на (предл.) - пајак (имн.)

Само за миг, обликот ми заличува на заробен човек, обвиен со мека но непропустлива чаура, како инсект фатен во плунката на паукот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Отсекогаш, уште од првата ука по краснописание што ја стекнував во семинаријата, под будното око на Лествичникот и Пелазгиј Асикрит, сум се ужаснувал од таа буква. Оти личи на пајак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Поточно и не сум крал, немам круна и замок.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Исти сме во гласовите, исти сме во краците, сепак сум поинаков, крал сум на пајаците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И во тој миг узнав зошто со години сум се опседнувал самиот себеси со сликата на пајакот и неговата мрежа, и безброј часови сум минувал во размисла за смислата на делото на таа животинка: мрежа, со творецот на мрежата во нејзиното среде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)