низ (предл.) - него (зам.)

Истовремено знаеше да се испрчи пред животот, дозволувајќи ми тој да ѝ удира шлаканици, но и да пројде низ него, како бестрашен борец кој напаѓа од страна, за да се одбегне ударот на противникот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Први низ него се пробиваа старите пајтони донесени уште од почетокот на векот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од бунарот влегува воздухот до сите нив. Низ него дише утробата, сето Кале. Така стои во многу записи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А боите на осветлението се менуваат во сите мени прекажувајќи го знамето на нашата држава што низ него изгледа многу поголемо и многу посилно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А само чекор понатаму од мене на сите страни се шири до бескрај една ливада, едно зеленило, едно шаренило што можат да го сочинат сите цветови на светот и воздухот е толку чист, просто му ги гледам кристалите како пукаат низ него и го прават сѐ побогат и така што дишењето таму е толку слободно и длабоко.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Солун може најдобро да се почувствува кога се скита бесцелно низ него, од улица во улица, од сокак во сокак, од излог до излог, од еден во друг крај.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа е парадигма на современиот капитализам, која допрва ги чека своите одговори и која нужно не е цел на овој проект, иако низ него таа, на една релативно чиста општествено- економска заднина, може полесно да се воочи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Талка низ него, дури и откако заедно со семејството, со последниот, августовски транспорт ќе биде депортиран во логорот БергенБелзен и поставен во категоријата на привилегирани логораши.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Проклетството на погледите што го следат од прикрајоците, гласот на ветрот што сенишно свири низ празните маала кое насекаде го следи... 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Барем сега да молчи човек, да замиже, да сети како растат низ него жилки од тревките, телото се дроби на грутчиња ровка земја.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Војниците притрчаа и почнаа да рошкаат низ него.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Чудно е и оглувено селото. Како да минала колера низ него.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа секој ден, а особено навечер, пикни се во дворот на Калчо, меткај се низ него, играј се со Калчо и што ти јас знам, но внимавај на секого што влегува и излегува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зимно време низ него фрлавме дрва.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Птици се тоа собрани на миса - се чита евангелието по Лука, и на местата пред да се рече Амин тие заедно и тихо запејуваат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Гласот им светка со светлина од Создавањето и слушајќи ги си велам: Не продолжувај никаде, скриј се во нивниот глас и низ него исчезни. Не продолжувај, доколку господ веќе ставил точка на сè. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сеедно дали постои или не бакнежот, со неговото „случување“ се случува и пресврт во директното опкружување на поетот: се населуваат две тишини околу него како доказ дека имало бакнувач, како оставена трага во денот на нешто што пролетало низ него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ако се помести за четврт влакно... да се мрдне само за микрон, да се погледа низ него, тогаш е готово! доста е! се останува проклет за цел живот!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тие пред сé биле заинтересирани за: “(А) Личностите од бугарската администрација и тајната полиција во Скопје. (Б) Активностите на ВМРО и нивните односи со бугарската влада и со Германците. (Б) Какво мислење постои во сегашниот момент меѓу населението на Скопје за идниот статус на Македонија и односите на Македонците кон Србите и кон Бугарите и релативната големина на за рличните мислења. (Г) Идентитетот на единиците кои сега се стационирани во Скопје и кои неодамна поминале низ него и во кој правец“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
- Центар на град, а уште коњи и магариња шетаат низ него бе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Потоа го крена позлатениот крив рог, што му висеше на срмена врвца преку рамото, и свирна низ него - го прекрати ловот, се фрли на коњот и тргна за Охрид низ богатите овошни градини.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Можеби снегот во селото и на пристапите кон планината е уште повисок, па никој не може да се пробие низ него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Овците почнуваа да ги молзат дури на пролет, а кравите во ова време, обично пред телење, немаа млеко, па сувиот леб обично се јадеше потпечен или издробен, па со малку масло, малку сирење низ него, се пржеше на огнот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога го доискапи шишето и ѕирна низ него од грлушката до газерот, Геро свечено изјави и го фрли низ прозорецот, како попски да фрла крст на Водици: „Каде што ќе падне шишево, таму ќе го дигнеме шаторот!”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бран силна омраза кон неа мина низ него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во повоените години доктор Станеф беше присилен да ги посетува своите пациенти во брзорастечките предградија, во кои поголем дел од стариот кварт беше осуден на уништувањето поради проширувањето на главната улица што минуваше низ него и која водеше кон булеварот со четири ленти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Страв проструи низ него дека нешто лошо ќе му се случи ако веднаш не се помести од тоа место, во движењето беше шансата да се преживее.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Протнувањето низ него во секој случај би било тешко и неизводливо поради железните решетки поставени вертикално на секои десетина сантиметри и вкопани во буковата рамка што е вградена во ѕидот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Над мене крцна прозорецот на глувиот чевлар потоа низ него се провлече модро лице со среќна зинатост под меките мустаќи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неговиот ум, оптоварен по решенија, се најде пред опасност, стравот риеше низ него како крт, разградувајќи му ги привидните слики на земските благодети.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Твоето ситно тело не е тело: низ него не пробива светлината, зошто ти ја имаш во себе однатре, исконска, стара, блескава во душата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако пак тој се смали или низ него се ископаат тунели, се ќе се замени, ништо повеќе нема да биде исто.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој е како фатаморгана, низ него со поглед можеш да поминеш: тоа е безбројната, бесформната содржина на ништото кое постои, се движи, зовриена движечка сила што го тера телото да се движи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Острите предмети ме повикуваат да си го засечам телото, шилестите – да ги заријам во моето срце.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови кога се плашам да му се приближам на прозорецот: тој се нуди да го подотворам и да скокнам низ него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму Клара стоеше покрај прозорецот и низ него гледаше кон паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Без да се сврти, откако ги слушна моите чекори, рече: „Колку е весело.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога прдеметот на раскажувањето се обработува непосредно и кога низ него постепено се врви од случката кон значењета, резултатите се најдобри.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Остана сказната за длабочината на бездното, за лавиринтот, подземниот пат низ кои, во дамни времиња, опседнатите на Калето полнеле вода или, низ него, некаде исчезнувале.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Срипа низ него, но не излезе веднаш од другата страна, зошто беше високо над човечки бој, туку легна врз ѕидот преполовен на средина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Па макар и да ја има таа желба, макар и да поминуваат низ него сите тие, крајно одредени и јасни - недвосмислени слики за него, неговата боја,искрите на светот, огинот, со таа топла граница помеѓу него и тоа другото во кое не може да верува, колку и да сака; сепак се е подобро од неодреденост во која е онеспособен да проговори свртен кон себеси како кон било што друго, неколку обични и најобични идеи, за тишина, за пејсажи, за нешто.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Не ни забележа кога почна да успорува во својот трк низ шумата и не ни слушна како вревата на селото замре низ него...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И потоа како да задрема во чекор...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Будникот од дружината го прераскажал многу пошироко разговорот зашто гледал и слушал. Божем.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
5 Рид од скаменето сирење, низ него со векови се провлекувале џиновски црвулци и го дупчеле според својот обем - во тие студени пештери луѓето оставале дел од себе: воздивка здравје, капка сила, 'ртенка младост; обележувале точен круг на камените ѕидови и копале со клунесто железо вон од линијата. Така почнувало вообликувањето на воденичките камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никогаш нема да ја заборавам; првин, ноќта како да распукна пред острината на пиринскиот врв, потоа пак сѐ поцрне, за да се искапе, малку потоа, снежниот врв во белината што почна да паѓа низ него, како превез низ снагата од мома.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Меѓу тебе и светот - дупче доволно низ него да се дувне, со јазик да се пробие.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Многу повеќе се претпочита интеракцијата и комуникацијата да бидат со компјутерот одошто низ него, и хуманите интерфејс дизајни тоа го поттикнуваат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Неговата мисла крваво се превиткуваше низ него, барајќи некој сок, од кого ќе се напои и ќе престане да биде онака лепливо преклонета; ја среќаваше во себе како бара корито, по кое ќе потече, ги боледуваше сите нејзини болки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По Пазарџиски Пат, кој на Алилово ја премостува Алинска Река, за неколку километри понасевер, одејќи низ веселечкиот синор и паралелно со железничката линија, откако ќе ја прегази неа, да се префрли во кадиниоселскиот, за потоа одејќи низ него и пак паралелно со железничката линија и право на север, нешто пред Галичани, газејќи низ Галичка Река да се протне под неа и за, најпосле, припазувајќи се од кучињата, додека минува низ селото, горе над него, веднаш над железничката станица Галичани, односно да ја прегази железинчата линија и да зачекори низ прилепските тутунови полиња, се стигнува, сè така завјасан, на пазар во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Собата имаше еден голем прозорец, десетгодишно дете можеше да се провне низ него без да го превиткува телото.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Прозорецот беше доволно голем за да можат да поминат низ него.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во ваква тишина сè можеш да чуеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И секогаш, како за инает, нешто ќе му се залепеше на мундирот: или парченце сено, или некакво конче; згора на тоа, тој поседуваше особена дарба – кога оди по улица, да стигне под некој прозорец токму во мигот кога низ него се исфрлаат најразлични гадотии, и поради тоа на својата шапка секогаш ќе понесеше корки од лубеница и диња и слични глупости.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И додека талкаше така низ него, имаше чувство дека некој оди по неа и дека постојано ѝ е зад петиците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледаше во момчето напнато како да гледа низ него.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И Кара-Демир го вообликува звукот во илјадници игли; се провлекуваат низ шуплинките на коските во осакатените нозе и де движат низ него цењлиот - коските му се сушат и се распаѓаат, тој станува изѕемната и глекава маса со покриена бојазливост за себеси таков.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Наоѓајќи се очи в очи со смртта, му навираат зборовите од дедо му Аврам: „Животот е ткаење килим” врвиш со сновалката низ него, редиш јаток по јаток, конец по конец, јазол по јазол, шарка по шарка и не му го гледаш лицето зашто го ткаеш од опачина...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Како господар на таванот се молкнеше низ него.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Лабаво струеше низ него и го оддалечуваше од започнатиот разговор, од темното струење во тој разговор. Водата го разблажуваше неговиот мрак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе ти скокнат право в лице и ќе почнат да копаат низ него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред куќата, истрчува Мил напред и му ја отвора вратата да влезе, и Богуле влагува во неа, но само ако претходно излегол низ неа; ако излегол низ прозорецот, по некој инстинкт, пак се враќа низ него качувајќи се на дрвото по кое што слегол.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Така, полека, низ превезот на солзите, од збор до збор, влегува во него, поминува низ него, а ништо конкретно.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Врати еднаш два пати клопчиња кадиш и тргна, засвети малечкото устенце и чиниш низ него веднаш се рашири пријатна топлина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Цицерон патувал низ овој пат, кон Балканот, а свети Павле патувал низ него во спротивната насока.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Доаѓале и заминувале низ него и вери и идеологии.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Чудесен е овој небосвод, Низ него минам занесено, Ситен сум, со чело подведено, Стушен сум и тихоод. Зошто престанав да зборувам, Зошто сум тиок, занемен?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Војниците му застануваа со колената на нозете, на слабината и на главата да не прета; и додека тој рикаше беспомошно и силно што оѕвиваше селото и планината - касапот ќе му го зариеше ножот во грлото, риејќи низ него додека му го пресечеше гркленот; кркореше бикот, шикаше крв на сите страни стркајќи ги војниците, се виреше крвта во локва и правеше црвена браздичка која истекуваше во езерото зацрвенувајќи ја водата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гледаше скаменет и пресметуваше уште колку време има да се исцрта сигурен црвен рез преку грлото на човекот и да провлече низ него спасоносно сребрено цевче.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Запалените очи отсутно гледаа низ него; усните со напор се одлепија една од друга но прашањето остана без одговор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе ти се причини во еден момент, рече таа, дека си поминал низ него, но не залажувај се, ќе испадне дека не било така.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми пропадна раката низ него.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
На зајдисонце стаса до едно селце и претрча низ него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се разбира, уште истиот ден го закршивме со најголемата игла, онаа што имаше толку големо уво што и нана ти можеше да провре конец низ него беза да стави очила.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога се приближи, се најде пред голема тешка порта со вратниче на едната пола широко колку човек да се протне низ него.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дед Павел, сега сум веќе сосема сигурна дека и тој беше присутен додека се водеше овој разговор, рече дека Аксја секогаш носела огледало во чантата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или ти мислиш, огледалото служи, за да прошета низ него твојата сенка?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Лежев, лежев, а кога ќе ми здодееш гледањето во таванот, кога ќе ме опфатеше тешко чувство на осаменост, се искачував на прозорецот и гледав низ него, го шетав со очите сиот простор што се наоѓаше зад него.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Го вртам торбичето и гледам: се растекле низ него искршените шишиња од мастилото, капеле по патот и оставале трага.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Јас минувам низ него. Ја слушам музиката на патувањата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој внатрешен океан го има мојот мирис, и звуците, градовите, годините што лебдеат низ него, обоени со познатото – еве ја сега мајка ми, нејзиниот стакато неизменично весел и строг, проследен со првата детска песничка што ја научив на пијаното.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Со изградувањето на куќата, се стесни патот и низ него не можеше да се помине со кола; луѓето ги запираа колите пред неговата куќа и оттука понатаму товарот мораа да го префрлуваат на добици или на раце; тоа им дојде до нос на луѓето и бараа сокакот да го рашират, односно Бандо да си ја потсобере куќата, да ја зделне до некаде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Елементите кои течат околу и низ него... го следат како планети и комети...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Но и слонот ја крена сурлата, па кога зави како втрештен го уплаши Букефал Така кренат Букефал го засолна својот стопан, зашто: стрелата мина низ него, па го погоди Александар. Букефал веднаш почина.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Јас празник славам, Родино мила. во борби роден, во славни гори, низ него расте нашата сила, илјадогласна песна се ори!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Како настанало Мавровското Езеро? До 1947 години на тоа подрачје било Мавровско поле, а низ него течело Мавровска Река.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Низ него поминува регионалниот пат Гостивар - Дебар и Гостивар - Кичево.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Како дете го вртев двогледот наопаку и гледав низ него во спротивниот правец.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Оваа моќ ја делиме, оваа моќ нѐ дели со стиснати заби и распнати стрели пристигаме со желба, одлучни и смели да си ги маѓепсаме ушите да си ги стоплиме душите на некој за нас запален оган гори преполн миг, незаборавен и богат кога сме се дале и кога невозможен се чини секој иден пораз. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 136
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И ќе ни се види дека просто мора брзо да се сторат сите важни дела од тука па до целта ниедна стапица не е трајна и никоја граница крајна и ниедна делта на која изборот не ни е познат и по кој пат да тргнеме пред да се отворат и пред да нѐ стеснат оние прашања во намера чесна кога сме на проба за некој можен престап.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Под себе, низ него ќе поникнеа оние нечујни шумови што несносливо бучат во него и сега, она крештаво кркорење на радиото со прегорен електролид, клопоткањето на садовите во кујната и нервозното мрморење и трескањето со вратите од жената, сите неподносливи звуци што се собираа во непријатната бучава во главата и од кои мораше да избега и да дојде тука, на покривот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој направи само еден чекор, а со лесно наведнување на телото го надомести оној другиот чекор. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 118
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Доаѓаме со круна доаѓаме со бели знаменца во некоја рака ветрот овде дува поволно за нашите раменца и кошулите нѐ галат во јаболката на вратот, има еден чуден пресек на тоа место низ него нѐ води вечерта по патот на свилата, сјајот, заплетот во пресврт еден скромен престол да седнеме пред да падне ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само два чекори го делеа од работ на покривот виснат над бездната на улицата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многу единици поминуваа низ него, некои остануваа час-два да починат, да се нахранат, други преноќеваа, а трети остануваа за подолго.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Потоа веднаш слегоа во длабок ров и долго одеа низ него некаде право попреку.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Жаби, гуштери и змии се војваа низ него, а горе, во крошните со подгорени лисја, се надмудруваа секакви птици.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Па, заедно гледавме – реков јас, а грлото ми се стегаше и зборовите тешко ми минуваа низ него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, ако ѝ падне авионот? – си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)