Всушност зборовите што втасаа од некаде ми открија дека тој сепак се наоѓа во собата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Нели тој често ми има зборувано за тие небесни чекори што толку убаво го познаваат јазикот на оддалечувањето?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Или сите овие претпоставки беа обични самозалажувања бидејќи изгледа токму Даскалов отстојуваше овде, а јас бев оној отскитаниот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не го бев кренал погледот но бев сигурен дека Даскалов има отшетано до некој од прозорците на чардакот и го следи животот на некои од горните патишта: можеби внимава на патот на некоја птица; или облак; а можеби и на некоја одвај видлива патека по која далечниот спомен одвај се влечка.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Така процесот на преведување го деконструира текстот враќајќи не еден момент пред нештото да биде именувано, со тоа правејќи ја видлива патеката по која значењето било пренасочено или извртено.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)