Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Мене ме донесе, тоа чудо од далеку, а тебе те прибраа турците во залог, те тераа како стока со камшик па те дотераа право пред мене. - објаснуваше Трајанка. – Но секое раѓање било болно, велат старите, еве гледаш како нашата љубов се роди со болка.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мојот пат е право пред мене преку сите оние деликатни кривини чие пронаоѓање е клучот за загатката.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А мојот пат е право пред мене. Не во правците во кои ме заведуваат, по ќе оди толпата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- И од пред мене, - вели баба ми, а малку понатаму седи дедо ми крснозе, пред него мезе и пагурчето со ракија, пуши на луле од кочанка и го сука мустаќот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На масата пред мене, заради ваквите цртежи исцртувани во часовите на немоќ за јасна мисла и точен збор, се собираа купишта листови и сето тоа подоцна ми создаваше дразба, некој вид иритација, а на целата соба тие чкртаници ѝ даваа изглед на растуреност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пред мене го имам твојот осврт кон студијата „Анатомија на власта“ од Галбрајт и оној суптилен есеј за тоа како гледале на власта Исус и неговите ученици, посебно Павле.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пред мене веќе Никола Поцо ставил крст на црква, ископал бунар или засадил дрво.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да, чудото што станува вечно! Но тоа чудо не се дава лесно, на машината пред мене, освен белината на листот, нема ништо друго.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пред мене, без намерно да вртам поглед, ја видов машината за пишување и во валјакот воврен листот хартија на кој стоеше напишана онаа реченица: „Има нешто жестоко...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го гледав пред мене и ми беше драго: Човек со добри намери, со доброчинителски побуди!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Останав со мајка ми, со сестра ми Аспасија, која на седумнаесет години се омажи во Лерна, и со брат ми Лазара, роден три години пред мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што требаше да биде тоа „Ќе ви...“? Ќе ви покажам јас вам, или ќе ви дадам отров, или ќе ви ја заебам мајката и сестрата и сѐ живо и мртво, или ќе ви стокмам слика од мене да се крстите пред неа, или ќе ви го сторам ќефот, ќе ве најадам и ќе ве напојам, или ќе ви ја земам силата, и така обесилени, ќе клечите пред мене и, тресејќи се, ќе молите и ќе чекате, оддалечени долу, под моите коленици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Додека се движев околу уличките на Карловиот мост, зјапајќи во витрините на магацините или така неопределно ненадејно пред мене помина една старовремска кочија, се подзапрев и улицата од сите страни затворена.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Пред мене излезе и рекламата во една туристичка агенција, која нуди зимски одмор во Крањска Гора и на Бохињ во нашата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„И кога го гледам тој невозможен град, мислам дека пред мене стои фатаморгана, сон, измама на очите!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но стравот и возбудата кучешки ме гонеше и сѐ повеќе грабев од стапалките на оние што трчаа пред мене.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тоа ја зголеми мојата мака: уште еден мил спомен стоеше пред мене во урнатини...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Публиката збесна од смеа; некој бараше тоа да се повтори на „бис“, но јас одбив; зад завесата, ѝ реков на Луција дека е доволно, но таа инсистираше тоа да се повтори; јас велев „Не“, таа ме молеше, дури клекна на колена пред мене зад сцената и јас одеднаш реков: „Е сега навистина е доста, Луцијо; ти уживаш да ги понижуваш луѓето, но сега е навистина доста!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ме молеше само да ја извадам кошулата од панталоните и да му го покажам стомакот, клечеше пред мене, со раце подготвени за молитва; јас му велев да не лудува, да се смири.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Седеше токму пред мене, а јас, од оној ден немав прилика со неа да проговорам ниту збор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Качи се пред мене или остани“, ѝ рекол војникот и го привел коњот под брегот на кој девојката стоела.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Како да се качувам пред тебе кога си тргнат да војуваш?“, прашувала таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пред мене лежеше спружена мојата невина жртва и трепереше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Баждар (не му го знаевме вистинското име) се исправи пред мене пречејќи ми да влезам во широчината со три накривени багреми, бедни во зеленилото и полни со мравки по испуканата и брчкава кора, со јама за ѓубре, со излупена каросерија на стар форд.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се заниша но не се здодржа на нозе; замавта со раце и седна пред мене во правта.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми се доближи и застана пред мене како да ќе се потпише на моето чело со танкиот нос.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Го гледав како стои пред мене со расчекорени нозе и ми заприлега наеднаш на џинче, качено на дрво, та сега со пакосна наслада гледа одвисоко на сѐ што е големо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кузман застана пред мене и сериозно ми подаде рака. Под неговите заби крцкаше килибарениот цигарлак.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И ветрот се повлекуваше пред мене. Пред да ја затворам зад себе вратата на својата куќа, погледнав кон студеното ведро небо и се зачудив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Учениците, што дошле пред мене, знаеја веќе многу: една ноќ пред тоа некој го украл автоматот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ѕвездата му се гаснеше. Ми личеше на скршена порцеланска фигура на оној Пенчо, што го познавав, му завидував и се одушевував од него, пукна пред мене и ја откри својата празнотија.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Застана пред мене со стиснати тупаници како да ќе ме нападне, со мака задржувајќи го солзите што му се нафатија по клепките. Ја стискаше со заби долната усна, очите му светкаа, беа однатре запалени.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Подбивниот, избрчкан глас на Сириецот грубо го влече кон студената пареа на крајбрежјето, скоро со болка ја сече мирната поврвнина на идеализираната визија: - Оној што го имаше каменот пред мене ја матеше мудроста со безумност.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Пред мене зјаеше само празна темнина: ни свадба, ни сватови, ни свирки, ни тапани, ни младенци, ни вино, ни јаболко.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се покајав кога налетав на Арсо Арнаутче. Смерно застана пред мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе го викнеме Илчо Просинек. Знае влашки, грчки.“ Го тргна кошот од пред мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ме забележуваа. Ги оставив пред Проказник и Никифор Ганевски повторно да го раскажат настанот со попот Грк.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Во Лесново изгоре куќа, попе. Кажи ни од каков оган.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ФЕЗЛИЕВ: Јас не бладам. И ти се молам, не изигрувај пред мене - невиност!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Боже, помогни ми... Пред мене се јавуваат лоши слики, светулки во мракот трепкаат... сон ли е? -или јаве...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Ајде де! Тоа не сум го измислила јас. Тоа го имаат кажано и многу други пред мене.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кажи ми искрено и кратко, без одолговлекување, дали си спиел со некоја девојка пред мене?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И така, редум пред мене, секоја нова приказна беше како сјајна и чудесно шарена, нова крцкава бонбона, која те предизвикува да ја пробаш за да ѝ го почувствуваш единствениот вкус, кој е секогаш толку различен, но и така сличен по некој состав и по мајсторлак познат само на создателот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Застаната пред твоите испишани редови како да стоев сред продавница за слатки, во која пред мене истуриле голема кутија сјајни и шарени бонбони.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бев зафатен; ја следев својата сенка, тој проклет дух, што се влечеше по разједената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Одам со нив, ме фатило јанѕа. Едни одат пред мене, други зад мене, одиме по месечината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ајде, пред мене, му шепотам, и молчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред мене стојат мажи под месечина, а лицето не им се познава од брадите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И застануваат пред мене ме гледаат кај што ги чачкам спиците, кај што ги џвакам со секирата, Ги мачам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоше оди пред мене и само погледнува во гајдата. Ја милува, ко дете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Станувам, го запалувам кандилото и тоа пред мене, јас по него, слегувам долу низ ќепеник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Празна е постелата, празно е сѐ пред мене, а пак ми е тесно. Никаде не ме собира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Побеле, ко да го наврна снег, ко да му падна сињак на косата. Така, дури стоеше пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред мене еден сув магарешки трн се ниша, се занесува од лапајцата. 86

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Запирам и дишам брзо и од дишењето сѐ се замаглува пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме спаси една дупка што се најде пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И мотиката ми игра пред мене, спипиле што се вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Молчи Јоне, трај Бошко на черен, господ бил пред мене, си мислам, и се иставам од местото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Какво, бре, писмо, ми вели Јон и се тетерави пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас излегувам од собата, ги кршам прстите, а пред мене е сѐ темница.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога го отворив „Гласот на јавноста“ што на масата го остави Аристин, прочитав во весникот дека истиот тој ден, во раните утрински часови, сум умрел. *

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш девојката спушти на масата пред мене кутија машки бонбони со виски „Laroshell de Luxe“. – Ова е за вас – додаде – но, покрај ова имам и две прашања, професоре.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ставаат пред мене чаша рум, стариот ме тапка по рамото, предавањето на тоа богатство ја оправдува интимноста присутна овде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас не сум од оние кои го поправаат светот и го оставам младичот да лежи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред мене, кај шолјичката со црн талог и со отпушоци слични на мали надгробни споменици во котлина од која нема излез, лежи хартија на која сум запишал меѓу другото: Темната возбуда, носи неспокој, нѐ фрла во тивок очај или некорисен гнев ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И додека на масичево пред мене истинува чајот (треската во крвта не ќе ја совладам со неколку топли голтки), седам во неудобен хотелски кревет и пишувам на коленици.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Потем додал: „Јас сум борец... Летај, брмчи, боди, сечи, Пред мене и џин ќе клечи!“

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Влегувам дома, а пред мене гледам некои големи инсекти, небаре оси и поголеми од оси како лазат по ѕидот. Почнувам да ги тепам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Давав отпор, плачев, ги удирав и ги гребев страшилата пред мене, додека лицето не ми се облеа со крв, додека не ми се затворија очите од отоци.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Масата пред мене беше четвртаста, во средината излижана, со видлива патина по нерамномерно зачуваната маслинеста боја на површината на која се шеташе отсјај на една од неонките на плафонот распоредени во два паралелни реда.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Пред мене замаглена слика, до нас, ние самите со копнеж закопан во недрата земјини.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Биеше право во неа и таа светеше, беше онака, пред мене, до самите мои колена. Не мислев отпрвин ништо, се колнам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Пред мене имав година и половина до јубилејот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Беше со еден тенок, лесен фустан, колената пред мене не ѝ ги покриваше. Оние црвени дамки на лицето ѝ светнаа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Каде е Трајан ? - Сѐ еден до друг бевме... неразделни... пред мене падна... и не стана... камен се камноса... да би и јас да сум се камносал - таму - на Беласица...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Пред мене растат згустените бои во недофат.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев само вдчудовиден а притоа сметав дека вчудовидувањето не можеше да биде протолкувано на моја штета.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа и ми се стори невкусно кога токму овде Катерина избрза три-четири чекори пред мене за да ја изведе онаа заводлива игра со колковите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За среќа ова се случуваше пред мене па јас не морав да се свртувам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Одам а и ударите на секирите одат пред мене, ем многу близу- ем многу далеку.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И во ниеден миг не можеше да си замисли како тие, се уште деца, можат да гинат, да ги распарчуваат топовски гранати, да ги жнеат рафали.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Јас нагазив. И одеднаш пред мене се појави камион. На свиокот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А знаеш, дедо Пандо, тие цело време си мислеа дека ние таму, во државите, учиме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Па, Кире, јас гледам пред мене дете... и немој да се навредиш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И тргна возот. - Илјада и двесте доброволци - го слушнав гласот на Високиот - по два дена ќе имаме во Берковица30.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И штом помислив така, се почувствував мал, зашто одеднаш пред мене чиниш се појави таа и ме гледа со своите големи сини , тивки и насолзени очи; ја чувствував топлината и горчината на мајкините солзи. Многумина како мене свртеа глави и многумина како мене се засркнаа од липање.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Најчесто излегуваше на ритчето, крај гробиштата, и оттаму ги гледаше бараките, коњушниците и луѓето што по цел ден се сноваа де ваму, де таму; долгите црни редови пред казаните.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Еднаш дури изјави пред мене дека токму нејзиното однесување, однесувањето на Рајна, го спасило бракот на онаа божемна Генералица која којзнае што сѐ си замислувала.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Татко ти многупати пред мене има зборувано дека Иван Степанович им дозволувал на многу љубопитници од кафеаната да ја разгледуваат таа слика и да уживаат во неземната убавина на девојката но и во големите можности и талентот на Јенков.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јенков навистина имал божја дарба, тврдеше татко ти, но за жал ја поарчил правејќи ги оние минијатурни портрети на Кралот и на Кралицата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Јас бев радоста за неговите очи“, еднаш се пофали пред мене Рајна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сега би го вратил и самиот ѓавол.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ти влегло в крв да се преправаш будала, пред чорбаџијата па и пред мене... Не си ти за кум.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Коле пред мене гризе нешто.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Кријам глава зад двете близначки пред мене, им ги фаќам пополека двете крајчиња од нивните плетенки,ги врзувам во цврст јазол и нестрпливо го чекам ѕвончето. Доаѓа и тој миг.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Пред мене избезумените воини, попови, професори, студенти клечат пред неумоливата рака на оганот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Куќерката моја, суниска и тесна пред мене ми личи ко внекоја бајка, кај дедо ми кажвал приказни и песни, над лелејка каде ми пеела мајка...

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

И уште колку, колку пред мене се нижат, ме чинат да летнам, ко сокол да прхнам!

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

Пред мене се редат куќи и улици, училиште селско, варосано, чисто, о, спомени детски, одбегнати птици, ко детулче каде јас сум учел писмо!

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

Новиот бог застануваше пред мене со раширени раце полни со глина, и со прониклив, пророчки поглед љубопитно навлегуваше во мене,копаше, ги читаше мојот крвав пергамент и го препишуваше со глината.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Молат машките гласови: Не прусај, прусај Пред мене мори лепа, Не ми го гори срцето!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Пред мене беше една намрштена жена.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Пред мене непозната улица по која допрфва ќе чекорам, Париз кој ме провоцира да го откривам и запозанавам.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Мишко трепкаше исплашено со очињата и, штом стигнавме со лифтот до приземјето, ја „дувна“ пред мене како стрела.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ама пред мене расчистено. Кај сакаш, ми велат:ја Америка, ја дома.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога почувствува во рацете дека јас нејзиното барање го исполнувам, таа тогаш, додека јас се спуштав на колена лизгајќи ѝ ги дланките преку колковите и по слабините надолу, го отпаша коланот од бањарката, се разголе откривајќи се пред мене без гаќи, со своето тело како целото излеано од млеко, ми допушти да ја изгледам па ми ја стави дланката од својата десна рака на темето и додека ги подвиткуваше нозете во колената и ги подрасчекоруваше, ми ја стегна главата, просто ми се навре на лицето...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Знам дека ми прости и дека денеска клечиш пред мене од благодарност што си имаш едно прекрасно суштество, плод на еден срам, ама го сакаш и ќе го сакаш со целата своја љубов, оти е дел и од тебе!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Те паметам, благословена, како не би те запаметила? Тука, на истово место клекна пред мене и ми упати многу лути зборови пред да побараш прошка!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пред мене за прв пат се појави убавото лице на војникот кој не посегна по мојата чест!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пред мене еден пајак ми влегува во видот.