со (предл.) - подбив (имн.)

Се загледа во полната месечина на која се оцртуваа линии на човечко лице: нејзе ѝ се причини дека тоа лице првин ѝ се насмевна со подбив и закана, потоа се смршти, се стемни, дека светлината истече низ некој дол од другата страна на темната планина чии сртови едвај се забележуваа како грб на огромна камила.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Жена му на Танаил, слушајќи ги тапаните и свирките, пеењето и викањето во дворот на Китан, велеше со јад во душата и со подбив: - Ха!
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Не слушај ги, - рече куќата што воздивнува. – Таванот и подот во мојава одаја се такви.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таков и бев, зашто не сакав со подбив да му одговорам на таванот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На ова помислив кога го слушнав она нејзино: нели станува збор за грди, лигави спомени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го рече тоа со подбив, со мирен глас, како да станува збор за грутка снег што одамна се има растопено а во нејзината дланка останала само лигавата навлажнетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не пукнуваат, ама спласнуваат, зашто со време гледаат дека на нивните фалби луѓето гледаат со подбив.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Правиме колекција од амблеми...“ се прчеше Љупчо пред новиот другар.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„И ти велам, другар, јуначишта. Изведовме успешна акција: еден ауди, еден опел и три фиќовци. Еден москвич ни избега.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Заврна ситен есенски дожд. „Некаде да се засолниме“, предложив. „Мајкин, ќе се истопи. Шеќерче!“ ми се сврте со подбив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)