Гинсберг понатаму тврди дека поголемиот дел од современите американски и британски уметници веќе со години пушат марихуана.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Така полека откриваме двојна претстава во едно наизглед безизразно Gary Hume: „Man, Woman, Jealousy and Passion“, сјајна боја, картон, молив врз обоено поле.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Претставата „I'm Not Your Baby“ на британскиот уметник Franko B. трае 35 минути (со паузата) и поделена е на два дела.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Често се прашувам колку она што сега го мислам има врска со одвикнувањето, колку со созревањето, а колку со соочувањето со сопствената смртност. (извадоци од разговор воден од Агата Јунику и Горан Сергеј Присташ за списанието Фракција (4). пример 6 Franko B.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Додека модернизмот бегаше од „комуникативните клишеа“ (Куспит), изјавата на Хирст својот праузор како да го пронаоѓа токму во исказите од традицијата на поп-културата, а конкретно во дефиницијата за поп-културна комуникација изречена во една песна од Beatles: "Half of what I say is meaningless, but I say it just to reach you..." (Julia).
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Меѓутоа, доколку ги сокриеме или отстраниме усните, како единствен детаљ кој ги одредува изразните одлики на некакво „лице“ на претставената фигура (детаљ кој како и да не ѝ припаѓа на сликата бидејќи и самиот е направен од картон и просто залепен врз панелот), ќе ни се укаже и друга фигура сокриена поради „лицето“ на првата фигура, фигура нам свртена од грб.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
При последните операции тоа создаде слика на леш на аутопсија којшто не престанува да зборува. (Orlan 1995:8) Во смисла на ризик, озвученото, успиено, ранливо тело на британскиот уметник Bruce Gil- christ, изложено на благи електрични удари, може да делува алармантно - но ризикот од техниката е незначителен.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
(Орлан 1995:8) Операцијата беше изведена под локална анестезија, а таа со помош на сателитски врски разговараше со глобалната публика: За време на операцијата читав текстови колку што можев, дури и тогаш кога оперираа врз моето лице.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Делото на Хирст е органска скулптура („озлогласено“ присутна во поновата британска уметност, нпр. во автопортретите од крвна плазма на Mark Quinn), а мумифицираното тело на овцата упатува на смртта токму низ претставувањето на „очајничкиот“ обид да се задржи претходната состојба.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)