ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Возот татни низ некаква клисура, од време на време низ високите стебла како да сјае некоја вода – езеро, или можеби река – но полека се стемнува, и низ валканите окна не можам да забележам ниту човек, ниту некаков знак.

Климент Камилски, по обичај, не доцнеше, носејќи го неизоставно своето жолто куферче, преполно со книги, ракописи и белешки како своја мала прирачна библиотека, во која ги менуваше книгите според новиот збор што требаше да се третира.

Старите османски зборови кои некако се пробиле низ ситото на балканските јазици, како да требаа да минат низ ново сито со постеснети отвори, низ некакво јазично чистилиште.

Во разговорот, како што може да се забележи, имаше прилично дисонанција и провокации, но тоа го сметам и како квалитет на ова интервју бидејќи Дуковски веќе прилично се извештил во давањето спакувани одговори маркетиншки наменети токму за еден просечен балканец: малку експресивни мудролии од типот „мочаш-мочаш-ама прска”, малку патријахалност, малку неформален имиџ, малку жаргон - и ете „успешен медиски настап”. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 69 Всушност, Дејан целокупната своја медиска слика и ја гради врз типот на „добро момче од соседството”, идеален сон на секоја мајка, еден екстремно, според својата едноставност и питомост, недишановски „младоженец”.

Инаку, токму низ некакви медиски стандарди - вон „културњачкиот жаргон” - најважното нешто во ова интервју ми се чини дека е типичноста на Д.

На курсевите на Браун универзитетот, низ некаков тип на колективна игра, дефинирани се следните жанрови на оваа литература која сѐ уште е во развој: географски втемеленото раскажување (како: “нашиот град”); “одберете ја сопствената авантура”; пародии на класиците; просторни поеми; интерактивна комедија; метаморфични соништа;нерешени тајни на убиства; подвижни комични книги, итн. okno.mk | Margina #1 [1994] 71

Ретките муштерии ги прелистуваа таму распарталените книги, влечеа со показалците низ некакви списоци и мрмореа цифри - тонажи и географски широчини.

Го сонуваше Змејко многу често својот бел коњ, својот Чилко, знаеше тој по цели зими да го сонува само него, а оваа ноќ во сонот тој беше јавнат на својот јадар коњ и одеше низ некаква сенчеста шума, додека клопотарчето на вратот од Чилко приспивно трангараше.

НОЌ Краста и Тики поминуваат низ некакви грмушки во дворот.

ЕКСТЕРИЕР.

Минував низ некакво мачеништво, низ предавање на нова мисијата, со истиот наивен донкихотизам, кој немаше кој да го потсмири, ниту Мајка, ниту Татко.

Како што Татко не ја доживеа мојата мисија како амбасадор на Југославија во Тунис и Палестина, ниту Мајка нема да ја доживее мојата мисија како амбасадор на Република Македонија во Франција, Шпанија, Португалија и при УНЕСКО во Париз.

Подготовките во сиповската школа беа долготрајни, маратонски, мораше да се мине низ некаков дипломатски Рубикон за да се истрае во деликатните дипломатски мисии особено ако се работеше во соседна земја, во земја со светско значење или земја во значајна зона за тогашната југословенска политика, но и во економијата каква што беше зоната на Блискиот исток, Медитеранот и подалеку.

Останувавме во таа опиеност сѐ дури не се изморевме од неа, додека не заспиев, а се будев кога мама и татко, сестрите и нашиот малечок брат, тукушто вратени, ќе завревеа.

А штом ќе останевме сами, тој ја оставаше книгата, и легнувавме на креветот кој навечер го делев со Паулина, се покривавме со чаршафот држејќи го со прстите една педа над нашите глави, и потоа минувавме низ некакво блаженство во кое се чувствувавме како споени садови: во таа блискост која посакуваше да трае засекогаш и миг повеќе, во тоа наше едновремено вдишување и издишување, додека така лежевме под белото небо на чаршафот, Зигмунд ми кажуваше за чудата на природата, за долговечноста на ѕвездите и за нивната смрт, за непредвидливоста на вулканите, за брановите кои го разјадуваат копното, за ветриштата кои можат да галат, но и да убијат, а јас чувствував опиеност од неговите зборови, од неговиот здив, од допирот на нашите тела кои лежеа едно до друго.

„Доста!“ „Ќе го убиеш!“ „Леле, крв...“

Како низ некаква далечна магла слушав гласови на Влатко, Ташко и Дејко.

ВТОРАТА ЖЕНА: Зошто го бараш осознавањето на светот низ некакви источни философии и искуства, кога веќе ја имаме нашата христијанска, односно православна религија?

Биографии Едгар Алан ПО (1809, Бостон – 1849, Балтимор), САД.

Четворица сме, исто колку страните на светот: јас, жена ми, ќерката и синот: играме шах, но не двајца, туку четворица и одеднаш: Четирите страни ги симболизираат играчите на чутуранга, страните на светот, магичниот квадрат, семантиката и семиотиката, а бидејќи и чутуранга има правило, низ некаква стаклена изѕирка на магичниот квадрат она што може да се види се гледа: песочниот часовник и истеченото време и змијата на која ѝ нема спас од границите на квадратот.