Сега да почнеме со лебот и сирењето. Арсо, со незадржливиот нагон на гладно животно, откина јадар залак. Другите веднаш му се придружуваат.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Не, благодарам, не денеска, попрво ќе се измијам“ – му велиш тапо на бричот сесрден и ја наискапуваш првата жабуркаста чашка Хексорал, на гладно срце.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)