Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа излезе од таму без дијагноза, формално здрава, но до крајот на својот живот постојано беше насмевната.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Загатка е што моето тело едновремено гледа и станува видено.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Оној што гледа наоколу може исто така да се види и себе и да го сфати тоа што го гледа, ‘другата страна’ на својата моќ за гледање.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога „Е е за Екстази“ излезе од печат, Сандерс стави хипертекст верзија на својата веб-страница на Интернет, која оттогаш им е достапна на десетици илјади читатели.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Притоа, мошне мала е веројатноста ваквиот систем за означување на бројните вредности да настане во архаичното грчко писмо со неговите 23 симболи, коешто поради малубројноста на своите симболи не е доволно за одразување на бројни вредности.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со опстојувањето на знаците без фонетско значење во редоследот на алфабетот, системот на бројни вредности ја игра улогата на фактор за зачувување, кој се спротиставува на секаква промена на наследениот редослед на графемите во системот на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Чистата војна не е ниту војна ниту мир“, вели Вирилио, „ниту пак е, како што често се верува, ‘апсолутна’ или ‘тотална’ војна, туку само војна процедура која нè инфицира со својата ординарна трајност“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јас само сакам да биде јасно каква е состојбата.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По тоа Вадим потполно се смурти; лекарите му припишаа шизофренија; но тој одеднаш едноставно затапе за математика; тоа го беше притиснало како вошка; дури почна да плаче, се сеќаваше на своите „халуцинации“, се обидуваше да предложи нешто корисно, но испаѓаше немоќен, како некакво учениче.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како резултат на реториката на Студената војна и трката во вооружување Мецгер ги прочистува дијалектичките аспекти на својата теорија проширувајќи ја Авто-Деструкциската уметност во Авто-Креативна уметност и брусејќи ѝ ја идеолошката димензија.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Архивскиот број под кои е заведен предметот во Основниот суд Скопје I – Скопје е: IV П.бр. 1352/00. 2. Работниците имаат право – по свој слободен избор – да основаат синдикат и во него да се зачленуваат, под условите пропишани со статутот или правилата на тој синдикат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Конечно, со второстепената пресуда, донесена кон крајот на април 2010, беше уважена жалбата и првостепената пресуда беше преиначена8 во корист на Зефиќ, од страна на повисокиот судски совет (во состав: Љ.Арсениевска – претседател и д-р З.Михајлоски и Т.Дуковска – членови).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Велес е: П.бр. 62/08.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работната атмосфера во друштвото беше прилично лоша и напната: претпоставените често знаеја, без никаква причина, да се развикаат на некоја работничка, да ја омаловажат пред нејзините колешки, па дури и да ја расплачат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Врховниот суд на РМ е надлежен: 1) да решава во втор степен против одлуките на своите совети кога тоа е определено со закон; 2) да решава во трет и последен степен по жалбите против одлуките на апелационите судови; 3) да решава по вонредни правни лекови против правосилните одлуки 138 на судовите и одлуките на своите совети кога тоа е определено со закон; 4) да решава за судир на надлежност меѓу основните судови од подрачјето на различни апелациони судови, судир на надлежност меѓу апелациони судови, судир на надлежност меѓу Управниот суд и друг суд, судир на надлежност меѓу Вишиот управен суд и друг суд и да решава за пренесување на месна надлежност кај овие судови; 5) да одлучува по барање на странките и другите учесници во постапката за повреда на правото на судење во разумен рок, во постапка утврдена со закон пред судовите во РМ, во согласност со правилата и принципите утврдени со Европската конвенција за човекови права и тргнувајќи од судската пракса на ЕСЧП; и 6) да врши други работи определени со закон (чл. 35, ЗСуд).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако, во текот на постапката, се променат околностите врз кои е заснована надлежноста на судот – судот што бил надлежен во времето на поднесувањето на тужбата останува и натаму надлежен, иако поради овие промени би бил надлежен друг суд (чл. 14, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

ЗРО = Закон за работните односи (Сл. весник на РМ – 62/2005 и 106/08, 161/08, 114/09, 130/09, 149/09, 16/10 ПТ, 50/10, 52/10, 124/10, 158/10 ПТ, 47/11) ЗС = Закон за стечај (Сл. весник на РМ – 34/2006 и 126/06, 84/07, 47/11) ЗСВДЛТ = Закон за самостојно вршење на дејност со личен труд (Сл. весник на СРМ – 18/1989) ЗСК = Закон за спречување на корупцијата (Сл. весник на РМ, 28/2002 и 46/04, 83/04 ПТ, 126/06, 10/08, 161/08, 145/10) ЗСС = Закон за судскиот совет на Република Македонија (Сл. весник на РМ, 60/2006 и 150/10) 314 ЗСТ = Закон за судски такси (Сл. весник на РМ – 114/2009) ЗСуд = Закон за судови (Сл. весник на РМ – 58/2006 и 35/08, 150/10) ЗТД = Закон за трговските друштва (Сл. весник на РМ – 28/2004 и 84/05, 25/07, 87/08, 42/10, 48/10, 24/11) ЗТПОК =Закон за трансформација на претпријатијата со општествен капитал (Сл. весник на РМ – 38/1993 и 48/93, 21/98, 25/99, 39/99, 81/99, 49/00, 6/02, 31/03, 38/04, 35/06, 84/07) ЗУ = Закон за установи (Сл. весник на РМ – 32/2005 и 120/05, 51/11) ИО = Извршен одбор ИТ / Извршителска тарифа = Тарифа за награда и други трошо- ци за работа на извршителите (2011) ЈЗУ = Јавна здравствена установа ЈКП = Јавно комунално претпријатие ЈП = Јавно претпријатие ЈРДП = Јавно радио-дифузно претпријатие ЈТД = Јавно трговско друштво К-15 = Регрес за годишен одмор

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако тоа го бара ликвидацијата, тие можат да склучуваат и нови зделки на друштвото во ликвидација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во текстилната фабрика, каде што имаше сѐ на сѐ околу 100-тина работнички – според систематизацијата на работните места, таа ја извршуваше задачата на конфекционер, односно машинист- шивач.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

6. Судот ќе ја ослободи од плаќање на трошоците на постапката странката која според својата општа имотна состојба не е во можност да ги поднесува овие трошоци без штета за својата нужна издршка и нужната издршка на своето семејство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа има за цел да ги поттикне и охрабри обесправените и исплашени македонски работници, и по судски пат да бараат остварување на своите права од работен однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа [како „власотавец“] може да ја измени или отповика изјавата на својот полномошник на рочиштето на кое е дадена таа изјава.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Парничните трошоци на спорот во оваа правна работа – судски, адвокатски и странкарски – изнесуваа вкупно 36.870 МКД (605 ЕУР) и паднаа на терет на тужениот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

3 Бидејќи тужениот работодавач не ги оспори пријавените побарувања на својот работник – следуваше судскиот совет (во состав од судијката Л.Тодорова – претседател и судиите- поротници Е.З.Тосева и А.Петрова – членови), по одржаното советување и гласање,4 во ноември 2007, да донесе позитивна пресуда врз основа на признание со којашто го усвои тужбеното барање на тужителот и го задолжи работодавачот – по основ на надомест на претрпена материјална штета – да му исплати: а) 16 неисплатени плати [за периодот од јули 2005 до октомври 2006] во единечен износ од 7.866 МКД – или вкупно, по овој основ, сума од 125.856 МКД (о. 2.065 ЕУР); и б) 16 неисплатени придонеси во ФПИОМ, за истиот период, во вкупен износ од 47.209 МКД (775 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Претходно, со ЗИТ (1985), беше предвидена помалку експлицитна одредба – која, потоа, беше преземена во стариот ЗРО/93, според која работникот, за заштита на своите права, можеше да се обрати до инспекторатот за труд, кој е должен да постапи по барањето и да го извести работникот за утврдената состојба, со поука како да ја оствари заштитата на своето право (чл. 23, ЗИТ/85 и чл. 140, ЗРО/93).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, таа од свои блиски луѓе, дозна дека новата директорка, наводно, имала намера да ја премести Зефиќ од јавната администрација во стопанската единица, која функционира како трговско друштво во рамките на затворот и не е буџетски покриена – што, за среќа, не ѝ успеа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

3. Тој што со намера за себе или за друг да прибави противправна имотна корист ќе доведе некого во заблуда со лажно прикажување или со прикривање факти или ќе го држи во заблуда и со тоа ќе го наведе да стори или да не стори нешто на штета на својот или туѓ имот – ќе се казни со парична казна или со затвор до три години.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

2. Должникот може да го пребие побарувањето што го има спрема својот доверител со она што овој го побарува од него, ако двете побарувања гласат на пари или други заменливи предмети од ист род и ист квалитет и ако двете се стасани (чл. 325, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во овие процеси, луѓето се инспирираат меѓусебно едни од други...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова, работодавачот – иако претходно е информиран за ваквиот потег кој би следувал – сепак, беше видно изненаден кога судскиот курир му достави примерок од тужбата, заедно со поканата за подготвително рочиште.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Седиштето на Врховниот суд е во Скопје (чл. 26, ЗСуд).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ликвидаторите се должни да ги довршат зделките што се во тек, да ги наплатат 241 побарувањата на друштвото, да го упаричат другиот имот и да ги намират обврските спрема доверителите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Спорот настанува кога новопоставениот директор на Центарот – по доаѓањето на својата функција, а сакајќи да си задоволи некои лични хирови – почнува селективно да ги укинува патните трошоци на неколкумина вработени, меѓу кои и Р.М.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако судот, поради било која причина, не работи на денот на закажаното рочиште, е должен да го објави на својата веб-страница и на видно место во судот, денот и часот на одржувањето на новото рочиште, а странката е должна да се информира за истото (чл. 126, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во делумна пресуда или во меѓупресуда судот може да изрече дека одлуката за трошоците се остава за подоцнежната пресуда (чл. 159, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во образложението на својата одлука, овој суд најде дека раководството на тужената установа не го имал предвид фактот дека институтот „распоредување на работник“ не е предвиден во ЗРО и дека морал да постапи согласно постапката која во вакви ситуации предвидува понуда на нов променет договор пред отказ. 9

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со други зборови, токму во добата на овој вечен транзициски мит, бесрамно и немилосрдно се руинирани многу човечки судбини од некогашната „средна класа“, која живее од продажбата на својот труд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ликвидаторите, во рамките на својот делокруг, ги имаат правата и должностите на органот на управување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По исцрпувањето на сите правни инструменти и механизми за заштита на своите права од работен однос, Зефиќ на крајот се решава да поднесе тужба, подоцна пропратена со два дополнителни поднесока, за поништување на Решението за распоредување на работно место бр. 04-2026/1 (од октомври 2008), и на Решението на второстепената владина Комисија за прашања од областа на работните односи бр. 45-572/3 (од ноември 2008), кадешто тужена странка е Р.Македонија – со прецизирање КПУ Затвор Скопје.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Секој суд, во текот на целата постапка, по службена должност внимава на својата стварна надлежност.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

КД = Командитно друштво КДА = Командитно друштво со акции КЗ = Кривичен законик на РМ (Сл. весник на РМ – 37/1996 и 80/99, 4/02, 43/03, 19/04, 81/05, 60/06, 73/06, 7/08, 139/08, 114/09) КП = Казнено-поправни КПУ = Казнено поправна установа КПУЗ = Казненопоправна установа – затвор КСОМ = Конфедерацијата на синдикални организации на Македонија 315 МВР = Министерство за внатрешни работи МГУ = Московски Государствен [државен] Универзитет МЖ = Македонски железници МЗТ = Металски завод „Тито“ МК = Меѓуресорска комисија МКД = денари ММФ = Меѓународен монетарен фонд МО = Министерство за одбрана на РМ МП = Министерство за правда МТСП = Министерство за труд и социјална политика МЦ = Медицински центар НБРМ = Народна банка на Република Македонија НВО = Невладина организација НКД = Национална класификација на дејностите НССПЖМ = Независен синдикат на сообраќајниот персонал на железничарите на Македонија НУ = Национална установа ОЈО = Основно јавно обвинителство ОКДЈС = Општ колективен договор за јавниот сектор на РМ (Сл. весник на РМ – 10/2008) ОКДС =Општ колективен договор за стопанството на РМ (10. VII.2009) ОП = Општествено претпријатие ОС = Основен суд ПЕ = Подрачна единица ПИО = Пензиско-инвалидско осигурување ПЗУ = Приватна здравствена установа 316 ПС = Полициска станица ПТ = Пречистен текст [на закон] РЕ = Работна единица РЕК = Рударско-енергентски комбинат РМ = Република Македонија RLF = Rosa Luxemburg Foundation (Фондација „Роза Луксем- бург“ – Берлин, Германија) СИЕР = Синдикат на индустрија, енергетика и рударство СОНК = Самостоен синдикат за образование, наука и култура на РМ СРМ = Социјалистичка Република Македонија ССМ = Сојуз на синдикатите на Македонија ССП = Средна стручна подготовка СТД = Самостоен трговски дуќан СФРЈ = Социјалистичка Федеративна Република Југославија ТД = Трговско друштво ТП = Трговско претпријатие Трег. = Трговски регистар УБК = Управа за безбедност и контраразузнавање УИС = Управа за извршување санкции

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Токму затоа, запознавањето со судската пракса, односно со прецедентното право за работните спорови, е важен и поучен сегмент во борбата на работниците за остварување и заштита на своите права од работен однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, покрај тоа што на фирмата почна слабо да ѝ оди пласманот на својот асортиман и да назадува зад конкуренцијата на пазарот, настануваат и одредени внатрешни превирања и поделби на вработените на неколку табора.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа следуваат и „вообичаените“ реперкусии за тужителот кој, нели „се дрзнал“ своите 148 законски права да ги бара преку суд: тој е викан на разговор „во четири очи“ од страна на своите претпоставени, со цел да му се изврши притисок да ја повлече тужбата; потоа, откако овие заплашувања на надредените не вродија со плод, тој е шиканиран како „нелојален предавник на фирмата“ и повеќе не му се давани никакви дополнителни ангажмани, коишто претходно вообичаено ги извршуваше и сл.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Синдикатот е самостојна, демократска и независна организација на работниците во која доброволно се здружуваат заради застапување, претставување, унапредување и заштита на своите економски, социјални и други поединечни и колективни интереси.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тука особено е важна одредбата на ЗИТ (1997), според која инспекторот е должен да го земе во постапка секое барање на работникот заради остварување, односно заштита на правата од работниот однос и заштита при работа (чл. 16, ЗИТ/97).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ваквото непречено течење на работата траеше сѐ до крајот на месец ноември 2002 година, кога всушност се јавува и проблемот со којшто С. С. веднаш решава да се соочи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За истиов сторен прекршок ќе му се изрече глоба во износ од 10.000 ЕУР на работодавач–физичко лице; а 7.000 ЕУР на директорот, односно друго одговорно лице кај работодавачот (чл. 264, ст.2-3 од ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова е збирка случаи на веќе завршени и пресудени работнички спорови, добиени од страна на работници-тужители кои се одважиле да ѝ застанат на патот на бескрупулозноста на своите работодавачи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Глоба во износ од 15.000 ЕУР во денарска противвредност ќе му се изрече за сторен прекршок на работодавач – правно лице, ако: – не е склучен договор за вработување меѓу работникот и работодавачот, 292 работодавачот не го пријавил работникот во задолжително пензиско и инвалидско осигурување, здравствено осигурување и осигурување во случај на невработеност пред стапувањето на работникот на работа, договорот за вработување не е склучен во писмена форма, не се чува во работните простории на работодавачот каде што работи работникот и не му е врачен примерок од договорот за вработување на работникот (чл. 264, ст.1, ал.2 од ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, во овој период, тој добива неочекувано Известување бр. 02-6842/1 потпишано од тогашниот нов Министер за одбрана, во кое се вели дека тој не треба повеќе да доаѓа на своето работно место и како основ на 54 таквото известување беше наведена одредба од тогашниот ЗРО (1993).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работните услови во Медицинскиот центар беа добри и немаше проблеми – сѐ до доаѓањето на новиот директор, пролетта 1994.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како резултат на доцнењето на платите, работниците од повеќето погони се собираа и мирно штрајкуваа на своите работни места.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Честопати се случуваше работниците да земаат „плати“ кои беа во висина од 60% од основната плата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Најпрво, со солидаризирањето и активното учество во штрајкот, а подоцна и преку искористувањето на сите правни механизми во остварување на своите работничките права. 1. Интервјуто го водеше Александар Ковачевски, на 2.III.2011, во Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Така Трајанка се омажи на свои четиринаесет години, во село Рајчани во услови толку лоши што полоши неможат да бидат. ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Одеа полека кон селото. Коњите разнемоштени, едно од тешкиот товар, што дотогаш го тегнеа, друго од разделбата и немоќта што не можеа да му помогнат на својот стопан, со вина во погледот врискаа... час подигајќи ги предните нозе, час се тегнеа наназад вклопувајќи ги задните нозе вземја, со високо кренат опаш ја покажуваа својата лутина.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се бореше да ја поддржи глобалната програма на сметката на своите чеда.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Како предмет на изучување на Древно Македонистика е следното: Двете древно македонски азбуки (јавната и тајната азбука) од древниот македонски дија- систем, подоцна биле основа за повеќе дериватни азбуки на некои древно македонски племиња, кои составиле свои варијантни азбуки, приспособени на своите наречја.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Иронијата е во тоа што, во сегашноста може ништо да не забележиме, доколку сме замаени во реализација на своите себични интереси, или зафатени со секојдневните потреби на нашето физичко тело, не регистријајки ни најмал дел од случувањата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Честите умирачки на своите рожби, мајка ми ги надополнуваше со нови раѓања.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Градоначалникот беше човек во години, одмерен, макар што ги знаеше границите на својата власт, а кога беа со партискиот секретар на градот еден спроти друг, му ја препушташе нему иницијативата, овој пат му стана веднаш јасно дека сам треба да ја преземе иницијативата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се плашеа раководителите на градот од клетвите на мајките на своите деца, на сите детства и на младоста ако им се наредеше да кренат нож против козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но кога се населивме во куќата крај брзата река и кога започна, во овие повоени времиња, да нè измачува гладот, татко ми, без своја рода и блиски луѓе, со кои лесно се дели и последното парче леб, западнат во вечното читање на своите книги, сѐ повеќе личеше на некаков балкански Дон Кихот, кој не умее да најде никаков излез за семејството, на чии врати сѐ посилно тропаше гладот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И таа во длабината на својата душа ги примаше ударите на судбината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козлето одеше по својот пат, од далечина ја гледаше куќата на Сеген, нејзиниот довчерашен затвор. Беше во зенитот на својата среќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Врвен познавач на шеријатското и модерното европско право, татко имаше некакво атавистичко чувство на балканското тежиште во себе, но и не можеше да се ослободи од одисејскиот дух, па брановите на судбината го исфрлија крај оваа река и во овој град, во кој мораше уште еднаш да се докажува, да го вкоренува своето откорнатичко семејство, соочен првпат со гладот, со гладот на своето семејство.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите луѓе им се радуваа како на свои рожби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се вратија сите на своите места. Мајка ми го собираше негибнатото јадење.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите ги земаа со себе клучевите на своите куќи, во кои, беа сигурни, никогаш нема да се вратат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но кој да помисли да крене нож на своите кози, на себе...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во еден период не можеа само да ги поврзат гладувањето на неговото семејство со упорното одбивање да им купи, како сите нормални луѓе, коза на своите деца.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

– Животните, кога им се ближи смртта – рекол тогаш Чанга – ја бараат темнината. – Не ја знам причината – се сеќава татко ми на својот одговор – но човек кога му се ближи смртта, бара светлина, уште зрачец, небаре за да понесе светлина во темнината, во смртта! – Зошто ли е така? – бил упорен Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некои од козарите видоа солзи и во очите на своите кози или само така им се чинеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По исчезнувањето на Чанга, татко уште почесто им се препушташе на своите книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми, со судбина каква што имавме, не сакаше имињата на своите деца да ги врзува за светци, војсководци или други славни луѓе.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Живеејќи отсекогаш во блискост со големите француски писатели чии дела ќе им ги открива на своите студенти во Скопје, пред да стане амбасадор на својата земја во Париз, Старова ќе ја наследи и традицијата на убавото пишување: настојчивост и строгост во функција на смислата од каде што ќе се роди, како искра меѓу два силекса светлината...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми, онака замислен, како да се сеќаваше на своите враќања од големите патувања по Балканот, со цел да донесе надеж за подобар живот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Што има јас да се сеќавам на своите сознанија, да ги преточувам во зборови, да ги паметам тие аксиоми, да сакам да ги проширувам, образлагам...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа веродостојност, писателот ја потврдува, и со наведената литература која ја користел за создавање на своето дело, какви што се спомените, записите и биографиите на Јаворов, Пандо Клјашев, Анастас Грчето, Ѓорче Петров, потоа раскажувањата на писателот Ѓорѓи Абаџиев и на некои илинденци и учесници во востанието.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Писателот во овој роман за македонската легенда, го проследува детството и младоста, школувањето и вклучувањето во организираната борба на македонскиот народ за изборување на сопствените национални и социјални права и слободи, за создавање на своја сопствена држава, сѐ до трагичната погибија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

За тоа време тој беше казнуван неколкупати.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И самата структура на делото соодветствува со темата и мотивите на книгата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Да се пишува дело за историска личност, уште повеќе за личност која прераснала во легенда, не е ни малку лесна задача.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Разбирам, господине капетане! - одговори Гоце, поздрави и се врати назад во стројот на своето место.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во него авторот и се враќа на својата омилена тема, македонската национална историја, односно на еден од најголемите нејзини непокорни синови Гоце Делчев.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Санде целата работа, со дозвола на Никола, му ја препуштил, со полномошно, на некој негов пријател Турчин, кој, меѓутоа, работата ја свршил така што чифлиците не се продале, туку успеал да ги препише на свое име и да ги присвои.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Важно е да се грижиш и за нешта кои од аспект на своето основно преживување се неважни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Копа бунари и прави водоводи, викале, за да има повеќе луѓе на своја страна и за да стане крвник, како Никола.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никогаш селаните не покажале таква крвожедност како тие денови, возбудени од мислата за растргнувањето на својот доброчинител“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Подоцна видов дека неговата посета беше сврзана со една душевна потреба на човек кој дошол во посета на својот крај по многу години и ништо друго посебно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Самиот исечок е многу мал, а веста е практично од неколку збора, дека трговецот Никола Поцо бил притворен и држан две ноќи во полицискиот затвор на улицата Хане заради, како што се вели, обид за силување на својата прислужничка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вие мажите сакате да мислите на своите жени како на асексуални суштества надвор од својот кревет.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тука, на оваа земја, не само наши иселени од Маказар, туку и други, посебно од Егејцко, бидејќи е блиску границата, да си градат куќи, вили, и кога како ќе се може, ако се пушти демократијата во Грцко, да одат во посета на своите огништа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не беа парите мотивот што го гонеше, дури и да му се нудеа, не ги земаше, зашто со тоа би им дал друг потход на своите идеи, би ги урнал на друго рамниште.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше горд, со право, на својата мајсторија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За работата да биде уште понеподнослива, отспротива, пред надворешната врата на својата куќа, стоеја Надежда и мајка ѝ, а подалеку зад нив, и снаата, трите со рацете во врзалките од скутините, и трите со еден мил, блажен израз на среќа што го слушаат овој разговор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Значи, се охрабрив јас, луѓето знаат, но имаат свој начин во покажувањето на својата заинтересираност и љубопитство.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Старо одртано мажиште, не поради годините кои ги носеше на својот грб, туку поради годините поминати во разни сплеткарења, во непотребно расфрлање на сопствената енергија, во мачо пијанчења, во неизмерливо долги часови играње покер, на(д) жени од секаков калибар и ранг, на влечење по скиснатите, извалкани подови на околните барови.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Со инвестирањето на уметничкиот код (авторство, избор, реткост, иновативност, естетичност, инсценација) уметникот доволно уверливо ги демонстрира облиците на приклученост на денешниот поединец кон виртуелните машини.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа пред сѐ е првиот Ворхолов филм кој во целост е сниман со подвижна камера (ако ги изоставиме ретките зумови и движења во Vinyl и Space); парадоксално, Ворхол којшто упорно ги одбивал предлозите на своите соработници фиксираната камера да ја помести макар за милиметар, тоа обилно го правел во Nedy, кадешто самиот ја врши функцијата снимател.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Да споменеме уште, Stelarc врз основа на своето усмерување во перформансот развива и вистинска философија на технолошки модифицираното човечко тело: „Телото изразува недостаток на модуларен дизајн и неговиот премногу активен имунолошки систем ја отежнува размената на органи коишто слабо функционираат.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Дури некои промени во звучниот период, што се однесува до филмската техника, може да ги сметаме за грешење во Ворхоловската естетика.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Родителите, ангажирани со секојдневните грижи, немаат време повеќе да се посветат на своите деца.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Секој учествува во карневалот на свој начин, а карневалската психоза се чувствува на секој чекор.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овде сега се вршат последните подготовки: хотелите се отвораат, собите се чистат и варосуваат, мебелот се проверува и поставува во нов аранмжман, хотелиерите се на своите места...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Затоа, а за полесно движење на своите војски, Наполеон наредил, секоја улица во Келн да се обележи со број.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој, кој беше пред сите во херојската татковинска задача на протерување на српските дојденци, натрапници, тие опинчари и „шиљоглавци“, тој кој најдлабоко засекуваше кога од здравото, европско, католичко, илјадагодишно хрватство требаше да се отстрани туѓото тело на балканскиот примитивизам олицетворено во српското малцинство, се најде во улогата на својата жртва.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ајде да скокаме, ајде да викаме! Скокав и, на своја срамота, се прпелкав како борач.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

На ќерките на таа граѓанска самосвест, значи на законските ќерки на граѓанската, а со тоа и женска еманципација на ова наше столетие, на жените ослободени од стегите на патријархалниот морал и обврските спрема нацијата односно државата, но со самото тоа меѓутоа повеќе свесни за социјалното и политичко значење на својот пол, на таквите жени нешто такво какво што е Херцеговецот од вицот никако не може да им се случи. 28 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Само тие жени беа доволно храбри искуството на својата лична човечка слабост да го артикулираат во кохерентна приказна за себе и за своето време, која стана неизоставен дел од колективното искуство на целото чилеанско општество.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Бремена жена која во себе го носи вирусот ХИВ може да го пренесе на своето бебе.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

На крајот на својата приказна Луз Арке заклучува: „Од сопственото искуство знам дека илузијата за повлекувањето црта под минатото и за некој нов почеток е неостварлива и дека заверата на молчење чија што цел е анулирање и егзорцирање на доживеаниот ужас само ги храни конфликтите и ресентиманите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сега треба да се мисли и на себе и на блиските. Залудно, залудно, залудно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беренц тогаш му го предаде писмото на воениот управител Лит.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Од прозорецот на својата канцеларија на првиот спрат на командата, Беренц неволно помисли дека на Медитеранот се лачат непотребно многу емоции, припишувајќи го тоа на жешката клима којашто ги создава зовриените средоземни темпераменти.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа не сакаше да се залажува: тие никогаш не го прифатија својот ашкенаски рабин, а ниту Цви некогаш се потруди подлабоко да се зближи со духот на своето стадо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го прашува Гита Корец со нем поглед во деновите без транспорт?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нив ги одбиваше неговата гордост, неговиот инает, сѐ посилната ароганција, чијшто ветер в лице не го доживуваше како отпор на средината, туку како виор на својата прва слобода... Како што и почна да му зборува: таа не беше среќна тука.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„На доброто расположение на еден германски воспитаник и на неговата желба да поразговара со некого на јазикот на својата младост.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој стоеше достинствено исправен, со широко издадена рака, потпрен на својот свечен пастирски стап.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не, тие никогаш не биле среќни во Солун. Ни таа, ниту пак тој. Иако тој тоа никогаш не го признаваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И со овој настап владиката го плени Греманецот кој падна под споменатите зборови на митрополитот изговорени на совршен германски. „Убаво сте се сместиле тука”, му рече Хрисостом на есесовецот, во исказ во кој војникот не ја препозна суптиланата иронија на владиката.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој не е масон, но се обидува да им помогне на своите солунски сограѓани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Господине поручнику”, вика на својот мајчин јазик кон старешината на групата во униформи на вермахтот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еден ден враќајќи се од куќата на своите родители, Рашела донесе жолта шестокрака ѕвезда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беренц го крена телефонот ја сврте неколкупати рачката на апаратот и на специјалната линија го побара воениот управител на островот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Соколе не зајде со умот, да не ја гледа безнадежноста на своето чувство.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој влезе во визба, каде што ќерка му беше запалила светлост и работеше на своето ниско столче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Меѓутоа поминаа неколку дена, а никако не ми се удаде случај да пристапам кон остварувањето на својата намера.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Му се потчинував на тоа по повела на некој неминовен ритам заложен во моето раздвижено суштество, и ако само малку ја нарушев правилноста, поради расејаност или поради каква било моментна пречка, го чувствував тоа како непростима грешка, и ми идеше да се вратам назад да си ги приберам нишките на своето одење.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но не беше сега тоа многу важно. На Пискулиев повеќе му тежеше што со ова свое крштениче си зема уште една грижа на својата и инаку мачна глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Белиот му избрал место на својот крал. - Шах, - вели мајсторот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не беше лесно за стариот да се реши, зашто досега никогаш тој не прибрал туѓи луѓе во своја куќа, или подобро речено на своја територија, бидејќи ова катче заградено со поцрнети штици, негдегоде накривени и проретчени, го чувствуваше како некоја своја посебна држава, за суверенитетот на која постојано трепетеше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Оваа берберница, со изгниено душеме под кое наместа се гледа песокот, со испукан таван откај што се подаваат трските од лепенката, претставува една преживелица од старото време, заедно со овие неколку души што се збираат тука како бродоломци, потсетувајќи се на начинот на својата младост и трудејќи се да го подржуваат колку што можат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој и сега мораше да го бара предметот на своите чувства, независно од тоа што станува и како станува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По патот, и првите два-три дена во Софија, дури бараа кај да се сместат, Орде Годивец, со кого Пискулиев како човек од постарата генерација немал никаков допир речиси од оној ден на крштењето, се покажа мирно и здржано момче и ги освои симпатиите на својот кум.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Прво тоа одеше со зборови, но се чини дека и двајцата не се чувствувавме многу јаки во љубовната дијалектика, и затоа наскоро преминавме кон нешто понагледно, кон премерување на своите физички сили.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Убава е, и не е чудно што двајца црномазни и мазни млади луѓе (можеби персиски дипломати?) ѝ се испулуваат и ќе си зборнат притоа нешто на својот јазик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стариот сега беше сигурен како би живеел до крајот на својот живот само ако не се промени нешто, па макар малку да му олекне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Лекарот мора на свој начин да каже: „Доаѓам без оглед на тоа што мислиш ти”. Понатаму: Проблемот со шизофреничарите е во тоа што тие не му веруваат никому. 48 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Неодамна, по повеќегодишно боледување, скокајќи од прозорецот на својот стан во Париз, изврши самоубиство еден од највлијателните современи филозофи, Жил Делез.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Хичкок во текот на својата работа во Америка помина низ многу фази, постојано барајќи нови можности на изразување, одговарајќи на новите предизвици и продлабочувајќи го своето сфаќање за светот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не можеа да се споредат овие две работи.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во Ребека (1940), користеше подвижна камера како никогаш порано; монтажата (клучот на својот стил) не ја напушти, но кадарот при возењето беше многу поочигледен - како во Опседнат okno.mk | Margina #22 [1995] 133 (1945), Озлогласената (1946) и Случајот Парадин (1947).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тоа беше 1940г. и камерманот на своето прво патување во Амстердам беше торпедиран и сета негова опрема беше изгубена.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури и кога пациентот од петни жили се напрега да ни ја изрази, колку што може појасно, природата на своите стравувања и доживувања, содржината на говорот - структуриран на начин различен од нашиот - тешко се следи. 44 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Споредување никогаш и нема.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Би било неправедно да се каже дека тоа сценарио е резултат на еден компромис, бидејќи, зборувајќи искрено, тоа е друга приказна.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Ајде, уште едно качување!“ извикав за да ја прекратам мачната ситуација. И се качувавме... качувавме... качувавме... до четвртиот кат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ама продавачката се вртеше како чигра и постојано внимаваше на својот продажен простор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Навистина не размислив...“ му беше многу непријатно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите бои ги вапцавме остана уште аловата Ако запнеме уште малку секако ќе доучиме и да бидеме свои на своето.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Им го посветувам на својата сопруга Соња, на синовите Жорж и Александар, на внуците Анте и Ирина и на возвишениот благородник, господинот Трифун Костовски; напати, кога откажува татковината, воскреснуваат нејзините личности.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Затоа оваа поезија е неуморна: сето време, без престан, го надгледува претурањето од мислата во јазикот на своите говорители и чека „инцидент“ сѐ дури самата не стане тоа што го чека: инцидент меѓу мислата и јазикот чијашто разврска мора да биде во интерес на мислата, што значи јазикот треба да се шири и да се растегнува, постојано да се долева и полни не со водата на Едното, туку со водата што се исушила не сакајќи да се прелее во Другото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Она што веќе го рековме, дека во „Две тишини“ никој ништо и никого не штеди и дека дури и потенцијалниот читател е наполно незаштитен од стихот, од поетот, но и од страдањето (на зборовите, буквите, вокалите,.. белинките) распламтено до усвит, во собата на вокалот Е продолжува да се пее до коска и подлабоко, дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната го развејува знамето на својата победа (или предавство, сеедно) и истекува во една од двете претстојни тишини, во онаа во која се испраќа и во онаа во која се заминува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Оваа книга ѝ ја посветувам и на својата поетска генерација - генерацијата која ги изгради естетските фундаменти за развојот на модерната македонска литература - со која творејќи над 50 години еден покрај друг, ги споделувавме сите радости и горчини на творечкиот чин.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Гарванов само промрмори колку да каже нешто: — Секој си е сајбија на својата глава, Ѓорче!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога се дигна димот, во дворот лежеше еден од заптиите, а двајца се влечкаа кон ѕитчето за да се префрлат кај здравите пак на своите места и да го фатат метеризот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

—Ќе видиме вечер — одговори Толе и остана на своето место да ги изгледа Ѓузепа и Андона кога излегуваа од тунелот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оди во Крушевица твоа; малку е подалечку од аскерот, белки не ќе се забележи толку колку овде пред носот негов! — ја повторија и потретија селаните молбата, но Толе си остана на своето и нареди преку ноќта да му се зготват пет шест кокошки и толку мазници за неговите луѓе и остана да преноќува в село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Како да е ќе го најдеме, ако не во Градешница — во Старавина; ако не Полчишта — Бешишта — им рече тој на своите чауши, башчауши и онбашии.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа во Градешница Толе кондиса кај убавата Неда Романова, со која проведе два три месеци, па како да се присети на својот случај со црното Кате пред дваесет години кога му го наметна Адем, и тој намисли да ги смести своите Катиња, Нешиња, Мариња, та еден ден ја викна Ѓурѓа Ватралкова, мајка на убавото момче Митрета Ватралков и ѝ нареди да ја земе Неда „негова“ за сина си Митрета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе гориме вас живи, жими вера, ако не теслимите, — пак се провикна кајмакамот и му ги преведе на турски своите зборови на бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако не му се бендисува на некого нека не се придржува, но и последиците ќе бидат негови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Зошто толку се плашите од него? Неоти тој не е од месо и коски?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А како те викаа другар? — Запраша Трајко, восхитувајќи се на убавината и доброто здравје на својот нов другар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Рода, не рода, јас повелам овде! — ѝ се провикна Толе и му се опули на Брниклијата, а овој ја налегна Ѓурѓа и замава со дреновицата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Штом Рифатчауш излезе напред на својот коњ, тргна караулот и тој падна од коњот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И ене ги двоножните кртици, што ја ријат земјата по цената на своите животи; излегоа од своите дупки и се назагнаа на долчето да се расонат што побргу, и да влезат да ѝ ја буричкаат утробата на земјата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пред вратата ги пречека гавазот Муарем и длабоко му се поклони на господарот, правејќи темане додека неговата десна рака ја достигна земјата, и со едно „сељам а лејќум — а лејќум сељам" се поздравија двајцата Османлии, едниот наведен до крајна понизност, а другиот исправен, горд и поносен на својата висока положба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Дури ќе бидат тука четите таинот го сакам навреме, — си ја даде наредбата кога излезе од селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој знаеше дека постои тајна организација, но знаеше дека има и друга сорта арамии за пари, та ја поостри будноста да ја запази имовината на своите чорбаџии од Рим и Париз.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Понекогаш квечерум чистачот на чевли од Plaza de Armas седнат пред портата на својата розова куќичка под огромниот крст на врв рид ќе фрли поглед на параглајдерите над Мирафлорес - колку да им довикне на аздисаните туристи и авантуристи дека сѐ што лета не е кондор, ќе фрли поглед чистачот на чевли и кон сурферите кај Баранко - колку да им довикне на јавачите врз сопствените мечти дека баш во Баранко опирањето на застоеноста на живеачката се правеше со вина, песни и убави жени, а не со некакви пластични секачи на морските бранови.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Меѓутоа, Хундертвасер „Fensterrecht“ не го предложува како свој уметнички каприц, туку со тоа начело мисли многу сериозно - целта на неговата акционистичка архитектура е секој, кој ќе осети потреба нешто да промени, не само во внатрешноста на својот стан, туку и врз фасадата од куќата во која живее, за на тој начин да го пласира својот идентитет и надвор од просторот на живеење, тоа може непречено да го направи, и тоа само до онаа точка до која допира неговата рака.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

РАСКИНЕ - „Ти раскинувам!“, му рекла госпожа Сара на господин Рацин, додека овој мирно си читал некоја драма од Расин. „Раскол, значи?“, рекол Рацин, џиткајќи го Расин. „Расклатена сум...“, рекла емотивната Сара. „Раскомоти се, Сара, дојди да те раскопчам!“, рекол Рацин. „Срцето ми е раскрвавено...“, рекла Сара. „Раскрсти, драга моја, со оваа расквасеност и раскрили ги портите на својата раскош! “, рекол поетски Рацин. Така Рацин успеал да ја расколеба Сара.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во 1918 година, бугарскиот цар Фердинант II абдицирал во корист на својот син Борис III (1918-1943).

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

По Нејскиот мировен договор (1919) од Бугарија била одземена Струмичката област, која и била отстапена на Кралството на Србите, Хрватите и Словенците, јужна Добруџа и била отстапена на Романија и дел од Беломорието на Грција.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Сарџент грижата за Грција ја сметал за британски долг, посебно во ситуацијата во која се наоѓала Грција ја сметал за британски долг, посебно во ситуацијата во која се наоѓала Грција која поради несредената состојба во земјата не можела да застане во одбрана на своите внатрешни интереси како што тоа би го направила во „нормални услови“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тито го уверил Маклин дека по изготвувањето на планот тој ќе им издаде наредба на своите команданти на теренот да ги преземат сите мерки за да се спроведе во дело планот во договор со неговите офицери на самото место, чија задача ќе биде да ги координираат операциите кои ги изведуваат партизаните со акциите на сојузничкото воздухопловство.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Како резултат на тоа ноќта на 6 јуни два авиона биле успешни во извршувањето на својата мисија, по неуспехот на четирите претходната ноќ.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Исто така, британската воена мисија имала задача да известува за воената ситуација во оние области кои ги држеле партизаните и преку радиоврски да ги соопшува Титовите гледишта.33 Активностите на првите британски мисии во Југославија требало да се одвиваат во рамките на т.н. еквидистанца и по „двоен колосек“ - помагање на четничкото движење и на НОВ и ПОЈ, а со единствена цел осигурување на своите интереси во Југославија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во жестокоста на бугарската офанзива против единиците на НОВ и ПО на Македонија можел лично да се увери и да ја осети на своја кожа и шефот на британската воена мисија Conserve.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- Па и ние нема да живееме 200 години - му реплицираше Дулитл на своето пудличе.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ги остави своите непрокопсани кукли да фантазираат, а тој се упати кон штабот на својата партија на улица Бошњачка.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Момент на вистината. Моронодебилен квиз за разголување на својата погана душа за пишливи пари на кој шансите да ги добиеш се 1%, а шансите да ти фаќа сеир целото маало се 99%.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Седна на своето место. Мајка му ја постави диеталната вечера, месо со бамји и таратур.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

На својата убава џамија, според едно вакафнаме и според записите на другите задужбини што ги изградил во Скопје, Јахја-паша ѝ го завештал сиот недвижен имот што го поседувал во Румелија, особено во Скопје и во Софија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А да го стореше тоа, беше свесен дека ќе ги разгореше непријателските апетити на своите дежурни непријатели од емигрантските и од јаничарските ешалони.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сите имаат имиња како од некаква криминалистичка оперета, или филмски прекари (Рафал, Џони, Браво, Скот...), го премолчуваат својот идентитет, чекорат по облаци, благо, речиси нежно се лизгаат кон смртта и на крајот себе си го дозволуваат луксузот на кукавичлакот за конечно да фрлат сенка на својот „имиџ“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тој мислеше на своите шест мали деца и на жената, што ги остави само со едно кило пченкарно брашно и малку плашици...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ги грабна кофите и одвај успеа да му дофрли на својот другар: - Манукот, манукот е долу!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ни мудрувај, ниту се тревожи. Бидејќи ја знаеш повелбата на својата професија. Мораш да ја знаеш.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дајреџијата не го ни чу, ни виде упрекот на кафеџијата. Предаден на своите преживувања, целиот пливаше во некакво неискажливо блаженство.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А каде не е досадно и каде не е пусто? Треба човек сам да умее да си ги најде радостите на својот живот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во постојани расправии со препредени и со лукави трговци Евреи, Ерменци, Македонци и други во Солун, и Битола, тој научи да се снаоѓа и да биде упорен во остварувањето на своите замисли.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Копнежот, големиот, несовладив копнеж, да ги излее во работата трепетите на своето срце, го имаше маѓепсано Велета: му пречеше до крај да го согледа животот, макар не еднаш да го имаше сетено тој на својот грб неговиот камшик...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Стариот учител искрено го жалеше овој млад човек за кого што имаше слушано од другите колеги, дека често го обземало очајание и досада, но си мислеше: ќе му мине; отпрвин сите се лошо расположени, а после свикнуваат, дури по некои и го засакуваат со целата своја душа селото, штом ќе ја откријат смислата на својот свет учителски, позив.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ретки се луѓето, што можат да им дадат крила на своите страсти...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога доаѓаа лустерот си беше на своето место: а оздола не можеше ништо да се види.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Како што ќе заповедаш, војводо! - на својот познат шеговит начин одговори шумарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан ја домами кучката и таа послушно слезе низ скалите, подлавнувајќи повремено, па послушно легна до нозете на својот стопан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И пак како што правеше дедо му, Бојан ја сврте полата на своето палто и со грубиот волнен шаек си го избриша лицето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Жеравот го следеше патот на своето јато.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не можеше да го смири треперењето на своето тело.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го одржуваа својот колибарски живот, сееја што сееле и нивните стари, работеа како што работеле и нивните стари, живееја просто и едноставно од плодовите на својот труд, од бериќетот што ќе го собереа по своите планински имоти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но што и да разговараа, за што и да се сеќаваа овие дедовци, не можеа да излезат од границите на својата планина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не ја натераа на тоа познатите драматични настани, туку некое необично чувство што ја обземаше додека лежеше на своето легло од сено, во плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ги виде археологот, инженерот и Денко како се упатуваат кон Селиште, на својата секојдневна задача.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Потоа дојде железничарот, се поздрави и рече дека ја видел уште на станица, седна на своето ниско столче до шпоретот и ја запали првата цигара со жарче на маша, а потоа другите една од друга.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Штом се плуснува на својот кревет, зборува како да си ја продолжува мислата: - А, вели, ретко некој излегувал од затворот?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Откако ја изнакажа целата оваа реченица и пол, Ане го дигна бинлакот и натегна од него завидливо долга голтка - дали да го омекне исушеното грло, дали да го овлажи скоравениот јазик или просто да земе здив пред да се врати на својата природа на молчење.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Снимателот беше, впрочем, предвоен фотограф, кој излегол во партизани последните месеци колку да им ги направи на новите раководители првите ретуширани портрети, па како таков, то ест како уметнички фотограф, стана и филмски снимател во новооснованото филмаџиско претпријатие, но иако дополу задоволен криеше уште амбиции, што допрва имаше да ги видат оние што беа доделени да ги сетат на свој грб.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со црвени кордели на русите плетенки, со кусо ѕвонесто здолниште во сите бои на едно ромско клопче, таа уште и дрнкаше на гитара со голи коленца едно врз друго, па немаше друштво што можеше без неа и немаше веселба без таа да е прва, макар што во учењето не се истакнуваше толку и добиваше преодни оценки благодарение на својот умилен изглед.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Така му излегува, - промрморе и се помести да ѝ направи место, но Кате се врати на својот кревет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од сета терапија на својата комплицирана дијагноза тој највеќе го применуваше десеттиот рецепт од Богевиот совет да не се нервира; па затоа полната дланка апови, таблети и капсули трипати на ден ја заменуваше со три полни напрстока од капачето на шишето коњак.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Фоте беше таков човек - не веруваше во соништа, па ни на своите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но командирот е мртов ладен, куклено мирен, како егземплар во излог - го ислушува без коментар, го отпушта без сочувство и се враќа на својот недојаден и веќе оладен бурек.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во исто време, Гого се исправи пред проблемот да најде работа - од нешто требаше да се живее; да беше останат сам самјак, ќе се обидеше да преживее како слободен уметник; а вака, со семејство, со жена и дете на пат, не се решаваше на ризикот да зависи само од продажбата на своите слики - тој неафирмиран сликар, неговите слики непознати на јавноста, поимот продажба како мислена именка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Така да сториш и ти. Да слезеш на земја и да почнеш со реализација на своите илузии.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кринот на своето кринство, литературата на својата - литерарност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можете да слабеете колку што сакате, но мрсните клетки се секогаш тука, чекаат на својот миг за ревитализација. Trash-от е експанзивен, trash-от има упорна душа и пустински навики.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Истото доживување го имал и Олдос Хаксли за време на својот познат експеримент со мескалинот, додека набљудувал една столица во собата: „поминав неколку минути - или неколку векови - не само лизгајќи со погледот по тие бамбусови ногарки, туку бев и дел од неа - или подобро, бев во неа, или, да бидам уште попрецизен, бев небитие во тоа битие, кое беше столица.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сведувајќи ја слоевитоста на своите филмови и на четвороаголникот на праелементите и на нивното дејство, Гринавеј ги допира и антрополошките видови на ритуалот во уредувањето на цивилизациските игри.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И покрај големиот број на дроги кои творците низ историјата ги користеа за поттикнување на креативноста, сметам дека психоделичните дроги имаат посебно значење за творештвото, првенствено затоа што, во една фаза на своето делување, нудат најсодржински и непознати искуства, кои надарените личности можат потоа да ги транспонираат во уметничка форма, без оглед на цената што ја плаќаат, а таа неретко може да биде висока, што ќе го видиме од подоцнежните излагања.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Го мери, ја прислушува работата на своето срце.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како и сите вистински класици, без оглед на своите најдлабоки познавања тој не е интелектуален, туку формален; неговиот поглед на свет е секундарен во однос кон геометријата на фигурите и кон нивната местоположба.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ако веќе ништо не можам да сторам за татковината, си мислев, барем ќе го зачувам правото на својата слобода, ќе ú го обезбедам правото на својата литература да не служи на никого и на ништо, освен на самата себе.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

(...) Со самата одлука на мажот да му го послужи зготвеното тело на својот Љубовник и со завршниот истрел кој го запечатува неговиот прв залак, таа ја употполнува осудата и ропството над своето и над туѓите тела.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Уште Бодлер забележал дека “дрогата на поединецот не му открива ништо што тој не би бил самиот, т.е. тој, поединец. (...) Секој син под дејство на дрога ќе биде вистински син на својот татко”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Повеќе не се нервирам, решив да преживеам. Гледам како малите тивки патриоти ги преместуваат кириличните книги во подрумите, на своја рака, се разбира, но еден ден потомците ќе им бидат благодарни.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во таа цел, Hence Dante Gabriel Rosseti 1861. година изјави дека работата на преведувачот во себе носи стремеж на себелишување и задушување на сопствените креативни импулси,сугерирајќи дека често преведувачот ќе се послужеше со идиоми на својата епоха и со свои сопствени, за да го разубави текстот, но само кога неговото би му припаѓало нему; често по некоја каденца ќе му послужеше, но за структурата на авторот - и по некоја структура, но за авторовата каденца... okno.mk | Margina #8-9 [1994] 27

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Смртта како првобитна загатка, се провлекува низ собите на лавиринтот на Гринавеј, без класичните и конвенционални начини на своето филмско манифестирање, по пат на напнатост.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Во право сте - велам, потсетувајќи се на својата одлука да преживеам.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А крвчето понекогаш ме потсеќа на својата спротивност - на металната идентификациска плочка околу војничките вратови која по смртта на војниците им ја ставаат во уста. На непријателските војници, се разбира.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

За жал, сфаќајќи ја краткотрајноста и безначајноста на своето биолошко постоење, човекот- творец, често нетрпелив во своите настојувања да ги дочека плодовите на своите вдахновенија некаде во иднината, се обидува да го забрза своето уметничко созревање и раѓањето на своето дело, неретко користејќи и вештачки поттикнувачки средства. 142 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Некогаш таму навраќале видни кнезови за да се соочат со последната игра на својот живот што самите ја нарекле руски рулет.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И морето кое од далеку ја исмејува лековерноста На Тројанците кои во оган или со копје в гради Ќе го дочекаат првото утро на својот пораз).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не растевте од нејзиното срце во очите од мермер не ја вселивте залудноста на своето пролетно ‘ртење Бевте немоќни. Оставивте сама да умира.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Додека ја водев мојата свршеница кон твојот румен извор лулееше на своето здолниште цело едно мирисно поле.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Треба да стапиме во контакт со Грегори за валјакот“, тој му рече на својот брат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Подоцна научи за светите египетски скарабеи и за нилските крокодили, за амајлиската моќ на бубачките и саламандрите, за тоа како човекот од примитивните времиња, од бронза, злато и сребро и од скапоцни камења, моделирал слики на овие суштества за да ги носи на вратот или на глуждот, како заштитници на своето здравје и својата среќа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Во тие денови било обичај жените на ѕидарите да им го однесат ручекот на своите сопрузи на работа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Зјапаше во своето напнато лице, во стеснетите очи, во огледалото го гледаше тлеењето на своето битие.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Девојката што беше крај неа ја сметаше како едно од своите растенија, и се чувствуваше мизерно и фрустрирано, зашто нејзе не можеше да ѝ помогне како што можеше да им помогне на своите растенија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Едниот случај бил кога била објавена неговата книга на неговиот мајчин македонски јазик и честа да биде гостин на родната земја, кога таа е слободна држава и е ковач на својата сопствена судбина, другиот случај бил кога неговиот автобиографски роман Ова е мојата татковина бил најден на канцелариската маса во Белата Куќа на Претседателот Франклин Делано Рузвелт, веднаш по неговата смрт.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога заради околностите таа идеја не била реализирана, Христов од сѐ срце и со моќта на своето перо работел на ширењето на идејата за создавање на македонска република во југословенската држава.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

По третата или по четвртата песна Даниел ѝ шепна на својата невеста, „Сакаш ли малку да излеземе надвор на свеж воздух.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И ова беше еден нов вид дарежливост во неговото искуство, едно губење на своето себе што значеше себедополнување, давање за да ти се врати, ако повеќе си дал, повеќе си добил.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И покрај внатрешниот немир, а веројатно и грижата на совест поради напуштањето на своето татково огниште и поради избегнувањето да земе активна улога во акциите за самобитноста на Македонија, Христов со своето творештво, кое од алфа до омега е поврзано со Македонија и дијаспората, гради свој морален интегритет во својата втора „посвоена“ татковина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Како секоја добра мајка кога забележува црвенило или бледило на обравчињата на своето дете и инстинктивно со својата чувствителна дланка го допира неговото чело за да види дали има температура, така и Кети, додека газеше боса меѓу леите, го прегледуваше секое растение со љубов и испитувачко око.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пудриерите со камена пудра, шишенцата со парфеми, убавите чанти, свадбениот подарок од Френк, кој се состоеше од комплет четка за коса со сребрена заднина и еден чешел, сите тие нешта и други работи таа не им ги даде на своите ќерки, на кои Даниел би можел да ги види, туку на некои небитни познајници, каде што беше многу мала можноста неговите очи, кои секогаш ги гледаа тие нешта, да ги забележат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Како таков Христов мошне придонел за ширењето на вистините за историската самобитност на македонскиот народ, за неговите поробувања и разделби, за неговата антифашистичка борба за создавање на своја целосна држава.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Никогаш не знаеше дека оженетиот маж не е секогаш неприкосновен чувар на своето морално поле, на својата ведрина, на своето ментално и емотивно спокојство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Даниел ја избриша мистријата од ногавицата на своите панталони.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тогаш Том шантајќи се на своите рамни стапала отиде до масата каде што љубовниот пар беше станат да си оди.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Поезијата по природата на својата основна функција – има амбиции да го преобразува и времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но кога е веќе обврзан да одговори на едно од најчувствителните прашања – за посебноста на својот творечки опит, мене ми се стори дека е најприродно тоа да се направи посочувајќи на некои од поинтересните теоретски стојалишта за поезијата и посебно назначувајќи ги оние кои му се поблиски, поприемчиви.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Оваа патека сега треба да сврти лево, Да почне да се искачува, Да те доведе под едно исушено стебло, Испотен да седнеш крај него, Да се сетиш на својот некогашен дом што веќе го нема, И во воздухот, на светлината што бие откај црквата,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

3 „ИНВЕСТИЦИИ: Од каде доаѓаат, колку пари прават, што е ќарот на Македонија?“, достапно онлајн на http://faktor.mk/2015/10/20/investitsii-od-kade-doagaat-kolku-pari-pravat-shto-e-karot-na-makedonija/. 8 невработеност и уште поголемата понуда на работна сила на пазарот на трудот што го става работникот во инфериорна положба и од него прави послушен субјект кој најчесто премолчно ги прифаќа кршењата на своите права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Овој начин на регулирање на ефектот на вработените остава значителен простор за притисок врз нив и создавање на атмосфера во која тие би биле принудени да се потчинуваат на волјата на своите надредени и би била доведена во прашање професионалноста, непристрасноста и објективноста, кои пак се гарантирани со чл. 9 од овој Закон.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

А добриот дедо Стамен си мислеше како да му угоди на своето мало палаво внуче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А дедо Спасе ќе остане уште долго надвор, па ќе си го пуши лулето и ќе си мисли на свои работи.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се запре пред огледалото и кога го виде својот лик, со потечени очи од спиење, со расчорлена коса траги од мармалад околу устата, останати од синоќа го исплази јазикот и му се искриви на својот лик.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Слободниот гулаб уште правеше обиди да му помогне на својот другар но попусто.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- А, што е тоа зима, - пак прашуваа ластовичките. - Зима е, зима е... - се мачеше да им одговори на своите деца старата ластовица, но не можеше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во топлите летни вечери, кога низ отворениот прозорец навлегуваа стотина миризби на тивката летна ноќ, тој лежеше на своето креветче и гледаше во ѕвездите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тие брзо и лесно се вратија на својот вообичаен дијалог на интелектуалци во медитативна фаза и чија преокупација, во овие времиња кога радикалните идеи заживуваа и се ширеа по светот како троскот, загрозувајќи го спокојството на целиот свет, расправаа надолго и нашироко за тоа што би можело да се стори кога би се сторило.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Госпоѓа Гологанова не издржа, обраќајќи му се на својот сопруг, а да не воскликне: „Никола!... Види го!...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие двете не беа родени ороспии, ама ги поплати сиромаштијата, домаќинот ги остави и отиде да војува, ама бидејќи ја изгуби војната, од срам што немаше што да јаде, се обеси во канцеларијата на својата патриотска политичка партија, така што на овие двете не им остана ништо друго освен да се најдат на улица каде што им беше фрлен и домаќинот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Можеби може да се рече и дека осамата му годеше со оглед на потребата колку што може повеќе да биде во друштво на своите мисли коишто уште му овозможуваа една значителна продуктивност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На сон Севда се најде в црква. На патеката меѓу гробовите по која жените се враќаа од црква со запалени свеќи и се раштркуваа меѓу гробиштата секоја одејќи на гробот на својот близок да му запалат свеќа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Македонската интелигенција ја буди, воспитувач на илинденската генерација цела со интелигенцијата во дружба, под негово влијание, македонското национално движење, револуцијата, ја поттикнува, создава, при вршење на својата учителска служба.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Оти пајакот најчесто лежи во точката среде што ја викаме и што најмалку се гледа оти средето е скриено внатре и затоа среде се вика; лежи таму создателот, примирен, смирен, кроток, како Бог за кој времето не значи ништо и гледа, демне, слуша, секое треперење на струните на својата вселена, на нишките од мрежата ги слуша, ја слуша музиката нивна семирска!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ина уредила вечерта да настапам со својата точка, во паузата на програмата; директорот ми рече дека настапувам без никаков хонорар и на своја одговорност; се согласив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти десна рака на левата страна е полоша од лева на свое место: сѐ опаку пофаќа и опаки дејанија чини.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тогаш сфатив дека меѓу уката на чинењето мозаик и уката на преподавањето сказанија – нема разлика, дека и за двете важи истото правило, закон ист: дека не можеш да видиш, да узнаеш, да го созерцаш целото додека сѐ не си дојде на свое место, додека не стигне времето за целото, додека од малото да сочиниш поголемо, а од многуте – едно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И многу јунаци, победувајќи царства, станувале слуги на својот гнев.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И кога го составив со мозаикот, кога целото стана Едно, и кога се укажа целата слика на царевата ќерка под колената мои (оти на колена клечев додека чинев невидливото да стане видливо), сфатив дека сум пајак средето на своето завршено дело, дека ме заробила целината, завршеното, дека самиот сум центар на сочинението од рацете мои, дека сам сум се затворил, сум се заѕидал во тоа чудно здание, храм пајажинест.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек седеше на своето место; очигледно, и покрај сите физиолошки потреби за сон, што обично се викаат мамурлак, тој беше совладал еден физиолошки закон; на тоа го обврзуваа редот, поредокот, општеството.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во извесна смисла, се чувствував понижен и отфрлен од сите: не учествував во нивниот обред кој ме возбудуваше и ме примамуваше; не пеев дури ни народна песна; не играв оро; не читав патриотски рецитации; јас бев паузата на нивниот обред, обичен кловн што, искачувајќи се по скалите потпрени на небото нема никакви докази за неверството на својата Петрунела. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Веројатно затоа и реши најпрвин да се одмазди, за потем со чиста душа да може да му се предаде на својот Бог.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Извини но секој од нас на свој начин си го замислува тоа принудно заминување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па сепак, мислев и сѐ уште мислам дека ти го стори тоа прекутрупа. Разбираш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Толку недели и месеци морал да носи токму такви тежини на десното рамо! (Добро, тој никогаш го нема спомнато тоа, но мајка ми ми има раскажувано за неговиот пријател Словенец и за цевката од минофрлачот што Даскалов честопати ја земал на своето рамо за да му помогне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или помеѓу зборовите на вака скудно изразеното незадоволство поради необмисленото однесување сепак беше содржана и премолчаната благодарност за љубовта што и ја беше понудил непознатиот војник на бел коњ, и убавите денови што можеби ги имаше поминато со него (за кои никогаш не беше спремна да раскажува); да не ја забораваме притоа и разочараноста која иако не беше најдитректно искажана веројатно навраќала во нејзините размисли шепотејќи и грдо и неутешно дека замаеноста од лудата среќа за жал премногу кусо трае?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа самиот Словенец и го расакажал кога преспал една ноќ кај нас).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во средината бев јас на својот Ѕвездо. Зад мене, на десетина чекори, јаваше и си свиркаше Орде.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Фидбекот кој се појавува при ова им помага на терапевтите чесно да се соочат со моралните и етичките импликации на своите практики.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Јасно е дека бракот бил резултат на спогодба, таква со која ќе се задоволат барањата на мајката на невестата, која не сакала да му даде развод на својот маж пред нивната ќерка да се омажи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се враќа после десетина минути со долг, долг партал; имено, тоа е импровизирано јаже направено од многу кравати врзани една за друга.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кон крајот на педесетите години на гробиштата на Донскиот манастир, кој е во близина на издавачката куќа „Мисла“ и токму наспроти лудницата Соловјев, можеше да се забележи еден необичен маж.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дури ни неговото блиско пријателство не го објаснува мотивот на изборот и испишаната посвета на оваа необична играчка како подарок на својот пријател.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Терапевтите можат да се спротивстават на идејата дека тие се експерти со постојано поттикнување на индивидуите да ги проценуваат реалните ефекти на терапијата во нивните животи и односи, и самите да определат до кој степен овие ефекти се пожелни ефекти а до кој степен тоа не се.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Беше тоа типичен претставник на својата епоха: носеше зимски капут од чоја, необично долг и широк, темносин шешир од филц со спуштен обод, широки пантолони со високи манжетни и светли плитки чевли, воочливо слични на ортопедски; околу вратот поради некоја причина му висеше кинески пешкир.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

За било кој друг уметник, ваквиот гест лесно би можеле да го пренебрегнеме, но како што знаеме, три години подоцна Дишан ќе почне со трансформација на обичните секојдневни предмети само со обично ставање на својот потпис на нив.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Зошто уметникот се согласил на овој сојуз, кој ги изненадил дури и неговите најблиски пријатели, кога неговиот презир кон бракот бил добро познат?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И макар понешто од тоа им остави на своите деца. За тоа му благодариме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дедо Васја ја подаде растрепената од ветрот молитва од џебот, мислејќи каде ли го виде ова лице.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Жената што копаше на полето, се поткрена и ги гледаше држејќи ги со рацете краевите на својата марама.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

-Биди мирен - вели Фјодор приоѓајќи му на својот пр. сликар.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Чаршијата на свој начин го задеваше и улаво му го изопачуваше јазикот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Избега, се скри зад црвената врата на својата куќа. - За него јас бев врколак.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Без заштита на својот патрон, Пенчо беше незабележлив во улицата. Одеше скиселен и скиснат, ги заобиколуваше луѓето и не смееше да ѝ погледне на Ана в очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Најбогатиот во овој ќор-сокак го празнуваше свршувањето на својата ќерка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Неразбирливо беше зошто со два прста го врти перчето на својата безбојна и ретка коса под која се гледаше светкаво теме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Смешно фрлајќи ги нозете во скинати калоши натака-навака минуваше покрај дуќаните и на свој начин тргуваше покажувајќи ги гипсените фигури: - Народе, една златна помпадур - две чашки ракија, Толстој, гроф и писател, и неговото величество Александар Први - три чашки...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Расеано ја слушав неговата лекција за седумте чуда на грчкиот јунак Херкул за кого ни прикажуваше на свој начин.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Гледајќи ги луѓето- гаврани со своите уморни очи, навлажени со солзи, од старост или од жал, тој одеше пред полицаецот и свиткан под тежината на животните неволи ги шепотеше молитвите на своите пцости.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Секако го пренесуваше од куќата на својот мајстор во слаткарската работилница, недалеку оттука.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ги олабавив прстите и се пуштив верувајќи на својата среќа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Дајте ми го, да видам! Запрете со зборов, гледајте си на својот грев!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

И Кузман горчлив насмев сал на својот враг му прати.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

А јадот толку растеше... Го исплака без време избраникот на својта град.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Изгледа дека Мичиген ривју ѝ ја проследил информацијата на својата матична организација.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ова бил маж што од другите мажи се разликувал само по истополовиот избор на сексуалниот објект, по насоката на својата еротска желба, по тоа што го привлекувале мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се гледаше така, долго, заборавајќи на својата жед, а тоа беше главната причина, што со трчање дојде до езерово, оглувувајќи за рикањето на бикот Чако, што доаѓаше од далечината и ја цепеше гората.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо беше распнат меѓу два пата, прикован за сопствениот крст, кој му тежеше; покрај тоа што знаеше дека мора да го носи, беше немоќен да излезе на крај со неговата тежина, со тежината на своето сопствено физичко тело, со сето она што телото го бара!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој ќе мисли само на својата удобност, нарушувајќи ја удобноста на другите.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Карма се активностите кои тој ги прави во текот на своето живеење, за кои добива награди или казни.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Помислив како трговецот им се потсмеваше на надмените христијански господари на кои, трошејќи ја умешноста на облекување, чешлање и правење заговори на хиподромот меѓу две трки, не им паѓаше на ум барем да се потсетат на својот народ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, еве ја Таа, изнуркува од белината на својот посед, и бледа, како природата што ја опкружува, преминува во нешто помоќно и позагадочно од своето обично траење...“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И кога губеше на себе, печалеше на своите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Иако беше предупреден дека првиот што ќе стапи на тројанското тло ќе биде веднаш убиен, синот Лаертов прв скокна од бродот, но прво на својот штит којшто пред тоа го фрли на брегот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не се враќаат веднаш на своите сламеници и рогозини во бараките и во коњушниците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Налактени и со брадите втиснати во вкрстените дланки, замислени скитаат и дали сега, совладани со молкот, одново во мислите ги обновуваат изодените патеки, дали го одмотуваат клопчето на својата младост одмината во времето – невреме што се истркала низ големата удолница на чие дно се разбија и запустија големите надежи?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Метафоричната порака е неизгаслив спомен и нескротена тага по родното место што на своите наследници им ја пренесоа веќе изумрените просвиги кои принудно ги доселија во ова село кое никогаш со срце не го прифатија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Врвеа папсаните партизани и партизанки, носејќи ги на рамо, на ќебиња и носилки ранетите и заедно со нив врвеа старци и старички, мажи и жени во стасани години, дечиња кои со улав во очите цврсто се држеа за фустаните на своите мајки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од градовите се прибираат селаните за да ги дотераат своите куќи и да приберат здравје во чистиот воздух и студената и бистра вода што тече од планинските извори и за да ги очистат и средат надгробните плочи и камења и на своите предци и најблиски да им запалат свеќа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа тоа не му го кажала на својот маж, но, во нејзината душа започнала да се раѓа една ваква мисла: да го напушти мажот токму поради тоа што многу го сакала и што тој бил многу добар.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога се решила сосема да се врати во домот на своите родители скоро и физички заболела и долго не можела да се поврати.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Долго таа млада жена се борела сама со себе дали да му каже на својот маж отворено за тоа дека сака да се раздели од него - продолжи Вера, помолчувајќи малку, како за да собере сили.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не треба ли да ги пронајде овие дечиња на својата соученичка и да им помогне со што било.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа суштество на гравурата, кое се наоѓа во мигот на својата загледаност во небиднината, има крилја, но не е ангел; таа жена е алегорија на меланхолијата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара го затвори прозорецот, и рече: „Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Доктор Ауербах ги негирал претпоставките на своите колеги дека тагата на Рајнер делумно потекнува од тоа што неговите родители го добиле во поодмината возраст, и повеќе изгледаа како да му се баба и дедо отколку татко и мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вечерта на оној ден кога нашиот брат засекогаш замина од Виена, моите сестри тивко зборуваа дека сега е најважно тој од Лондон, со помош на своите пријатели, што поскоро да ни овозможи да заминеме и ние.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми беше прашал дали мене би ми било дозволено да ги посетувам часовите, на кои потоа ме водеше секое неделно претпладне, во домот на својот професор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Главата ѝ е наведната, и би паднала на градите, да не е потпрена на раката стегната во тупаница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На Универзитетот во Јена на крајот од седумнаесеттиот век професорот по медицина Ернст Фридрих Ведел им објаснувал на своите студенти на кои начини ѓаволот се манифестира кај луѓето преку лудилото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таму во градината, кога времето го дозволуваше тоа, или пак, кога студеше, во куќата, Фридрих Рихтер нѐ учеше како точката се развива во движење и линија, како линијата се шири во површина, како површината се претвора во простор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш, кога ќе се сетев како ме поздравуваше пред да се појави Марта Бернајс, минувајќи со врвот на својот показалец прво по моето чело, па по врвот на мојот нос, па по моите усни, го кревав показалецот нагоре, како да покажувам кон небото, а потоа си минував со него по челото, по врвот на носот, по усните. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И затоа од секоја страница на својата книга за Мојсеј, брат ми како да крикнува: „Ни тој ниту пак јас сме Евреи; јас сум, како и тој, самороден водач и пророк!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги раскажуваше и убавите и грдите нешта, зборуваше за татко си кој сликал минијатури на плочки кои потоа ги украсувале кујните на богатите; тој умеел не само волшебно да слика, туку и да им раскажува приказни на своите деца за насликаното – за петелот и кокошката, за ветерната мелница и кравата, за млекарката и реката кои се појавувале на плочките под неговата рака.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

6. „Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин,“ повтори Клара, останувајќи покрај затворениот прозорец.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш се опијанувал и ги претепувал децата и сопругата Ана, која тогаш заработувала рибајќи ги подовите во семејствата на богатите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога одев да ја посетам Сара, сѐ почесто ја наоѓав во пеперуткарникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледајќи ги луѓето на кои им се приближуваше смртта, помислив дека во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара ми рече: „Никогаш нема да го заборавам првото умирање што го видов овде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Раснел близу до Минхен, а доволно длабоко во природата; додека татко му сликал, тој бил покрај неговиот штафелај по полињата, до потоците и во шумата во околината на домот; остатокот од денот го минувал со мајка си, која понекогаш му читала поезија и му свирела на пијано.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Детето-слушател на првобитните приказни ќе биде разочарано кога, како возрасен читател, ќе открие дека она што го сметал за најчиста вистинитост на своето искуство - и како несомнена стварност - било само „литература“, зашто ќе се покаже дека не сме „сами“, односно единствени, за кое пишува Томас Ман, но и нешто повеќе од тоа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Друг, пак, подуен како насмукан крлеж, јадеше сѐ до што ќе дојдеше во домовите на своите засонети граѓани, притоа испуштајќи сладострасни издишки и кркорења.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И така, се подели светот: на оние со сладост и милност на глувчињата во кафезите на својата глава, заслушани, со широки насмевки на лицето, со шепотни облачиња на усните, и на оние со затворени, згрчени усти, со очи ококорени, обезглавени, исплашени, вџашени.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По третото утро, на своите низ шепот им порача: „Не затворајте ми ја устата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе им кажеме само на своите, на истомислените, истообоените.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По откривањето на тајната врска, по закана и строга наредба на Султанот и по барање на тогашниот Шеих Ул Ислам, ја задавил својата голема љубов и своите деца (од 4 и од 7 години) во одаите на својот Сарај.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По извесно време, по далги од убојна тишина и облаци прашина, во миг кога командантот се ежел и кострежел да го сотре и докрајчи Нуне Волта, да ја фрли и изгази, смеле и дотолчи пред сите и на туѓите и на своите, неговата „Пакс-верс теорија“, некаде од длабочината на фронтот, од непријателската страна, се зачуло далечно хорско исполнение на стихови. Стиховите станувале сѐ поблиски.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Европејците се потресоа и се ужасија од тие известија и зафатија да им го укажуваат нужното влијание на своите влади за да се пресече колењето на мирното население и да му се помогне на несреќното македонско жителство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако религиозните и националните пропаганди не посакаат да го воведат нашиот јазик во своите училишта, се разбира дека само таму каде што живеат Словени, и ако им забрануваат на своите учители и попови да другаруваат со македонската интелигенција и општество од другите пропаганди, тогаш македонската интелигенција и народот, без разлика на пропагандите, треба да изнајдат пат со којшто ќе може да се казни таа пропаганда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Среде тој бескраен спор помеѓу двата братски соседни народа македонското словенско население, заради кое тие се караат, малце по малце зрее во националното самосознание и сака да се ослободи од покровителството на соседните народи за да може само да си биде вршител на своите судбини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нашите земјаци си ја покажаа сета јунаштина и готовност да се пожртвуваат за интересите на својата татковина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа дојде до таква степен што Русите сакаа да кладат крст на своето понатамошно занесување и ослободување на Словените на Балканскиот Полуостров.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарите пак станаа русофили, но тоа го направија не со чисто срце, а за да ја направат руската влада орудие на своите интереси во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Спротивните аргументации не даваат можност да се најде која е најправата и затоа Македонецот решава дека сите се лажни и дека има само една непобитна вистина: Македонците Словени се Македонци и Словени, следствено, треба секој Македонец да ги чува интересите на својата татковина и на својот народ, а не интересите на пропагандите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Арнотија ли е тоа што прима таа на своја служба Македонци, кога последниве со службата, или заради неа, ја заборавуваат својата татковина и нејзините интереси ги жртвуваат на бугарските?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие Македонци што покажаа таква способност во своето национално-политичко организирање, што покажаа такво примерно жртвување на своите интереси во полза на интересите на својата татковина, не со помалечок успех ќе можат да им организираат секакви пречки на националните и религиозните пропаганди што го цепат денеска нашиот народ на делови непријателски еден кон друг.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е долгот кон народните интереси, за што членот од народноста добива заштита на своите лични интереси таму, каде што не се доста само неговите сили.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да си го зачува некој својот народен јазик и да го брани како светиња, значи да му остане тој верен на духот на своите предедовци и да почитува сѐ што имаат тие направено за своето потомство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

86. Оние карактеристики кои Мисирков ќе ги повтори и кон крајот на својот живот бездруго се однесуваат на бугарските студенти во Русија, кон кои беа приклучени и некои Македонци коишто навистина беа во поголемиот број опфатени од социјалистичките идеи и, според тогашните сфаќања, се однесуваа прилично нихилистички кон националното прашање воопшто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Името Македонец првин се употребуваше од Македонските Словени како географски термин за покажување на своето потекло.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Впрочем, сите ослободителни движења во светот се потпираат и врз некои странски сили и притоа најчесто ги користат териториите на своите соседи. Тоа го направи и ТМОРО.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Има ли таа право да протестира против бугаризирањето на Тетовско и да бара заштита на своите интереси таму против бугарските посегнувања?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа и не е чудно што на прво место меѓу поканетите за соработка во сп. „Вардар“ го поставува својот професор Лавров, кој во 1902 год. го имаше оставено Мисиркова на својата катедра за постдипломски (славистички) студии.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сегашната наша интелигенција треба да го посвети сето свое работење над моралното и умственото усовршување на својот народ и создавање на една идеална македонска интелигенција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И на Србите и на Бугарите за зачувувањето на својата државна самостојност, за задоволувањето на своите животни државни потреби, секогаш им бил неопходен излезот на Егејското Море”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најмалку, во новата општествена средина тој ќе се чувствува не на своето место.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега ние не можеме повеќе да гледаме на себе и на својот народ како на еден недорастен народ без политички опит.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Има и ќе се најдат мнозина интелигентни Македонци што се готови да си го дадат животот за интересите на својата татковина и својот народ, коишто ќе се запрашаат: што е поважно за нас Македонците – општобугарските, општосрпските, општогрчките или македонските интереси?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За Мисирков, којшто ги имаше предвид конкретните услови во својата татковина и можеше да го согледа развитокот на својот народ во блиска перспектива, таквиот став беше наполно неприфатлив и историски анахрон, особено кога и лично добро ги познаваше националистичките методи и средства во воспитувањето и во српските, и во грчките и во бугарските училишта.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А таа тешка задача ќе се постигне само ако Македонецот од Северна Македонија му подаде рака на својот брат од Јужна Македонија и оној од Западна.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Европејците досега си имаат направено неправилен заклучок за народноста на Македонците и ете зошто последниве, коишто ги носат на свој грб сите тешкотии и несреќи од сегашното востание, ќе имаат најмалку полза од решението на конференцијата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓу првите треба да се однесат: 1/ Македонците со своето обединување за преследување на интересите на својата татковина станаа важен фактор што навидум влезе во сојуз со бугарскиот народ и со сите негови официјални претставници за достигнување навидумни општобугарски интереси во Македонија, а всушност со тоа го направи бугарскиот народ и неговите официјални претставници и установи орудија за свои сопствени чисто македонски цели и интереси; 2/ Македонците од сојузници со Бугарите во решавањето на македонското прашање станаа господари на тој сојуз, во кој Бугарите фатија услужливо, а понекогаш и со горчина во душата да ги исполнуваат барањата на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа ние треба да се откажеме од секоја мисла за револуција напролет, уште повеќе што реформите ќе се воведат, зашто со нив е врзана честа на две големи сили што се во состојба да постават сѐ на своето, – и да се зафатиме за нова, т.е. културна борба, во која првото место ќе треба да го заземе прашањето за нашата народност и нашиот национално-религиозен развиток.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За мене е поважно прашањето за нашата национално религиозна и економска преродба; а тоа може да стане само со изучувањето на својот народ, прво како одделна единка, после во врска со другите Македонски и балкански народи и најпосле како член на словенската фамилија народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тука тие се заинтересируваа за прашањето за нивната народност, за српските филолошки и историски аргументи за нивната народност, за српскиот патриотизам и за неговото крајно изразување во вид на шовинизам или слепо претпочитање на своето пред туѓото, за причините на српскиот шовинизам, за улогата на Србија во сегашно и во идно време во македонското прашање и за многу други важни и интересни прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Иако потоа живееше во Бугарија и беше на бугарска служба, Баласчев не еднаш го креваше гласот во полза на својата поробена и подоцна раздробена татковина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

118. Според Правилата на Дружината „Вардар” од 15.3.1894 год., целта на Дружината била: а) да работи врз испитувањето и запознавањето на својата татковина во земјописен, народностен и историски поглед; б) членовите на Дружината заемно да се помагаат, како во воспитен и морален, исто така и во материјален поглед; в) да работи врз сестраната подготовка на своите членови за да можат што подобро да му послужат на својот народ во државата на Неговото Величество Султанот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие Македонци и им дадоа израз на своите убедувања за македонското прашање со издавањето на весникот „Балкански гласник” во Белград во 1902 год.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

131. Други историчари, особено лингвисти /јазикознајци/ тврдат оти сите јужни Словени во времето на своето преселување на Балканскиот Полуостров зборувале на разни дијалекти /наречја/ од еден јазик и сите се викале со едно општо име: Словени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нивните односи беа поблиски отколку само како однос помеѓу професор и студент: Мисирков често го посетуваше домот на својот професор и разменуваше писма – на полски и на руски јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа ќе го натера нашиот народ и неговата интелигенција да погледнат назад на своите слабости од коишто произлезе неуспехот на Востанието.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако востанието успее, не е ли јасно оти за него ќе има да се благодари на Бугарите, и затоа таму, каде што сега Србите конкурираат со своите пари и својата пропаганда со бугарските пари и пропаганда, ќе го изгубат секое влијание на своите клиенти?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Носителите на тие колца-наречја некогаш се викале „Словени”, а после ту Бугари ту Срби, додека конкуренцијата на овие две имиња не ги направи обете туѓи за Македонските Словени и тие не фатија да се именуваат со старото географско име на својата татковина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но великодушноста на Србите е само затоа да ја покажат умереноста на својот апетит и справедливоста на нивните барања: Ете, не го сакаме тоа што не е наше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонците се организираат со сознавање на своите права на својата татковина и својот долг пред неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со усилбите на Русија тоа недоносче закрепна малку, но при првото осеќавање на своите сили најавува претензии за самостојна политика – извор на несреќи за Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие резултати јас ги резимирав во два пункта: Македонија по Востанието е загубена за бугарската народност и Македонците ќе си ги сознаат грешките што беа причина за несреќите од воставањето, ќе се откажат од досегашната насоченост на нивното национално самосознание и ќе им отворат систематска борба на сите национални и верски пропаганди во Македонија, вклучително и на бугарската, за да можат со одделувањето на своите интереси од интересите на пропагандите да го постигнат националното обединување помеѓу себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако е така, тогаш природно е оти со барањето црковна реформа ќе се соедини и барањето училишна реформа, т.е. Архиепископијата ќе ја земе во свои раце училишната работа и ќе се сообразува во неа со народноста на својата паства; во грчките епархии и парохии ќе се учи во училиштето и ќе се служи во црквата на грчки јазик; во влашките – на влашки; во словенските – на македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа човек не треба, само за олеснување на својата работа, негативно да се однесува кон многу науки мачни, како старите јазици, но што претставуваат основа за многу позитивни информации и науки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Србите им ги предадоа своите интереси во Македонија на свои конзулства и генерални конзулства.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

83. Таа арнотија добива уште поголемо значење со тоа што таа беше причината да се образуваат комитети, организации, чети, востанија, да има убиства, грабежи, колења и др. и во сето тоа Бугарија ни помогна и со пари и со трпење на комитетите на своја земја. 4/ верата во бугарското чувство кон нас си ја плативме со воставањето, од кое Бугарија вистина не нѐ задржа и не ни помогна, но… го испрати Начевича84 да преговара…

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не е ли јасно и од тие постапки на македонските водачи оти Македонците зедоа самите да ги решаваат судбините на Македонија и оти тие во својата дејност се готови да се судираат и да ги усогласуваат интересите на својата татковина не само со Бугарија, но и со другите балкански државички, откако ќе им се дадат на тие државички некои обврски од страна на Македонија за укажаната помош?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Србите сакаа да ги направат Македонците да им служат на српските интереси, т.е. самите да се мислат и на своите сонародници да им велат дека се Срби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Искажувањето на своето разбирање на народните идеали и критиката на таквите не е празна работа, зашто идеалите се душата на општата народна работа и од здравоста на таа душа зависи и здравоста и плодовитоста на самата општонародна работа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

XI. Се чинеше како човекот што стоеше на вратата сосема да ја пополнил рамката со корпулентноста на своето тело и со него ја засолнил ноќта и студот на снегот зад себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, да имаше и шестпати по шестотини, пак ќе го имаше тој пргав, лесно запалив карактер, си помисли, и одеднаш си се насмевна самиот на својата лутина.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Застанат така, речиси неподвижен, покриен со смрзнат снег по телото и по лицето, наоблечен и наоружан, потпрен со раширени раце на вратата, беше како некој столетен даб, што мрачен и инаетлив ѝ се истопорил на зимата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Има уште илјадници души од родот твој што како и тебе не клекнаа на колена и им останаа верни на коските на своите татковци!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оваа последна година, кога конечно прифати дека започнал да живее во воено време, во време на војна, тој ја согледа и ограниченоста на својата човечка природа и на она во неа што се нарекува разумно расудување.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се сеќаваше на движењето на својата рака додека со молив ги потцртуваше редовите во книгите што ги читаше и на својата желба да потцрта за да не заборави.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во Антиохија, не можејќи веќе да издржи, му се развика дека човек не треба да се придржува кон Мојсеевиот закон или да биде обрежан како Евреин за да се помири со Бога, туку дека може да се спаси само преку спознавање на својата грешна природа и верата во Христа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Срам од сопствената немоќ и неспособност, срам од немоќта и неспособноста на својот народ.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Уште тогаш, додека сите нејзини соученички веќе имаа момчиња, а момчињата веќе имаа по неколку девојки, таа сѐ уште чекаше да ѝ се случи првиот бакнеж. (Никогаш во животот нема да може да си објасни што е тоа што неа ја задржуваше да тапка неколку чекори зад животните искуства на својата генерација).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој не се потпира на својот хендикеп кога донесува одлуки, односно кога ги брани своите ставови.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ете, убаво би било кога претставите ќе си ги посветуваат на себе, всушност, ќе ги создаваат за згрижување на своите духовни и естетски потреби, а притоа, публиката да мисли дека се наменети за неа и само за неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Има и такви што ги носат носевите на своите љубимци: некој го носи носот на својот булдог, некој на својата свиња, на кравата, на бикот...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ги носат носевите на своите баби, дедовци, татковци или мајки.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Додека ороспиите се со освојувачки страсти, сакаат да владеат со просторот и времето што им се нуди на располагање, робовите тоа им го препуштаат на своите стопани, а нивните желби завршуваат со релизирањето на задачите што треба животот на господарите да им го направи удобен и забавен.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Најзабележителни за околината се оние кои се горди на своите носеви.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мажот, вујкото, кога ја здогледал разулавената банда, всушност, пушката во рацете на својот шура, ја здувнал кон планињето.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мајсторот на театарот на апсурдот, со поглед секогаш свртен кон големите теми на времето и битот - фанатизмот, страданието и смртта, се плаши од она што ќе им го остави на своите најблиски откако ќе се раздели со светот на живите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Еве некои од нив: Американскиот рапер, Џеј-Зи, не знаел како на Нигеријците за време на својот концерт да им ги обере бостаните, па на организаторите на концертот им побарал да му донесат лубеници со форма на градите на неговата љубена Бијонсе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Темна и широколика, подвиткана од долги и осаменички дни и ни малку светица од икона, таа се враќала со секира преку рамо од плевна.