низ (предл.) - кој (зам.)

-Ни јас немам мисли - продолжи Николај.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Ако и се појават, тоа се само малоумно, распаднати пламенчиња, низ кои сè уште го гледам непотребниот свет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Многуте нелогичности, карактеристични само за транзициониот период овде, низ кој, веќе многу долго минуваше мојата земја Македонија, создава слика: како сите да бевме заплеткани во средиштето на лепливата пајажина од пајакот на транзицијата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Вратата низ која излегуваат сè повеќе и повеќе се смалува, но мене не ми е чудно зошто тоа е така...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ова е мрак низ кој треба да се мине.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На излегување луѓето, поради смалувањето на излезот, прво се веднуваа сѐ повеќе и повеќе но сега лежечки излегуваат низ вратата смалена до страга низ која едно човечко тело едвај може помешечки да се протне.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пишувајќи за животот на Делчев, писателот користи и повеќе познати анегдоти и духовити досетки низ кои се открива итроштината и неустрашливоста: излегувањето од опколениот град како мртовец, влегувањето во Солун кога е преправен во селанец чија кошница е полна со велигденски јајца, па како главен инженер за изградба на патишта, чуден трговец, или пак сцената кога седи и пие кафе со главниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Народот од нас чека помош и заштита. Тој што станал комита, не е орач. На комитата пушката му е плугот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Род и роднина ми е зговорна дружина.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Меѓу нив се шеснаесетте кратки стории низ кои хронолошки е проследен животниот пат на јунакот по кој се препознава и се идентификува Македонија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се работи за инсталација, составена од голема кружна видео површина, на окото сличен интерактивен интерфејс и транспарентна (стаклена) тиква со отвор, низ кој што можеш да го носиш споменатото „око”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Оригиналниот интерфејс, значи несекојдневна тастатура, маус или џојстик, е важен стимулатор на естетската перцепција во смисла на продолжена осетли­вост и кај уметничкото дело/инсталација на Agnes Hegedus, Поглед со рака, за коешто софтверот го напиша истиот автор кој прави софтвер и за Shaw, Gideon May.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Клучно е да ги размрдаме малку тие комуникациски канали внатре градот (за воопшто да можеме да гра­ди­ме некаква покомплексна инфор­мативна структура, „однадвор”), да ги мобилизираме инвен­тивноста и духот кои чучат и пропаѓаат по скопските дувла затоа што на okno.mk | Margina #15-16 [1995] 5 Бал­канот тие се безвредна роба, да го промениме тој инертен и моќен фатали­зам дека нема излез од гомнава, созда­вајќи силни јазли на некаква креативна енергија што би се ширела ко звукот на хотел­ско­то yвонче во Бартон Финк, суптилно а силно, вон фреквенциите на „чувари­те на националната култура”, зомбиев­ските гадови што блокираат било каков проток и кои гнијат секој во своето изолирано ќоше од овој мрачен лавиринт низ кој талкаме и за кој допрво треба да се утврди дали вооп­што поседува излез, копчи, интерфејси, како сакате, со некои поглобални структури. 3. Nick White Бројчињава во текстов се само затоа што овој трет параграф, некако според духот, не припаѓа баш во Маргина, но поради сомнителните морални причини споменати на истово место и во минатиот број, поради новиот голем бран на еден примитивен националистички дух кој не разликува државотворност од шовини­зам, пат­рио­ти­зам од национализам (кој не разбира дека државата токму настану­ва во зоната на поларното одвојување на тие термини!) но и кој, доколку не се реагира (а богами и тогаш!, но реакцијата секо-гаш е важна, колку и да е осамена, макар и во историски рамки) брзо тркала сè пред себе, ете, поради тоа, велам: неверојатно е важен отпорот спрема тој евтин тргов­ски национализам кој ги тресе особено тнр. кругови на културниот естаблиш­мент, кои си пронајдоа ново идеолошко лижавче, нова дури јазична матрица составена од крајно нерафинирани наци-романтични стереотипи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Водоскокот ја распрскуваше водата во вистински воден прав, низ кој сонцето ги прекршуваше своите зраци во сите бои на виножито.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Возот тргна кон Австрија низ која се патуваше дење, па одвреме-навреме уживавме во убавата попатна панорама која нѐ следеше сѐ до првиот мрак, кога влеговме во нашата земја, кај Јесенице.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Двете топки, низ кои се минува со подвижни скали, се сврзани со цевки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неколу километри долгиот брег, сиот беше исполнет со хотели, вили, кафеани, со огромна песоклива плажа, низ која се преливаше жолто-златната боја на ситниот песок, кој огромните морски бранови го здробиле во прав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не случајно: Никола Кирков е едно од нашите најопитни новинарски пера, цели четири децении буден и дежурен толкувач на најдинамичниот период низ кој минува македонската историја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овој град е расположен на височинките на обата брега на реката, низ кој постојано се влечат шлепови натоварени со стока.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Будимпешта, низ која тече Дунав, е посебно доживување за оној што овде првпат ги доловува нејзините силуети и сиот град, кој се протегнувал на близу четириесеттина километри.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Самата макета претставува предел обраснат во шума, пресечен со модерни асфалтни патишта, со градски и селски населби и реки, низ кои пловат бродови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
БЕШЕ убав и топол есенски ден кога од Солун тргнав кон Кавала по цариградскиот пат низ кој, уште на тргнување, минуваа многу автомобили.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Попатната панорама кон Келн ја дооформува пловната река Рајна низ која, од север и од југ, се влечат многу товарни бродови и шлепови, полни со стока.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со морето е врзан со канал, низ кој се одвива водениот пат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во прво време мислев, „Добро ова е само фаза низ која минуваат и, но добро ако ова сега го работат, што ќе работат за неколку години?” - не сфаќајќи дека тие беа во своите најдобри години.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не знаеш дали да ги жалиш или да им завидуваш кога ќе капнат од толку поткревање на јадрите цицки на нивните модели.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ботичели најпосле крева раце од се и собира лажички со грбови на градовите низ кои талкал.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Вие сте духот на logos-от.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Стои тој во сенката на големото име на својот народ, знае: полека мелат божјите воденици, побавно штрака штичката над левакот, полека се истура плодот врз каменот, и знае тој дека при ова се вели: дајте да запееме за поголеми нешта, да ѝ запееме на семенката, на 'ртулецот да им запееме, на она кое нè продолжува да му запееме зашто тоа ги содржи сите облици низ кои ние, нивното потомство минуваме.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Врати ми го нереченото, прободи ме со тој црн меч, за нешто неповторливо твое одново да ме врати во младоста низ која заедно со В.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше, ги средуваше и со голем страв ги допираше оние меѓу нив низ кои се насетуваше беспризорно мрачната боја на крајот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Доказ дека сето тоа е така.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Затоа и се вели дека вокалите (особено О) се најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во големите зими Тој не ја оставаше сама: ќе ја поведеше за рака и ќе ја водеше од куќа в куќа, ја седнуваше покрај огништата на селаните, за сама да ја почувствува светлоста на сопствениот пламен низ кој исчезнуваше.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
По некој век и Исус го довикал Мухамеда соопштувајќи му го истото.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Самува сега Големиот камен запретан во огништето крај тланикот - тајна врата низ која одминуваат ветровите на историјата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ако воопшто постои поетско исцелителство, тоа мора да се бара првенствено во вокалите, во тие најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од овој аспект погледнато, поезијата, се чини, е единствен израз низ кој се остварува сегашноста, сеедно што е таа, пред сè, израз не на стварноста, туку на - илузијата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да не да ѝ додаваа нови стебла на гората, да не му додаваа нови ѕвезди на небото?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Химна на животот Семето на својот врат си го носи клучот на животот кој ќе го проживее откако претходно ќе никне од себеси за големите искушенија низ кои допрва ќе минува - тоа никого и ништо не прашува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во сенката на дебелите yидови низ кои шпартаат специјални видови на гуштери - чии паѓање во нечија коса предизвикува едвај видливо бранување од извик, страв, паника среде таа речиси пустинска неподвижност (оттаму, од таа статичност, можеби потекнува и „сценската“ форма на овој скеч?!) - господинот Иљаз, првиот попладневен посетител во чајџилницата САМО ТИ ЈА, зависнички (истовремено страсно и одмерено!) го срка првиот од низата чаеви што следуваат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Според она што тој можел да го забележи областите низ кои поминувале биле целосно опустошени, многу села биле запалени и целата храна и облека била земена од страна на Бугарите.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Се обидуваше да најде, во неговиот пример, конечни аргументи за својата теза дека, во овој средишен град на Балканот, низ кој минувале и запирале императори, се спротивставувале цивилизаторски, верски, идеолошки доктрини, сепак, во крајна линија, се напластиле и силни наноси на толерантност и на човечност кои остануваат кај одделни избраници.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тишината беше мост помеѓу нивните души низ кој си поминуваа, се среќаваа и продолжуваа заедно нивните неискажани зборови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Обајцата, во градот низ кој минуваше големата река, беа дојдени со надеж дека ќе заминат, но и предводени од идејата да ги расчистат своите сметки со историјата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ако се собереа сите досиеја од повеќе балкански држави, низ кои Татко се провлекуваше сам, а подоцна и со семејството, сигурно ќе се работеше за неколку томови записи...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Уметникот, исто како и шаманот или монахот, поминува низ многу искушенија пред да ја верифицира својата концепција за гениј, адепт или светител (Божји лудак); патиштата низ кои сите нив ги влечат донесените одлуки се подземни, алтернативни, често пати бескомпромисни и согласно на тоа губитнички.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Инаку, расказот на Урошевиќ „Бродот наречен Скопје“ (кој може да се гледа и како дел од цела една - романескна?! - низа раскази наречена „Мојата роднина Емилија“) е една од подобрите прози напишани на македонски, расказ исткаен од суптилни маглини низ кои просјајуваат прекрасни јазични проблесоци, како некакви фосфоресцентни јазичиња на егзотични животни (камелеони?!) во потрага по светулки.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И стоеше потоа така, загледан во темнината низ која се роеја безбројните крупни снегулки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа влезе во плевната, го крена капакот низ кој им спушташе храна на овците и говедата и погледна внатре.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се придигна и со мил поглед, низ кој избиваше светлина од неговото чисто, простосрдечно срце, ги гледаше момчињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Очекуваше да чуе човечки глас, ’рзнување на коњ, истрел, очекуваше онаму над колибата, во длапката низ која минуваше поточето за село, да ги догледа татка си, деда си, коњот...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во секојдневните претпладневни звуци што го огласуваат животот во планината: црцорот на штурците и скакулците, брмчењето на пчелите и мувите, повременото шепотење на кориите низ кои мрзеливо се провлекуваше утринското свежо ветре, ѕвонежот на невидливите стада, - Бојан насети и брчење на автомобил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја зеде потоа секирата в рака, го погледна муртејќи се темнопепелавото небо, па се затрча по патеката што преку темната букова корија, низ која високо во гранките се провираше ветерот, оставајќи ги разнишаните гранки да крцкаат, да се удираат, да се тријат една од друга, создавајќи најразлични шумови, и се упати преку Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Последниот дел на паркот, оној од каде што почнуваше дивината, каде што патеките беа обраснати со трева и троскот, каде што од клупите беа останале изгниени штици без лушпа од боја и каде што дрвјата и грмушките се испреплетуваа во трнлив честак, низ кој се пробиваа само смокови и невестулки.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Претрупан со шаренилото на асортиманот, тој не можеше да види сè додека не се наведнеше до отворот низ кој ги примаше парите, а ти ја подаваше бараната стока.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако тргне надолу, по патот покрај брегот, набргу ќе избие на границата, а не беше особено страден по средби со властите и нивните органи, а не гаеше ни тајни копнежи за бегство по Америки; ако појдеше нагоре, над низата викендички меѓу скоквите и желките, отаде голиот рид ќе се изгубеше во фронтовските ровови од Првата светска војна, низ кои уште можеше да се сопнеш од некоја рѓосана граната или барем на закопани чаури, од пушки до топови - за што инаку требаше да си подготвен, а не вака разгаштен за летување.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Играта со артифициелноста се реализира од кадровите на паркиралиштето, фасадите и yидовите низ кои минува камерата преку музиката на Мајкл Нојман (пеењето на “Miserere” во кујната и пурчеловската репетитивност), сѐ до анегдотата со првиот дијалог на жената на крадецот и нејзиниот љубовник, собирачот на книги.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Градовите и селата низ кои поминувала Титовата штафета денес се рушат како кули од карти, речиси по истиот редослед, од север кон југ.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Одамна веќе знаат истоштените животни оти нивните господари повеќе им веруваат на пораките од ветвите книги одошто на нивниот усет во совладување далечини А животот низ кој поминуваат не е оној што го познаваа долу во пустината туку некој друг ветен некому или посочен од некого.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Веројатно мислејќи на бавчата со рози низ која шеташе мокар ветар и девојки во розови наметки.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Господару, ме плаши пораката од твојот трон: "Страдањата низ кои ве водам Треба да ве избават од стравот".
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Неговите денови не беа поразлични од ноќите, но сепак деновите имаа танки мали прозорци, како пукнатини, низ кои необични интервали од замаглена светлина навлегуваа во темнината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој мислеше дека внатрешноста е влажна и мувлосана, но таму имаше отвори за врати, како оној низ кој мина тој, на тесните страни, лево и десно, струи воздух, како и снопови светлина влегуваа низ тие отвори.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Френк се надеваше дека тоа е само еден период низ кој минува брат му и дека наскоро ќе го преболи тоа и ќе си ја врати поранешната трезвеност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Улам зашто отиде со рака на усните за ништо да не се слуша улам на твоето латинско име заробено во некое ѕвездено доба на дамнината, улам на овенатите плодови на твоето молчење, улам на далечините градини на Азија и на морето низ кои набркани се спуштаа Адам и Ева, улам на дождот што тропа врз твојот сон улам на тебе и велам симни ја раката од усните во нивната древна усама да преноќам.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Љубовна луња на усните на млекарката што пее квечерина и Одот нејзин што отвора тајни врати низ кои се гледаат Белата грива на детството Грозно ронење на твоите години и ѕвездите што ќе трепкаат врз тебе.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Исто така, овој закон ги пропишува и времето и местото на вршењето на вознемирувањето и тоа под место се смета работното место на кое работникот работи, како и местото на кое тој е упатен да работи од страна на работодавачот, но може да се сметаат и местата низ кои минува работникот при неговото доаѓање или заминување од работното место.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Најпосле еве ги белите снежни покриви од високите градски куќи, еве ги осветлените прозорци, еве ги и црните оџаци низ кои избива дим и пријатна топлина.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Двајцата пријатели се долепија до еден процеп на прозорот низ кој струеше пријатен топол воздух.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знае само дека по тој миг или таа вечност пред него пукна бескраен тунел, набиен со мрачен мрак низ кој заморно и со напор се пробиваше неговиот поглед додека најпосле, низ бескрајната далечина, не здогледа на другиот крај на тунелот блесок на бела светлина кон која стрмоглаво полета.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас, како и другине што поминуваат оттаму, ќе можам да ја видам само улицата со затворскиот ѕид што се чини сосема обичен. Ништо друго не се ни наслутува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Секое ново сознание е корисно - реков следејќи го бавното оддалечување на иследникот кон темнината во прозорецот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе излезам одовде ќе наминам на улицана за да проверам низ кој мрачен трулеж истекува овој застојан смрад иако знам дека погледот откај улицата не е во состојба да наѕре во овдешниве посебности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Секое ново сознание па и заблуда сигурен сум дека води кон разјаснување на случајов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема потреба да се стравува дека може да задоцни на целта?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби и затоа без да размислувам забележав: -Веројатно и ти Иване претпоставуваш, иако е грубо тоа јавно да се констатира, дека сите станици низ кои мајка ти требало да помине останаа веќе зад неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, колку си поблизу, за да го видиш секој белег на лицето, толку ти е понедостапна и поневидлива опачината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова сакав да биде сфатено како приговор на неговото однесување бидејќи бев со впечаток дека него, за жал, некои битни моменти од моите искажувања го одминуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и настаните низ кои минувам не ги сметам за арч на моето или на нечие туѓо време.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А имаше толку многу земја околу нив низ која можеа да си ги шират корењата и да црпат животни сокови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
За разлика од философите, кои живеат од репродуктивната економија на теориските знаци, „литературата полноправно се движи во шума, во светот како во џунгла, низ која мора храбро да се пробива“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Додека ние се повлекуваме сомневајќи се, Енценсбергер елегантно го поентира својот поетски став.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако само ја доведете оваа доктрина во прашање, небаре опасно сте збајале и сте го повикале страшниот злодух на инверзијата, отворајќи ја така вратата низ која може да се врати викторијанската психијатрија, со сите нејзини древни предрасуди за вродената абнормалност и псхопатологија на родовата девијантност на геј-мажите. ‌Но, сѐ додека се чипчиме за претставата дека гејството може да се сведе на избор на истополов сексуален објект, дека нема никаква врска со тоа како живееме и со она што ни се допаѓа, дека нашата хомосексуалност целосно се обликува пред некако да се изложиме на геј-културата и независно од неа – и сѐ додека се држиме за тоа верување како за некаква догма – сѐ дотогаш издржливоста на геј-културата ќе си остане вечен срам, како и нерешлива аналитичка загатка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Меѓу белата коса, спуштена на челото, и белата брада, виде сина, тенка линија, а во полуотворените очи – линија на хоризонтот, низ која, одвреме-навреме, прелетуваа белите клепки.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој летен, лесен сон, кога ми го кажа Словото, Таткото, со полуоткопчана горна пижама, низ која ѕиркаа побелените влакна на градите, ја довика сенката на волкот, па на зајакот, па на еленот, и прошепоти, додека со прстите продолжи да ги придвижува тешките гранки на столетната шума: „Саноќ ѕвера ѕвер, но одлик остава слик, незнаено само чија, лика има змизми змија“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И самиот тој во некогашниот живот беше негов лут противник – железен човек со челична маска место лице, низ која се пробиваше ’ржењето на разбеснетиот волк.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Лицата, бели и порозни како креда, усните – розов лакмус натопени во киселините на воздушните честички, косите – црни, блескави кациги, сепак проѕирни, со темни, но речиси фосфоресцентен отсјај, низ кој како да се наслушнуваше пискавиот чрчор на невидливите, атомичести колибри!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Фантазирав, затворен во собата како ембрион во плацента – магличавите слики низ кои се провлекуваше нејзината силуета, се враќаа од некој дамнешен, затворен сон.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ме копкаше желбата уште еднаш да ги посетам местата и селата низ кои на 16 и 17 август 1949 се повлекуваа партизаните на ДАГ и населението од Преспа и Корештата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не е слепо црево зафрлено на приграничната периферија, туку широко отворена порта и осветлен канал низ кој дење и ноќе се претура синџир од камиони, автобуси, патнички коли, отворена артерија која води кон светот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Под ридот гробишта, а под нив, бараки наредени како под врвца – долги, со тесни, мали прозорци низ кои, поради железните решетки, небото се гледа во квадрати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога стигнав до неа, откако ја отворив, се свртев, и видов како Ева ја дои Амалија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледајќи си ја дланката на која беше невидливата трага од усните на Ева, бавно тргнав кон вратата низ која се излегуваше од бараката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Минаа години и јас заборавив на ќесето со разнобојните камчиња, на сувата корен- рака, на иконката, на школките, на големата школка низ која патував низ морето. По далгите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Приказната за бикот, меѓутоа, нарасена со фантастични украси, ќе продолжи, а таа ќе послужи само за илустрација на нешто што и дотогаш ни беше јасно: дека таквите, или барем така опишаните небесни бикови не умираат ниту исчезнуваат, без оглед на тоа дали го пронашле или не тајниот тунел и заумните крточини низ кои ќе стигнат „до снежните планини на Кападокија“, земјата на чудата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од тој род сум и јас и мојата сестра на која, кога наполни 14 години, на челото ѝ се појави црвена дамка, и почна да пее чудни песни низ кои, оние што ја слушаа, гледаа зелени долини, високи планини, чудни храмови и зданија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Слушаа луѓето и во чудо се прашуваа: Како, низ кои далги, низ кои витли, низ какви крточини талкал и стигнал во далечната земја нивниот бик.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Првото што се пренесе беше тоа дека бикот, носен од својата болка, го пронашол тунелот, лавиринтот низ кој во дамнина опседнатите на Калето полнеле вода од реката или по долги опсади низ тој подземен пат некаде исчезнувале.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Низ која ѕирка и проѕирка се вовлекла, кога такви во малата одаја каде што лежеше Лена Липовдолска, немаше?“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Осветли ми ја мислата Господе, осознај ме, покажи ми го клучот на тајните двери низ кои влегов.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Остана сказната за длабочината на бездното, за лавиринтот, подземниот пат низ кои, во дамни времиња, опседнатите на Калето полнеле вода или, низ него, некаде исчезнувале.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш во просторијата ненадејно влета младиот - и „во ерата на распаѓањето на сите традиционални вредности”, како што велеше неговиот омилен универ­зитетски професор - пофално лево ориентираниот - господин Тони, кој побара, под еден, поширока елаборација на проблемот граѓанско-рурално, и, под два, подобра метафоричка контрала, помалку елипси, контигентност и јасност, ви се молам, културата ја сфаќам како канадска река низ која пловат совршено подготвени за понатамошна обработка трупци.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Дали тие, сегашните триесет (и неколку) годишници се изгубија во сите вриежи низ кои поминуваа, без да бидат свесни за начинот и за степенот до кој ги менуваа превртливите времиња во кои живееја?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А јас ви реков: „Вистина е, се гордееме со вас пред сите Божји цркви, кажувајќи неуморно за вашата непоколебливост и за опстојувањето на вашата вера низ сите прогони и маки низ кои минувате.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не одеше да види нешто посебно – ѕидот кој падна пред неколку години не го возбудуваше, не се интересираше какви големи концерти има во големите градови низ кои минуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колку само беа бесмислени нивните слепи придржувања кон она за што тие мислеа дека е вера, а всушност беа само научени зборови, извежбани движења, бесмислени ритуали низ кои минуваа по навика, а не заради духовна потреба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пеат песни низ кои покажуваат како им се кине душата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ружди живее во егзил односно живее со пукнатината низ која истекува неговата другост, онаа кон која решил да пребегне, да се изолира, да опстои во самоизгон.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Зад отворениот прозорец низ кој тешко можеше да се спровре глава на дете, небото лежеше како дамка извалкан снег.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молкум ми ја подаде стомната загледана во мене како да сум игла низ која треба да се спровре конец и со која треба да се закрпат сите пукнатини на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак лежев како во напукнат воденички мучник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пауза. По малку, низ истата врата низ која излегоа, влегува Милка.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЕТОДИ: (Оди и ја затвора вратата низ која излегоа Иван и Младичот. Останатиот дел од разговорот се води главно придушено.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
(Пауза. Луков се обидува да се смири. Затоа оди и внимателно ја затвора вратата низ која излезе Неда и проверува таа да не наслушува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Веќе ништо не е како порано. Вратите низ кои минавме со тресок се затворија.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Со просто напипување на воздухот низ кој минал знаеше во колку часот бил таму, и кога пак ќе биде.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Толку многу се загреав што просто си се потсмевав сам на себе кога се сетив на сите оние маки низ кои минував за да дојдам до ова мошне едноставно и лесно изводливо решение!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И заплива полека во тоа, а неговата тврда корупка, што ја имаше и тој, како и секоја семенка, околу својата свест, почна сега да се отвора со една речиси неосетна спорост, низ која сепак имаше токму онолку, колку што му беше потребно простор за да се подаде и да поникне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа трпеливо ги бараше во него сите оние места, низ кои што можеше да се вовлече и уште подлабоко да се протне, за таму во неговата срцевина да може да почне да се загнездува и да ги снесе тука своите змиини јајца на сомневањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Томо прифати без збор. Змиулестиот пат и дивата природа низ која минуваа повторно ѝ го врати спокојот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Биди упорна, живеј за тој миг, во име на сите страдања низ кои мина. Те сака за навек твојата Јана“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од каков материјал треба да биде направен тунелот, низ кој врват третото и првото, за да ја издржи јачината на експлозијата што ќе се случи кога ќе се допрат доброто и злото, по ден... зашто ноќе, во мракот, нема да се препознаат, па ќе станат пријатели и оди и познај кој е кој.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас, сепак, ќе почекам да дојде она старо време кога кафеаната подразбираше густ дим, низ кој го бараш и тешко го пронаоѓаш избраникот да заигра со тебе, или барем до тебе, па девојчињата твои, кои за некоја година ќе бидат „нечии“, па нивните посилни половинки, па уште некое мило мало.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ти благодарам Рада за приказните низ кои ни ја отвори душата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во небесно сина хала со голема маса и некој апарат поставен како тунел низ кој треба да поминеш со гол задник, пред очите на дваесет студенти со запалени погледи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Без гнев во душата рече Единствено што ми останува е да се надевам во бога, но каква е неговата милост, кога по изгубениот најстар син, по толкуте опасности низ кои го изведов мојот сој, сега одново ме изложува?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ниту некој испрати абер дека Јофан и тефтерот се најдуваат таму некаде, во некој дел на светов, низ кој, последните години, нашиов народ, и тој што преостана по толкуте прокуди, се развеа како семе од глуварица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се знае само, и тоа се прикажува, дека Јован, напуштајќи ја засекогаш Потковицата, откако пред тоа им се поклонил на моштите на својот одамнешен предок на Молитвени Води, удрил прекутрупа низ Градишка Шума, па одејќи само по сртот на јужниот лак, и потоа спуштајќи се по надворешните падини на западниот , заедно со придружничката, стигнал на старата железничка станица, новата тогаш сè уште не беше подигната.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
ЈЕМЕНИИ - кондури, обувки
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ЌЕРДОСА - земе за жена; добие; заработи, постигна успех КНОКА КАША - посна каша КОЛАЈ (РАБОТА) - лесна работа; нема проблем КОНУШТИСАЛЕ - разговарале, станале пријатели; другарувале КОЏАМИТИ - крупен, голем КУЉАВ - (Куљав да кројам) - наметка со капа за главата КУМЕНЏИЈА - златар, кујунџија ЛАКРДИЈА - збор, приказна МАРИВЕТ - умеење, вештина, знаење да се направи нешто МАСЛААТИ - разговори, прикажувања МАФЕЗ - сина памучна ткаенина, платно МЕВЌЕМЕ - затвор МЕЗЛИЧ - совет, народно собрание МЕЗЛИЧ АГАЛАРИ - совет од аги; совет на агите МЕМЛЕЌЕТ - држава, земја; роден крај, место, град; татковина МУВЛЕТ - рок, срок (Ви давам мувлет три дена).
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ДУЛЦИ - железни, мајсторски обработени цевки низ кои теч вода
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не ги сакав темните бои, ни бојата на крвта. Не. Го сакав само изгаснатото злато на класјата низ кои, кога лежиш на грб и испитуваш над себе, небото станува неодгатлива привлечан тајна. Драго небо.“
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А потоа пак се запали светлото над тажната трпеза на која еден татко, зашеметен од болка, ги набљудуваше вомјазените лица на трите деца коишто не се осмелуваа да погледнат накај вратата низ која мајката влегуваше секоја вечер, носејќи чинија што испарува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што бара? Сопчето, сопчето, ако не е издадено! Не, не за себе, не за да живее во него!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
19.47 Со цел да направам цевка низ која би го вдишувал димот од кафено златестата течност, завиткувам дел од сребрената фолија околу молив.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Полека. НЕ ВДИШУВАЈ, додека прашокот не почне да се топи, и откако тоа брзо се случи, ја наведнувам хартијата и гледам како течноста се движи, оставајќи траги од нечистотијата со боја на јаглен, што веројатно би предизвикала гадење или главоболка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Речиси дека се подобри твоите браќа и сестри, кога се борам со нив барем времето ми поминува, сè оди подобро кога човекот ја брани слободата и надежта; но ти, ти не ми пружаш ништо освен празнината на останувањето дома, сознанието дека пријателството во сето тоа се подразбира, дека ноќта ќе стигне како задоцнет воз на перонот низ кој фучи ветар, ќе стигне по многу матеа, многу вести, со твојот брат понеделник што пред вратата го чека моментот кога повторно ќе ме соочи со него, најлошиот, прилепен за тебе, но ти си пак така далеку од него, зад вторникот и средата и така натаму.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таков: карпи од чии врлежи се образува неспомната, ни во книга ни на слика, царска тврдина со стотици пештери и пештерчиња низ кои се спровираат лачи, под облаци чија боја е згуснатост на спокој и на кои лежи бакарно-портокалеста дамка и предвидува дека од некаде ќе скокне со јунешки пркос сонцето и ќе ја измени бојата на темната, спокојна, скоро мртва вода на чие дрво се претчувсвтвуваат билјурни ѕидишта на манстир; низ прозорците на ѕидиштата се провираат сребрени и модри ластари, на нив висат гроздови од мали сонца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Коњаникот со куси нозе слепо го гледаше својот творец, тој нов бог што не го започнува раѓањето на новото човештво од кал туку од суво јасеново дрво со еден Адам без Ева, првенец од кога утре ќе жугне кентавр, човек-коњ, но во затворен кесон низ кој не пробива ни вода ни човечко толкување за она што ќе се случи подоцна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не: Го сакав само изгаснатото злато на класјата низ кои, кога лежиш на грб и испитуваш над себе, небото станува неодгатлива привлечна тајна. Драго небо.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Навистина има многу лица, многу правци, многу ситни тунелчиња, низ кои продира тој мал сноп светлина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Време е да поспиеш, Пупи Паф, можеше да ми рече со мајчински глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во непознатиот крај низ кој минувам немаше населби и немаше обработена земја. Никаков знак на човечки живот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тогаш, во последните мигови на работниот ден, ќе зачкрипеше чаркот над вертикалниот отвор низ кој се гледаше малку небо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Момчаците во јамата, сите од Шумшул- град, песната на Додо ја прифаќаа како молитва во храм.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Би можело да се каже дека кај Leonardo сцената на спарувањето е развиена и во доменот на дводимензионалноста со еден сагитален пресек во однос на рамнината на еден лист хартија, она што низата од четирите еротични скулптури на Duchamp - од Not a shoe до Objet-Dard - го изложи тргнувајќи од тродимензионалноста на волуметрискиот предмет. ]е им пристапиме уште и на Leonardo-вите анатомски цртежи на вулва, во сета нивна груба соголеност и изложувањето на истиот орган во околината на Филаделфија, Со оглед дека..., каде што на погледот му е дадена, среде еден давинчиевски пејсаж еднакво таинствен како што е оној низ кој излегува Mona Lisa, енигма на една друга насмевка, овој пат вертикална, и која не е засенчена со никаква влакнавост во гарантираната анонимност на суштеството што ни ја нуди.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Делото вклучува пар дрвени врати со груби кружни отвори низ кои се гледа гола жена како лежи на суви гранки покрај поток, нејзиното лице не се гледа, а во далечината има водопад во движење.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сликата е направена од далеку: се гледа дел од куќата и прозорците низ кои ѕиркаат женски и детски глави; чардакот кој е нагрозден од свадбари загледани во орото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко можеби ја разбираше најдобро и оваа епизода низ која минуваше неговиот пријател по ова необично враќање од Европа на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И тоа што денес не постои од тоа време, опстанало само во старите зборови, во заемките од туѓо потекло, кои луѓето со текот на времињата, немирите, војните, селидбите, новите идеологии ги преместувале од јазик во јазик или усилено ги чистеле од еден јазик, во потрага по совршената чистота, која никогаш не била достигната...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во право си, пријателе Камилски, Книгата на патувањата на Челебија ни го враќа од митската меморија на Скопје изгубениот XVII век, ни ја опишува истава чаршија низ која чекориме, маалата кои опстанале во остатоци, тврдината Кале, Безистенот, Камениот мост, џамиите, амамите, приспособени на денешни потреби...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Знаеше за неговите затворски маки низ кои мина во земјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тој дух тој продолжи: - Фашизмот и сталинизмот беа двете најтрагични искушенија низ кои минаа Европа и светот во XX век.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На Голи Оток, како во пеколот на Данте, најмачен беше последниот круг, кругот на кодошите, низ кој беше осуден да мине...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Татко беше помалку поттикнат од етимолошкото потекло на зборот или од неговите слични облици во балканските јазици, отколку од својата лична кадиска диплома, чија валидност мораше да ја докажува во режимите низ кои мина: на Република Турција, на монархија Албанија, и на социјалистичка Југославија...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Наредив уште илјада и триста ридишта низ кои минала бригадата, но никако не можеше да си спомни за Сентерлевиот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Навидум строго контролирани, стиховите ни откриваат моќна алaтка во дешифрирање на „знаците“ низ кои меандрира животот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Жиците низ кои течеше струја се вееја близу и осамено, како да сакаа да ми потврдат дека на тој балкон, навистина, никогаш не излегол никој.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Со високи ѕидови и убава дрвена орнаментирана порта низ која се влегуваше во дворот, пред големата сино обоена куќа во едноставен француски стил на три спрата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во еден момент, шетајки се низ еден парк низ кој се пресекуваат неколку поточиња и уживајќи во присуството на другиот, тие чувствуваат дека всушност се сакаат и дека се создадени еден за друг.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Време, нарација и рабовите на модерните нации, Homi K. Bhabha ги разоткрива наративните стратегии и тропи низ кои она „едно” се конституира од „мноштвото”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Како што покажа Лајбниц, силата е виртуално во тек на актуализација, колку и просторот низ кој таа се преместува.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Потоа и самиот ќе ги земеше сопствените раце, ќе ја погалеше Рендгеновата цевка, ја мрдаше живата во кварцната ламба, го прошируваше или стеснуваше процепот низ кој светлината паѓаше врз нечиј грб, ќе бутнеше инка во некое уво, ќе земеше памук и го ставаше во слушниот канал, задлабочувајќи се во последиците од овој чин кај сопственикот на увото: како настануваат претставите за помош, исцелување, добриот лекар, за општата доверба и радоста на живеењето, и како отстранувањето на течноста се преплетува со душата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Таа магла се подига од веќе постоечките, помалку или повеќе раширени кругови низ кои течат и се дистрибуираат виртуалните слики.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Има отворени врати низ кои не може да се мине.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
ДА СЕ ПОЗНАВА ЈАЗИКОТ НА СОСЕДОТ Татко ми ми кажуваше: имало две турски села низ кои рисјаните се плашеле кога поминувале, Горни Дисан и Долни Дисан, и ако таму те стемни – готов си.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На крајот ние ќе го направиме мислопрестапот буквално невозможен, зашто нема да постојат зборови низ кои би можел да се изрази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Собата беше свет, простор од минатото низ кој можеа да се движат изумрените животни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Емплфорт направи неколку несигурни движења од една страна на друга, како да мисли дека постои некоја друга врата низ која може да излезе, а потоа почна да се шутка низ ќелијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ходникот низ кој ги поведе беше послан со мек тепих, ѕидовите беа обложени со светли тапети и бела дрвенарија и сето тоа беше беспрекорно чисто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ се случуваше внатре во стаклен тег за хартија, но површината на стаклото беше куполата на небото, а во куполата сѐ беше облеано од јасна мека светлина низ која погледот допираше до бескрајни далечини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не беше повеќе во тесниот бел коридор на Министерството на љубовта, се наоѓаше во еден огромен, осветлен од сонцето пасаж, еден километар широк низ кој одеше, како што му се чинеше, во делириум предизвикан од дрога.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стварноста ја сочинуваа застојани градови во распаѓање, низ кои потхранети луѓе шлапкаа во чевли што пропуштаат, живееја во закрпени куќи од деветнаесетиот век кои постојано смрдеа на зелка и на нужник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За тоа време Лилица лежеше помешечки (некој, дали тоа беше Андон или Азра? – таа не можеше да знае, силно, со сета тежина беше потпрен на нејзиниот лев бут) и со едвај отворени трепавици можеше на елипсастото огледало со масивна дрвена подлога на наткасната од креветот да види дел од лицето на Андон: неговите очи, замижани, силно стегнати во грч, неговата издолжена, кучешка муцка и широко отворената уста која како да сакаше да каже нешто многу, и нешто важно, но наспроти тоа таа беше само нем отвор низ кој се истушуваше нешто низ гркланот, а доаѓаше одоздола, од душата, од нешто што таа не можеше да го види на огледалото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ти си расфрлан на сите страни. Враќање назад нема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Иако работеше во Електростопанството во Градско, Стерјо остана да живее со мајката и сестрите во селото Крушица, сместено во остриот засек на планината Бабуна, низ кој во сите годишни времиња течеше распенета снеговница.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Погледни се во огледалата низ кои продолжуваш во недоглед.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кабината беше направена од полирани табли од трите страни монтирани на железна конструкција со отвор за влез од предната страна низ кој однадвор се провлекуваше мирис карактеристичен за последните денови на мај, блунтав, со вкус на гнили црешни и влажна трева.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гробот беше оштетен, поради стрмината на земјата низ која течела вода, но од другите три страни го заградуваа гранитни плочи, потпрени со камења.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Згради со убави луксузни влезови низ кои влегуваа и излегуваа деловни луѓе, дотерани, намирисани…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Погледнете! - им покажа со раката кон прозорецот низ кој влегуваше чад во црквата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ги пофатија и забележаа дека црвенилото им идеше од црвениот одблесок на прозорецот низ кој сонцето пробиваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш имаше многу магла и гласовите тешко им се пробиваа низ пасамката бели влакна, а сега нема толку магла, ама има тенки и скоро невидливи сиџимки дожд низ кои исто така тешко се пробиваат гласовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ќе се исцедам низ девет кожи, Низ мојата кожа Испишана со девет судбини Во девет дена низ кои водата ја цедев од жарот На мојата последна венчавка со лебот Седнат на трпеза Сам Во самица Пред судниот час. 1.4 Така мислам и домислувам: Ќе мавтаат со шамивчиња претците Ќе мавтаат со шамивчиња потомците И оддеднаш сите ќе бидеме камења Што ќе течат и ќе јачат, Камења топли и камења студени, Камења тешки и камења сиви, Камења што молчат И камења што зборуваат.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Стрчав кон коридорот по патот низ кој ја воделе Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Судбината на централниот (или: единствениот развиен) лик во романот – ликот на Ервехе, фокусот низ кој се прекршуваат и ломат дофатните и недофатните зраци и котелци на приказната, се разгрнува низ континуирани и системни настојби на Мајката, означена како браник на семејството, да се опстои покрај сѐ, покрај силните и жестоки удари на суровата стварност.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XXIV Само на границата, на најклетата балканска граница, меѓу Албанија и тогашната Југославија, можеше да се измери сиот страшен немир низ кој минуваше непредвидливата историја на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дамна беше кренат балканскиот ѕид-граница низ кој мина Мајка, пред многу години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Романот „Ервехе” изобилствува од фабуларни заплети низ кои приказната си добива природен тек, бидејќи, овој белетристички колаж од новела, повест, роман, мемоар, дневник, есеистички отклони и драмски акценти всушност претставува модел на посовремено поимање на прозната форма, кој некои меѓу нас ќе се одважат да го крстат и со квалификативот постмодерна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Плете и ткае и втиснува во текстот на прозната творба авторот привлечни визии, низ кои се расветлува од повеќе страни ликот на Мајката Ервехе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Свесни сме за големите жртви низ кои минавме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ручаа во дворот под сенките на муренките, крај самото езеро, обградени со мрежите што се сушеа оптегнати на муренковите дрвја низ кои сонцето одвреме-навреме блеснуваше и се губеше; чуновите шлапкаа нишајќи се на бранчињата, а кога ќе подзапреа, ќе се чуеше џвакањето на полковниците, на кметот и учителот, како и гргорењето на виното во грлото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Французинот и Англичанецот молчеа, и со чашите в рака гледаа во мрежите низ кои одвреме-навреме сонцето се заплеткуваше: личеше на светлива риба што прпелка фатена.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А тогаш... ... Нивниот заеднички пат ги одвлече в село да видат неуредени куќи со црни стреи;запуштени и накривени ѕидишта; недоверливи ситнооки прозорци, - врз нив гнили штици, матни стакла, поцрнети стари календари; потоа: нечисти и нерамни сокаци низ кои се влечеа звуци и мириси, предчувствувани претстави за недогорени суви дрвја, кочини, мали деца, катран; расфрлани мртви предмети, ненужни и запуштени - накривени коли, одамна почнати, недоплетени огради, корита, алат; куп сонливи куќиња, кокошки, деца.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се најдоа и двајцата бегалци, од два спротивни тека од патот на јагулите, крај оваа река од истекот на Езерото, низ која сега патуваа спасените јагули во темната балканска ноќ.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
V Татко изнајми куќа на истекот од Езерото, во Струга, крај бистрата река низ која водеше патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се отвори. Се сруши во него браната што требаше да се извиши на реката низ која слободно минуваа јагулите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, патот на јагулите кон север кон морињата, низ кои беше можен излезот со саканото враќање, зависеше од новите историски настани.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулата, сирена на студените мориња што го напушта Балтикот за да им се придружи на нашите мориња, на нашите утоки, на реките низ кои се движи, узводно, в длабини, и пресрет на дивини, од ракав до ракав речен, сѐ поневидлива постојано сѐ подлабоко, сѐ повеќе во срцето на каменот, провлекувајќи се низ бразди од тиње до денот кога светлината ќе блесне од костените и ќе ја запали молњата во барите на мртвите води по удолните длабини на апенинските стрмнини кон Ромања; јагулата, факел, бич, стрела на Амор кон земјата кајшто сал нашите бразди и суводолици на Пиринеите водат до рајот на оплодувањето; зелена душа што бара живот таму каде што е сал апеж од жега и тага искра што вели сѐ почнува кога изгрева стебло исушено и јагленосано; божилак миговен, двоглед внесен меѓу твоите клепки и блескаш неизвалкана меѓу синовите на човекот, потонати во твојата кал: зар можеш ли ти да не ја сметаш за сестра?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Има предлози за градба на паралелни рибни патеки, низ кои би патувале и јагулите и не би бил прекинуван нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Понекогаш, речните корита низ кои се пробива се оковани во мраз.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Погледна уште еднаш кон реката низ која заминаа јагулите на големиот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се вдлабував во незавршениот татков проект, сега сведен на куп листови, пожолтени, нагризани од времето, небаре со победени значења, за доловување на Балканската историја низ падовите на империите, низ кои се провлекуваше и семејната судбина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
...некаде меѓу третиот и четвртиот милениум ме зајдува неизбричената брада чешајќи чувствувам промена на сопствениот облик не можам да си ги напипам очите а гледам толку добро каде ли ми е носот доловувам најситна мирисна нијанса влакната низ кои минувам со мојата некогашна рака се невозможно меки речиси течни речиси протечни речиси нестварни... мiroir du mervelleux или за особината компензаторски прогласена за видовитост – да се сочувствуваат нештата пред да се случат
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
„Навистина немам увид во вашиот случај” се обидов да го избегнам директниот одговор.“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И додека зборував за слободата, и за празнувањата низ кои се движиме, а колегата Господ, со напрегнато внимание го слушаше мојот утрински разговор со чистачот на чевли (неколкупати дури и ме потпрашуваше за умувањата на Кадрија), онаа чудна индивидуа, која ја бев забележал потпрена на дрвото од кое се разлеваше празничната музика, сега ја забележав како стои на џамлакот на кафеаната на Иле Битолчанецот оџагарена во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби во таа непријатна работа вашата служба е заобиколена. - Да, да, да! – ме прекина неговиот глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И веднаш сфатив дека тоа е единствениот простор низ кој ќе морам да го изведам на слобода моето стадо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„А мојот случај? Не се сеќавате на незгодите низ кои морав да поминувам?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ни во еден момент не помислив дека станува збор за ваше дело; дека вие го имате аранжирано тој панаѓур низ кој имав несреќа да поминам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се обидов да ја отворам вратата. Но таа беше заклучана и ги издржа сите мои обиди, но џамлакот само од еден удар ми се свлече до нозете.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби настаната од потребата да се поттикне јунаштвото кај борците; (нели, се зборуваше, откако успеал да ја протне бомбата низ отворот на бункерот, тој со своите гради го затнал тој отвор низ кој митралезот го бранел влезот во рудникот) а притоа творците на ова тврдење изумиле дека приказнава може да втаса и до ушите на тетка Боса Сотирова и дека тогаш јунаштвото на Благоја нема да е поттик туку ќе претставува бодеж што ќе длаби во срцето на несреќната мајка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она, што подоцна можеше да се нарече крвави последици од скршениот излог всушност и настана токму од тоа мирно свлекување на стаклениот џамлак низ кој наеднаш , како низ одзатната стерна, добитокот шумно потече.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господи, тоа беше клокот од грофтање , од мукање, од блеење; булукот протатне покрај мене и низ мене како најбрз летен порој кој остава зад себе пустош а во нас ја поттикнува рамнодушноста и тоа само заради немоќта да му се спротивставиме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зар ќе умеевме без таквите белези да ја следиме патеката што може некогаш повторно да нè доведе пред прагот на она што обично го нарекуваме роден дом, или наша судбина, бидејќи без тие белези и без таа патека просторт низ кој се движиме се престорува гол амбис!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Речиси сите списи од креденците и полиците се валкаа по паркетот а одвреме-навреме, на вратата од кабинетот на директорот или дури таму негде кај прозорецот низ кој пред малку беше влезен Величковски ќе се појавеше некое од божемните привиденија и со отсечен глас ќе објавеше дека во Секретаријатот сѐ е чисто, или, дека во Архивата ниту еден лист не е веќе на своето место.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Напати ѝ се случуваше да поверува дека е во состојба да внесе ведрина и на места низ кои поминува облакот на напнатоста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Притоа имам причини и да ви се доверам дека и покрај многуте недоразбирања низ кои поминав таа ноќ (како што реков веќе) денот го пречекав сосема спокоен и се однесував како да не се случило ништо необично.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но, најчесто, тоа беше доволно значајна работа за да го оддржува вработен и спокоен и гледајќи ги куќите и искосените тревници низ кои минуваше, гледаше како живеат сите тие луѓе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Под ридот гробишта, а под нив, бараки наредени како под врвца – долги, со тесни, мали прозорци низ кои, поради железните решетки, небото се гледа во квадрати.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овие „работи” се чини дека се оние движења низ кои поминуваме правејќи ги нештата што ги именуваме како: станување од кревет, облекување, вршење нужда, откопчување и закопчување, миење раце и лице, бричење, миење заби, чешлање коса, одење, седнување, подигнување чаша, сечење парче леб, мачкање на леб, ставање во уста, голтање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој правеше сѐ помалку и помалку работи, додека на крајот одвај ќе го подигнеше прстот за да стори нешто за себеси.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не знам колку оваа нејзина умешност беше резултат на нејзината возраст а колку на премрежијата низ кои беше минала.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа е она што може да се рече за гледањето напред, верувај ми.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И колку си поназад толку е поголема правта низ која треба да поминеш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во дното двокрилна врата и два прозорци, низ кои се гледа дворот сиот во зеленило.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Патот до границата е стрмен: наместа оди низ тунели од густо борово зеленило, потоа низ чисти ледини презаситени со опојни мириси од секакви билки и цвеќиња, потоа патот слегува надолу во планинските усеци низ кои шумолат планински потоци, и пак се крева нагоре по голиот планински стр од каде што се открива прекрасен видик на сиот простор наоколу.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И еден ден, гледајќи од кој кат излетуваат птиците, и низ кој прозорец, луѓето се искачија во станот на Љупчо, тропнаа на вратата, им отвори лекарот кој во тој момент беше дојден кај Љупчо да направи визита и да му ги даде потребните лекови, и тие почнаа да викаат по Љупчо гледајќи го како држи в рака неколку направени птици за да ги фрли низ прозорецот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Totus mundus agit histrionem – магијата на младешките сништа, играрии, вилински карневали, на мангупски царчиња и шумски духови, на слаткото травеститетво, кога вљубеноста е Атлас, но атлас кој и покрај силата е незапирливо нежен, а светот на новите облици заличува на нестварниот свет од бајката, низ кој талкаме полни со духовна и физичка кондиција и приемчивост – и сега во овие исечоци, во оваа шкрта милост на сеќавањето, поттикот е еднакво жив.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Се враќа Бандо во постелата, ја гледа жена му кај што спие со собрани усни низ кои шишти нејзиното дишење како фитил да гори.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Така... Тие бавчички низ кои порано минувавте, јас ги купив и сега се мои...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Куќата е една од најстарите во селото; направена од петаври: од штички и плитар, од лескови прачки исплетени од дирек до дирек како што се плете кош и облепени со кал измешана со плева, слама и козина за поцврста да биде; на многу места калта и испадната од ѕидот и зјапаат дупки низ кои ветерот се провира и свири; во тие дупки птиците се пикаат и прават седела клувкајќи го и користејќи го истиот материјал со кој е облепена куќата; чардакот од куќата виси над патот како дрвено корито спуштено од небото; куќата е затетеравена на едната страна како пијан човек и, изгледа секој миг ќе падне.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога е топло, Полин седи на чардакот, го врти лицето кон сонцето и се пече како гуштер, а кога е студено, седи во одајата крај огништето вртејќи го грбот кон пламенот, а со очите шета по цеповите на ѕидот за да види низ кои свирка ветерот за да ги затне со крпи, калчишта или со кожинче од јагне.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А кога ја виде во фармата кај Полин и кога ѝ викна: мац, - таа низ истата дупка низ која влегла во кафезот, излезе надвор, а по неа и сите мачки до една излегоа надвор: почнаа да трчаат по мачката од питропот Танаско и се распрснаа по сето село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Лименките влекачи имаат симболично значење и со време ќе тежат како олуци низ кои истекува суштината (но за тоа, потоа).
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Салонот заличи на дупка пештерска низ која водопадната струја распрскува, шприца насекаде. Убавицата свампиросува.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Величината на оваа земја била секогаш во тоа да создава големи, хумани личности, низ кои катарзира нејзината вистина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кажете ми дали знаете за него или за неговата книга?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред извесно време ми падна в раце еден кус напис за Фајар во кој се зборуваше за финансиските тешкотии низ кои минува овој издавач, а неколку дена потоа прочитав и неколку реда кои можеби ја објаснуваат ситуацијата: Странските култури навлегувале во Франција во одделни налети во зависност од нередовните и непостојани интереси.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да, ПаризИстанбул, како пејзаж забележан низ замаглените прозорци од возот кој патува дење и ноќе, додека патникот, макар што не добива точна информација за пределите низ кои минува, чувствува дека во него се отвора еден внатрешен простор кој е с поширок и поширок.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Студениот ветер и студенилото од очи и истиснуваат солзи низ кои белината ја гледа како низ прозрачна магла.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во земјанката, во ровот и во бункерот, во долгите, најчесто пелтечени дрдорења на довчерашните говедари и овчари, а сега самоуверени и самобендисани политички комесари, кои човека го прават роб, перејќи му го умот и мозокот само за да го ослободат од обидот да размислува, да не мисли и расудува; ги запозна чекриците низ кои тие, млади и недопечени, поминаа за да станат голема сепаленица.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со лицето прилепено на прозорското стакло ги гледав пределите низ кои поминувавме, а тие толку брзо поминуваа пред моите очи, како некоја филмска лента.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во однос на преведувањето, тој предлага да не се гледа во оригиналната порака, ниту во нејзината кодификација, туку во многубројните форми и меѓусебни врски низ кои таа мора да помине за воопшто да може да зборува, да реферира.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И така, уште во првите мигови на духовното осозна­вање на животот, светот, од тивката и ненаметлива побож­ност на Мајка и Татко, пластена во текот на нивните живо­ти низ тивката и ненаметлива побожност и од обете вери низ кои минувало семејството, ја осознавав семејната вис­ти­на за душата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие стоеја неколку време по тоа пред командантот на младинските бригади – Мече збунет и исплашен, а Беличот загледан право во очите на младинецот со окалки, низ кои што тој ги гледаше малку потсмешливо.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Буенос Аирес е друга улица, онаа низ која не сум поминал, тоа е тајно средиште на блокот и крајните дворови, тоа е она што го кријат лицата на куќите, тоа е мојот непријател, ако воопшто го имам, тоа е личност на која не ѝ се допаѓаат моите стихови (ни мене не ми се допаѓаат), тоа е скромна книжарница во која, можеби, сме влегле па сме ја заборавиле, тоа е отсвиркано делче од милонга*, што не го препознаваме а нѐ допира, тоа е она загубеното и она што ќе настане, тоа е она следното, друго, туѓо, странично, кварт кој не е ни твој ни мој, она што го знаеме и сакаме. * Милонга - аргентинска пучка мелодија. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 117
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е лакот во Улицата Боливар низ кој се гледа Библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По таванските скали се искачи прво на терасата што служеше за сушење на алишта, а потоа на покривот од куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Додека Тот е отфрлена форма на значење во рамките на западната метафизика, тој сосема лесно може да биде единствена можност за значење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не ли е ликот на таткото привид, а пишувањето игра на разлики, оние низ кои репрезентацијата се дистанцира од фантазматската априорност?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е сала во Библиотеката во која 1957-та го откривме јазикот на тврдите Саксонци, јазик на храброста и тагата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е странична соба во која почина Пол Гросак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Паскаловата сфера“, од каде што е земен првиот навод, е есеј на три страници во кој Борхес низ целата историја на западната мисла и литература пронаоѓа траги од метафората што се наоѓа кај Паскал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не ли е ликот на таткото привид, а пишувањето игра на разлики, оние низ кои репрезентацијата се дистанцира од фантазматската априорност?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јован Бошковски ЧОВЕК НА ПОКРИВОТ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Куќичките од двете негови страни малечки и искривени во разни бои, со прозорчиња со дрвени капаци, зелено и жолто обоени, и со вратнички низ кои одвај може да влезе возрасен човек.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сполајти бре Томче! се заблагодари Чана и свртувајќи се кон отворот низ кој влегоа во кој сѐ уште се прпелкаше денот, ја завлече Пелагија како да е лесно пердувче.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тетка Перса смета дека нема ништо во животот на Пелагија за што би требало да биде накажана со таква сурова казна низ која има поминато, Ќе се молиме, златна Пелагијо, ќе се молиме сите три од недела во недела, од ден во ден, да му ги отвориме очите не само на дедо Господ, туку и на мајката Богородица, за неправдата шти ти е направена!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Има само една стишна решетка низ која паѓа светлината на подот. Некоја сиромашна светлина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А имаше толку многу земја околу нив низ која можеа да си ги шират корењата и да црпат животни сокови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)