Секој од нив имал свое стебло под чии длабоки корења издлабил легло врз црна, од распаднато месо мека земја.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Истата вечер, звукот на гајдата го облеа небото, зурлите и тапаните трештеа низ кориите, одбивајќи го својот звук од младите букови стебла.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Затоа и трите букови стебла биле највисоки во шумата на која никој немал тапија, ни везир ни валија.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сите наседнаа по клупите, што беа направени од груби букови стебла.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Киро се исправи зад дебелото буково стебло.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Кутнатите букови стебла од околните шуми, долги и по неколку метри, на рамо по стрмната угорнина ги носеа мажи и жени во одминати години.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)