Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Мојот дедо татко на мајка ми Нисе, син на прабаба ми Трајанка, беше работлив човек. Понекогаш знаеше да претера со работа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А природниот кармички закон на космосот – не простува за непочит на мајка!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мајчинството на мајката Македонија ли нѐ мачеше, што некој нѐ и го признаваа за достојно, па со непочит кон него, се трудеа и најмногу што можат да го доведадат до презир?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Помилување, чистење на нивните мисли, чистење на нивните дворови: Дворот на прабаба ми, дворот на баба ми, на дедо ми, дворот на мајка ми, на татко ми...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

На мајка ми, која повеќе не гледа, мојот татко би сакал да ѝ ја чита книгата на македонски, нејзиниот мајчин јазик, единствениот со кој се служат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга, великиот Чанга, и во прегратките на смртта мислеше на нас, своите козармаалци, на децата, на мајките, на старците!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така, неговата трпеливост се пренесуваше на мајка ми како тивка надеж, а таа ни ја пренесуваше нам, на децата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да знаеја луѓето од Федерацијата, да допираше оваа вистина за козите до Врховниот водач, сигурно ќе попуштеа, по толкуте скришни и јавни молитви на мајките.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш татко ми беше сигурен дека нешто големо, големо се насобрало во душата на мајка ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мекањето на козлето стигна в куќи пред плачот на новата рожба на мајка ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја споделуваше болката на мајка, на другите мајки во Козар маало што не можеа да го прехранат семејството, но тој бараше да ја разбере суштината на проблемот, ги бараше патиштата на можниот излез.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се разбира дека нема и не може да има добри вести (одговор што ѝ го должеше на мајка ми), па се обидува да стори што не може.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се припивме во прегратката на мајка ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

XV Кога татко ми скришум ѝ потшепна на мајка ми дека со „Сталин е готово“, ние децата веднаш помисливме на нашата кутра Сталинка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се плашеа раководителите на градот од клетвите на мајките на своите деца, на сите детства и на младоста ако им се наредеше да кренат нож против козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Присуството на мајка ми го тераше да размислува за козите не само филозофски туку и крајно конкретно, реално, каков што беше и самиот живот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По некој извик далеку, топот и фркање на коњ, отворање и затворање врата, замавите на метлата на Надежда во дворот уште раното, пред да може да се крене прашина, кашлицата на мајка ѝ.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Повремено ѝ даваше по една и на мајка си, која немаше сили да ја исплука семката од устата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Последен пат го видов на свадбата на Јане Скендеров кога на мајка ми ѝ објаснуваше дека само јас од цела фамилја знам правилно да ја држам чашата за вино, исто како и тој.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На мајка ми ѝ однесов само поздрав.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Внукот на мајка ми од ќерката на најстариот брат Спиро.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На татко ми му помагаше во средувањето на сметките од дуќанот и во пополнувањето на даночните формулари, што нему му создаваа нервози и нерасположенија. Рашела едноставно стана дел од нас, тивка и ненаметлива, ни се наоѓаше на сите, а најмногу на мајка ми.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дел од тие совети ние децата ќе штрбневме кога влегувавме во кујната по чаша млеко пред спиење, правејќи се дека не слушаме, додека тие двете, занесени во прикажувањето на мајка ми, ќе продолжеа со спокојниот ритуал на пренесувањето на бескрајните примери и тајни од семожните животни искуства.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Без да се обидуваме да дадеме врамнотежено толкување на целиот мит, сепак ќе забележиме дека карпата и орелот можат да се согледаат како две страни на мајката, за која некој е врзан: (карпа: „гранитни гради на очајот”) и која го прождира (орелот).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Како и да е, најдобро од сѐ е да не се поврзуваат градите на мајката и градите на партнерката, или ако сте женско, женските гради со машките гениталии. okno.mk | Margina #22 [1995] 67

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мислев дека тоа ќе ѝ се допадне на мајка ми.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Заедно со војниците е и кметот, па често на плачењето на мајка ми, одвраќа: - Не знам ништо...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тетка Анѓа ѝ кажуваше на мајка ми: татко му на Бузо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А тој таа можност ја нема. уште како малечок се сврза со црниот живот на мајка си и заедно со неа подеднакво го почувствувал и го споделувал навредливиот бич на сѐ она нечовечко и зајадливо спрема нив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ѝ го чув и гласот на мајка ми, која списка за мене.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Татковците се секогаш премногу зафатени и немаат време за вакви расправии.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Директорот им раскажа на мајките за сѐ што се беше случило претходниот ден.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Цветот што прв ќе ороне, треба по секоја цена повторно да расцути, ама тоа е како новороденчето да го враќаш назад во утробата на мајката, како откорнатикот да го засадуваш во родината.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Така велел талмудот, сетики за луѓето кои пред да бидат смачкани не цутеле како цреши.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море оти, Толе, оти сине, да не си идиш, оти да не нѐ гледаш. Толку ли ти одмилеме, сине на мајка!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некогаш на замин, по „добар лов" ѝ потфрлаше на мајка му по некоја и друга лира да ја ублажи сиромаштијата и да не го избришат од нивните тевтери, да има лице да се прицне некогаш кога ќе го подгонат полјаците, заптиите и фариите од Полчишта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој недостиг од желба на субјектот суштински е поврзан со дилемата за желбата на мајката.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Малодушно измисли некаква приказна како на мајка му одеднаш требала помош.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Не стварај идоли на земјата. Сите тие се родени од на мајка им пичката исто како и ти.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Потоа, кога и Миха седна на поставената маса, ѝ ја подаде на мајка му да ја стави на местото до неговата пожолтена диплома, па праша: - А сега? - Што сега? - се зачудија и Миха и мајка

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Раницата ја истресе од наталожената прав и по некоја брбушка од глушец, а цокулите ги премачка со чисто крпче на кое капна троа масолца од кандилцето на мајка му и ги исполни однатре со навлажнет стуткан весник за малку од малку да омекнат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ако остане дома, знаеше што го чека - бескрајното и неуморно чекање на мајка му во осамената куќа, наизмерната глувост на секаква, добра или лоша вест, за исчезнатиот татко; неговото бесмислено шлаење низ градот без секаква цел, изненада или задоволство.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За изненадување на Ване, сега на масата, од десната страна на мајка му, седеше стариот - но не оној стар што го знаеше туку сосема друг, како којзнае која копија од оригиналот што си имаше свој отпечаток дури за и на малиот прст од раката, во вид на дискретен нокот - доволно долг да му се забележи на широката и плоска дланка, но и доволно краток да не му пречи во пишувањето на службените списи, и секогаш однегуван не со ножички туку со турпиичка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Одново го напуштам овој двор Со рака на усните за да не се чуе Што сакав да ѝ шепнам на мајка ми Некогаш на разделување, Некогаш кога цутеа црешите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Брзаше да стаса дома и да им ја соопшти на мајка си и на сестра си радосната вест.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

За смртта тој не се решаваше прв да ѝ каже, од неа злото го крие, бидејки ѝ беше единствена потпора, левен, чедо на мајка си првно.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Во сеќавањето додека го слушав Х.Х. , како го велича А.А. и неговиот придонес во убивањето на Бога во душите на луѓето, ми иде вруток мисли, ми оживува сеќавањето за друг дијалог на Мајка и Татко за душата....

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Книгата ја пишуваше длабоко во ноќите, кога се храбреше од енергијата која се ослободуваше во нашите соништа во градот крај реката, како што еднаш ѝ се доверил на Мајка!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Како и многупати на ова речиси безизлезно надреалистичко патување во родната земја, кога барабанската реторика на моите водичи ме исклучуваше со мислите, за среќа, во свеста, повторно ми се отвораше вратата на сеќавањето на семејниот дом, на Мајка и на Татко, со сите во семејството.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Така е, на таткото и на мајката само на пусто лошо им оди умот.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МИТРЕ: (кој досега се држи му излегуваат солзи на очите). Ај, ти, синко, остави на мене и на мајка ти.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Го гледам високото сонце, застанато токму над ковчегот на мајка ми која се труска во колата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури не можам да се сетам ни каде се наоѓав; (веројатно во некој од походите по планините, помеѓу две борби); а и верзиите што ги слушнав за денот на погребот не се совпаѓаа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и оние поединци кои можат да имаат разбирање за ваков вид желби, каква што беше желбата на мајка ми, при изборот на тумбата за гробно место, зар можат да го сфатат начинот на кој беше искажана пораката?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бев спречен да присуствувам на погребот на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„А јас не сум шугава“, и викнала мајка ми. „Фрлаш жарчиња а од пламенот бегаш!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оваа противречност па дури и неправедна осуда на еден цел живот морам да признаам дека ја окарактеризирав како црн знак што ја краси судбината на несреќните.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едноставно чувствувам потреба да ја имам сликата на таа личност пред мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш го слушнав поштарот како ѝ вели на мајка ми „Онаа, легнатана, ако стоеше немаше да ни се причинува толку голема“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас го прекинав: - Мислите дека можело да се случи сѐ да било поттикнато од желбата на мајка ми, а тој, командантот се нашол затечен, или му недостасувале сили и умеење да ја избегне нејзината натрапливост?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Стануваше збор за една жена од Моенци која препознала во насмевката на мајка ми, во одот нејзин, и не се сеќавам ушто во што, вистинска слика и прилика на исчезнатиот братучед: „Ти негова ќерка треба да си, ништо помалку“, така ѝ рекла на мајка ми, и веднаш, како подисплашена, посакала да се оддалечи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Огнена Гулева или не го сфати или воопшто не ја тревожеше ваквото однесување на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Спомнав некои моменти од заминувањето на мајка ми кон планината што можеби нѐ приближуваат кон нејзината патека на вистината, но сепак никогаш не сфатив кон кого беше упатен оној нејзин прекор, (за грдотиите и убавините на животот) и тоа изречен толку отсутно, без секаква врска со претходните размисли.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како тоа наеднаш, се прашував, најпофалуваните и најсаканите простори на желбите и намерите на мајка ми, се престоруваат проклети места што нудат толку малку надеж?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас немам друго минато освен скудното минато на мајка ми и минатото на таа непозната личност која требало да ми биде татко.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Раката на коларот што го донесе сандакот како да не ја држи уздата туку поткренатата муцка на коњот додека го влече по угорницата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа секогаш располагаше со доволно енергија но и со непоколеблива безочна упорност за да почувствува потреба да ја прикрие својата намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но бев сосема шокиран кога еден ден заѕвони телефонот и јас го слушнав гласот на мајката на Луција: „Добар ден; ве молам, господинот Јан Лудвик, ако сакате?“ „Да“, реков, „повелете, госпоѓо“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бев готов да скокнам до таванот, да го пробијам; бев убеден дека Луција ги прочитала и ѝ ги дала на мајка си.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури и повремениот мрморлив глас на мајка му, што однадвор допираше до него, му звучеше необично.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Веда не се колеба да заземе држење на презирна надменица кога ѝ се обраќа на мајка си: „Никогаш не си зборувала за твоите, од кај си“, вели, реторички изземајќи се од своето родословие по мајка, небаре „нејзините на Милдред“ не се, всушност, и нејзини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе откриеме и дека големата вредност на традиционалната машка геј-култура лежи во некои од нејзините најпрезрени и најкудени одлики: машката геј-женственост, обожавањето диви, естетизмот, снобизмот, драмата, восхитеноста од гламурот, карикатурирањето жени и опседнатоста со ликот на мајката.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие наследиле нешто од карактерот на мајка им. Посебно Оливие.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тажниот поглед на мајка му го следеше до првиот свиок.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

40 Да мислеа тие, кои не поведоа, сигурно ќе немаше да стигнеме до болниците во Корча, во Елбасан, да ги слушаме лелеците на мајките кога поминувавме низ Прењес, немаше да стигнеме до Бурели и во далечни туѓи поднебја...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некои деца се држат за скутот на мајките, други изгледаат некако достоинствено, подготвени да се фатат во костец со она што уште не го разбираат, но кое лебди врз школскиот двор како фантом.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Чист, измиен мермерот се белееше на сонцето, а сликата на мајка ми уште појасно испакнуваше на него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога тој ден сами без тато отидовме на гробишта видов дека Вера многу добро знае каде е гробот на мајка ми, и нѐ поведе право таму.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Единствената блиска роднина на мајка ми, не знам дали дека живееше толку далеку од нас и дека многу ретко се видувавме, не можев да ја почувствувам многу блиска, ниту да ѝ се доверам за оние работи што ме измачуваа во целото ова време.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сестрата на мајка ми, нашата тетка, остана со нас неколку дена, но, мораше да си оди, бидејќи живееше во друг град.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И најсилната љубов на мајката ќе беше беспомоќна пред вителот на еротската опчинетост во која тонеа синот и самата таа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Гледав како понекогаш ветерот минува преку него со исушен лист, или како некоја птица – врапче, гавран или гулаб - застанува на него, да се одмори, да си го наостри клунот од металните држачи, или да го исфрли од себе изметот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајката не може да го види тажниот неспокој на своето дете; таа гледа кон некое друго место, некаде далеку.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тогаш и жртвата што ја прават некои мајки за своите деца не е жртва, затоа што она што го прават, го прават за себе, за нешто што го доживуваат како дел од себе?,“ се вмешав во разговорот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од раѓањето па до венчавката девојките најчесто беа чувани во потполно незнаење за сексуалноста и можеа само нејасно да ги насетуваат нештата; од дома излегуваа само во придружба на мајките или на некој од повозрасните роднини; од нив се криеше секоја претстава за интимните делови на машкото тело и секоја претстава за интимниот однос.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога нема да го гледа така, ќе го осуди на смрт.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Густав ми покажува цртеж на гола жена која се милува меѓу нозете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа болка се спуштила и на усните на детето, и на гестот на неговите раце – едната ја ставило високо на градите, над срцето, а со прстињата од другата се држи за палецот на мајка си, и како да покажува со показалецот надолу.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Љубовта на мајката кон детето е љубов кон еден дел од самата себе. Една форма на самовљубеност.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Густав ѝ вика на мајка ни кога таа ми ја удира главата од масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Откако тој се врати од болницата во својот виенски дом на улицата Шонлатерн, секое утро излегував од дома велејќи дека одам да читам во библиотеката, оставајќи го зад себе префрлувањето на мајка ми дека моите врснички по цел ден остануваат дома а излегуваат само со своите мајки, или некој друг повозрасен член од семејството, за да не си го нарушат угледот кај договарачите на бракови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Есента, кога времето залади, го прибрав мојот стол, а столот на мајка остана надвор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеби тука лежи тајната на поврзаноста на мајката со детето – таа го гледа како дел од себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе се родеше едно смрзнато дете, ќе ја побараше смрзнатата цицка на мајка си и, со мајчиното млекце на устето, му ја предаваше смрзнатата душа на Господа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе стивнат нашите молбени гласови, ќе се крене темнината и скрбта од лицето на татка и од неутешната душа на мајка“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Џабе им е дипломата на брат ми и штедната книшка на татко ми и на мајка ми кога и тој и тие можат газ да си бришат со нив, оти скоро ни тоалетна хартија нема да има.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И иако знаеше дека сето тоа се бесмислици и дека взаемната љубов на мајка ѝ и на татко ѝ нема никаква врска со болеста и со умирачката, сепак тие три години му беше лута.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мртви, ги слушате ли моите воздишки и дали вашите соништа биле исти како моите?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но коските под плочата таинствено молчеле наслушувајќи ги шепотите на мајките и примајќи ја животната топлина од допирот на нивните чела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме разгледа мајката и бидејќи немав никаква мама, ме даде на продавачот, а пак тој стави врз мене едно моливче број два, нѐ завитка и така нѐ подаде на мајката чиешто девојче станало прваче.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Потоа седеа, долго пишуваа на друг лист и кога веќе мислев дека ме заборавија, го слушнав гласот на мајката: „Сега убаво пишуваш!

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Девојчето трчаше сѐ до дома, за да ме покаже на мајка си.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

„Тој ак“, му рече сега Башмајсторот на оној, „е акот на мајка ти, и јас него ќе ѝ го дадам нејзе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Наведнат над книгата, Арсо го слуша гласот на мајка си далечен и нереален: - Дојди на ручек, Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На мајка си, која долго време не стануваше од постела, ѝ велеше: Твојата ѕвезда, мајко, ќе се затемни и ќе се смени во сечко.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Таа тивко, а на мајка ѝ срцето ѝ крвавеше.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во тој момент, од ходникот допре гласот на мајката, која, како суфлер, но повеќе како контролор го следи муабетот, но не сака да учествува во него зашто тоа се машки муабети: „И не само таа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Онаа лекција на мајка ми дека добар секс се нуди за евтини пари на секое ќоше, ама дека сите се во потрага по вистинска љубов, ме додржа мене во истата кујна, до шпоретот и... добро де, и во спалната во која влегуваа туѓи парфеми и парчиња кожа под ноктите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Денес е ден на мајките што ги гушкаат своите дечиња кога за појадок им сервираат љубов бескрајна, за ручек ги хранат со бакнежи по обравчињата и ги штипкаат од милост по рачињата. А за десерт?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Дај боже да е генерал, ѝ велам јас на мајка, се пресмевам, оти имав чуено за генерали.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ѝ го кажав сонот на мајка, таа викна: - Леле, ќерко, ти ќе земеш војник, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ му изнапишав: „како ми е страв да ѝ кажам на мајка; дека ме држат затворена како затвореница; како секој ден ме навиткуваат да се согласам за Никола и оти еден ден ќе го сторат тоа и без мојата согласност.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Аирлија плачење наврапито? Кажи срце на мајка, лек да ми ти бара.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Одиме кај моите дома на ручек. Самата ќе се увериш во кулинарските способности на мајка ми.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ти зборувам за оној пакет што го дадов на мајка ти на рака, уште пред три недели.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мил син на мајка. Колку само на овој светол празник ми недостасува! Пуста туѓина!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Секако, немаше поим за планот на Рада и мекоста на мајка ѝ. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Кажувај од кого нешто си зела и си го дала на мајка ми. Ти си одлепила сто насто.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јана од скутот на мајка си ги бришеше солзите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А тој беше ставен меѓу острите воденички камења на мајката и жената.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Понекогаш ѝ се јавував на Јасна во Белград, често на Маја во Ithaca, која ѝ се јавуваше на Хатиџе во Сараево, ѝ се јавував на Андреа во New Haven, која често му се јавуваше на Игор во Осиек, Горан во New York, кој ѝ се јавуваше на мајка си во Мостар...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Неколку мига, колку што на мајката ѝ беа потребни за да ја покрие голотијата, пред да излета од собата, беа доволни Луција да побегне.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Гледа Богдан: во сѐ личи на него кога тој беше на таа возраст; исти очи, исти веѓи, нос, насмевка и ретки заби, остри како клунчиња од птица; на лицето му се забележуваат исекотини и лузни од мавање со децата; насмевката му е недовршена, изнасилена; на рамото се гледа дел од раката на мајка му која веројатно го задржува да се слика.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На мајка му Депа ќе ѝ се сожалеше од тоа негово викање и тропање и ќе го пуштеше да шета, издивнувајќи: „Господе, врати му го умот...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

1 „Ах, ова дете, мил Боже пази ми го, што ли прави ова дете на мајка, вака да ми страда, во оган да гори, треска да ја тресе, а да не можам да го запрам, да ѝ помогнам, од маката да ја ослободам....“ - со светлосна брзина ѝ минуваа мислите на мајка Ленче низ главата, мешајќи ја зеленчуковата супа на шпоретот и спремајќи нови ладни облоги за Томето, најмалото и најубавото дете од нејзините 8 деца.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Утредента попладне се упати Томето накај дома, бидејќи ѝ имаше ветено на мајка си дека ќе руча дома со неа и Тинето.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

На мајка си ѝ соопшти дека во петок е на хор.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Иако на мајка и тоа ѝ беше понекогаш напорно, сепак ја исполнуваше ведриот дух на ќерка ѝ.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Требаше да се заслужи оваа тишина, како што се случуваше на Мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во далечината јато жерави се спушташе кон копното, упатено до еден од најголемите птичји резервати во светот, во една од нивните можни гробници, кога по илјади години по последните летови завршуваа во фосфати Најпосле помислив на писмото што требаше да го напишам на Мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го пишував писмото со расположба која можеше да биде на Мајка природно туѓа, ми идеше некаков восхит кој растеше од моите прикриени амбиции.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сакав да го постигнам вистинскиот спокој, позначаен од било која амбиција, за да го напишам вистинското писмо на Мајка. Не успеав.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Да се заслужи оваа тишина значеше да се исчитаат битните таткови книги.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Климент Камилски не знаеше како да ѝ се заблагодари за одличната тава имам бајалди, не можеше да најде вистински зборови, сакаше во мигот да ѝ бакне рака на Мајка по втор пат дента, но виде дека тоа не оди, па мигум се откажа и ѝ рече воодушевено: Одлична Ви беше тавата имам бајалди.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Конечно Татко, испратен од здржаните солзи на татко му и обилните солзи на мајка му во пролетта 1919 година заминува, според сите претпоставки, најпрвин во Солун, а потоа со брод кон Измир, каде што го пречекале наши роднини.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски ѝ даде на Мајка куп семиња за цвеќиња кои ги испраќаше неговата сопруга и таа одамна внесена во цвеќарството.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И Татко го чувствуваше ненаметливиот притисок на Мајка и децата да заврши тајниот пакт со Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка со години беше сведок на татковите илузии, најмногу извлечени од неговите бројни книги и записи како оние за козите, за јаничарите, за јагулите, за старите клучеви...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На Мајка ова ѝ се случуваше по втор пат на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој, како по обичај, на помалите деца им донесе чоколада, а на Мајка букет цвеќе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Ако некој те праша зошто ја носиш свечената црна кошула, кажи дека ѝ е роденден на мајка ти или дека по завршувањето на смената треба за прв пат да излезеш со потенцијалната девојка.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Неговото ситно сестриче, обесено на мајка си со двете рачиња, како мајмунче, молчеше гледајќи во него преку мајчиното рамо со големи, тажни очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие не беа зеле никакви алишта, дури ни палтото на мајка му.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ѝ ја раскажа на Џулија приказната за исчезнувањето на мајка му.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И според малкуте семејни фотографии што јас можев да ги видам, Борко повеќе личел на татковата лоза, на дедото по татко, а Симон повеќе на мајка му.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- ти се молам, мила ќерко, поврати се дур е време - оти ти си многу млада - многу млада росен цветец - ај, погледни уште еднаш - проговори уште еднаш - да ми дадеш проштевање - на мајка ти некадарна - од болките да те варди - од болките да те спаси - леле, леле јас сирота - што сум била таксирлија - што ме најде небиднина - ај, со тебе јас да легнам - да те топлам, мила ќерко - како в земја да те легнам?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Не, мила на мајка, ќе му се отворат патиштата, ќе ти се врати - како јас што сум се вратила.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Во црквичето штама... саде откај левата - женска страна се прогласува стишено липање... жените ја тажат тагата на Мајка Богородица, ама и својата тага по умрените.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ѝ паднало жал на мајка ѝ и ја оставила и понатаму да цица. Кога го одбила Мил, се обидела и неа да ја одбие, но не помагало.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Да ја напушти куќата на мајка му, татко му, баба му, дедо му...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Карл осети, по гласот на мајка му, дека уште не ѝ е помината лутината.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Нешка се нацица убаво и ѝ се насмеа уште некој и другпат на мајка си.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Затоа него го направиа сега „попче“ — додаде Толето и си излезе под тремот да ѝ нацепи дрва на мајка си.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но зборовите на мајка ѝ како ќе биде утре само таа в село писмена; како ќе може да чита „големи книги"; да пее в црква та дури и писарка на спаијата може да му стане и да вади добри пари, — сето тоа ѝ даваше кураж да издржи и редовно да ја посетува школата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И пак почна да се гали со детето: „Мори, милата уста на мајка!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Неда немаше кого да кандисува, бидејќи сѐ што работеше таа, работеше со знаење на мајка си.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Види, ата да ми а најде, старата вапирка“, — си рече Нешка во себе — и она ќе превркне за него“. — и ѝ го раскажа на мајка си сето што го виде и слушна од чешмата до дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Девојчињата им правеа пречки на мајките во работата, та Муарем сакаше да се куртули од нив.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Татко ѝ велеше на мајка: За Јована ни даваат невеста и ќе земеме, туку за Анѓа веќе треба да мислиме.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Настана детска пискотница, старски молби, плачки, пцости, физички напади и расправии, но откаде паднаа неколку старци од јатаганите на семејните, децата беа собрани и со кадијата на чело, одведени и затворени во еден конак, а старците си заплакаа и си отидоа во своите села да им ја однесат тажната новина на мајките и татковците од пленетите деца.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Пред очите и излегоа светите ликови на мајка ѝ, татко ѝ, брат ѝ, а како последна утеха ѝ излезе ликот на нејзиниот избраник Стојана со целата негова овчарска младост, свежина, бујност и убавина.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Бабата Петра си направи три пати крст на градите, мислеше никој не ја гледа, ама тоа не ѝ откина на мајка ѝ на Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Вујко ми, Аламановец инаку, значи роден брат на мајка ми, вртејќи ја главата настрана проломоти Ами ако е за толку! со тоа што по она за толку ништо не додаде, па јас уште еднаш не го изодив патот пеш од центарот до Автокоманда.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Крцкањето и цивкањето на пружината, шепотот на Нанчо во кој навираше неговата страст или она женско Не, нее, не така... полекааа... од ноќ во ноќ сѐ побезобразно, сѐ поотворено, сѐ понападно, уште пред самиот да ми рече дека му пререкле од мензата дека треба да си заминам оти скришум ме ранел од таму, појдов до мојот вистински вујко, братот на мајка ми, кој во тоа време имаше навистина светла, просторна и убаво наместена одаја во една од зградите на Автокоманда со молба да ме прибере кај него додека дојдат моите од Војводина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Црното млеко на ноќта Ми ја криеше раката Дигната високо, Превисоко, До патецот над челото на Мајка, На разделот на косите нејни Што сега ги плетам Сам во самица Самувајќи.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Празник е и подготвен сум за раѓање За доаѓање на светот што ве возобновува И ми дава сила пак да бидам дете Во рацете на Мајка И пак со молња и збор Да им се препуштам на водите Што ме носат И носат грамада камења Во кои ве препознавам Ближни мои.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

8.1 Вечното стебло страда од потајна ровја Му се умилкува на огнот што потонува в земја И ги впишува нашите имиња на небото Со хлорофил што капе на дланките на Мајка.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

А, кога ќе се роди, татково име да носи. Ќе ѝ биде на мајка атерот.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СЛАВЧЕ: Можам, можам, баче Костадине! Можам, да носам вар, тули...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И уште кога завивањето ќе се прошири од ќерка на мајка, па како зараза ќе премине на тетка, вујна, золва, балдска, јатрва, баба и внука... отиде јабана сиот лицемерен малограѓански морал, паѓа моментално сета ригидна патријахалност, пука по рабови цела феудална нетолеранција, тоне туто-комплето конзервативната Америка "ко метак надоле", што би рекол чичко Фазли!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Постарите браќа не можеа да му одолеат на искушението, следени од будниот поглед на Мајка, да слезат, да се наттрчуваат со вовчето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Учеството на Мајка во балканската историја беше директно, посебно низ историјата на нејзините страдања во спасувањето на децата, на семејството, во времето на војните и на преселбите, додека Татко речиси целиот живот ја пишуваше својата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И во времето кога се ближеа залезите на нивните животи и кога бевме далеку од нивната семејна орбита, со наши семејства, тие веруваа дека сѐ уште не престанала нивната мисија, нивната родителска грижа, посебно на Мајка која, и натаму, веруваше дека Бог ја одржува во живот токму за да си ги спасува своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Судбината на централниот (или: единствениот развиен) лик во романот – ликот на Ервехе, фокусот низ кој се прекршуваат и ломат дофатните и недофатните зраци и котелци на приказната, се разгрнува низ континуирани и системни настојби на Мајката, означена како браник на семејството, да се опстои покрај сѐ, покрај силните и жестоки удари на суровата стварност.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Грижата за светите книги ѝ ја остави на Мајка, а таа на секого од тројцата синови им даде да носат по една света книга, кој Библијата, кој Куранот, кој Талмудот, верувајќи дека Бог ќе ги спаси кога ќе ја минуваат границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Вујна Клементина ѝ ја беше раскажала албанската варијанта за жртвуваната жена, на тврдината Розафата, на својата внука Ервехе којашто таа никогаш не ќе ја заборави во животот и ќе си извлече сопствена поука, но сега, накусо, ѝ ја раскажа и на мајката Амелија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Јунаците на првиот Мајкин бал, во 1939 година, на чело со грофот Чано, тогашен министер за надворешни работи, ја нападнаа родната земја на Мајка. Нејзината родна земја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко стана, ја помилува, ја гушна. Татковиот поглед патуваше со реката, кон север, по патот на јагулите, за кој не сакаше да ѝ говори на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ние неа ја поврзувавме со нашето писмо испратено во Италија за да ни се достави каталогот на Мајка од Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И почетокот и крајот од животот на Мајка, како и неговиот тек, беа речиси исти – сѐ беше обележано со нејзината лична трагика којашто ја поднесуваше и ја потиснуваше длабоко во себе без, притоа, ни најмалку да ги беспокои сите околу себе.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имаше докажани научни тврдења дека млекото на козата, според својот состав, најблиско е до млекото на мајката - доилка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ја зближуваше со нив не само заедничкиот албански јазик, етничката припадност, туку и судбината на заминувањето, а со различните вери, само си ја зацврстуваа љубовта кон заедничкиот Бог што постоеше во природата на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не можев точно да проникнам во оваа противречност, чиј сведок бев, сега, низ телото и душата на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Така придонесот на Мајка во балканската историја останува единствен, него не ќе го најдете ниту во една победничка книга или во некој учебник на која било држава на Балканот…

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Јас овој гест го протолкував како знак дека, сепак, на Мајка не ѝ е најлошо.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие, при болки или при потреба од лекарски преглед, доаѓаа во куќата на Мајка, небаре таа беше и лекувалиште и аптека.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се претпоставуваше дека огледалото потекнувало од некој дамнешен паша од отоманското време, кој можел да биде и далечен предок на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Заѕиданата мајка, принесена како жртва во темелите на мостот, на тврдината, од страна на своите девери, за да не се урива градбата, барала да се отворат дупки за да може низ нив да се дои чедото од градите на мајката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се собравме сите во Татковиот дом, пред заминувањето на Мајка во Албанија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На крајот, сепак, решив да се вратам. Но не ѝ пишав на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е една посебна историја за најсреќните мигови во животот на Мајка, историја за нејзината италијанска пролет која живееше со Мајка, во сите други балкански годишни времиња, во војните и во преселбите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Побратимот Гури Порадеци, утрото кога наминал за да ѝ каже сѐ на Мајка, ѝ укажал колку слободно место има во чунот за неопходните предмети, а колку за семејството и за него, без да биде опасно при пловењето кон другиот брег.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пак пркна... Ми киднува... Има сила...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ја подигам тогаш главата... Го гледам лицето на мајка ми веднаш до моето...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не ја држам добро... Се откачува...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сега Трајче ѝ беше на мајка си сета надеж, хранител и домаќин во куќата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Гледаш? - Ѝ се сврте Трајче на мајка си - како им фуфка?

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Рипнале сите просто и на врата в куќи го пречекале, сите плачејќи го избакнале и здраво и живо сториле, а Силјан им бакна на татка си и на мајка си десница и проштење им сака за клетвата што го втаса.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Оттука зафатил Силјан да им ги кажува на луѓето сите грешки што му грешавал на татка си и на мајка си, што им правел, при сѐ што домаќинот од половината и повеќе беше му ги знаел на Силјана грешките.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ду! Мајко, Силјан по трем проговори“, ѝ свикала Неда на мајка му од Силјана.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ах, проклет да е тој саат, си велел сам со себе Силјан, кога им грешив на мајка и на татка, да ме втаса ваква клетва, бев човек сега и да си ги пречекав сватовите, и јас да се веселам како сите што се на свадбава.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И како дете што со млекото на мајката Го вселува во себе и законот на чемерот и болот Така во коренот некои жива маѓија го оплодува летото: Црни и златни рани ископани во глава на ангел Од праискони кружат крај тие сончеви реки А сонце нема и лека нема: Се крши стеблото И паѓа сенката Скитникот сам што си ја фрла за да почине во неа.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

А тие Баручиеви на мајка ѝ на Ботка ѝ ја одзеле белезицата уште во оние дамнешни капиталистички времиња.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А потоа се обидува да ѝ угоди и на мајка ми.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Неговата маѓепсаност од надареноста на мајка ми, особено во кулинарските вештини, ја имам забележано од поодамна, всушност од оној ден кога по конзумирањето на убавото парче од Пасхата што ја беше приготвил татко ми за Воскресение, Лев Петрович очигледно задоволен од вкусот на празничниот колач изјави дека некогаш некој ако предложи да се постави или да се изнесе на пиедестал она што е најполезно и остварува највредни резултати во секидневието, тој без двоумење ќе се заложи тоа да бидат рацете на жената што умеат да создадат толку многу вкусни јастија наспроти трапавите и секогаш лошо приучени мажи кои на животот и не му прикажале ништо друго покрај она нивно необмислено незадоволство што неконтролирано го истураат насекаде околу себе.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Потоа оној изнуден и чуден предлог или барање од неговиот некогашен пријател Јаким во врска со белезицата (во истиот оној понеделник што се трудат да му го забошотат); божем најдобро ќе било тој да го заборавел случајот бидејќи станувало збор за скапоценост на мајка ѝ на неговата секретарка Ботка а не на Баручиеви.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Следните неколку дена, на радост на мајка ми и комшивката Вера, само печев пиперки, окупиран од тоа чудо невидено.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Во еден момент дури слушнав како им довикнува од прагот на нејзиниот стан на претставниците на куќниот совет дека таа многу брзо ќе ја среди збрката, а дека наскоро од градското собрание треба да пристигне и син ѝ со упатствата како да се постапи при ваквите појави.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но токму тој мој ќеф, барем јас така мислам, го забрза она што можеби и без тоа ќе се случеше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сосема, сосема неразумно! А тој, умниот на мајка му, дури ни не трепна!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со овие неколку претпоставки јас си го објаснував сновењето на мајката на месарот горе-долу.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога наближи времето за патување на годишен одмор, едно утро Љупка и Сашко ѝ рекоа на мајка им: - Мамо, годинава некако не ни се оди на одмор...

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Каја ги протегна ножињата, ги протри очичките, и кога ги отвори, го виде насмеаното лице на мајка ѝ наведнато над неа.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Трајанка тукушто влезе дома и тукушто почна да ѝ кажува на мајка си што се случило, одајата се наполни со жени и деца кои сакаа да разберат сѐ.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Зоки со машата си го исцрни лицето, а со карминот на мајка си си нацрта смешни извиени мустаќи. Бабата пак не се насмеа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Замисли си, да го видиш ликот на мајка си, или на онаа која ти е прилегната до срцето, како се лелее под површината на водата а нема сили да се измолкне надвор и вистински да се покаже.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога на мајка му (која сѐ поосамена, поизгубена исчезнуваше меѓу фотографиите, мебелот) ѝ соопшти дека долниот кат од куќата ќе го преуреди во Гостилница, веќе одамна го имаше изодено својот пат.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

По смртта на мајка му, уште повеќе се повлече во сенката.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

КЕВА: Леле, Томче! Ти не знаеш што зборуваш! И на мајка тоа да го речеш!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: Од љубовта нема поголема маѓија и мака...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ми се чинеше дека се сеќавам како доаѓа кај нас и си игра со мене со една црвена касичка што ми ја донесла како подарок, но веројатно не ја паметам туку си имам скроено приказни за неа од фотографиите што сум ги гледал и од раскажувањата на мајка ми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој може да стане друг, а јас ќе си останам грда.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас сум ѝ првото живо дете на мајка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Тетка, на мајка му сестра...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само на мајките им е дадено толку сила и љубов, вели, само за нив господ има разбирање.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На мајката многу и се развесели душата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Влатко се доближи - свртен со грб ја слушаше: „Го најдов споменарникот на мајка ми.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Вратите и прозорците морав да ги затворам поради Вардариште“ , тоа е гласот на мајка му.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Нани ми чедо, заспи ми, порасни јунак на мајка, еднаш те мајка родила, еднаш те сакам да умреш.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

У ја најави својата мрза многу рано. Само што излезе од стомакот на мајка си, заплака сосема кратко, колку да ја исполни бебешката должност и веднаш заспа, исто како да се наоѓа во стомакот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

У беше мрзлива уште пред да се роди. Постојано спиеше во стомакот на мајка си која, пак, инсистираше нејзината ќерка да се роди будна.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Удираа чврги во стомакот на мајката, но У спиеше спокојно и не чувствуваше ништо.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Сус! - просаска татко и откако намуртено нѐ погледна сите, и уште понамуртено ѝ заповеда на мајка: - Донеси ја софрата да вечераме!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ѝ се стресоа рамената и Циљка виде како меѓу прстите на мајка ѝ, потекоа солзи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Невесто, ѝ рече баба на мајка, да му речиш да кумот да не кандиса друго име, ами само Митре.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И набрзо ни стигна писмо дека тате загина за величината и славата на мајка Грција...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Добро? - ми ја разбушави косата, галејќи ме по глава и гласно, некако нетрпеливо и рече на мајка: -Ајде, невесто, клај ја софрата да вечераме.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А, дедо, за да не оди чупчето расплакано да спие, се враќаше до пред куќата на Нановци и јa завршуваше приказната: - И скришум поминав одоколу, одокопу, олоколу... - тој зборуваше сѐ потивко, додека Циљка не заспиваше во скутот на мајка си.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

О црква одеме и свешчи палеме и Богородица а молеме да му се врне дома на мајките здрави и живи и се чудеме и, крстејќи се, си велеме: пули, пули, аскерлии и македонцки зборве и пее...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со здравата рака Циљка ја фати стврдната дланка на мајка си, ја принесе до усните, нежно ја бакна неколкупати и со насмевка полна тага, се потсети на нешто многу блиско, сакано и драго: - Мајко - рече тивко, гледајќи ја в очи - порано секогаш дланките ти мирисаа на топла погача и леб, на млеко и сирење, на сено и пченица, на зрело јаболко и печена круша, на вино и на мед, на џунџуле и босилок, на свежа ораница и на пепел од нашето огниште и од фурната.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кренавме врева, почнавме на мајка ми да бегаме додека Киле послушно веќе си ја врзуваше шамијата преку капата и преку ушите и под брадата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

СОЊА: Матеј! МАТЕЈ: Да, мама. СОЊА: Како си? (Пауза) Зошто си ваков? (Пауза. Тишина.) БОРИС: Одговори ѝ на мајка ти, Матеј.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Со трчање отидов дома да ѝ се пофалам на мајка ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Пред да си легнам, ѕирнав во собата на мајка ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Вчера ѝ објаснував на мајка ми за ова списание и ѝ барав пари да си го купам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Утредента, кога се подготвував да тргнам на училиште, ѝ пријдов на мајка ми додека ја палеше „првата цигара крај шолјичката со првото кафе“ (како што има обичај да рече) и истовремено си ги шминкаше очите, и ја прашав отсечно и строго.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

На перонот во Битола нè чекаа петмина другари на дедо ми: дедо Шиман, дедо Јове - Галеното, брат на загинатиот народен херој Таќи Даскалот, дедо Цане, дедо Боро и дедо Миле - Штурецот - татко на тетка Марина, пријателка и колешка - новинарка на мајка ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

По смртта на мајка ми веднаш умре и мајка ѝ на Цвета.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Вујкото му рекол: А бре, внуче Лазо, зошто не го приберете детето, секој ден е на гробот на мајка му, само прета околу гробот правејќи дупки. Цело село го жали.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во зборовите што ги изречува додека го дава поклонот има искрена радост и топлина, пожелувања за љубов долготрајна што ќе донесе товари радост во срцата на мајката Роса и на мајката Вета, идната нејзина мајка.