За алхемичарите, патот можеше да се спореди со минувањето низ пустината на мистиците во претпоставена спирала се надоврза Климент Камилски.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Времето, нормално, малку се помрдна. 18:42:15.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Верувај, иако на патот дрво нема, само песок на времето низ пустина гледаш Калахари, и уште нема каде да се качиш, дури и во моментот на идеи бледи, правила туѓи нѐ следи.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Стрелката молкум откружи два пати. 18 и 39, а јас сè уште зјапав во бројките, кога чув – од левата страна доаѓа Зоре, келнерката, претпоставувам со вообичаената полунасмевка, која нормално, очекуваше некоја од моите заебани досетки од типот „Што пренесува камионот ладилник низ пустина? – Двојка Ескими на свадбен пат“ или „Зошто една русокоса се смрзнала пред компјутерот? – Заборавила како се затвора Windows“ (Зоре, инаку, беше бринетка).
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Не толку поради уморот предизвикан од далечината и жештината и одот низ видливата пустина на просторот, туку со неповратниот од низ пустината на времето. Tomorrow is the first day of the rest of your life.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Живеј онака како ти што сакаш, поинаку низ пустини душевни ќе скиташ.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Не приоѓајте му, Тој се крие во жиличките на тревата, Скита низ пустината и наслушува од која страна ќе надојдат водите, разговара со плодовите, неговиот глас за визглавје го ставаат во крошните на децата и во постелите на болните, неговата галија плови меѓу пусти острови расфрлани низ морињата на оние што останаа без сон.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)