Со еден збор отворено му се ругам на мојот потчинет, иако сум свесен дека она неуморно демонче демне над секој мој неизречен збор, го лови со акробатски скокови и му го поднесува на мојот потчинет на начин што јас не можам да го одгатнам.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Прчот, запален, се изви во воздухот, небаре со акробатски скок, и ја прифати Сталинка во својата широка прегратка.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)