Посакуваш да лебдиш во бестежинска состојба во безвреме, бесрамно опстојување...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)