Но најтешкото настана кога требаше да се препише најпрвиот ред од текстот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Или тоа е свесен протест, чија сурова симболика е очигледна? - се прашуваше новинарот, од малата фотографија во горниот лев агол од текстот, што и покрај дебелите очила и насмевката, или токму поради нив, делуваше одбивно.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ни праќаат дел од текстот: - Кејот „Сушица“ во центарот на градот, место да биде најуредено место, тој е еден од најголемите жртви на долгогодишната негрижа и ниска еколошка свест на кичевчани - место за депонирање смет на граѓаните.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Би било несериозно причините да ги бараме во личноста на авторот, то ест надвор од книжевното дело: довербата просто мора да произлегува од текстот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Многу од театарските познавачи, на организираните дискусии тврдат дека новиот театар нема да поаѓа од текстот, всушност, текстот нема да му биде појдовен реалитет.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)