под (предл.) - дланка (имн.)

Под дланката чувстува топлина. - Гори, има оган... - повтори и немоќно погледна наоколу.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се смири малку кога под дланката легната на земја почуствува камчиња.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Синко, синко“, заврте старецот со главата, како стрплив учител кон лош ученик.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мртов ли сум?“ гласот му беше придушен под дланките.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така, на пример, ми станува јасно дека: - менувам долна облека со различно темпо: гаќите по два пати на ден, маиците еднаш неделно - подзаборавам некои француски фрази што некогаш солидно ги употребував, па наместо „trois heures moins quart“ велам „deux heures quarantecinque“ - бричењето наутро ми се одолжува на 40 до 45 минути - минатиот понеделник едноставно ми попречи постоењето на борот (засаден во дворот од татко ми на денот на мојата мала матура, пред цели 30 години) и морав да го дадам да се исече, зошто одеднаш паднатите иглички почнаа да ми ги затнуваат одводите за вода на покривот - не можам да догледам 60 насто од театарските претстави и 80 насто од филмовите, а опседнат сум од хорор сцените на ТВ екранот, во кои што ѕиркам до доцна во полноќ со глава пикната под дланките.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Nevada“, во следната секунда, покажуваше 18:40:15. бројките на рускиот часовник беа големи, светли врз темна основа,па во склоп со металниот ремен, изгледаа некако стабилно.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Трепетлива врелина под клепките, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден. Се сети на некого од едно румено и зажарено лето, во една блага западна смиреност и скоро 'рѓосан сјај на 'ржта, бојата на класјата го пренесе на нејзините коси.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дај ми собитие што говори за лоши дела, и јас веднаш, под дланката ќе сетам темни букви, гласови темни, пискотници, студени слова од кои кожата се ежи; дај ми слово божествено и богоугодно, за големи подвизи што зборува, и јас веднаш под раката чувствувам гласови светли, букви топлокрвни, оган во писмото чувствувам, како кога љубениот на саканата писмо ѝ пишува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од нејзините гради се кренало збивтаво липање, но чудно и неконтролирано. Таа не можела да се чуе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го почувствувал едниот врв на младата цицка под дланка и се исплашил. Може ли, дали смее?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трепетлива врелина под клепките, метална болка во градите, млака, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А може и да сум умрен, вели, ама луѓето заборавиле да ме закопаат, вели и се притиска на градите, како да крие жива потполошка под дланките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да криеше нешто под дланките. Меѓу прстите ѝ стоеше угасената свеќа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)