Евала, рече Мурад, направи благ наклон спрема Софронија и пак со рака го покани да седне на одреденото место на килимот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ивона нежно со благ наклон ја подаде раката прво на Саво, а потоа и на Снеже.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Му приоѓам, благи наклон, а он ме тапша по рамо и ми се обраќа на шуќмураст енглески (со акцент ко Раде Шербеџија): „Еве ти визи за Канада. Иди, види, па пиши како е“.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)