на (предл.) - голем (прид.)

Имено, една од главните причини за појавата на оваа криза е несразмерната распределба на профитот и богатењето на првите луѓе на големите светски компании.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кај овој атипичен договор, кој се очекува да се применува за директорските функции кај работодавачот, зачудува оставената законска можност за поинакво регулирање на меѓусебните права и обврски, меѓу другото и во делот на плаќањето, што остава простор за неоправдано привилегирана позиција на менаџерите во однос на другите вработени во истото трговско друштво – како, на пример, преку делењето превисоки „бонуси“, дури и во услови на загуба и лошо менаџирање што, впрочем, беше случај и во високоразвиените западни земји за време на последната Светска економска криза (2008-2010).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сите „варвари” што иделе ваму на Балканот, преку море, преку реки, копно имале моќна воена организација. Биле освојувачи на големи простори.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во денот на големиот снег, одвај одевме сами на училиште.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во светот почна студената војна, малку години по заедничката борба на голем број земји против фашизмот. Историјата го чинеше своето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Реката си течеше како секогаш, сенката на големите тополи проигруваше во зелено – синкавата вода на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На крајот, да го одбележиме многу добриот превод на големиот специјалист за Балканот кој се крие под псевдонимот Клеман де Исартеги (вистинското име Патрик Крисман, б.м.) и кој пријатно го збогатува овој роман.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во изминатото време на големи искушенија, уште повеќе се засили врската помеѓу луѓето и козите, наспроти сите очекувања и желби на партиските и државните власти во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имам педесет години, ниту млад за да можам, како што беше рекол некој, да правам планови за изградба на големи градби, ниту стар за да се предадам на рамнодушноста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во тие подготовки вложувал сега повеќе труд и пари, покрај другото и заради потребата да го покрие колку што е можно поуспешно таканаречениот случај „Прислужничка“ и за да се претстави како човек, не само на добри намери, туку и на голема саможртва.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не оти немало што да се јаде. Имало. Но, како снаа, морала да се однесува скромно и да не биде прва што ќе земе, а за тоа време членовите на големата фамилија, па уште и комшии, момоци и чираци, го довршувале јадењето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имав среќа со инженерот кој добро ја контролираше работата и кој, и кога ќе се појавеше некој застој заради големо дрво, или карпа, ме тераше да не гледам на тоа како на голем проблем, дека машината и неговите луѓе тоа ќе го совладаат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И решија тие, (ма не се работи за џуџиња) човечуљците да ја направат својата експедиција на големата преселба од другата страна на автопатот, токму во недела, кога нема толку многу движење, затоа што некој можеше да биде повреден или не дај боже да загине, а и така нивната популација беше пред изумирање.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Селанчето од Бесвина со вошки и врзопче во раката повеќе не се восхитуваше на големиот град.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со таков облик на перформанс, каде што се воспоставува дијалог на машината и телото кое што со својата згустена и со машините забрзана и напоена енергија е иницирано од третата механичка рака, Stelarc на експлицитен, демонстративен и стилизиран начин произведува ефекти коишто експлицитно и самостојно го следат секојдневието на голем број поединци вклучени во продукцискиот и репродуктивниот живот на постиндустриското општество.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од друга страна пак, рационалното мислење - како што е на пример играњето шах - е новопридобиена вештина, можеби не постара од сто илјади години.”
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Авторот тука предупредува на големата комплексност на човековите вештини поврзани со сетилното осознавање и просторната ориентација, кои што зад себе имаат долг развоен пат и недвојбено е потешко машински да се симулираат како некои рационални операции, кои што, така вели Moravec, течат и во оние делови на мозокот, кои што не се посебно високо организирани.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Разгледувајќи го Домот на инвалидите се најдов пред влезот на големата црква „Сен Луис“, која е составен дел на Домот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Човекот, тркалото и светот“ - тоа се зборовите на големиот транспарент во павилјонот на сообраќајните средства.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со бакнежи и солзи, на големата и шумна минхенска станица, девојките се разделуваа. Нивната песна молкна уште пред Јасенице.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа е четвороспратна поставка која треба да возбуди и да раздразни, работена е по принципот на тематските паркови со тоа што во ова здание темата е прогонот, стравот, исчезнувањето, теророт, логорот, смртта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие расштимани звуци навидум внесуваа живост во депресивната атмосфера од третата окупациска зима на островот.  Лука Карер шеташе вдолж молот и досадувајќи се, со врвот на големиот црн чадор со дрвена дршка, ги допираше металните бочи на пристаништето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дизајниран е така што да потсетува на голем логор.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бродовите беа големите, променливи украси на пристаништето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Членовите на семејството на Праведникот тоа го сфатија како знак на голема надеж ветена од небото, верувајќи во добар исход дури и кога по неколку месеци, ги натоварија во воз за концентрационите логори.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Задржаните ги притиснаа пак во еден ќош, а пред нив горе-долу по дворот шеткаше стражар на голем коњ, управувајќи го понекогаш и накај групата, кога му се чинеше дека оваа се проширила на повеќе простор одошто ѝ се полага.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Незгодата е овде што критичката мисла засега едно дете, изведено не по свое барање да го ценат, а како што му се чини на уметникот, кој е сега готов да мине во друга крајност, некако силум привлечено во вителот на оние суетни работи околу кои се ломат амбициите на големите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Така три дена на големиот одмор трчав до самопослугата, купував, трчаница се враќав и зад училиштето јадевме секој по четири чоколатца.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Прекрасно е да се запознаеш со животот на двете девојчиња - близначки - Лујза и Лота!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тетка ми ми ја подари за роденден. Ја читав повеќе пати, некои места ги знам и наизуст.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И утре ќе те пратам да купиш. Брат има пари.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сѐ така восхитено зборуваше Елена, додека излегувавме на големиот одмор.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Е, малечок, си имал среќна рака: од дваесетте ниту една не се повтори.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
треба да се вардат трудните жени во времето на големите пожари и да нема мајтапи на сметка на додолките - кога тогаш ќе се истурат дождови ама луѓето во македонија останаа без чадори - странците многу сакаат луѓе без чадори а историски е потврдена и нивната љубов кон народите кои исчезнуваат.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А и да е најмало, магарето пак си е магаре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ужасната врска на коренот говори дека не владее поразениот, но дека и победникот и поразениот имаат автобиографија на големи страдања, и секој на свој начин: секој светец има своја карактеристична брада и одежда.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оние кои владеат наследници се на сите претходни победници.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Каде, бре синдрак, каде ќе кршиш глава? — го дочека татко му на големата врата како и стрико му на малата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И на двете војски овие пци им сториле абер, но ајде да поразмислиме малку што да правиме, — предложи тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тивката јасна и свежа есенска ноќ даваше можност да се слушнат и петлите како пеат во Маково, Рапеш, Чаништа, та дури и тие од преку река во Бзовиќ и Старавина и на големо нивно изненадување, сега се слушна аскерската бурија не од Маково, туку од Старавина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Големиот бран знае дека е зачнат од една капка и дека секоја капка треба да се варди како античка убавина пред налетот на големите светски жеги.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
На крилјата на големиот бран преповторив дека морето нема соседи и дека не се брои за грев ако од големиот бран откорнеш во полза на некое нежно бранче со кое си плачел заедно.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Личните интереси и политичките комбинаторики на големите сили требало да се прилагодат кон придонесот на воените успеси на НОВ и ПОЈ против силите на Оската и да го ревидираат својот став кон НОД.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
236 Во текот на припремите за операцијата Хелиум поради недостаток од оружје и воена опрема, а како резултат на големиот прилив на нови борци, било одлучено од страна на мисијата Spike “сите пратки од оружје и муниција за Македонија ќе одат за Brasenose кој има три илјади невооружени повторувам невооружени луѓе.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Со оглед на големиот број невработени во државата од 400 иљади мислам дека Владата би требало да преземе активности кои би се однесувале на заживување и ангажирање на толкавиот број невработени.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ислуженото тело веќе не ја додржуваше душата. Беа исчезнати од Татковото лице и брчките, трагите на големиот егзил.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А сега, кутрите, заслепени од победата, си се гледаат вечни, ветени на големата иднина...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа лето нѐ одведоа на летување на море; бев малокрвен со проѕирни уши, без апетит. Нѐ острижаа до глава: прилегавме на големи лилјаци.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ако ги елиминирате популистичките национални еуфории и ситните манипулации на овој план кои не се ништо друго туку само една бесполезна ниска страст за масите која во фундусот на историјата неминовно завршува или како евтин културен и политички кич или како невкусен и дегутантен хорор, националната еуфорија може да биде позитивно користена од визионерите на општеството, уметниците, научниците и политичарите хуманисти како генератор на големи уметнички, научни и социјални потфати.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Магнетната стрелка на голем компас трепереше со виолетов сјај.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Одајчето личи на голема удобна кабина на брод што нечујно плови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секој од нас се гледа само себеси и ретко некој погледнува подалеку да ги види своите другари како напрегаат сили низ целата земја работејќи на големото дело на народната просвета.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И си одам уште вечерва, си одам уште веднаш само да побегнам колку што се може побрзо и подалеку... - се истурија како порој зборовите на една незадоволна младост, расната сред кипнатиот живот на големиот град.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој се загледа во малиот отвор од кој избиваше црвен пламен, како од челуста на голема, разгневена ала.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сколовранец меѓу врабец и гавран, се сети кога другаруваше со нејзиниот помлад брат Бане, сегашен секретар на големо претпријатие.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На истиот начин и херменевтичкиот пристап на големите англиски и германски романтичари- преведувачи е поврзан со менувањето на концептите за улогата на индивидуата во социјален контекст.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Еднаш ќе исчезнам во сенките на твојата пена Ќе се вратиме во коренот на големата билка Има цутови загубени огнови на летните ноќи трагачи на добрата утока на утрото Има цутови одвај исправени над своите болести.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Еднаш месечно Милан го бањаше со сапун во кадата, и тогаш Тито доаѓаше на време за да ужива во ритуалот, иако со наводенетото крзно, кое му беше залижано на розовата кожа, личеше на голем црв и беше соблечен од гордоста, исто како воените генерали кога беа облечени во гаќи за капење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога времето беше жешко, освен како денешното готвење, што се вршеше на големиот шпорет на гас, храната, што се земаше од визбата или се донесуваше од бавчите, се подготвуваше овде надвор, на терасата и се јадеше на масата што беше обложена со дабово дрво, на која дваесетина луѓе можеа да јадат без да се тискаат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Онаму каде што една од тие радијални авении се вкрстуваше со периферниот автопат, која формираше свод во форма на виножито, во предградието на големиот град, се наоѓаше една општина, со своја самоуправа и независност од градот, а сепак таа се прихрануваше, како најоддалечен грозд на винова лоза, благо откачен од ластарот, што ја шмука својата хранлива материја од главното стебло до земјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Познато беше тоа уште од времето на нацизмот; фолклорот во тој случај се претвори во политички обред на фетишизација на тестисите на Големиот Предок, чија една можна инкарнација станува Големиот Диктатор; мислам дека и немаше да ме разбере, оти Луција не беше интелектуално неограничена, иако беше многу работлива и чувствителна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
МИТРЕ: Не знам што сакам, (ја зема главата во обете раце) главата ми е како бутин! (Седнува на големиот куфер, покрај малото, и очите не ги тргнува од него).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога бев близу до забестото страшило, ја подадов гранката и реков: - Ајде, зини...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Вкочанет и со замижани очи, личеше на голема детска играчка од гума.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Печурките ми личеа на мали луѓе со шапки, дебелата жена на даночниот инспектор, до нас поклопена со широка шапка од жолта слама, - на голема печурка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Дека геј- мажите имаат посебна, нестандардна приврзаност кон одредени културни предмети и културни облици е онаа распространета, неоспорувана претпоставка што е во основата на голем дел од американскиот популарен хумор.5
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кој би можел да ги спои неговата расприкажана, полничка личност, мустачињата а ла Клерк Гебл и љубовта кон шарените вратоврски и цицлести жени со неговиот минималистички уреден ергенски апартман: црно-бели театарски фотографии, три старински фотелји, а плакарите со стотици костуми и вратоврски и креветот вовлечен, камуфлиран во ѕидот, незабележливи како и музичката кутија, што ја сокриваат листовите на големиот фикус во аголот на собата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Оној занес на голем трагач по невозможното, за кого леди Алкафорада, владетелката на белото острово, ќе биде конечно најдениот raison d`etre.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Пред да биде уапсен поради реметење на јавниот мир (зошто се обидуваше насилно да ја свлече растревожената Чикита), тој стигна да изјави дека изборот за мис е чиста провокација; имено, татко ѝ на Чикита е водич на „федералистите“, а и нејзиното бикини било во боите на националното знаме на големиот сосед“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Така пишува и на голематата сообраќајна табла пред влезот во градот кој прво изненадува со големата црква и веднаш потоа со прекрасно уредениот нов плоштад кој на градот му додава дополнителна убавина и привлекува со својата одлично обмислена поставеност.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
6 Во окото на камерата се сместени крајбрежните трски, мирнотијата на водата, мноштвото јата од разновидни птици, островот Свети Ахиљ и ѕидовите на големата, некогаш прекрасна катедрала во која се молел царот Самуил и неговите воини, високите езерски камени бели брегови во кои сѐ уште се сочувани пештерските црквички и келиите на калуѓерите- испосници и иконата на Света Богорица насликана на карпа сто метри над езерската вода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Малку или многу беше количината на фрленото железо и олово врз главите на немоќните луѓе, малку или многу се загинатите чии коски лежат во масовни гробници на просторот меѓу раскрсницата пред селото ’Рби и мостот на Пероо - Кулата, меѓу брегот на Големото и песоците и трските на Малото Преспанско Езеро?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лево, долж брегот на малото езеро, брануваат високите трски, десно, долж брегот на големото езеро – густ врбјак.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сфатив дека со молкот и немата загледаност во просторот пред себе си го раскажуваа заеднички изминатиот пат – патот на големите мечти и надежи, патот на изгубената младост во тешките, нерамни и крвави битки, во долгите ноќни маршеви, во студените бункери и земјанки, во болниците и под небото на далечни земји; долг пат што сега е претворен во рој од спомени кои како мониста се нижат на свилен конец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Каде и да свртиш поглед, очи ќе ти бодат урнатини што ги остави граѓанската, но и куќи на распаѓање на чии порти висат катанци, што ги обесиле сопствениците кои од патот на големата измама никогаш не се вратиле дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На големиот одмор бев во искушение да претрчам до дома и да видам што направија.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Најтешко ми беше во време на големите празници.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Требаше да земам улога на голема, порасната, бидејќи ја чував Ели.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога минувавме покрај Карлтеатарот, видовме дека на големиот плакат поставен пред него беа најавени изведбите на неколку антички трагедии.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За потоа да може да го истреби од светот секој кој не е од ариевска раса.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На ѕидот од театарот некој со јаглен имаше испишано еден стих од Пиндар: „Човекот е сон на една сенка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти знаеш дека причината за окупацијата на Австрија е почеток на големиот поход што Хитлер го замислил и со кој сака да го освои светот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Минаа години и јас заборавив на ќесето со разнобојните камчиња, на сувата корен- рака, на иконката, на школките, на големата школка низ која патував низ морето. По далгите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога го дочитал пишаното, дојденецот, учениот и умен гостин, во миг пребледел, кротко се подигнал, ги кренал зачудените очи кон нашиот другар и изустил: „Ваше царско величество, Ваше превосходство, Ваше преблагородие, праправнук на големиот махараџа Раџнапур“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но тоа делење пак беше на големи делови или народни групи, како, на пр., индоиранската или ариската, германско -словенско -литовската и др.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А такво согласување немаше, зашто Бугарија мислеше да си ја присоедини кон себе цела Македонија сама, без помош на другите соседни и на големите држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И после, како и досега, пак ќе ја фрлиме вината на големите сили, кои секојпат излегуваат криви за нашите грешки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Значи, малите балкански држави, иако на вид и да не играат улога во решавањето на македонското прашање, кое како да е само во рацете на големите држави, всушност имаат најголемо значење.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Соопштението на руската влада од 11.9.1903 год. со својата енергична порака го изразува тврдиот став на Русија против Востанието во Македонија и за акција на големите сили за реформи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во време на објавувањето на востанието комитетот можеше да рече оти тој не им пречел на големите држави да ги воведат реформите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Штом една таква илузија поминува пред владите на големите сили за факт, тогаш е јасно оти при решавањето на македонското прашање треба да се имаат пред очи и барањата на српската влада.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Востанието ни покажа оти ние Македонците не можеме да очекуваме помош од никоја од балканските државички, оти решението на нашето прашање е сето во рацете на големите сили и затоа нам и не ни треба да ги соединуваме и да ги замешуваме нашите интереси со чии и да се словенски интереси на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
2. Поимот „еволуција” во речникот на Мисирков и на неговите истомисленици означува програма на „новото движење” што бара првин национално обединување и изградување на македонската национална свест на народот поделен од пропагандите, оневозможување на туѓинското мешање во Македонија, развивање на самостојната македонска култура, јазик и црква во рамките на Турција и под контрола на големите сили, па дури потоа полно политичко ослободување од Турција и создавање независна македонска држава што може да се вклучи и во разни видови федерации или конфедерации на Балканот или меѓу јужните Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А што му пишува англискиот министер претседател на кентерберискиот архиепископ за политиката на големите сили во нашите работи: „Учеството на сите сили во разрешувањето на македонското прашање само може да го задржи, наместо да го забрза, неговото разрешување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
47. Јас сум еднаш уверен оти во мојата постапка нема ништо предавничко: 1/ оти мислите, не само на приватни лица како мене, но и на сите Македонци од бојното поле и од Бугарија, и мислите, барањата и предлозите на целиот бугарски народ и на бугарската влада не се во состојба да ги изменат погледите на големите сили и на Русија врз потребите на македонскиот народ; 2/ сите усилби понатаму одвај ли ќе го променат поведението на државите по нашето прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Организираното истражување, создавање и испитување на можностите и дометите на оваа своевидна деструкција на традиционалната линеарна литература во пракса е започнато на Браун универзитетот, а напоредно се прошири и на голем број универзитети во светот, во рамките на наставата за книжевност и креативно пишување.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кога ја донесоа дома за да умре, и ја легнаа на големиот брачен кревет во спалната, таа едвај да виде дека таму лежи човек.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие што го прочитале романот „Сликата на Доријан Греј“ од Оскар Вајлд, сигурно ќе се сетат на големата љубов на Греј - Сибил Вејн, актерката во еден од лондонските театари на кој репертоарот му го чинат само Шекспировите дела.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мислам дека луѓето во нашава Македонија задолжени за промоција на големи имиња во уметноста не сакаат со понудениот избор да бидат само поинакви од другите, од нивните претходници, на пример.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Меѓу посетителите во салата на театарот бил Георѓи Парванов (покрај многуте актери и пријатели, блиски и непознати наредени во долга опашка за да ѝ ја стиснат лично раката на Стојанка), тој се искачил на сцената и лично го честитал роденденот на големата актерка“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Прифаќајќи го визионерскиот речник на големиот Жан Моне, еден од татковците на модерна Европа со нашето будно око низ парадигматичната логика оставајќи илјадници збиднувања вчера со желба и конструктивно заедничко денес... „Господинот Европа“ - Жан Моне, на стариот континент, Москва, Вашингтон, Токио, Пекинг, Њу Делхи, ги откри патиштата кон трајниот мир лулката на светска цивилизација, потиснувајќи го вечниот полигон, гробница на човечки надежи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Калкуланти, бедници, лицемери, кулоарски вошки што ги грицкаат театарските завеси, лешинари на празнината кои никогаш ништо друго и не правеле освен што го одржувале бесмислениот празен оган на големата празна празнина, на чие што дно ко во некоја инка/црна дупка, ко талог, трепериме и ги слушаме нивните мегафонски ступидарии.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Здогледувајќи го на нашиот принтер опасниот знак на големиот берзански император, господинот Суруш, ококорениот Контра Банда(ш) извика: -Маргина-вагина: вие сте потемкиново село на сурушката банда, пилиштарци!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Овде, значи, не се „пресвртува“ само платонската идеја за Љубов - туку ad hoc се извртува и христијанската морална теологија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
(...) Авантуристичкиот лик на големиот литерат Марино можеби и не е некаков крунски сведок, но тој кнез на ласцивноста барем нè донесе до препознавање на некои симптоми - еротската опседнатост која на „маниристичкото делување“ му дава специфични импулси.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беа и траговите на големите Дукови раце, траговите, што ги остава секој да лебдат по неговите стапалки во живото, кога веќе го нема самиот него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Условите во коишто го минуваше работниот век, како и долготрајното пушење на голем број цигари оставија трага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зборот замок асоцираше на големо богатство при што следуваше повторна реакција.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тие му изневериле на големото и важното што ги покренало.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Легната на кревет со неколку доктори и сестри околу себе во една приватна болница одгледав краткометражен филм со мене и моите црева во главна улога, како кратка реклама за колагенска крема и чај од нане на голем плазма телевизор... додека не ме фати анестезијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Му доцнам на големото, нервозно е, а јас мотам низ главата, како изгледа невработена со мобилен, па глумам глува и го муабетам пријателов, оти ми спомнува казна за на лице место, па како тој е всушност разбран, па како, не дај Боже, колегата од колата да излезе, двојно ќе ме кошта.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Буицата, покрај тврдината, ги уништила и ковачките, валавничарските и кожарските работилници подигнати на бреговите на долот, по оттука и името на средниот дел на Голема Вода, на оној од газилото па до долниот раб на шумата на Градишки Рид: Коачки Дол, Кочов Дол, односно Ковачки, односно Ковачов Дол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јанческата гостинска одаја, истата онаа во којашто во оние одамнешни времиња, набрзо по населувањето на првите Турци во Потковицата, дедото Јанче, за да ја одбрани од `Рслан бег, ја нагрди Руса и веднаш потоа се штукна од умот и по два дена го најдоа удавен во вировите на Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но да се вратам на големиот ни ден.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Прочуениот човек од гума Август Рицман ќе излета од грло на голем топ и ќе пробие три пламени обрачи. Сјајна, незаборавена точка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Прочуениот жонглер Август Рцман ви ја претставува својата точка со пет запалени факели, горе, на жица, растегната од крај до крај на големиот циркус „Олимпија“.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но и без да погледнам знам дека куп подвижни кумулуси го составуваат од бели облици ликот на големиот Сталин, од студентските дни Јосиф Висарионовиќ Џугашвили. Тој, ти кажувам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во просторот на живиот карантин од подот се испаруваше вчерашната влага на големиот дожд.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На голема Богородица дојде сликар и ги сликаше жените, потпрени на рамото од своите мажи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога на големиот ум ќе му стане тесно во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А не е тоа тропање, туку и удирање, небаре со секира, со кундак, со клоци. Едни удираат на малата други - на големата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- При напаст на голема болест, вели Маса Кулумоска се јаде лук и куќите се мачкаат со катран.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мала и неважна фигура во политичкиот живот на една мала земја, човек кого судбината едноставно го поврза со предизвикот на големите настани, а тој не се двоумеше како треба да се одговори.“ Професор – доктор на науки Лазар Јовановски.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Така, се јави Тодор, тоа може да биде како контраст во однос на големиот процент на невработени и рецесијата низ којашто помина земјата за време на демократијата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беше очигледно дека сите жители од Аванос се големи грнчари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Двете соседни куќи!“, извикав; „сигурно сте биле на големи маки.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Куќите беа наредени на стрмната падина од ридот и прилегаа на голем осветлен излог.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Американската телевизија налик на голема училница во која се одржува пробна настава.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но и без да погледнам знам дека куп подвижни кумулуси го составуваат од бели облаци ликот на големиот Сталин, од студените дни Јосиф Висарович Џугашвили. Тој, ти кажувам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој човек што може да го носи името на кој и да било наш познајник можеби знае уште една тајна: Рубина Фаин под се почесто повторниот знак Post scriptum го пишува и потаму своето писмо до Едвард Жорес за судбината на малите земји и за луѓето во нив, оние луѓе на кои исто колку и на големите им припаѓа земјата и источниот изгрев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој сакаше да го прегрне човечецот со долги и немирни прсти(овој пак се обидуваше да не дојде под обрачот на големите раце) и раскажуваше за природата и за гасениците најмногу за некој Чарли Краков, или за призрак на опачината на неговата потсвест, на нешто што е натсвест и живее вон од него, вон од неговата матна мисла, нешто на што зборовите и му го градат и му го одземаат обликот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во просторот на живиот карантин од подот се испаруваше вчерашната влага на големиот дожд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Жена, значи, ја покосила болка во мигот на големите надевања и исчекувања.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Врз селото легна сенка на голем бик. Косовите се притаија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сето тоа изгледаше повеќе како мирна сцена покрај реката... постојано клокотење на големиот ѕвер (парната машина), слично на звукот на водопад”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа остана само како слика на еден изгубен рај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Миризбата на печеното пиле и тестото на тикушот допре и до ноздрите на Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Новите реформи кои предвидуваа во модернизираните воени единици да се сочуваат зачуваат само најдобрите јаничарски трупи, доведоа до нивна нова генерална побуна кога тие на 15 јуни 1826 година ја запалија палатата на големиот везир и ги бараа главите на реформаторите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Порцеланот на голема врата влегува во Европа во мода во времето на барокот и рококото, а со појавата на чајот, кафето и чоколадото се создаваат и голем број облици на садови, се појавува поимот за сервис како целина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не сакаше да го наведува својот пријател да ги отвора длабоките рани во душата од кодошкото време на Голи Оток, но тоа беше за него и еден вид исцелување на големата болка пред верниот пријател во животот: Во животот засекогаш се уверив од искуството на Голи Оток дека нема поголем човеков грев од кодошењето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Покрај називите за варени јадења, односно манџите, Камилски се задржа и на големиот број заемки што означуваат разни солени, печени и пржени јадења од тесто, како на пример: универзалната пита (преку грчкото pide), потоа неколкуте заемки за означување разни видови печиво, како на пример: бурек (од турски börek): симид (од арапски simid), ѓеврек (од турски gevrek).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој конечно се определи за следните најкарактеристични заемени глаголи во балканските јазици: бастиса, преткажува, претресува од турски bastisa; егглендисува, се забавува, се занимава од турски еlrnmrk; ендиса, победи, надигра од турски endisa; есапи од турски hesap etmek; заптисува, задржува од турски zapt etmek, се инаети од турски inat etmek; кабардисува, се крева на големо од турски kabaramak; казандисува, заработува од турски kazanmak; курдисува, поставува, мести, отвора, навива од турски kurmak; ујдисува, средува од турски uydurmak.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тие мигови метрото им личеше на голема читалница на подвижна библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беа светнати и кориците на големите книги на чардакот: во прв ред Библијата, Куранот, Талмудот, енциклопедиите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но во спротивното верување луѓето стануваат заложници на големи илузии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски оваа потрага по тајните на порцеланот во Кина и во Европа ја вршеше за да ја спореди со неговата судбина во Османската Империја, во којашто под името чини (ini) ќе се подразбере домашната керамика, со центар во Изник, каде што во голема мера ќе се користи кинеското и персиското искуство во подрачјето на грнчаријата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Многу називи за познатите ориентални слатки и денес се употребуваат во балканските јазици, коишто не престануваат да се приготвуваат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
VIII Климент Камилски во еден период толку многу се внесе во читањето и размислувањето за делото на големиот француски филозоф и математичар Рене Декарт што со сигурност можеше да се смета за редок, ако не и единствен картезијанец на овој дел од Балканот, ако не и на целиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски помалку маки си имаше да ги утврди во листата заемените заменки, чиј број е мошне ограничен.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во очите на големите европски просветители, шпанскиот злостор наспроти судбината на Андалузија не беше само контраст туку и модел за човештвото за толеранција и хармонична коегзистенција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Фаик Бег Коница имал други приоритети, но никогаш не го заборавил стариот Леон Каин, директор на големата париска библиотека Мазарин, веднаш до Француската академија на кејот Конти...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој, сепак, се определи за: апансас, ненадејно, неочекувано, одненадеж; ачик, отворено, јасно; анџак, само, баш, штом, единствено, одвај, бидејќи; аџеле, брзо, набрзина, итно; ашиќаре, јасно, отворено, очигледно; бадијава, евтино, бесплатно, џабе, залудно, попусто; барабар, напоредно, заедно; башка, одделно, посебно; бамбашка, сосем одделно, посебно; бизбизе, помеѓу нас, во четири очи; бирден, наеднаш; еписи бир, сеедно; дармадан, несредено, растурено; ѓоа, ѓоја, божем, како да; јанлаш, погрешно, неточно; кастиле, намерно; нафиле, залудно, напразно; сербес, слободно, спокојно, мирно; тамина, од око, приближно; топтан, вкупно, наеднаш, на големо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека Климент Камилски чекореше крај кутиите на букинистите, упатувајќи се кон местата каде што во младоста најчесто запирал и купувал книги, помислуваше и си се уверуваше со сопственото искуство дека во животот има две работи кои можат силно да влијаат на промената на човекот: големата љубов и читањето на големите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа тоа секогаш остава некаква празнина, темна зона, која би можела да се надополни, да речеме, на пример, со јазикот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој беше свесен за балканската комплексност и почитта која требаше да им се укаже на сите јазици во нивното учење, без да се имаат предвид мртвите јазици (грчкиот византиски, славонскиот, османскотурскиот), како и јазиците на голема дифузија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски сметаше дека со Татко треба да ја разгледаат употребата и на зборовната група извици, според неговото мислење на педагог како карактеристични заемки, понекогаш со психофилозофски контекст.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од авлијата веќе идеше миризбата на големата пита тикуш под врелиот сач околу кој стоеше Мајка вадејќи жарчиња од пепелта и ставајќи ги на голите места на врелиот метал.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
О, тој златен бран! Се колнам, тоа беше гласот на Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се плашев за секој иден ден, треска ме тресеше од таквото однесување на големото преродено момчиште; јас со сигурност можев да претпоставам дека тој ѓаволски се преправа спремајќи се за иднината.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Цел еден век. Уморот, тешкиот пат, гладот и жедта што нѐ следеа со часови додека нѐ носеа во домот завчас исчезна, божем сета наша мака, несреќи ги стопи добрата душа на Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зениците на малиот крадец се раширија уште повеќе; престанувајќи полека да бидат слепи, тие ги одлепуваа предметите од мракот сѐ додека не се задржаа на големата и таинствена каса на ќошот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Прекинатото чувство на „изгубен Германец“ (изрека останата од времето кога еден источен македонски град, опкружен со планини, германските војници го нарекле „крајот на светот“) бараше да излезам од рамките на својата еднонеделна потрага по одговорот на големата сложувалка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Нејзиниот сопственик беше присутен на ревијата како почесен гостин кој овозможи штофови и изработка на голем дел од моделите во неговите простории кои беа опремени со најсовремени машини од Кемниц, Германија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Формирана и помогната од страна на големиот педагог и менаџер Николај Назаров, таа има брилијантна пејачка кариера на најпознатите сцени во светот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Моларната опседнатост Делез и Гатари ја нарекуваат параноичко-фашизирачка: „Параноикот масите ги претвора во машини, тој е вештак на големите моларни единици, статистички формации, глутнички творби, организирани масовни феномени”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Коректен наклон на тој реденгот, речиси веќе во посед на големи права.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во тој период повеќе бев книшки внесен во сложеното палестинско прашање, во драмата на блискоисточната криза, во комплексните меѓусебни односи на арапските земји, во силните влијанија на големите сили, во стратегиската линија на неврзаните земји.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во текот на моите дипломатски години се најдов во Типаза и Картагина, двата доминантни топоса на медитеранските екстази и историските негации кои се во генезата на филозофијата на апсурдот во универзумот на Албер Ками.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ме обзеде немир. За дипломатите на големите земји ова беше сонуван настан за да ги покажат способностите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На Махмуд Дарвиш таа година народот на Македонија во својот свет храм му го подари најсветото што можело да му се подари на еден поет - неговата тиха сина светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан во враќањето од егзил на поетот во прегратката на човештвото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова беа и делови од омажот, кој му го посветив на Махмуд Дарвиш, на големата вечер во катедралната црква Света Софија во августовската ноќ 2007 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во бродот Галеб се одржуваше Југославија во мало како во подвижен музеј, како објект во пловидба, со елитни кадети, избраници од сите народи и народности на Југославија кои на своето копно ги насетуваа првите тектонски поместувања на големата конструкција, а на морето беа како птиците албатроси со раширени крилја, принцеви на сините морски ширини.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Додека беше при моќ владетелот, покрај несомнено прогресивните реформи кои ги донесе на државата и институциите, со вештите геостратегиски потези, успевајќи во лицитацијата на големите и влијателни сили да го извлече максимумот за својата земја, ја контролираше целосно ситуацијата во земјата која дишеше според неговиот владетелско-апсолутистички режим.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште рано во пролетта (обично во почетокот на март) се поставува мадрагата (од провансалскиот збор madrago), систем од мрежи на неколку ката во вид на стапица, која како далјаните при ловот на јагулите, ги води рибите во безизлезниот лавиринт, во комората на смртта каде што потем се одвива крвожедната матанѕа... невидениот масакр на јатото туни...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Им здодеаја провидните сарајски игри за власт На големата капија на резиденцијата под сенката на палмите ме очекуваше Гзиме со децата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во храмот Света Софија, на чии ѕидови запрела светоста, летот на синиот ангел, како симбол на човековото вечнеење меѓу земјата и небото, потоа на поетскиот мост на излезот на реката Дрим од Охридското Езеро, на пат кон морињата на светот во далечната 1978 година се славеше враќањето од егзил на големиот шпански поет Рафаел Алберти, но и другото враќање од егзил на палестинските поети на чело со нивниот бард Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој трага по песната- катарза, која ги повикува и едните и другите, во обединувачката меморија, за да запрат масакрите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Станав дел од палестинската толпа во Париз која тагуваше за својот раиз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во своите кристално едноставни и директни поетски повици, во чудесната синтеза меѓу индивидуалната поетска судбина и колективната палестинска меморија, во своето пеење Махмуд Дарвиш супериорно се надоврзува на големите медитерански митови, како и на арапските од предисламската епоха.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Реално гледано, далеку од секакви дипломатски химери, беше јасно дека се изложував на голем ризик, на опасност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ме прими срдечно, топло, како да сме се познавале многу одамна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го познавав и неговиот претходник, амбасадорот Петер Себастијан, кој ќе мине најголем дел од својата дипломатска кариера во арапските земји, а во Тунис ќе службува во последните години од режимот на Хабиб Бургиба (1984- 1987). Имавме убави односи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние, највисоките дипломатски претставници од стотина земји се упатуваме кон местото на големиот медитерански масакр матанѕа кој трае веќе илјада години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Делуваше мошне авторитативно, но од него зрачеше доверлива срдечност, беше директен, јасен и транспарентен, совршен дел на големата американска дипломатска машинерија вешто и ефикасно распоредена на целата планета.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во доцните августовски денови, кога бреговите на Езерото се чудесно обележани од најубавите сончеви залези во светот, поети од светот бараат место во вечниот Парнас, само еден од нив доживува вистинска конгрегација, станува добитник на златен поетски Венец, а во катедралната црква Света Софија, му се приредува поетска вечер, како колективна молитва на поетската вистина на планетата Земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се обидував, да ја споредам својата судбина на балканскиот дел на Медитеранот, на Охридското Езеро, како негов некогашен дел со камиевската во потрагата по енигмите на природата и забрзаните одговори на историјата, посебно балканската историја, како и реакциите на големите поети на светот, кои овде ќе минат неколку рајски денови(Андре Френо)...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чекорев во патеките на големиот Луксембуршки парк, близу сенатот на Франција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми се видоа морнарите во подморницата како делови на големиот метален организам.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во бродот беа присутни сите Титови обележја, освен него: неговата биста, неговата работна соба, неговиот свет од долгите пловидби, плочките на кои беа испишани имињата на славните посетители, покрај државниците и имињата на Елизабет Тејлор, Ричард Бартон, Софија Лорен и други...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Винстон погледна во портретот на Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Погледна уште еднаш во портретот на Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дневната заповед на Големиот Брат очигледно беше посветена на одавањето признание за работата на една организација позната како ПТЦЦ, која ги снабдуваше морнарите на пловечките тврдини со цигари и со други потрепштини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што има уште пострашно, што има уште погадно? Помисли на Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Лицето на Големиот Брат доплива во неговиот ум, истиснувајќи го она на О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Целата атмосфера на големиот станбен блок, богатството и пространоста на сѐ во него, непознатиот мирис на добра храна и на добар тутун, безвучните и неверојатно брзи лифтови што се лизгаа горе-долу, послугата во бели жакети што иташе наваму-натаму, сето тоа беше застрашувачко.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На економиите на многу земји тогаш им беше дозволено да стагнираат, земјата престана да се обработува, инвестиции за обновувавње на опремата не се вложуваа, на големи делови од населението им беше оневозможено да работат, а државната помош ги одржуваше само полуживи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговиот ситен, детски ракопис се искосуваше горе долу по страницата, заборавајќи прво на големите букви, а потоа дури и на точките: „ 4 април, 1984.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа е проблем на постојано и истовремено вообличување на свеста и на управувачката група и на големата извршна група веднаш под неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа лицето на Големиот Брат избледе и наместо него се појавија трите слогани на Партијата со големи букви: ВОЈНАТА Е МИР СЛОБОДАТА Е РОПСТВО НЕЗНАЕЊЕТО Е СИЛА
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според тоа, беше неопходно одново да се напише еден дел од говорот на Големиот Брат, на начин што ќе покаже дека тој го предвидел токму она што се случи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од времето на униформноста, од времето на осаменоста, од ерата на Големиот Брат, од ерата на двомислата - поздрави!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се исплатуваа само мали суми, додека добитниците на големите премии беа непостоечки личности.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Посебно беше воодушевен од хартиената фигура на главата на Големиот Брат, широка два метра, што ја правеше одредот на Шпионите во кој членуваше неговата ќерка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По ѕидовите имаше црвени плакати на Младинската лига и на Шпионите, како и еден постер на Големиот Брат во сета негова големина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Делумно, тоа беше химна на мудроста и на величината на Големиот Брат, но уште повеќе беше чин на автохипноза, на свесно давење на свеста во ритмичниот звук.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваш на големи настани кои сосем веројатно не се случиле, се сеќаваш на детали од инциденти без да бидеш во состојба да се потсетиш на нивната атмосфера, а постојат и долги празни периоди на кои не можеш ништо да им припишеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Повеќето од времето тие му се извикуваа, го навредуваа и му се закануваа при секое негово премислување дека повторно ќе им биде предаден на стражарите; но понекогаш, ненадејно, ќе ја сменеа песната, го нарекуваа другар, го преколнуваа во името на Ангсоц и на Големиот Брат и го прашуваа тажно дали дури и сега во него не преостанало доволно лојалност спрема Партијата за да посака да го исправи злото што го направил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Извади од џебот четврт долар. И на него, исто така, со мали јасни букви беа испишани истите слогани, а на другата страна од монетата главата на Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога Влаинката ја соопшти нажалено веста дека сепак не успеала да најде ни млеко, ни бибер, иако имала богати комшии, Марин Крусиќ извади некакво кесе со темно-кафени зрна од торбата и, со кралско движење на голем занесеник, објави дека им носи кафе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој, „штедриот и милостивиот Мустафа-бег”, како што стоеше во документот, „пред светлото и чисто шеријатско заседание, го изведе тужениот брат Иса-бег, гордоста меѓу заповедниците, сопственикот на големи знаења, мајданот на милоста, гордоста на државата и верата, и против него кажа дека целата задужбина, имаретот и медресата, и двата амама, селаните и книгите, зградите, нивите и бавчите, дуќаните, и сето друго - нему и на неговите браќа Иса-бег и Паша-бег им останало како заедничко наследство”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Полноќ прекршила... Велипеток е... денот на големи страдања Христови...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Имено, во етимологијата на зборот Естуар (лат. Aestuarium), се содржат неколкуте значења кои фрапантно конгруираат со поетичките генералии на оваа книга: ...морска бара, лагуна или утока на големата река, а од друга страна Естуација – бранување на морето проследено со морски пени, кое во поетскиот (фигуративен) говор би било рамно на бурните страсти, немири и емотивни вриежи од кои се формираат поетските слики иманентни на романтичарско – симболистичкиот дискурс...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ако среќавањето пред тој јунски ден, во јануари на таа година, со пламените стихови на „Очи“ и „Љубов“ говорени од Ацо Шопов на конгресот на македонската младина во скопскиот офицерски дом беше сето во егзалтацијата и патосот на големото славје на слободата и во првата фасцинација со убавината на ослободениот македонски јазик, доживувањето на Рациновите елегични, чемерни стихови на болката и убавината на неговата Балада, се откриваше како трагично идентификација на самиот Рацин, во смртта, во онаа „кара смрт“, со непознатиот војник од една друга војна, - Големата, „световната“ - идентификација што ги исполнуваше и обединуваше луѓето во заедничка тага.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
И со текот на времето, ципата со која бил обвиткан, започнала да се стврднува, да добива лушпа слична на големо јајце.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Децата се поуспокоија. Уплаканите лица им се поразведрија кога се видоа во дворот под сенките на големите круши, сливи и кајсии.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таа и порано била тука, од другата страна на големата река живееле.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
За среќа, тоа не се забележуваше освен што на големата ќерка не ѝ бегаа светулките што се запалуваа во нејзините ситни очиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Со оглед на тоа што од било каква тема не може да се направи толку комплексна хармонија, Бах избрал една тема и ја извел веднаш, на големо изненадување на присутните, и тоа со истата величествена умешност како во случајот со кралската тема.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И почнуваше: како од пред една година скоро секоја ноќ му се јавувал на сон свети Илија, го носел во Мелница во нивата на Сталета Петков и го обесувал надолу со главата на големиот даб и му велел: „Ете тука до дабов сакам мекан да ми подигаеш да не одам да се потуркам од немила — до недрага", и го плашел оти душата ќе му ја извади ако не го стори тоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така, по смртта на овега, станал самиот Арсенија економ, а подоцна и управител на големиот манастирски чифлиг во Кесендра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Лисјата на големиот орев ситно затреперија од порекот, а меѓу нив една женска глава како да слегуваше пониско и пониско, така што му се стори дека дојде до врвот на оревот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од секое ќоше демне по некој холивудски народен херој, некој славен лик што се борел за човечки правдини, некој јунак над јунаци што изгинал на големото платно, на пожолтените страници на рото-романите или пак на стрип-лентите во високотиражните весници.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тоа е превозно средство на голем број локални фраери и кицоши; статусен симбол, второ Јас, домашен љубимец...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Од скоро, на касите на големите маркети нема касиерки т.е. нема никој.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Црквите на големите монотеистички религии ги испраќаа своите мисионери, или тие доаѓаа по силата на нивното верување, за да бидат некаква противтежа на војната, да ги спасуваат душите на тие што можеа да ги спасат, а редовите на милосрдните сестри да ги залекуваат раните на настраданите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Застана пред излогот на големата слаткарница во маалото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Уште кога Сулејмани Величествени во својот поход во Албанија (1538), ќе ја организира управата санџакот во Влора ќе биде под надлештво на големиот везир.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Гледаше меланхолично како галебите се оддалечуваа, во висок лет, кон устието на реката, на патот кон Солун, градот на нејзиното среќно детство, во вителот на големата светска војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од неа мошне брзо ги научи турскиот јазик и тајните на градинарството кои, подоцна, во животот на семејството, ќе бидат од драгоцено значење за неговото опстојување во годините на големата немаштија во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На големиот митинг на козарите со козите, на големиот плоштад, кои го посматравме и ние децата од блиското Кале, на козарите им беше даден рок до утреш­ниот ден во 12 часот, да стапат во социјализмот, ама без козите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откако се скараа Тито и Сталин, а Југославија беше исфрлена од Варшавскиот пакт, и нашата родна Албанија си се задолжи самата, но и за да му се додвори на големиот брат Сталин, кој не исклучуваше и напад врз Југославија, уште посилно да ги зацврсти границите, особено кон „југословенските ревизионистички одметници”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И знам, не ти беше лесно во душата. Се изложи на големи опасности.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пред мугрите на педесеттите години, нашето писмо испратено до италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, претставуваше неверојатен чин на храброст, но и на лудост, на голема илузија дека писмото ќе стигне на крајната адреса и дека, на крајот, каталогот ќе заврши во рацете на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Љубовта, нежноста на вујна Клементина, ни оддалеку не можела да ги замени нејзината маќеа која припаѓала на големо семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не одеа често на задушници во гробиштата, не ги посетуваа умрените како порано (и тие како да им се одмилуваа, како да им тежеа во сето ова неспокојство и нерасположеност); и во црквата не одеа почесто, освен на големите богослужби.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во огромната челуст на тишината невратно се губеа притаени пцости, злокобно тропање на некакво железо, неразбирлив шепот и сѐ што не се слушаше, и сето она што сивите луѓе, го носеа под грло, зашто 'рбетникот на големиот организам на колоната беше скршен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еден цел жив свет на големото Езеро и околу него, го губеше својот голем познавач, пријател и спасител.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински, беше јасно дека запаѓаше во нова меланхолична тирада која требаше да го води уште еднаш до вистината кон која ги упатуваше и оддалечуваше своите собеседници, пријатели: - Насетувам, веќе ви реков пријатели мои, дека немам уште многу живот за да го следам текот на овие води, судбината на овие јагули на големиот пат кон океанот и да го дочекам нивното враќање, - рече тивко Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Границата се креваше како дел на големиот балкански ѕид. Ни птица да го надлета.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Беше среќен од помислата што тука бие срцето на пријателството, солидарноста со големиот пат на јагулите, заедно со отсутната душа на големиот пријател, Игор Лозински, спасителот на животот на Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Уште повисоко според надморската височина, е едно друго езеро, Преспанското, што го снабдува Охридското Езеро со половина од својата вода која се инфилтрира низ варовникот на планината и се појавува повторно, во изворите на Свети Наум или во дното на големото езеро, долго триесетина километри.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински сигурно не ја следеше татковата мисла, но ја насетуваше неговата возбуда кога му зборуваше за метаморфозите на јагулите на големиот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Така и Силјан коњарецот, голема радост му се сврте на голема жалост, чунки од големата радост слегувајќи на земи не стори мукает да не го окрши шишето; да што рекле стари: "зла суправа – готова штета", така му се сторило и на Силјана, дека силно паднал на земи и го удрил шишето од каменот и го окршил парче по парче и водата се разлеала по каменот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Исто како што равенките на големите германски филозофи, Ајнштајн, Хајзенберг и Планк ги сведоа Њутновите закони на ограничена употреба и ја растворија тврдата, молекуларно-атомска материја во бранови на електронската информација, Џојс и Пинчон и Бароуз ја разбија, со ласерска прецизност, граматичката структура и семантичката машинерија на стариот, класичен јазик на Шекспир.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Зошто? Зошто?“ „Кој би можел да рече дека еднаш, еден таков човек во токму таква машина од хартија и бамбус, нема да долета од небото и да фрли камења на Големиот Ѕид?“ запраша царот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Утредента, на големиот одмор, Димче со сила го натера Павле да земе половина од неговиот појадок и, заедно, колку толку се најадоа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
На големата кукла во витрината како да беше заборавила.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа ќе потрае сѐ додека долговите не бидат платени, сѐ додека американското стопанство не биде способно своите задолжувања да ги намалува со зголемување на порезот и со мерки на штедење, сѐ додека европското стопанство не биде способно своите пазари да ги проширува на големи пространства, сѐ додека техничкиот напредок не ги деблокира кочниците што го закочуваат светското стопанство.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Разгледајте ја банкнотата од еден долар. Од врвот, одлепен од останатиот дел на пирамидата со ореол (антиракетен штит?), будно нѐ гледа окото на Големиот глобализатор.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Благодарение на американизираното преименување на митските имиња + незнаењето на преведувачот, во епизодата за подземниот свет, Кербер се викаше Субрес, Деметра – Демида, Кентаврот – Сентор, а Персефона – Постстефани!!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мачорот на Зоки е дебел и прилега на голема топка за плажа. Но, иако сите го признаваат тоа, никој не умее да каже како тој го доби своето име, кое, впрочем, никако не потсетува на таква топка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се отвораат вратите од становите. Излегуваат жителите на големата зграда и кога го гледаат петелот, помислуваат дека тој треба да се фати.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Потоа трча со другите деца кон чешмите на големата чистинка, се плиска со студената вода, се прска со децата и си мисли: „Еј, уживање! Каде го има ова дома!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Додека тој си седи дома, тоа наместо него патуваше неговото име што тој си напиша врз правливата врата на големиот камион.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Коњите им ги товарале на голем брод, англијски, а нив, само неколкумина, ги оставиле да ја бранат отстапницата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колку е убаво потоа кога ќе седнеш на големиот белутрак и ќе се загледаш негде далеку и високо.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сѐ било како на големите приеми во Кралска Круна на Корзото, но изостанал само големиот сјај, бидејќи во куќата на Рајна Коцева немаше електрика туку само една обична газиена ламба...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Последните гласови од она што некогаш беше нивна татковина допреа само да ја донесат веста за пропаста на Големото царство, уништено без милост, со истите оган и бес со кои и самото сотираше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Можеше да почне со третото поглавје на Големата Книга.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Која беше замислата, влогот за потфатот наречен Глас? 4Не отстапувајќи од правилата и барањата на филозофското читање, за кои отсекогаш го имав сочувано должното почитување, во книгата Глас сигурно сакав сериозно да обработам некои содржини (семејство, сопственото име, вера, дијалектика, апсолутно спознание, погреб - и уште по нешто), но спротивставувајќи ги, страна наспроти страна, интерпретацијата на големиот канонски корпус на филозофијата на Хегел со реиспишувањето на поетот- писател, речиси вон законот и неприфатен - Жене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Заслуги за тоа секако има и англиската фирма Burbery, која иконичкиот моден знак го претвори во симбол на едно време, специјализирајќи го своето производство врз белите мантили за дожд. Burbery мантилите станаа митска етикета главно поради филмската уметност, особено поради детективските филмови за Филип Марлоу (главен јунак на Чендлеровите романи) или инспекторот Мегре на Сименон.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Носталгичен призвук мантилот за дожд стекна кон крајот на педесетите во филмот Казабланка, како особен знак на машкиот карактер на големата ѕвезда Хемфри Богарт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но таа се надоврзуваше и привикуваше едно исто така старо предание: она во кое страницата инаку се устројуваше во главнината на текстот, толкувањата, внатрешните белини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Една од клучните архетипски фигури на поп митологијата, КАУБОЕЦОТ, носел токму такви пантолони.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да научиме да гледаме, слушаме, мирисаме, да ги вкусиме најмиризливите зачини на животот, да бидеме шармантни, харизматични, лесни како воздухот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да продолжиме да патуваме низ животот, да го исчистиме минатото од нечистотијата односно да го разбереме, да си простиме себе си и на другите за недостатоците, мааните, несовршеностите, да си створиме мир, конкордија, согласност, урамнотеженост и да дозволиме да бидеме водени од страна на големата сила што се наоѓа во нас, поголема од секоја надворешност, поголема од нас самите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Гинеколозите се најдоа на голема мака.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во отсјајот на огледалата ги забележа мустаќите и брадата кои сношти, за време на големиот танц, ги немаше на неговото лице.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Времето му е посветено на големото дело на земјата Дардаванија.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Како посилници Дедомразовски, така си вообразиле во своите главчиња, за време на големиот танц не играа, само дежураа, а додека едните го правеа тоа, другите подзадремуваа на санките.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Затоа, пред да дојдеме до неа, еве, ние ќе се вратиме малку наназад, во времето кога на големиот глобус, познатиот светски патник првпат ја забележал некаква празнинка.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Морнарицата на големиот Вок со едно око го прифати новогодишниот караван исфрлувајќи го на определени места според големиот план на Дедо Мраз.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Првпат лицето на големиот патешественик се претвори во брашно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Својето разочарување на големиот одмор го сподели со колешката Магда.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се разбира, Ти тешко го прифаќаш нејзиниот радикален став: дека не сака да се занимава со ништо што би можело да ја оддалечува од онаа бартовска суштина на Твојата литература.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Низ смрtта ѕирка, оживува едно време по кое трагам во моите книги...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не, драги Луан, пишувајќи Ти за овие неколку антологиски примери на допишување на уметниците и нивните трпеливи или емпатични поддржувачки (читателки, пријателки, сопатнички, собеседнички...), во ниту еден миг не ја заборавав Твојата Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Лазгуш Порадеци овде ги споменува дедо ми и татко ми, како основоположници на школството во Поградец и пошироко, за време на Големата војна и француската администрација.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И долгогодишната кореспонденција помеѓу Гете (Goethe) и вајмарската дама Шарлота фон Штајн (Charlotte von Stein), мажена госпоѓа со седум деца, ја доживеала својата драмска транспозиција: пред некои триесетина години германскиот драматичар Петер Хакс (Peter Hacks) напишал успешна монодрама со долг наслов Разговор во куќата Штајн за отсутниот господин Гете, која со голем успех се изведувала на многубројни европски сцени; во тие години на подем на таканареченото женско писмо, актерките просто уживале да ги екранизираат пустите машки мани на големиот светски класик...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Никој не беше се сетил дека поканата за патување во Албанија ни беше испратена да ја реализираме во пролетта на 1979 г., кога во оваа земја на големи тапани се славеше стогодишнината од раѓањето на Сталин.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
КРИСТИНА: А ти? ЈАКОВ: Јас ја отфрлив својата улога. Ја напуштив драмата. Му го свртев грбот на големиот драматичар.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Експертите на Форин офис во извештајот даваат и сугестии за можните солуции во однос на македонското прашање.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Според Косановиќ, реакционерните влади или диктатурата во Југославија во целост била против Хитлер, но исто така тие биле и против демократијата во својата земја.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Според Салвемини, „балканските народи стануваат жртви на две несреќи: несреќата направена од нивните сопствени политичари и несреќата направена од дипломатите на големите сили“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во заклучокот потенцираат дека „сѐ додека политиката на големите сојузници во однос на Балканот е позната“, тешко е „да се процени релативната сила на спротивставените сили во Македонија, освен дека е востановен грчкиот карактер на грчка Македонија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Наидоа на голема единица. Курирот го побара командантот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие, кои емоциите ги ставија настрана и знаеја да мислат, ова го сфатија како најава на големи и бурни настани, а другите, просто, како најава на војна..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го следи движењето на големата колона која по беспримерниот и налудничав јуриш со кој е скршен обрачот на противникот, во трчање се растури кон селото Ревани.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нивното чувство за боја е под влијание на треперливите призвуци на Пакистанските текстилни работници од соседството и пост-фовистичката облека на Rave-културата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да се испраќаат кодирани пораки до интернационалниот уметнички свет од потполно бизарно место како што е Spitafields, во 60-тите е порадикално и поиновативно отколку презентирањето на големи слики во Русија и Кина, земји кои ќе изложат било што ако им се понуди на вистински начин.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Од друга страна, Маргина сепак доби шанса и во тој сплет на амбивалентни чувства околу сѐ што ни се случува, јасно се издвојува чувството на голема благодарност како кон тој фантастичен, долготраен и макотрпен Сорос-проект (кого го демнат милијарда гадни опасности, од кои бирократизирањето е една од најстрашните) така и кон многу конкретни луѓе во македонскиот Сорос центар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Знаеше и самиот, слушајќи ме, оставајќи ме да се доискажам, пред присутни сведоци, дека слегувам уште подлабоко во спиралата на големата и непростлива ерес во атеистичката земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А храмот Аја Софија како да беше осуден во исто време да биде и Азија и Европа, храм-маченик, носител на голема болка! Храм-јаничар!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка тврдеше дека Татко ѝ се доверувал дека цел живот во библиотеката, трагал по магичниот редослед на читањето кој ги покажувал среќните излези за семејството, одговорите на големите прашања на егзистенцијата, во кои било вклучено и прашањето на враќањето во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Улицата под него зина понорно и го присили да се придржи за венецот од покривот и полунаведнат се приближи до железната конструкција на големата светлосна реклама - неколку бесмислено испреплетени железни штангли што придржуваа еден круг со вкрстени букви на реклама за аспирин, распната без потреба преку небото, некогаш одамна поставена и заборавена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Едната буква од вертикалниот ред беше падната, а долната штангла, напречната, искривена и целиот круг малку поднаведнат на едната страна, како да потклекнал под тежок напор од другата страна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Одамна оваа грдомазна железна конструкција не светеше навечер, а преку ден стоеше изгубена меѓу покривите, на височината.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вечерта, додека вечераа под слабата светлина во одајчето Чана прво го искара Дончо дека иако има сила и снага на големо дете, не треба да заборава дека е во седмата и дека оваа есен ќе треба, заедно со Пела на Пелагија, да појдат на школо и таму, седејќи на кареклите, да го учат животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Според неа арно прави Пелагија што се здушила со Господ, ама не чини што не може во *ана да го напика Господ или исушениот Исус Христос онака закован на големиот дрвен крст, а и во малечкиов суртук со голата лејка што не се прибира со мракови!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле свртуваат вдесно, излегуваат на големиот мост направен само од железа и веќе заборава на Мурџо поради големата мазна снага на големата река што се лизга под самиот мост.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ненавикната на голема радост и сѐ ми изгледа малку. 60.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум чула за една птица која умира, набодувајќи се на голем трн.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш јас прв пат седнав на големата трпеза, со големите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледам на големиот часовник на ѕидот од станицата: стрелката клоцнува, се поместува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Конечно, од неколку години наваму, се појавило главно во Русија, трето мислење... вистина е, според него, дека последниве (Словените) несомнено им се сродни на обеве националности (бугарската и српската) и претставуваат одделна гранка на големото словенско семејство...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тогаш за миг, де факто, градот се наошол окупиран од морнаричките одреди на големите сили.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Стег и другите конзули на големите сили се плашеле дека во Солун, и воопшто во Македонија, може да се случи истото тоа што се случило порано со Ерменците.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Интервенцијата на големите сили, во случајов, имала значително влијание врз војската и полицијата и врз солунскиот башибозук.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На 29 април битолскиот валија ги посетил конзулите на големите сили и им зборувал за критичната ситуација во која се наоѓал Вилаетот поради четничките акции и подготовките за востание.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За овој став на големите сили морале да водат сметка сите оние фактори на македонското движење на кои навистина им лежеле на срце интересите на Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Колежите престанале другиот ден по ултимативната телеграма испратена до султанот од страна на пратениците на големите сили.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Историјата на балканските ослободителни движења учи дека балканските народи (Срби, Грци, Бугари) успеале да се ослободат од османската власт во време на големи политички превирања во Европа во кои учествувала и Турција и со помош на големите сили, особено на Русија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога јавачот и неговиот коњ ќе се оддалечеа до самиот крај на големата песочна плажа, до оние карпи што од источната страна го ограничуваат малиот залив, детето го свртуваше својот белчо и на ист начин галопираше кон главната плажа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)