Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Маса народ тргната од некаде за некаде, се движи како несопирлив бран украсен со разнобојни транспаренти што поединци ги носат кренати високо над главите, со знамиња што се веат над нивните глави, со извици што се креваат до небото и со барање на кое мора да се излезе во пресрет.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сотира Лекоски го најдов со крената рака, со тупаница над главата, и со ококорени очи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Истата вечер стариот Голдблум, облечен во ноќна анетрија, додека жена му држеше свеќник над главата, ги броеше, потплукнувајќи меѓу прстите, крупните банкноти што ги редеше на постелата, подготвувајќи ги, заедно со неколку обврзници, како практична поткрепа на предлогот што го подготвуваше за утрешниот разговор со син му. „Дојдете”, ми рече д-р Астерид.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој се придигаше со мака, нозете му се тресеа, а рацете ги свиваше над глава како за одбрана. Од носот и од забите му течеше крв.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сенката од јаболкницата во дворот играше по ѕидот над главата на сестра ми.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Попладнето ме облекоа во нова облека и ме зедоа за рака за да седнам до неа. Ѝ стоев над главата нем и скаменет.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Испружен на грб ременот на панталоните и јазлите на кондурите одврзани очи замижани раце прекрстени една врз друга на стомакот и едно вито, бело стебленце извишено покрај мене како свешта над глава. Како помрачен вежбам некаква смрт.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Подот ја спушти доле, а молекулот помина веднаш над главата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Владо му мавта пријателски со крената до над главата полна чаша вино, кое му се истура по кошулата, по палтото, по косата...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Куршумите не престануваа да му фиукаат над главата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Над главите им прелета буф или некоја друга ноќна птица.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бојан го држеше лебот високо над главата, дразнејќи ги кучињата, а тие скокаа околу него, обидувајќи се да го дофатат лебот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Бидете среќни што сте жива, имате покрив над глава и не сте инвалид.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Секој миг експлодира по некоја српска куќа, кој им е виновен кога граделе на наше, нека видат малку како е кога се урива покривот над главата, повторувам веќе слушнати реплики, и го гледам љубезното одобрување на околината.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А ако се живи и неговите најблиски, ако освен тоа има и покрив над главата, и ако успеал да ја совлада помислата на самоубиство, тогаш граѓанинот на независна, меѓународно признаена држава Хрватска може да започне со преживувањето во мирновременски услови!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тој сфати дека гласовите доаѓаат одозгора во кулата и, погледнувајќи нагоре, над главата виде ногарки од дрвени клинови, греди, диреци и потпорници.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не може јунак да трае, ропство му тежи над глава, ни може мајка да гледа се в тија солзи крвави.

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Има мигови во кои лудите се издвојуваат од својата не-реалност, и во таа кратка пауза во времето чувствуваат некоја повисока реалност, како некакво претчувство за крајната испреплетеност на судбините кои сочинуваат соѕвездија на Земјата, кои можат да се видат единствено од некоја далечна ѕвезда. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Секогаш кога брат ми ќе си заминеше дома по кусите посети, јас легнував на креветот, го навлекував чаршафот над мене, држејќи го со прстите на педа над главата, и гледав во белото небо. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите се исти, ти речи: егални. Над главите, наместо пеперуги, летаат ангели.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Лицата им ги красеа широки насмевки, нишки од среќа им висеа по образите и знаменца од радости над главите им се вееја, стихови лееја, песни пееја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Изгоре полето, пожолтеа градините. Над главите само јата гаврани грачеа и јачеа, и внесуваа страв во душите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По гредите на таванот над главата играше светлината со сенките, небаре духови кои час се подаваа, час исчезнуваа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Низ толпата се промушнал здив на олеснување - од искони ножот бил дел на нивна коба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Позади нив е кумата со сито под левата мишка покриено со шарена свилена шамија, вади од него овес помешан со бонбони и фрла над главите од младенците.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Со ноќи не спиев за да имаме барем покрив над главата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Над глава - ќерамитка, под мршата сламарник, во мевот - царски леб.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но сепак ведрата синевина над главите успокојуваше и ги поврзуваше душите со светлиот бескрај.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Стоеше вкочането и погледот му лебдеше над главите на судиите и на публиката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо прошетува со светнатите очи над главите на луѓето и забрзано, како да рецитира, во еден здив одговара.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Луѓето се тискаа околу раскажувачот и тој сега личеше на глиста - жилаво издолжена над главите на другите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На војниците, лошо хранети, лошо облекувани и лошо обуени, во опинци, повеќе им се исплатуваше да останат во населба и како знаат и умеат да доаѓаат до храна, топла облека и покрив над главата, а офицерите, повеќе политичари одошто војници, место да поведат сметка за војската, сѐ преземаа за да ги уништат Началствата, она во Потковицата и од околните села.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа, двајцата влезени во гробот над главата на стрика Анѓела ставаат барде со вода, на градите поскура завиткана во крпа и земјена ваганка со овоштија, па прикрепувајќи се еден со друг и подземани за рака од другите мажи излегуваат од гробот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор, зашто беше таков, гол и премачкан со шарлаган, нешто што беше и срамно понижувачко, со наведната глава, а Исо, за цела глава понизок од Лазора, но многу поплеќест и подебел, речиси гргулест, ги креваше рацете над глава, плескаше со нив, се вртеше во круг и извикуваше борбено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа, што не го завладеаја Чауле и околните ридови, и што беа погани со народот и со луѓето од началствата, на Србите луто им се одмазди. После, во првата Голема војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Напред пред борачите одеа тројца зурлаџии и еден тапанџија, (свиреа, корнеа зурлите, бувташе, уриваше тапанот) а по нив сета прилепска чаршија, сите пазарџии, меѓу кои и главите на сојовите од Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нешто како був низ соба им лета, покривот над глава им го крши, прасињата во свињарникот им ги дави.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Море над глава, море познато само од возбудливите свески за гусари а на него бела пена - облачиња, нејаки, нежни, недопирливи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ко арангели ми стојат над главата. Се чудам оти не ме убиваат. 165

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Над главите ни летаат јата птици. Сѐ е испреплашено, збудалено, не си ја знае главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Над главите од луѓето сонцето грееше преоблечено и чисто и ништо не можеше да го извалка во допирот со земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој го крева месото над главата и вика, талалика: - Чекајте, луѓе, вика, чекајте да го свариме, па варено ќе го делиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ветво алиште не се крпи. - Не давај се, Јоне, не предавај се, го молам, и се крстам над главата негова, над иконата негова.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Свети Аранѓел со крената сабја ни стои над главата, вели, и си одбира глави, си сече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Свети Аранѓел, вели Григор Бакалот, секој час ни е со сабјата над глава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа шепоти нешто над главата од Мирчета, му дува во темето, и ја преврзува шамијата под гуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А стопанот е индиферентен – мавта со рацете над главата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пребројувам – до пара за четири парчиња. Господе, бадијала сум се карал.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На некоја, ете, устата ѝ станала блага, мека, чиниш ѝ тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил, срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже, трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш ѝ се позашилиле градите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но тогаш, во таа ноќ, на Отец Симеон уште ангели му пееја над глава. „Добро утро“, се насмевна човекот, Отец Симеон се сврте кон него и го остави адвентистот да избега, да го однесе со себе своето ненадејно штукање.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Петар стана, се заблагодари на подареното време, го поздрави газда Таки со вообичаеното подигнување на шеширот над главата и си замина со тотално скршена надеж.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Винстон ги крена рацете над глава, но со неспокојно чувство. Однесувањето на момчето беше толку крволочно што сето тоа не беше игра.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој стоеше гледајќи како инструкторката ги крева рацете над главата - не можеше да се каже грациозно, но затоа забележливо прецизно и ефикасно - и како се наведнува и ги протнува врвовите од прстите на рацете под палците на нозете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон го гледаше право в очи. Чувството на соголеност, со рацете кренати над главата и со целото тело изложено, беше речиси неподносливо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој беше едно темно, нечисто, бедно место во кое речиси никој немаше доволно да јаде и во кое стотици и илјадници сиромашни луѓе немаа чевли на нозете и покрив над главата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше вечери кога тие ќе стигнеа на местото на состанокот и мораа да се разминат без ниту еден знак, затоа што од зад аголот токму тогаш ќе се појавеше некоја патрола или некој хеликоптер ќе им забрчеше над главите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Составете ги рацете над главите. Не допирајте се еден со друг.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Блазе си му на вашите што немаат бегови над главите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

– Добро, добро – рече везирот – ќе ја расправиме таа работа нели дојдовте овдека, но... како се викаш ти, мори ѓаурко? – ѝ се обрна Мехмед на Анѓа и ѝ се наднесе над главата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

– Сакам да проговорам дека сите наши чупи си бараат касмет меѓу нашите ергени да се задомат, да си имаат една заштита, една сенка над главата...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Шефот на станицата, оној добар човек со црвена капа, а и со црвено лице, одеше од оган до оган и ги храбреше луѓето, велеше Оние од вашата Македонија ќе го пуштат срцето, велеше, и тие имаат душа, луѓе се, ќе сфатат што значи ова ваше преселување на станицава, велеше Знам дека не е целата работа само да се има плодна земја, дебела вода, бел леб и стреа над главата!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Доста го кладе над глава бардакот со вода, го праша Илка откаде изгрева сонцето, се прекрсти и легна на постелата крај стопанот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кажи му, нека му каже на човекот што ќе му сакаш, до кога да те чека, та спремајте се и он и ти, прибери се да имаш сенка над главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На сите им е понудена работа и кров над глава, ама вака им е поубаво.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Пружам гаќи на тераса Над глава трошки ми тресе Таса Ќе ѝ се качам да ѝ ебам матер

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Кревкиот стеблак му висеше над главата, потресувајќи се на секој чекор - како секира да го удираше по младата кора.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тие ги држеа весниците над главите, додека устите им се искривуваа, а очите им беа затворени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Што сакав да ти кажам? А, да. Донеси ми го текстот најдоцна до дваесетти. Па овој четврток, да. Прекутре.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Страшно многу работа имам! Ако секој ден не им стоиш над глава, ништо не функционира.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Така мирните луѓе од овој крај се избавија од големото зло што секоја ноќ им беше виснато над глава.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во меѓувреме на скалите се појави жена му со запалена борина в раце, таму подзастана чувајќи го пламенот од ветерот и кога го смири, ја крена борината над глава да види што станува.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

ПЕТНАЕСЕТТА ПОЈАВА КЕВА, ТОМЧЕ, НАЦА И СПИРО

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Бргу, чорбаџиката те вика. Иј, полека, шлека!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Сега да пие, кога ни виси токмак над главата.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Не викај, не викај, попови ти викале над глава! Не знаеш дека чорбаџијата спие?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сенката од јаболкницата играше по ѕидот над главата на сестра ми.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Појди кај нив: што ми висиш мене постојано над глава!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе го запреше дишењето, кога ништо од него не ќе се слушаше, ќе го прашаа: „Жив ли си, дедо?“ „Ахааа...“ ќе згрчеше тој.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се пикнав до ѕидот и се обидов да спијам со ќебето над главата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Вок најслатко спие кога му тропаш над глава.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Удри гром над главите створи пукнатина, белите скалила што беа спуштени, застанаа пред нозете на Дедо Мраз.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Бумеранг ефект како меч над главите на лажните пророци, гласот на немоќните го развиорува, приказна од Библијата се повторува.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

- Фимка подигна раце над глава и, покажувајќи како Циљка ја носеше стомната, рече: - Одеше како ерембица, исправена како ламбада и само плетенката на колкојте - фрт ваму, фрт таму.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И копаат до рамена, до глава и над глава; подобро што подлабоко жив в земја, отколку мртов во неа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога се покажав на вратата од дневната соба, ја здогледав Гала седната на тапацираното столче пред големото тоалетно огледало, со двете раце кренати над глава бидејќи очигледно си ја дотеруваше фризурата, широките ракави од бањарката паднати до над лактите, со нозете пред неа расчекорени и голи, задникот ширнат по тоа тапацираното столче како предојдено тесто, косата развеана преку рамената и по плеќите. Сигурно се готвеше за излегување.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

По неколкупати луѓето ги креваат мотиките над главите.