Сега оддалеку гледам како врват низ улицата сребрена, дишејќи го воздухот на бесмртноста, без да ме примат во нивната дружба, на нивните идновековни патувања низ безбројните златни улици, покрај милионскорачните мозочни аудиториуми, во милиони разнобојни глави на планетава.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Пробивајќи се низ безбројното лисје, сонцето сѐ уште грееше врз нивните лица.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сето постоење е можеби само загатка што ќе биде одгатната кога постоењето, такво какво што ни е познато нам, ќе биде завршено, и тогаш ќе ја добие потполната смисла.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Таму каде што, низ безбројните пресеци, секој гест и секој збор, секој насмев и секоја солза, секој занес и секој очај, го имаат своето оправдание и смисла, смисла која нам сега ни е недофатна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)