со (предл.) - луѓе (имн.)

Беше упорен како река, ги донесе козите во градот заедно со луѓето и не сакаше да остане на пол пат...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И еве во конфликтот со историјата, животот го исфрли на брегот од оваа река, за да живее со луѓе кои ќе бидат жртви на новата „јаничарска идеја“ – идејата на комунизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга како да ги читаше неговите мисли, па продолжи: – Во „козарските републики” се случуваат грозни работи и со луѓето и со козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговата сенка, од време на време, проигруваше од осветлената лампа врз татковите книги. – Но јас имам читано – ја продолжи мислата татко ми – дека козите живееле со луѓето уште во време на таканаречените наколни живеалишта, најстарите човекови домови...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Една вечер тој му се довери на Чанга дека пишувајќи за козите, трагајќи по бројни податоци за нивното заедништво со луѓето, се надоврзувал на еден свој животен труд за Историјата на балканските империи, во која биле замешани и козите!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се најде заедно со луѓе што не прочитале, а многумина и не виделе книга во животот, особено оние што слегоа од повисоките планини, со појадрите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга не можеше да одреди каде цели татко, замислено трагајќи по директната врска помеѓу козите и балканските јаничари, па рече, повеќе за себе: – И во сите тешки времиња на Балканот козите секогаш биле со луѓето? – Да – прифати татко ми – козите биле со луѓето во сите тешки времиња на Балканот, пошироко во земјите на Средоземното Море, на Балканот и Далечниот Исток.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во случајов, точно е дека тој беше во С., дека разговараше со луѓето, иако суштинското не беше точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со луѓето надвор разговорите и кога ќе се поведат, се скудни. Тие се само за моментот, суви и лицемерни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не дека лаже, не, туку тој не ги знаел словенските јазици, така што не можел во разговорите со луѓето да забележи важни поединости“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Самуел ѝ возвраќа со уморен поглед.  „Тоа треба да се подели со луѓето”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сето ова пространство цела ноќ е полно со луѓе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се втурнуваш заедно со луѓето во продавниците, во дуќаните, морничаво бавно минува времето во огрмните хали на стоковните куќи, додека чекаш во „опашка“, за ова или за она.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не би раскажувал овде за момументалноста на нашироката и најграндиозна авенија - „Елисејските Полиња“, која е преполна со луѓе во било кое време на денот и ноќта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сега секому му се брза, никој нема време, а понекогаш и доволно нерви за да ги издржи секојдневните судрувања со луѓето на овој современ , динамичен свет.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше недела која ја посетив црквата. Беше преполна со луѓе, кои дошле во црквата колку заради службата, двојно повеќе за да го чујат хорот а неговиот концерт претставува вистинско уживање, па и спектакл...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше преполна со луѓе а имаше и такви, на кои им се отстапуваа книги за користење во специјалните читални.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
По варшавските улици Неопрделеното, неврзано крстостување низ Варшава дава можности да се запознаеш со градот и со луѓето...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Гога работеше во поштата и инаку беше вонреден студент по право, еден од оние млади луѓе што, запазувајќи си го својот јазик и однесување сепак можат да воспостават необично брзо и лесно контакт со луѓето од старото поколение, и тоа по еден шеговит начин, од кој не можеш да се лутиш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Излага у кафич и наместо да комуницира со луѓе, го вади лаптопот на маса, иде на работа и дреме на нет, излага да прошета у природа, а паметот му е на фејсбук топиците.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сепак, признајте си чесно, колку свесно и кол­ку чесно го почитувате тоа правило?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Колку пати дневно со луѓето комуницирате она­ка како што вие се чувствувате, а не онака земајќи ги предвид нивните чувства?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На многу класични средства (ТВ, радио, весници...) веќе сме навикнати.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Тешко ми е, - призна Бојан. - Се сродивме со луѓето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Добра храна и многу храна, и одмор у кревет со луѓе околу неа од фамилија, кои нејзе сакаат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Притоа, болежлив и сѐ уште до крај нездушен со луѓето, постојано се мавташе низ бостаните, низ житјата и покрај лозјата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Или во друштво на Јована Акиноски акаше низ ливаѓето, низ мртвиците, низ бавчите и му помагаше во собирањето бубачки, жаби и тревишта. Или пладнувше покрај изворите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но дали од што се удри при паѓањето, или се престраши да не почне сега и да го тепа, тики се развика божем тој го турнал и за час дворот се наполни со луѓе, а меѓу нив и двајца заптии, па нему не му остана ништо друго туку да избега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа, што не го завладеаја Чауле и околните ридови, и што беа погани со народот и со луѓето од началствата, на Србите луто им се одмазди. После, во првата Голема војна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Првин бугарските, во есента во 1915-та, а потоа и германските војски, енергични, откако ги прогонија Србите од Потковицата, веднаш ги зазедоа и Чауле и сите стратешки позиции, а падините на ридиштата, и горе над шумата и долу под шумата, ги ишараа со окопи, направија, замјанка и чекаа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа силно го трогна, по првпат некој од Акиноските оставаше завет да биде закопан тука, во Потковицата, на Горник, заедно со луѓето со кои го поминал векот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тоа, на заканите од странските чети, не се обѕрнуваа само Акиноските, веројатно зашто се чувствуваа силни, зашто беа многубројни, заедно со луѓето кои живееја на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И така, појдовме да го видиме каменот. Салата во која е изложен тој славен камен, е преполна со луѓе.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Го измолив архиепископот да ми даде еден кораб со луѓе побожни, мажи благочестиви и да ме одведе на тоа место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги гледав дотераните парижанки како поминуват по улиците, бистроата полни со луѓе, Сена чинам ме поздрави со сета своја убавина, во далечината истото го стори и Ајфелова кула... .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Зборува со луѓето, а ние од разговорот доловуваме само два поразбирливи зборови кои се однесуваат на црквата – едни велат католик, други ортодокс.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А од Бела Вода кон Герман се спуштаа партизаните и трчаа кон рамницата која сѐ повеќе се полнеше со луѓе и сите трчаа кон Пероо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, според мене, во условите во кои живееме Македонците идентични со луѓето кои живеат во останатиот свет, стигмата не се јавува како недоверба во оние со кои може да се разговара, туку од тоа дали ќе те разберат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Играат за кого? Па, за луѓето. Играат, а со кого? Па, со луѓето.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Еден теоретичар дури ги споредува со луѓето кои стојат пред влезот на некој си супер маркет и усно или преку подадени флаери ги известува потрошувачите кон кои продукти треба да го насочат своето внимание.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не купија книги. Заминаа по улицата пренатрупаната со луѓе.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Или и тој умира со луѓето со секој човек? „Чекај, не ова,“ вели. „До мене загина едно леринче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама и таа се смешала со луѓето. Се провира меѓу нив, се чипчи за бутот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Од прозорецот до брегот долу, како што мисли Едип, е потребна ортома сто лакти долга. Уговорено е со луѓето што ќе се прави.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нешто меко скокотливо и пријатно му се вселува во телото и овој чуден сок - ракијата го смирува и здобрува со луѓето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Секоја вечер го менуваше местото за спиење. Се измешуваше со луѓето за да не го видат очите што го бараат неговото тело.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Луѓето беа постојано со лопатите в раце: ги чистеа деноноќно покривите од куќите и плевните, ринеа и правеа патишта деноноќно, но и снегот врнеше деноноќно; како да беше заинатен и скаран господ со луѓето: тие фрлај и расчистувај го снегот - тој фрлај друг.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И попот Матлија пиеше со луѓето и ја заборави и црквата и верата: редеше темјан во кадилницата и им шркаше на јагнињата што се колеа за печење, пеејќи им: „Господ да ве благослови, душички - и слободата, како и војната, бара жртви...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А знаеш ли ти дека не умееш да разговараш со луѓе? Те молам, знаеш ли тоа?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На неговата десна страна, близу до колковите, се отворила голема рана широка како дланка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не е тешко да се пишуваат рецепти, но во сѐ друго да се разбираш со луѓето, тоа е навистина тешко.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еднаш напладне отидов на лизгање сам; измешан со луѓето, забележав како кон ридот се приближува Надењка и како ме бара со погледот...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Покрај тоа, сум никаков говорник, со луѓето седам немо, им здодевам и своите обиди да им искамчам некоја пара ги изведувам толку наврапито, сред некој молк, што звучат како уцени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Страшно ѝ е да се спушти сама, о, колку е страшно!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, нема да го направам тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Радикализирајќи ја тезата што Монтескје ја изнесе во Духот на законот („Многу нешта владеат со луѓето: поднебјето, верата, законите, начелата на владеењето, примерите од поминатите случки, обичаите и навиките, што сѐ влијае на општиот дух што оттаму произлегува“), Хердер тврди дека нациите на Земјата - како најбогатите така и оние најсиромашните - ги краси единствен и незаменлив начин на живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Камилски замина замислен, првпат откако се врати од Голи Оток, сега зајакнат и орен за работа, но подјадуван од малите порази што ги доживуваше со луѓето во местата каде што работеше, никогаш со разбирање за неговата трагична судбина и минато на затвореник на Голи Оток, макар невино осуден, потоа и рехабилитиран.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Семејството и искреното пријателство со Татко остануваа последните пристаништа на неговата надеж.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Па сепак, веќе во наредниот миг тој беше на исто со луѓето околу него и сѐ што беше речено за Голдштајн му изгледаше како вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дворот изгледа беше полн со луѓе. Влечеа нешто преку камените плочи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мирисот веќе ја исполнуваше собата, богат топол мирис, кој му се чинеше како испарување што доаѓа од неговото рано детство, но, со кој повремено се среќаваше и сега, додека се ослободуваше таинствено во некоја улица полна со луѓе, почувствуван за миг и повторно загубен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Просторија со низок плафон, преполна со луѓе, со ѕидови потемнети од допирот со безбројни тела; исчукани метални маси и столови, поставени блиску еден до друг, така што луѓето се допираа со лактовите; искривени лажици, накршени подавалници, груби бели чанчиња; сите површини измастени, нечистотија во секоја пукнатина; и еден киселкав, измешан мирис на лош џин, на манџа со метален вкус и на нечисти алишта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека се обидував да го протолкувам реченото кое оставаше многу празнини, бели страници кои можеа да се исполнуваат со различна содржина, главно како претпоставки, а јас не бев склон на таков вид размислување и градење односи со луѓето околу мене, Ема се надвисна над бирото, поземајќи ја пепелницата и, свртувајќи се, повеќе несмасно отколку планирано (така ли беше?, не знам!), со врвот на цицката, потприбрана во тесната блуза со длабоко деколте, благо ми прошета по надлактицата од левата рака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Круме се сомневаше и во Ниротакис Алимакопулос, особено откако допреа до него, по линија на строго доверливо, информациите дека тој би можел да биде учесник во организираната трговија со луѓе и криумчарење мигранти преку тајни канали на јужната граница.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Шефот имаше силна моќ: тој ја водеше Агенцијата за борба против трговија со луѓе и нелегална миграција, со ингеренции над Центарот за анализа и спречување на трговија со луѓе и над машкиот и женскиот оддел на Прифатниот центар за странци.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но сето тоа беше површна и недокажлива информација, повеќе во вид на претпоставка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со методите што ги применував ја насетив соработката на Ниротакис со луѓе од Кратово околу некаков илегален логор за азиланти, како и неговата врска со специјалци од Србија и Унгарија за пренесување на мигранти во западно-европските земји.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сигналите што ги имаше од Варшава, од Фронтекс, од агенцијата за менаџирање на надворешните граници на европските земји и сознанијата што ги добиваше од своите најблиски соработници, полека но сигурно го склопуваа мозаикот за нелегалната миграција со што се создаваа услови за ширење на трговијата со луѓе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Фејсбукот едноставно се преобрази во мрежа со која се комуницира со луѓе надвор од земјата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
За тоа зборував и со Методија од Стрелеско, но и со луѓе од Долнец кои сега живееја во онаа населба до градот Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Никакво чудо не е. Ѓаволот, ни ора, ни копа, со луѓето џумбус си прави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
АТПАЗАР и овој петок вриеше од народ и стока. Покрај продавачите и купувачите пазариштето уште од рано утро се исполни со луѓе што немаа никаква врска ни со купување, ни со продавање.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Што е мунасип, ќе платам, зашто јас пак имам волови и стока, ама со луѓе сум слаб; ми требаат два-тројца орачи, толку говедари, а може и некоја жена со поголеми деца да ги бркаат кравите по ливадите и гуските по реката – се јави и Мамут-бег од Оризари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Некои од тие што остануваат да му слугуваат на манастирот, радосни се што ја гледаат оваа убавина надополнета со луѓето, со панаѓурот, а некои се стискаат за своите родители, не се делат од нив, плачат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Колоната по патот се зголемуваше со луѓе од другите села и се слушаше сѐ поголем рикот на добитокот и се креваше поголема прашина по патот; колоната често се прекинуваше, застануваа луѓето да се напијат вода на изворите крај патот, да го напојат добитокот и да се одморат, да се разладат од јулската жештина , која потпалувајќи го воздухот, им правеше трептежи пред очите; ставаа на главите лисја од лопушки, гранки, 'ржаница за да ги заштитат главите од сонцето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зошто би заминал на пат и би ги следел, како што велиш тие клети јагули?! Остани со луѓето!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Никој жив нема! Тоа ли е ред! Сите се успале!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Доаѓа возот, ама до покривот е преполнет со луѓе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се гибам со луѓето, не се кажувам, туку само подголтнувам како човек што си ја загубил адресата за дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вртам низ Скопје и се поучувам со луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Автобусот полн со луѓе, ама секој си ја врти главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаше во мојата свест напластени наивни изговори во прилог на улогата да се патува во Албанија, наивни занеси дека таму, во родната земја, каде што Сталин уште владее, не можеле преку ноќ да ја убијат илјадалетната беса, големото гостопримство, постојано отворената врата за туѓинецот и безусловното жртвување и многу други вредности со луѓето макар што во вечна изолација и одбра­на се одржуваа, истрајуваа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И најмачно ми беше на ова патување во родната земја да се разберам со луѓето, со народот со кои имав најмногу предиспозиции да се разберам, да бидам рамноправен дел со нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нешто слично се случува и со луѓето што се фалат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Слушај! - подвикна Коте и малку се зауми. - Тој, знае ли оти со луѓе се живее.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ме исполнуваше и тоа што дуќанот беше сместен на сред Трговски, на кое место постојано имав контакт со луѓе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А ако тоа уште не умее да јаде?! А ако тоа не сака да живее со луѓе?!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Салата во која е изложен тој славен камен, е преполна со луѓе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Улиците се исполнија со луѓе кои со пили, секири, чекани, кршеа сѐ што ќе видеа дека е златно.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)