А колку ѓубре си тече низ градската канализација, ги загадува реките, па дури и предизвикува помор на рибите!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
На оние поличните, особено на црнокосите и црнооките, не им се дозволува дури ни да влезат низ градските порти, туку со стража се спроведуваат по околните патишта до реката, а оттаму со лаѓи – низводно.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ема ја познаваа и двајцата, не беше некоја убавица по која се врти старо и младо додека поминува низ градските улици, но не беше и грда девојка.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Врвејќи денес во два и половина низ градскиот парк, а токму по алејата која завршува со урна, го видов Леонид Барбашин како седи на зелената клупа.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Навистина, еден негов комшија се колнеше дека таа вечер го видел како во црвена пижама со бели цветчиња се шета низ градскиот парк, но јас самиот им потврдив на одговорните дека другарот Ѓорѓи до раните утрински часови беше кај мене, а потоа замина право во својот стан, се разбира облечен сосема нормално.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Од засолнетото катче сеќавање повикува една нивна прошетка низ градскиот парк, со посеано лисје што шушкаше под чекорите и некои исплашени инсекти што несигурно трепереа во бледата светлина.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Се разбира, и со задолжителното бело шамивче... и тоа е почеток на долг и убав разговор за време на неделната прошетка низ градскиот парк.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Трошките ги сееше и низ градските улици, со надеж дека го намалува светскиот глад.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)