низ (предл.) - нив (зам.)

Односот меѓу нив всушност тешко може да се нарече транзициски.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вистина е дека Спиноза, иако нешто помлад, размислувал во рамките на Декарт, но мислел и низ нив, вон нив, односно го размислувал она што кај Декарт останало како немислена врска на неговата метафизика на светот: телеолошката насоченост која се покажува во Декартовото решение на прашањето душа-тело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Острите високи карпи издадени кон небото чиниш го допираат, а низ нив е сончевиот зрак, наутро, за прв пат, прецизно паѓа точно во полето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
До овој гроб имаше уште едно гропче тврда земја, со две-три сиви плочи налегнати дамна во земјата. Низ нив се нафатиле капини и трева.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие се секогаш отворени зиме и лете, а низ нив годишно минуваат и по милион гости - евтино, во природа, со добра кујна, а по желба може да се приготвува и јадење, но тоа во Белгија не се исплатува...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А, истовремено секоја селска куќа, која има девојки за мажење, прозорците на собите каде што тие спијат ги оставаат отворени и низ нив може да влезе секој младич - кандидат за женидба и да биде со девојката.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се разбира, не е само раскошот единствената причина да се видат обата дворца, туку уште повеќе и фактот што низ нив се гледа релјефно раѓањето и пропаѓањето на едно царство, особено убаво предадено низ портретите на падишасите, сместени во една галерија на „Топкаписи“, низ чии ликови се чувствува топотот и растежот, славата и пропаѓањето на аџеилуците со нивниот последен изданок Решад, чија старечка физиономија соодветствува на „Болниот од Босфор“ - отоманското царство во распаѓање...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Просто се гледа како низ нив минуваат листовите што ги голтнале; нивните тела се стегаат и прошируваат додека некорисната кашеста маса не излезе во форма на совршени топчиња од нивниот ректален дел; бидејќи гасениците се просто дел од цревото, украсен крак на алчниот мускул, целото нивно суштество му се предава на напорот на варењето. Le tube digestif des Insects est situe dans le grand axe de la cavite generale du corps... de la bouche vers l’anus... Le pharynx... L’oesophage... Le jabot... Le ventricule chylifique... Le rectum et l’ileon...
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Младата наставничка понекогаш ќе се загледаше преку прозорецот, од каде што наѕираа гранки и низ нив сино небо, и како да се загубуваше сета отсутна за миг, -на усните ќе ѝ се јави една толку лека и толку занесена усмевка, што мене просто ме принудува да ја следам и внатрешно да учествувам во неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе има ли некој Да нè дочуе? (1989) луѓето Минеа низ мене Минат низ нив И на сетен здив Сознавам: Боже мој Колку ли не сум ги Познавал? скица за автопортрет Пламнат, грешен Безутешен Пукнат, стушен Болнодушен Клупнат, чукнат Брзотечен Немир вечен: Не- до- ре- чен. песните што ме болат Капе Мракот: Врела Смола Од мене Така капат Песните Што ме Болат. опомена Не влегувај Низ тие врати Оттаму Враќање нема Нив вечноста ги зема Зашто се за Про кол на ти. збор Виси во воздухот Чудно камче: Збор Чии букви Почудно Треперат и Јаснат.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Не барам одговор, Господи, за ништо зашто добро знам дека и страстите се создадени од крв и од солзи и Ти ќе продолжиш низ нив - Мене само осама ми треба...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Посетителите го затекнуваа полн со гнев, потонат во беда, и како го опсипа светот со сарказми; низ нив, во понекој збор, се пробиваше и некаква нежност.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Татко тешко допираше до малите Мајкини тајни, но низ нив, во тешките времиња, траеше нивната сигурна и долговечна љубов...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Толку ретки значи што колите како и маглата минуваа низ, и Алиса исто така, низ нив без проблем.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На еден друг бакрорез на Ремели, врз гротескната Athanasius Kircher, Шпионско уво комода со получовечки ликови се наоѓаат тнр. цветни оргули, т.е. некаква метафоричка творба; низ нив, со помош на еден слуга кој во соседната просторија дува во еден систем од цевки) прозвучува птичје црцорење и излегуваат фигурички. (види стр. 122) Повеќе од една генерација подоцна се сретнуваме, во завршната фаза на маниризмот, прескокнувајќи дузина такви книги и стотици илустрации, со чудните машини на Атанасиус Кирхер.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ѕидарската работа главно е крени и залепи, а понекогаш кога ѕидарот не внимава, малтерот му навлегува во месото на прстите, му се прават мали дупчиња и низ нив потекува крв.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Има таква ноќ во која не постои збор Што може да ги одгатне сите лузни Има таква нож во која се распознаваат само `рѓосаните копја на оградата во дворот И некоја златокрила пеперутка што се провира низ нив Има таква ноќ во која ѕидиштата на собата се сосема голи И во која неочекувано до тебе како последна причесна Допира тешкото удирање на стар часовник
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Поради својата внимателност, одговорност нештата ги гледаат, од сите страни и агли, дури и однатре, гледаат низ нив.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Дали и тие се енергија? – праша Еразмо. - Да, суштествата и нивните чувства или живи духовности се појави и енергии кои протекуваат низ нив, доаѓаат и си одат, исто како ветрот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Токму така. Луѓето треба да се подготвени да им дозволат на поимливите појави да минуваат низ нив, да ги пуштат слободно да се движат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Некои од Густавите беа преплашени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа додаде: „А јас ја имам само болката, а не и дарбата за поезија.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете понекогаш ни дозволуваше да влеземе во тие соби во кои луѓето лежеа не поместувајќи се или пак претаа – гледавме во тие замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; тие гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од некои соби се подаваа замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги гледав Ева и Амалија, како да сакав низ нив да гледам наназад во времето, во долгата нишка мајки и ќерки, не само оние мајки и ќерки кои течеа во нивната крв, туку сите мајки и ќерки, од почетокот на човештвото па до тој миг, секоја крв во крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во лудилото се раскинува врската меѓу Јас и реалноста, и Јас создава своја не-реалност под влијание на бранувањата на своето несвесно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа се свртев и излегов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Несреќник кој ги крие длабоките болки во своето срце, но чии усни се така обликувани што, кога јачкањата и криковите минуваат низ нив, тоа одекнува како убава музика.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со куќата-во-себе и низ нејзините врати ќе излегуваш на сокаците на Ур и Урук, на Лагаш, Киш и Нипур, на ридовите на Вавилон и Нинива, ќе талкаш низ нив како низ длабините на клинестото писмо и ќе се враќаш повторно назад со песните за Гилгамеш во себе, и не ќе знаеш зошто токму тој со тебе и болката на Енкиду низ тебе, зошто токму твоето тело и твојата душа се одредени за да се исповедаат низ просторот кај што диши твојата сенка, на јазик кој ќе го разбираат сите, небаре самите шетале по долините и горите на писмото изрежано во калта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Електронските медиуми навлегоа длабоко и неотповикливо во нашата средина, создавајќи канали и циркулирајќи низ нив.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Мора да продолжи да чекори, оти чекорењето е единствениот спас од студот и само со тешкото подигање на нозете низ снегот крвта продолжува да тече низ нив со потребната брзина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема запреги и нема маѓесници, русалки со коси од ѕвездени нишки, мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За волја на вистината, она што повеќе ја загрижуваше од расказите беше како низ нив се отелотворува нивниот автор, самата таа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Оваа идеја може добро да се претстави преку следниот извадок од претпоследниот дел на Логичко-филозофскиот трактат, единственото дело на Витгенштајн што е објавено во текот на неговиот живот: „Моите ставови расветлуваат со тоа што оној кој ме разбира на крајот ги признава како бесмислени кога низ нив, по нив, преку нив се искачил надвор. (Тој мора, така да се каже, да ги отфрли скалите по кои се искачил).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И тие тогаш ќе се плиснеа во една игрива група, која секогаш беше нешто цело за себе, а која знаеше напросто да се изгуби низ тие бучни улици, да се расплине низ нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во пролет и во есен доловите и ендеците се поројни, преку зима замрзнати, а налето само тенка водна нишка, која никогаш не стигнува и да пресуши, се протегнува низ нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Почнуваше од самиот почетен раб на Мртвиците и низ нив водеше до една колиба од шамачишта и врбови прачки, а од колибата, пак низ мртвиците и врбиците и преку Блатото и преку Црна право на запад, право кон Железнец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но зашто тие се најдуваат од кај страната на Градишки Пат, минува веднаш под нив, то ест од кај страната од којашто постојано се заканува опасност, зарешетчени се со железни прачки па дури и да стане и да ги отвори, пак не ќе може да се подаде низ нив и да го види цел Станкоски Рид, - ги гледа само јужните падини на Горник, Дупка и западните падини на Зедница - заедно со Горник и со гробиштата на Рамник на Горник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не познавајќи ја природата на мртвиците, не знаејќи дека, поради живиот песок, низ нив може да се движи само извежбан ајдутин, кој си изградил своја патека, продолжија да ги гонат и понатаму.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И пак одев; не ги заобиколував луѓето туку минував низ нив како низ воздух, како низ сенки, зашто мислев на него и зашто тие не постоеја за мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш во куќата, како нешто што е неизбежно се знаеше за една тајна: горната одаја, лево откако ќе се искачиш по скалите од дебели дабови штици, беше непристапна - дебели алки, низ нив поцрнет синџир со врзани краеви од тежок старовремски катинар.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Очите му станаа две мали дамки. Низ нив пробија две усвитени игли.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Додека светот полека пристигаше во офицерскиот дом, таа само протрча низ нив и се изгуби позади бината каде што веќе беше Тамара организирајќи ги последните нешта пред почетокот на ревијата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Верував дека ќе можам да ги испишам празните страници од незавршениот татков ракопис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој го доживеа падот на Австро-Унгарската и на Отоманската империја, провлекувајќи го низ нив своето откорнатичко семејство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Додека зраците се распрскуваат насекаде, танцува неуморно пеперутката, се спушта, па се искачува низ нив се капе во сончевината.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Гледај, низ нив веќе се пробива сонцето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Има низ нив тесна врвица.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ама низ нив божем имало дупки длабоки, а водата езерска низ нив течела наудолу. - Па и можело така да е.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Треперат зелени иглички борови... а низ нив сјае сончевината и некаков повев распеан...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Но најмногу уплавот им се потсили кога наутро ќе ги видеа прозорците извалкани потемнети од чадот што со маглата се изналепил на стаклото: сонцето низ нив го гледаа матно, црно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кадијата зашета низ нив, галејќи го секое по главата, a по него влегоа низ деца и другите агалари и тие љубезно насмеани, галејќи и почнувајќи разговори поединечно и со групи. – Тебе како викаат бре малечок? – го праша кадијата Ангеле Сирмев, мазнејќи му ја бујната црна коса.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Душемето ги покажа чамовите штици со кафеавите шарки низ нив од чиј насмев чиниш и одајчето како да се подрашири.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Богородица и деверот Геле со другиот нејзин син влегоа дури по Милка Русјакова и Родна Караколева, се истуркаа низ нив и ја бапнаа мократа дема крај огнот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И не само зборовите што не се изговараат, туку низ нив ѕирка душата на човекот што ги носи очите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нејзините усни треперат - низ нив само што не се стркалале солзи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Денес имаме во секоја зграда четири, шест телефони, или дури дваесет и повеќе... и во иднината на подеднаков начин, секаде каде што ќе бидеш, ќе постојат мали отвори и низ нив ќе влезеш внатре. u И тоа те поврзува со банката на податоци?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Заѕиданата мајка, принесена како жртва во темелите на мостот, на тврдината, од страна на своите девери, за да не се урива градбата, барала да се отворат дупки за да може низ нив да се дои чедото од градите на мајката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си се надоврзуваа низ нив еден со друг.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа беа окалки, и низ нив гледаше гавранот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вистинската книга, вистинската страница, ред, буква, ја криеја големата тајна, небаре низ нив се провлекуваа спасените јагули.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Оти широки се вратите и широк е патот што води кон пропаст и мнозина влегуваат низ нив.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го фрлам врз креветот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја слушам како голта низ нив...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го зграпчувам и го подигам, го носам и качувам!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Изрошкавме низ нив и принесувајќи ги кон месечевата светлина да видиме што книги се, пикнавме по неколку под палто.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ранетите чекаат да се заврти сестрата, а потоа да се испразнат во кофата; поздравите со нож дупат дупки на вагонот да гледаат кај се оди и низ нив чишкаат; милосрдната сестра чека да се стемни во вагонот за да се олесни и таа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се точкаа во долги редици, во синџири, идеа од сите страни, се сливаа во селото како војска на боиште: ги исполнија дворовите, бавчите, куќите; се качуваа по дрвјата, по ѕидовите, влегуваа во одаите, крстосуваа низ нив, се провираа низ цеповите на вратите и прозорците и го освојуваа секое местенце и делче од просторот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако платат.” 26 години подоцна, Курт Кобејн од Нирвана пишува, “Не се чувствувам ни малку виновен поради комерцијалното експлоати­ рање на сосема истрошената рок култура бидејќи, во овој момент на рок историја­ та, панк рокот (иако сѐ уште свет за некои), за мене, е мртов, не постои...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Денес кога размислувам за филмовите на Енди сѐ уште ме фасцинира едноставноста на изразот, но и чувството што се провлекува низ нив, на нешто кое се обидувате да го фатите, но не можете бидејќи тоа секојпат необјасниво ви бега.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За нив имав слушано многу пред да ги видам и морам да признам дека ни одблизу не беа толку забавни колку што беа самите разговори за нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа што животот е лесно, тивко, пролетно ветре, дните се топол божји, а низ нив љубовта како мека постела.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето чувствуваат немир, незадоволство, страдање зошто се исплашени од префинетата искреност. - „Толку ли е тешко да се биде искрен?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Одеднаш облаците се спуштија толку ниско што на Влатко му се виде дека се пробиваат низ нив.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа беше јасен показ од грани­цата помеѓу животот и смртта за сите нас, неговите потомци дека најмногу се оставил во своите книги и неговото сигурно продолжување можеше сигурно најмногу да биде низ нив...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Низ нејзините раце течеше едно лесно потреперување, како да поминува низ нив некој далечен бран на страв.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон рече, „Одреди си шема. Стапни на секоја втора. Не гледај доле.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мостот беше направен од железнички спојници и меѓу нив имаше дупки во кои може да ти се фати стапалото, а и нешто малечко може да пропадне низ нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жената се доближи до работ на покривот над улицата и веднаш се стресе од вртоглавата замајливост на длабочината, напластена густо со квечерината, со недогледно дно, па се отфрли назад кон телото на мажот, удирајќи се во него и опрлувајќи го со трескава врелина и незапирливо треперење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Зошто стоиш тука? Не се плашиш... - Не. Од што би се плашел?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа така и направи. Стапнуваше на секоја втора, не гледаше надолу, но сепак ја слушаше реката одоздола како се мачи и се тресеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сите овие мисли низ нив се прелеваа и мешаа во вид на располошенија па така просто се фатија во нестрпливо очекување да го чујат тропањето на камчето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)