Есента доаѓа рамнодушна и дури некако скептична во кругот на самотата што го носи Се постелува преопрезна зад грмушките на видот и чека како итро демнење И не е само тажна метаморфоза на лисјето и подмолен пристан на испокинатите магли што висат од рамената на студот Туку е клопче од многу излитени носии и сива клупа од постојани медитации при кои долго се молчи
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
За нивните хибернации во текот на зимите, за миграциите при кои минуваат и по неколку иљади километри, за мимикријата која им помага да ги избегнат опасностите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Секогаш се случуваше така, снегот да преврне а после или да заплисне југовината со својата блага бура, што ќе слисти барем една дебела половина од наврнатиот снег, што ќе размекне, ќе спитоми, ќе одврзе, а ќе му даде и нему доста вода за да си ги сврши сите работи, за кои беше дојден; или пак ќе дојде една од оние ведрини, ќе се изостри една таква при која сонцето ни во најцрвеното и најослепувачки огреаното пладне нема да биде во состојба да му излишти ниту една капка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ќе одам, си велам. Ова е просто случка при која спарувањето е неизбежно.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ова множество на шеми ги води нашите акции но повратно и се ажурира кога акциите ќе доведат до нови перцепции; интеракцијата на настани и очекувања го контролира процесот на акомодација при кој нашата целосна мрежа на шеми се ажурира и проширува.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Беше како во некоја детска игра, при која волкот не го очекуваше неговото свртување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некои ќе речат дека, кога сѐ ќе се земе предвид, тоа останува работа на индивидуалниот вкус или талент, дека сите повеќекратни значења остануваат достапни при кој било пристап.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)