спроти (предл.) - мене (зам.)

Дојде, конечно, стигна мојата светица, светна моето помрачено сонце, застана спроти мене и со глас позајмен од риданијата на Рахела, ме прекорува: А каде си ти да дојдеш да си ја видиш мајка?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Чашките, небото, птиците и шетачите, гласовите што ги слушам, крстот на свештеникот спроти мене, песната што се слуша од далеку - сѐ е престорено во сино.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Гледам, отаде на припекот спроти мене, дрво, регуљаво, со ретки, скжаво израснати лисје.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Седнав на една клупа, а ти спроти мене, блед и уморен, но сакаше сѐ да видиш, да го живееш секој момент.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во тој миг, би бил готов да ги здробам оние непрокопсаници за чии сплетки ми раскажува овој човек спроти мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„... Најчесто, кога одев дома кај нив, таа ќе седнеше спроти мене и, дозволувајќи пола од шлафрокот да ѝ падне, ми дозволуваше дури и гакичките да и ги видам и, при тоа, ме фашкаше со секавични, перетски погледи препокривајќи си ја голата нога.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И ја гледам јас така спроти мене наведната врз шпоретот...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Седна на столчето спроти мене и го подмести стомакот, кој се подели на три гуми за спасување. И на папокот имаше „пирс“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Седна спроти мене, како секој галамџија, гласно го повика дечкото и побара мени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На Лена ѝ реков да седне назад, спроти мене, а јас напред каде што беа веслата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Откако прекина со разговорите веднаш седна на фотелјата спроти мене и без да го запрашам, погодувајќи ја мојата мисла и поводот за посетата, веднаш ми рече: - Почетокот на преговорите со Американците има повеќе симболичен карактер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше во разговор едновремено со палестинските амбасадори во Париз, Лондон, Дамаск, Москва, Каиро... Известуваше за разговорите, даваше инструкции.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев заустил да прашам случајно да не се случило нешто несакано, непредвидливо… а можеби имав речено… или спомнато нешто необично, бидејќи наслутував делови од некои патеки… но Дуда се чинеше толку несреќна додека доаѓаше или си заминуваше… и тогаш сфатив дека Дуда всушност ми раскажува за себеси; за проблеми што се чинат толку тешки а таа храбро шета по нивната смешна страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Веќе трети ден како претпоставувам дека ќе дојдеш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И најсетне сфатив: седев во кафеаната „Зора”, а спроти мене седеше вистинската Дуда притоа со оној осет на неориентираност: како да почнува во овој момент да сфаќа дека пријателот од другата страна на масата всушност се враќа од некое долго патување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Седна спроти мене, го отвори Вечер и го повлече показалецот под еден од насловите на дното на страницата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Чекај“, вели, „почекај да проверам уште еднаш пред да тропнам и да истресам некоја нова глупост“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пристапувам до креветот, ја подавам раката за да ја погалам по главата, знам како треба да се однесуваме со вознемирена жена, посебно знам како треба да ѝ пристапувам нејзе, но таа ја крева дланката спроти мене, ја испружува раката и не дозволува да ѝ се приближам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој ни кажуваше како треба да се постапува со ранетите и како раните правилно да се преврзуваат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Седна спроти мене, а тука имаше една грмушка, капина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од нејзините очи изгрева мајчинска Деница, чеда мои, им вели на децата и трепери грижно и ја печали нивната почит секојпат застаната спроти мене, исправена спроти мене, мамо, велат децата, слушај жено, велам јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се враќам поразен: ме прашуваат очите на дечињата како ми е во душата, како ми е во срцето и воопшто ме прашуваат очите како ми е!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)