Соништата ги продавам за повеќе да не се разбудам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Туѓа ми е љубовта небесна, ја чувствувам како своја тагата и омразата што ме опила и на дното од чашата како последна капка најпрефинето вино чека да се стопи на усните на некој безначаен лик.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Црвено е виното на дното од чашата, црвена е бојата на розите во нашиот дом, црвени се бакнежите на вљубените.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Бојата на мојот сон е црвена, страсти што мојава душа ја претвараат во оган.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Рада од чашата црвено вино отпи неколку поголеми голтки за да ја разбие тремата и полесно да го одврзе јазикот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Рада повторно пред да ја продолжи својата искреност, отпи уште неколку голтки од чашата, потоа следуваше длабока воздишка.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
И секогаш во движење, во скок. Од чаша до пијанство, од љубов до заблуда, од случајност до убедување.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Направи пак пауза отец Иларион, отпивна од чашата, ги избриша неколкуте капки вино на брадата што блескаа како скапоцени каменчиња на светлината и пак продолжи: - Свети Софроние Ерусалимски вели дека господ при создавањето на светот ги поделил битијата на времени, минливи - тоа се неразумните, а разумните ги обдарил никогаш да не умираат и да не се распаѓаат како материите што имаат времен карактер и што се појава, а не суштина.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
„По колку давате?“ го праша братучедот. „Стандардно, по десет посто секој месец“, рече овој, отпивајќи од чашата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Мразот ѕвечна удирајќи по тешкиот кристал.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Оти блажен е, среќен е оној кој ќе успее да ги спои светлината, бојата и музиката; блажен и среќен е оној што од папокот на жената љубена, од словото свое и од чашата вино ќе сотвори Едно, оти само тогаш ќе го најде, ќе го означи средето на светот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ме обзеде жал, гнев и јарост, но со ништо не можев да помогнам и требаше да го испијам отровот до дното од чашата.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
„Ете уште една причина за уште една чашка,“ рече, и тргна кон масите на кои се точеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Отпи малку, му се стресе раката или устата, и останатото од чашата се излеа на земјата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)