над (предл.) - нас (зам.)

Но тоа е сега неважно. Во мигот, над нас, и по целиот предел, паѓа огнот, парки жар. Маската се отима, сака да бега.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Горе, над нас протатне експресот од Атина, што во седум и триесет пристигнуваше во Велес.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стоевме под натписот, бедни, мали, ништожни и гледавме во чудните, неразбирливи знаци над нас. Филозофот се насмевнуваше спокојно, загатливо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Баждар пушташе низ ноздрите чад, синкав и тромав како и облаците над нас.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Блескавото сонце се беше искренало право над нас на небото.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но незапирливите млади не разбраа тогај старецот зошто им зборел, бидејќи одмаздата пратена над нас од бога висела веќе од горе.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Штом Кузман не го чествуваш ти згасни в океанот да не грееш и над нас пак!"
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Нѐ заплиснува по некоја солена капка од морската вода. Високо над нас – полна месечина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога толпата сѐ повеќе навалуваше, тогаш закракаа два пушкомитралези и над нас засвиреа куршуми.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Власите никојпат не имале никаква власт над нас и никојпат не ни сториле никаква пакост.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А орлиштата се собираат да ги пречекаат, секако овде, над нас. Знаеш ли сега зошто?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над нас мракот беше испресечен со зелени пукнатини, под нас земјата се грчеше од гнев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Триаголникот на брадата му се повлече и ги откри птиците над нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Пролет е“, се обиде да ми објасни. „Ќе ни се вратат штрковите во големи јата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали само покојниот Дмитар-Пејко, некогаш Димитариноарие, знаеше какво чудовиште нѐ следи и чувствуваше ли тој на своето грло, како што чувствував јас, влажни и лепливи шепи на магла?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Плачејќи над нас, паѓам од смеа. Солзите не ги разбудуваат оние што отишле и што не ни рекле збогум и проштавајте.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Валчестите коски под очите му се јагуридосуваа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Само тој и еден господ што е над него, над нас. И околу нас - во вода, под дрво, зад камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ги оплакувам живите“, рече Марко Марикин.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над нас, високо, се движеше зачаден облак кон орел со неподвижни крилја. Не го стаса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак ќе ѝ се завртиш со чело на својата мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Под земјичкава е бескрајното царство на сиромавиот. Само тој и црвите. И сплеткани корења околу неговите коски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Крај, нејзини, и мое спокојство, сфаќам најпосле. Грмежите се ближат, веќе се над нас.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го доистеравме редот до браздата и туку наеднаш потемне небото над нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
го врти ко пергил, ко шупливо оревче, далги ко куќи, ко ридови, небото го досегаат и тогаш многу повраќавме на бродот, ете, си велиме наспроти глава ни било трчањето, ама враќање нема, гледаш само вода и сонце, сонце над водата, сонце во водата, ѕвезди над нас и ѕвезди под нас, мислиш си залидал некаде во небесата, меѓу секавиците што се палат,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Искрено: во чутуранга рокадата не е позната, но жена ми: вечен архитект со име и чест, директор на Заводот за урбанизам, пред годините на климаксот крк-трт време по турско есапење, ќесебашија, лока на влажната сенка што трепери низ омарнината и удира на рокада: Колку ми ја извалкале постелата?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во нејзините очи изгрева сјај, ја мести примката за орелот што врти некаде горе над нас и нишани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
УТРОТО НАД НАС Од далечнините модри се веат на с'лнцето златните далги, од далечнините модри се леат на утринта росните влаги.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Времето и мајката на касапот. Онаа што живее над нас. На трети кат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа одвреме навреме ќе слезеше и пак ќе се качеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
4. Веќе е замаглено. Над нас прелетува птица Што фрла сенка налик на Македонија.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Затоа проверував со третиот, најмалиот, „Olimpikus“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш сите од маалото со часови зјапавме, напикани токму во подрумот на Мики, во и меѓу нозете на девојките и жените што стоеја пред продавницата „Громби“ над нас, врз подрумските решетки, а кога понекогаш ќе задуваше ветерот на кој му го заборавив името, тоа го доживувавме (молкум) како премиера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Како да не ти верувам?“, му велам, зарем не видов како профучи над нас онаа граната, којзнае од каде залутана, и се распрсна токму над огништето на Пинговица, над мудбакот нејзин, а мажот ѝ, Сотир арабаџијата, оној што ги носеше трговците по пазарите, дотрча по поплочаниот двор и не знаеше како да влезе во мудбакот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Галебите жално пискаа над нас како мали деца кога плачат и срцето ни го корнеа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Потребна ни е духовна непоматеност за да почнеме да го почитуваме и разбираме спопствениот живот, зошто само ние и апсолутно никој друг нема власт над нас самите и царството што сами го создаваме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Солнцето светло над мене грее и фрла жарок поглед свој, знамето гордо над нас се вее, има ли посреќен од мене кој!?
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Над нас прелета јато бели галеби.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Разбравте!!! - згрме со толку силен глас, што ми се причини дека ќе ги исплаши не само Јово, Јовка, и ќерка им Сандра, комшиите од катот над нас, туку и Велика, Никола и нивните деца Влатко и Елена, кои живеат во мансардата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе се истоварат над нас и ќе се загубат зад вршките, зад сртовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А што има тогаш над нас и под нас, што има таму?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од секаде јата пилишта се креваат над нас и, онака, оддалеку нѐ гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нас вртат некои црни пилишта, гавраништа, останати сенки од авионите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А митралезот само стриже над нас, поткршува ветки и ливчиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нас се појавува една десетина кралски војници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нас свиркаат куршуми, небаре град да се истура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нас се поснижило небото и некои црни облаци се буричкаат, трчаат, се кинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои жужлиња веќе ми дошле в уши и дрвото, над нас, ми полетува кон небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нас се забира мушамата, церадата и ни ги отскрива главите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Некаде повисоко над нас ечат ѕвончиња. Нивниот ѕвонеж е сѐ појасен, поблизок.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)