низ (предл.) - прозор (имн.)

Автобус ко од филм, црвен и звучен, старицо ме гледаш со сините расеани очи, така се родив- едно црно, друго зелено око; Не гледам низ прозор, небаре Лондон го знаев од дете гледам до прозорот девојка со тен потемен од мојот плетенка од црната коса и за инает низ прозорот само гледа.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Куќите се приближуваат. Нивните катастрофи експлодираат низ прозорите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Нејзините сини очи ширум се отворени. Гледаат надвор низ прозорот. По небото патува Месечината.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Месечината ѕирна уште еднаш низ прозорот, еден весел зрак се доближи до увото на Снежана, нешто ѝ прошепна во сонот и си отиде...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Стасаа дома. Славчо тивко се мушна низ вратата, за да не ги разбуди домашните а зракот влезе низ прозорот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Отсекогаш мислев дека многу спор филм би бил интересен колку и гледањето низ прозор, секако, ако тоа го гледаш со исти очи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како што реков, тоа отсекогаш ме воодушевуваше - начинот на кој луѓето можеа да седат покрај прозорот цел ден воопшто да не им биде досадно, а после тоа да одат во кино или во театар и да умрат од досада.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ја протнав сообраќајната низ прозор.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Од ту ќу гаѓам низ прозор ... (Зема нишан).
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Мамо, баба скокна низ прозор, јаде мушички и така натаму и така натаму.“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
-Тоа не е тој; татко никогаш не скокаше низ прозор - мрмореше Вадим - тука е нешто страшно, чудно, не е како што треба.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Низ стенкање и несфаќање Наташа разбра дека татко ги приближил усните до голото рамо на Вадим, како да сака да го бакне, а тогаш одеднаш ги забил забите и го каснал, злобно и несфатливо; Вадим поради необјаснивоста на сето тоа заврискал и почнал да се измолкнува, а старецот одеднаш скокнал низ прозорецот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)