пред (предл.) - луѓе (имн.)

Нема чаре, од страот се бега, од страмот не се бега. Па кога дал господ, оти да се стегам пред луѓето?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Црно ти лафење, отиде десет оки сирење — десет банки, цела франга и повеќе, ама Петруш ја изведе работата мајсторски; човекот се засрами пред луѓето и му го „ариза" сиренцето, а Петруш продолжи да се пазари со свадбарите:
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не му е важно да биде старешина на имотските сојови (а да не биде глава на сиот сој Перуноски не може, зашто е најстар и од браќата и од братучедите) но ако не го сменил од старешинството сигурно нема и да го руга, а тоа, да не го руга пред луѓево за она за кое сам тој не може да престане да не се руга, најважно му е од сѐ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ме резилиш пред луѓево. На ништо не личиш. Како вдовица. КРТОВИЦА: Што им фали на вдовиците?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Си се стуткал тука се тресеш како вдо… распуштеница. Мајтап си играат со тебе.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Но, сполај ти, господе, започна тоа да го прави почесто и пред луѓе, и ние си ги гризевме усните, си го гризевме срцето...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И пред луѓето што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека Питу Гули го научил да пие вино или дека имале заеднички сон, ист и во исто време, коњот полека ја кренал главата од бочвата и додека од коњските усни му капело вино, се свртил и, пак со галоп како што дошол, и се предал на темницата, бил ноќ во ноќта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стојам така пред луѓето, а небото клекнало, се фатило за земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А родителите, претепаните родители веќе азбучат: ,ветувам пред бога, пред луѓето и власта дека од денес ќе престанам да зборувам на славјаномакедонски дијалект, секаде и во секое време".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Што ти е? Ти си оставена жена, без деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни пред господа ни пред луѓето ова не е грев. - Не е, за тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ниту опуљ не свртувам кога им крцкаат чизмите и кога се чигават пред луѓето и се дерат за победата во која кој знае дали воопшто веруваат...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Скот да бидам, јас едно време и богу и пред луѓето најлудо се молев, и денеска тоа го правам, - кога му се суди на еден човек колку е тоа можно слепо да не се гледа само на еден дел од неговиот живот, за што можеби тој самиот не сноси никаква вина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Такво шеќерно старче беше и дедо му на ловецот Капсула, секогаш смело загледано во туѓите очи; ништо не бара во нив, само го огледува своето лице, нема ли на кожата некоја ненужна дамка што би го урнала светечкиот негов изглед пред луѓето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ако комунистите постојано се напаѓани токму поради ова, која е легитимноста тоа да се прави ако истовремено пазарот се става пред луѓето, ако за флексибилноста на пазарот на труд некој се чувствува надлежен да ги жртвува правата на трудбениците?!
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Вие сосема не заслужувате по сево ова да Ве влечкаат пред луѓето.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Мислам дека ти е јасно колку интересно и поучно четиво би биле твоите показанија пред луѓето од Ѓорчета.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Мислеше: вака ем работата на Лумана свршена, јас пред луѓето добар и богатството мене поголемо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Една влезница добив јас, а втората ми ја жртвуваше браварот Васко.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја фаќам под рака и се влечам како посран гулаб. Не знам што да кажам, а и се срамам пред луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас уште повеќе ја наведнувам главата и куцкам околу куќа, олцкам во јалиците, под стреите и гледам побрзо да изминам од пред луѓето. Ама куцањето не е еднаш. 247
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)