавме! - викна силно, радосно, па го крена девојчето и го положи на ливадата, малку настрана од стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сонцето веќе се стркала над Чукарот, високиот гол врв од западната страна на Гогов Валог, а старецот и Бојан уште беа на ливадите. Косеа и ја превртуваа тревата да се суши.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И така, бива-небива, се плискаа момчињата околу половина час во студениот вир, се измокрија и кога веќе не можеа да ја поднесат студената вода, кренаа раце и излегоа на ливадата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Татко му косеше во горниот дел на ливадата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Борко и татко му беа на ливадата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Беше жешко; се потевме сите, и сите беа среќни, а мене душата ми боледуваше по Луција, која седеше како самовила на ливадата, како пеперутка, како буквата „Ж“, иницијал од древни ракописи, меѓу своите другарки, дробни букви; беше најубава, најзрела од сите, вистинска буква-девојка, сета во црвено облечена; седеше таму и си потпевнуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А автобусот одеше кон Стоби. Во Стоби бевме цел ден; Земанек нѐ забавуваше сите, пеејќи народни песни; го придружуваа на гитара и хармоника, и наскоро, сите пееја и играа оро на ливадата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега кога спомнав за Зрачното место „Рајот“ како што го викаат, веднаш треба да ти речам оти наликува на ливадите на Бистра, на бреговите покрај Радика.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На ливада шарена една баба Марта немо си седна дечиња се збираат принцеза ќе бираат. Се појави пчеличката Маја...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во неговите подножја, на горниот крај на ливадите, се најдуваат Драмчески Извори, кои се излеваат направо во ливадите и на тој начин, излевајќи се во нив, ги прават постојано зелени и питоми, па жителите на Потковицата сиот тој предел, ливадите и нивјето, го викаат Питоец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се отвораат нови ниви и ливади. На ливадите, по косидбата се бореа селските бикови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Честопати ги пасев воловите и наидував на ливади со разни цвеќиња, секакви бои имаше, ќе се занесев во нив, ќе гледав разни бубачки како ги опрашуваат и им помагаат за догодина да бидат уште поубави, да се развиваат и да цветаат и тука се ставав и самата (и дури ќе заборавев дека воловите ги чувам).
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Дали насон или на јаве разденувањето мириса на ливади косени, на класје пред жнеење стежнато? Откај Езероно ниту повев ниту ветре...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќаите ги кренаа бачилата, косачите им влегоа на ливадите, дрварите тераа дрва двапати денот, а кога пристигна седбата, ги оставија сите други работи и се загнаа да го соберат лебот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На ливада росна го чекаш ти мај ништо не превземај пивото дај целиот живот кичмата виткај ти пак во Сарај, а тој во Дубаи
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Заборавена книга на дожд, под копита, во WC, на ливада, пред праг, крај пруга, на пијанка, под небесен вител.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Сакав да живеам, пиштеше огномет во него. Да живеам на ливади, да гледам облаци, да говорам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
6. Ти доаѓам забрадена со море и песна Како ден за проштевања роден Јас, дремката на ливадите Јас, името на бездните Да те бакнам во челото на спокојот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се повторуваа тие длабоки вдишувања; повторно и повторно, топлите ветришта му ги носеа на градот мирисите на ливадите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Утредента селаните го најдоа мртвото тело на арамијата, а неговиот бес што умира беспомошно го видоа во јатаганот: во претсмртниот час успеал да го закопа дополу во меката земја на ливадата на Бошка Манев.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа едно утро мајка ми ме прати да купам леб.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Немаше веќе што да се прави, па престанавме да одиме таму и почнавме да играме фудбал на ливадата со машките или пак да си играме ластик или народна на улица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѝ се пристори дека го слушна гласот на политкомесарот кој скоро пред неполни четири месеци, таму на ливадите на Арена им велеше: - Ако не убиеш, тогаш тебе ќе те убијат!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога отидовме на ливадата да го превртиме и сушиме сеното, сено не најдовме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)