под (предл.) - тоа (зам.)

Законите под тоа небо биле туѓи и туѓински а тие биле должни да се тргнат од згрбавеноста на ропството и да си ги покажат срцата. Минато, сегашност, иднина, нели? Сеедно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност, какви закони споменувал пред тоа Доце Срменков, што сакал да им каже на дојденците додека ослепувал од утрено сонце?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше една попуста желба со своето чекорење да се покаже и своето постоење под тоа ниско небо, што гмечи со тоа колку е црно, но секогаш на крајот остануваа изгубени, и секој за себе, и сите тројца заедно, во својата заталканост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа, речиси без пауза, под тоа напиша: ДВА И ДВА СЕ ПЕТ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тој не го насети тоа. Добро, не само тој? Многумина поминаа под тоа кубе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кратката студија на Ј. Ц. Катфорд од 1965 година, го зачна одговорот на прашањето за проблемот на лингвистичката непреводливост сугерирајќи дека: Во преведувањето разликуваме алтернативи на ЈЦ за значењата на ИЈ: под тоа не подразбираме пренос на значењата од ЈЦ во ИЈ.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тука го позајмува неговото име, станува Градишки Пат, и под тоа име, кршкајќи, грбавејќи се, стенкајќи, одморајќи се и припазувајќи се од дивина, која секој миг може да истрча од орманот, се искачува на сртот, кој е гол и зарамнет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пеколот ќе се тресе ко иструлен чардак од вашето посакувано присуство, додека рајските порти го ставија огромниот катанец за вас, нема место под тоа небо...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)