по (предл.) - здив (имн.)

Дали по здивот ме позна, по мирисот на телото што го квачело, а може само така ми се стори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се гледаме убаво, а убаво се познаваме. По мршата, по здивот, по зборот се препознаваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но мајка ѝ ја проверуваше: ја тераше да ѝ ухне со устата и по здивот што ѝ мирисаше на тутун, дознаваше дека пуши.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)