ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Секој начин на суштествување или на чувствување кој може да се дисквалификува како несериозен – како што се изведбениот и мелодраматичниот – не е вистински мажествен, туку покажува склоност кон женственото.

Играњето улоги не е во согласност со пројавата на суштински идентитет – на вистинското битие на поединецот – па затоа изведбеноста нужно подразбира неавтентичност и отсуство на вистинска сериозност.

Смеата не е соодветна реакција на трагедија и на ужас, но ако земеш да го сфаќаш сериозно патетичното страдање, тоа значи да наседнеш на сентименталност, да ѝ подлегнеш на вулгарната привлечност на мелодрамата, емоционално да се внесеш во кич, а сето ова е грев кога се суди според мерилата на добриот вкус. ‌Женственоста е тривијална, несериозна (истиот суд важи за секого што го сметаме за понедостоен од себе), сигурно затоа што е мошне изведбена.

Достоинственото страдање е трагично; недостоинственото страдање е патетично.

Зашто свеченото сликање на емоционалното и на физичкото насилство во Најмила мамичке е сјаен пример за неуспешна сериозност – токму својството што Сузан Зонтаг со право го утврдила како определителна особеност на кампот.300 Но, зошто потфрла обидот на филмот да претстави ситуација што истовремено е и трагична и ужасна или не успева да ги исполни условите за вистинска сериозност, па станува смешен? ‌Многубројни се причините што би можеле да ги наведете: дводимензионалнитe, кабукистички изградени ликови; преглумувањето; растегнатите сцени со невидена емоционална претераност; ревноста и високопарноста на приказната – „грамадните громки пресврти“, како што тоа добро го срочил еден од нашите коментатори на Амазон, поради кои „се истиснале суптилноста и чувствителноста“.

Тој ни овозможува да ја наѕреме сексуалната политика што го електризира заштитниот кордон околу повластеното подрачје на трагедијата.

Најмила мамичке е особено јасен и поучителен приказ на односите меѓу родот и жанрот.